Ο Γιώργος Δημητριάδης μας μίλησε με αφορμή την κυκλοφορία του νέου ψηφιακού του album με τίτλο «Η σκιά που με ακολουθεί» που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group.
O Γιώργος Δημητριάδης εκτός από ένας «καθαρόαιμος» ρόκερ είναι και ένας δεινός αφηγητής, που διηγείται με συναρπαστικό τρόπο τις ιστορίες, οι οποίες εξηγούν τον μουσικό του προσανατολισμό αλλά και την ορμητική του ιδιοσυγκρασία που βρίσκει ιδανικό πεδίο έκφρασης επάνω στη σκηνή.
Η συζήτηση πήρε τη μορφή «ψυχαναλυτικής συνεδρίας» και μας πήγε πίσω στα χρόνια της παιδικής αθωότητας στη Θεσσαλονίκη όπου όλα,εικόνες και ήχοι έπαιρναν μια μαγική διάσταση μπροστά στα μάτια του μικρού Γιώργου.
Η σχέση σου με το Rock n’ Roll πως άρχισε;
«Από πολύ νωρίς! Πριν ακόμα από το σχολείο. Όλα αρχίζουν από κάπου έχεις δίκιο. Δεν το συνειδητοποιείς παρά πολύ αργότερα.Ο πατέρας έφερνε κάποιους δίσκους στο σπίτι. Εγώ τότε ήμουν πολύ μικρός μεταξύ τριών και τεσσάρων. Αγόραζε 45άρια.
Hταν τέλη της δεκαετίας του ’50, αρχές του ’60, την εποχή που άρχισαν να έρχονται κάποιοι δίσκοι στην Ελλάδα, Paul Anka, Platters, Presley, Bill Haley. Κάποιους από αυτούς τους δίσκους τους είχαμε σπίτι.
Η αδερφή μου που ήταν οχτώ χρόνια μεγαλύτερη με έπαιρνε μαζί της σε κάποια πάρτυ που πήγαινε.Έχω μια συγκεκριμένη εικόνα από ένα πάρτι που είναι πολύ μαγική. Είναι πολύ αχνή εικόνα.
Ήμουν καθισμένος στο πάτωμα και έβλεπα τα πόδια των κοριτσιών που χόρευαν με τα σοσονάκια (τις κοντές κάλτσες) και τις φουστίτσες με τα φουρό. Χορεύανε το “Carol” του Sedaka.
Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου είχε φέρει έναν δίσκο των Platters το “Only you”. Πρέπει να ήταν τον Απρίλη του ’60 στα γενέθλια ή την γιορτή μου. Είχανε έρθει κάποιοι συγγενείς,ο πατέρας είχε βάλει τον δίσκο και λέει: «Ο Γιωργάκης το λεέι πολύ ωραία».
Με βάλανε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού κι εγώ είπα τη δική μου εκδοχή των αγγλικών,άλλα ντ΄ άλλων. Χαμός από κάτω! Φαίνεται ωραία το είπα,ξέρεις τώρα ήμουν τότε 4 χρονών! Αυτό ήταν το πρώτο μου live!
Το ραδιόφωνο στο σπίτι ήταν όλη την ημέρα ανοιχτό. Όταν ανεβήκαμε στη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα εξαιτίας της δουλειάς του πατέρα μου (ναυτιλιακός πράκτορας) μου πήρανε ένα τραντζιστοράκι για να ακούω πριν κοιμηθώ. Εγώ έπιανα στα βραχέα BBC και άκουγα τα βράδια Beatles.άκουγα τον σχολιασμό στα αγγλικά και ταξίδευα, ερχόμουν σε επαφή με ένα κομμάτι του κόσμου που ήταν πολύ μακριά.
Από τα πρώτα ελληνικά ακούσματα ήταν το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» του Χατζιδάκι και το «Ένα μεσημέρι» του Ξαρχάκου αριστουργήματα και τα δύο. Θεοδωράκης βέβαια δύσκολα ακουγόταν για πολιτικούς λόγους.
Η πρώτη μου επαφή με τους Stones ήταν λίγο αστεία.Είχα πάει με την μητέρα μου και την αδερφή μου σε ένα πάρτι μασκέ στο κλαμπ «Ανατόλια» ντυμένος καουμπόι. Ήταν παιδικός χορός νωρίς το απόγευμα. Εκεί είχαν ένα Τζουκ-μποξ,μάλλον από αυτά τα παλιά ΑΜΙ.
Κάποιος τότε έβαλε το “Satisfaction”, αυτό το κομμάτι με πυροβολησε στο μυαλό! Για την εποχή ο ήχος ήταν σύγχρονος και συγκλονιστικός.Η αδελφή μου μου είπε ότι ήταν οι Rolling Stones.Tη ρώτησα είναι αυτοί που ο μπαμπάς και η μαμά λένε αλήτες; Ναι μου λέει αυτοί!
Εκεί ουσιαστικά αποφάσισα ότι αυτή είναι η μουσική που θέλω να υπηρετήσω.Η παιδική ηλικία είναι πολύ καθοριστική. Νομίζεις μετά ότι ορίζεις τη ζωή σου αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Αυτή στην ουσία είναι το πεπρωμένο σου.»
Έπειτα ήρθαν τα φοιτητικά χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του ’70 την εποχή της αμφισβήτησης και η γνωριμία με συγκροτήματα όπως οι King Crimson και οι Doors αλλά και ο Frank Zappa.
Από τους Έλληνες ο νεαρός Γιώργος ξεχωρίζει τον Σαββόπουλο και τον Μαρκόπουλο. Αλλά ακούει και POLL, Πελόμα Μποκιού και Socrates. Ξαφνικά ανακάλυψε το «Φλου» του Σιδηρόπουλου και των Σπυριδούλα και διαπίστωσε ότι ο ήχος που τον συνάρπαζε μπορεί να συνδυαστεί με την ελληνική γλώσσα.
«Βέβαια,σημειώνει, υπήρχε και υπάρχει η άποψη είτε από τους έντεχνους είτε από τους φανατικούς αγγλόφωνους που υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι ο ελληνικός λόγος δεν ταιριάζει στη Rock. Εγώ πιστεύω ότι είναι θέμα ταλέντου. Εγώ αυτό ήθελα πάντα να κάνω.
Ταυτίζομαι με αυτό, δεν μπορώ να το εξηγήσω, το Rock n’ Roll με διάλεξε.».
Αυτό τον δρόμο ακολουθεί και τον ακολουθεί επιτυχημένα, τον δρόμο του δημιουργού και του τραγουδιστή της μπάντας. Με πολιορκητικό κριό την κιθάρα του γκρεμίζει,μαζί με τους συνοδοιπόρους του, το τείχος των προκαταλήψεων και αποδεικνύει ότι το ελληνόφωνο Rock μπορεί να δημιουργήσει αξιοζήλευτα τραγούδια χωρίς ημερομηνία λήξης.
Η κουβέντα άρχισε να περιστρέφεται στον τρόπο της δημιουργίας των album:
«Κυκλοφορώ έναν δίσκο όταν τον πιστεύω και μου αρέσει. Έτσι κάναμε και τον τελευταίο δίσκο με τον Βαγγελη (Μαρκαντώνη). Και βέβαια το ενδιαφέρον και ο ενθουσιασμός του με έκαναν να πιστέψω περισσότερο σε αυτό που δημιουργήσαμε.
Δεν σκέφτομαι ποτέ την απήχηση αρχικά, αλλά γράφω γιατί αντλώ ικανοποίηση από αυτό.Γιά τον καθένα η μουσική σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Εδώ βέβαια μπαίνει ένα άλλο θέμα, κατά πόσον και με τα χρόνια και με την εμπειρία, το τάλαντο που υπάρχει, αυτή η αδάμαστη ανάγκη για δημιουργία,αρθρώνει ένα λόγο που αισθητικά ανταποκρίνεται στα δικά σου κριτήρια.
Η Ιδέα του νέου δίσκου πώς προέκυψε;
«Πάντα έχω την ανάγκη να βρίσκω ένα κόνσεπτ, όχι απαραίτητα να κάνω έναν κόνσεπτ δίσκο. Αλλά λίγο πολύ θέλω να υπάρχει μια κεντρική βιωματική ιδέα η οποία θα προκύπτει από ένα τραγούδι το οποίο θα είναι τοποθετημένο στο κέντρο και γύρω του θα περιστρέφονται τα υπόλοιπα τραγούδια σαν δορυφόροι.
Κάθε δίσκος στην ουσία είναι ένα μικρό πλανητικό σύστημα. Κάθε τραγούδι βέβαια είναι σημαντικό το καθένα για τους δικούς του λόγους και απαραίτητα για να παρουσιάσεις ένα ολοκληρωμένο έργο.
Στην περίπτωση του νέου album το τραγούδι γύρω από το οποίο συναρθρώθηκαν και τα υπόλοιπα είναι το ομώνυμο «Η σκιά που με ακολουθεί». Με καθόρισε αυτό το τραγούδι».
Υπάρχουν κάποιες ιστορίες πίσω από τα τραγούδια;
«Βέβαια! Το πρώτο που ανοίγει τη δουλειά (Η σκιά που με ακολουθεί) είναι μια μεγάλη ιστορία που αποτελείται από πολλές μικρές. Πιστεύω ότι είναι κομμάτι με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο καθένας,ίσως από μια ηλικία και μετά.Βλέπετε δεν μπορώ να γράψω μουσική με την ψυχολογία ενός εφήβου.
Στο «Η ψυχή μου» περιγράφω αυτό που ζούμε στη χώρα μας τα τελευταία 10 χρόνια και ενδεχομένως να αφορά και όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης. Είμαι έτσι κι αλλιώς παιδί αυτής της γενιας.
Το τρίτο (Ίσως εγώ) μεταφέρει το βίωμα κάποιου άλλου,δηλαδή της στιχουργού Γεωργίας Καράμπελα. Ωστόσο για να το μελοποιήσω ,όπως κάθε στίχο, πρέπει να αισθανθώ ταύτιση. Είναι αλήθεια ότι με συγκίνησε ο στίχος της Γεωργίας,τον θεώρησα πολύ αληθινό.
Στο «Μαρία» μιλάω για τη γυναίκα μου. Αυτή με ενέπνευσε να το γράψω. Αναφέρεται στη λαχτάρα μας να πάμε για ένα ταξίδι χωρίς όμως να τα καταφέρνουμε. Μας κλέβει η καθημερινότητα.
Μετά είναι «Το σχοινί» του Αλέξανδρου Ατσικπάση. Είχα αυτή την πολύ ωραία μελωδία,αλλά είχα «κλειδώσει» και δεν μπορούσα να σκεφτώ στίχο. Αναφέρεται στο ερωτικό βίωμα της μέθεξης. Όταν αισθάνεσαι τόσο όμορφα που δε θες να τελειώσει η νύχτα. Βέβαια το σχοινί μπορεί και να τυλίγεται στο λαιμό σου αλλά αφήνεσαι.
Βιωματικό είναι το επόμενο το «Ώσπου μια μέρα». Αυτό είναι προωπικό και εκφράζει απελπισία για κάτι που όντως συνέβη.
Το επόμενο είναι «Ο ήλιος έπεφτε αργά». Εδώ ο «ήρωας» είναι ένας άνθρωπος στη δική μου ηλικία. Κάθεται άγρυπνος στο κρεβάτι και χωρίς να το καταλάβει βλέπει τον εαυτό του παιδί μπροστά στο παράθυρο του σπιτιού του στη Θεσσαλονίκη και βλέπει όλη την παραλία ως το λιμάνι (όπως φαινόταν από το σπίτι μας,από την πίσω μεριά).
Η σόμπα του πετρελαίου καίει, έξω λυσσομανάει ο κρύος άνεμος και υπάρχει μια μαγική ατμόσφαιρα. Αυτό το έζησα και μπορώ να το τραγουδάω,τώρα που οι νύχτες γίνονται ολοένα και πιο μακριές…
Το «Χάθηκα και τώρα κλαις» είναι επίσης βιωματικό. Ποιός δε νιώθει αισθήματα εκδίκησης όταν τελειώνει μια σχέση,όταν νομίζει ότι έχει προδοθεί. Αυτό το τραγούδι είναι όμως και κατά κάποιο τρόπο ένας αποχαιρετισμός στο «Σαν να μην πέρασε μια μέρα» και πιο συγκεκριμένα στη ηρωίδα του.Είναι ένα σαρκαστικό τραγούδι και αυτό φαίνεται ανάγλυφα στο video clip.
To «Μαύρη αυγή» είναι αυτό που βλέπει ο δημιουργός να ξημερώνει την επαύριο για εμάς και τον πλανήτη ή αυτό που δε θέλει να δει να έρχεται .
Το τελευταίο «Της νιότης μου η ερωμένη» μιλά για την καλή μου νεράιδα. Αυτή που στέκεται διαρκώς πίσω μου και με προστατεύει και με βοηθά παρά τις αντιξοότητες να γράφω κομμάτια και να βγάζω δίσκους».
Εύχομαι η καλή νεράιδα να παραστέκεται στο Γιώργο Δημητριάδη για να μας χαρίζει τραγούδια που θα θέλαμε να είχαμε γράψει εμείς και περιγράφουν τη ζωή μας όπως εμείς δεν μπορούμε να περιγράψουμε.
Θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά τον Γιώργο Δημητριάδη το Σάββατο βράδυ στις 28 Απριλίου στο φεστιβάλ του Κυττάρου για την Ελληνική ροκ Σκηνή συντροφιά με τους Magic De Spell και τους Απροσάρμοστους!
