Ο Γιάννης Πλούταρχος την τελευταία δεκαετία αναδείχτηκε ως ένας από τους πιο εμπορικούς και λαοφιλείς ερμηνευτές. Ένα από τα ισχυρά και αξιόπιστα χαρτιά της νυχτερινής διασκέδασης και της ολοένα και πιο προβληματικής σύγχρονης δισκογραφίας. Οι χώροι που τραγουδά είναι κατάμεστοι, διανθισμένοι από εκδηλώσεις λατρείας των πιστών θαυμαστών του, που συρρέουν κατ’ επανάληψιν για να τον απολαύσουν ενώ οι προσωπικοί δίσκοι του ακόμα και στις μέρες μας όπου πλέον η διακίνηση γίνεται μέσω εφημερίδων και «περιπτέρου», σημειώνουν υψηλές πωλήσεις.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ερμηνευτής έχει απήχηση σε όλες τις ηλικιακές ομάδες και τα κοινωνικά στρώματα, όπως συνέβαινε τα χρόνια του ’70 με τους Γιάννη Πουλόπουλο, Τόλη Βοσκόπουλο και Γιάννη Πάριο - εποχή και πρότυπα από τα οποία σαφώς επηρεάζεται, εμπνέεται αλλά και αναπαράγει ο Πλούταρχος – που το ύφος, το ρεπερτόριο και οι επιδόσεις τους αγκαλιάζονταν από τις μάζες πείθοντας παράλληλα και αρκετούς από τους πιο απαιτητικούς ακροατές.
Να σημειωθεί βέβαια ότι οι Πουλόπουλος , Βοσκόπουλος και Πάριος, ακόμα και στις τότε μεταγλωτισμένες ευρωπαϊκού και ευκαιριακού τύπου απόπειρες τους, ερμήνευαν στίχους του Πυθαγόρα –κυρίως- αλλά και άλλων μαστόρων του λόγου που προσέδιδαν με το κύρος και τη τέχνη τους υπόσταση και ειδικό βάρος ακόμη και στα πιο «ελαφρά» κομμάτια. Χωρίς να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι ταυτοχρόνως απέδιδαν πρωτότυπες συνθέσεις δημιουργών ολκής, όπως οι Μίμης Πλέσσας, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Κατσαρός, Λυκούργος Μαρκέας, Ζακ Ιακωβίδης, Γιάννης Σπανός, Γώργος Χατζηνάσιος, Θανάσης Πολυκανδριώτης κ.ά.
Και στην εργογραφία του Γιάννη Πλούταρχου συναντάμε κοινά ή αντίστοιχα – σε σχέση με την σημερινή μουσική πραγματικότητα – μεγέθη σαν τους: Χρήστο Νικολόπουλο, Γιώργο Χατζηνάσιο, Γιάννη Σπανό, Μιχάλη Μπουρμπούλη, Ηλία Κατσούλη, Αντώνη Βαρδή, Θανάση Πολυκανδριώτη, Τάσο Γκρους, Λευτέρη Χαψιάδη, Νίκο Αντύπα, Γιάννη Μηλιώκα κ.ά. ενώ έχει τραγουδήσει σε δεύτερη εκτέλεση και Μίκη Θεοδωράκη ( Αν θυμηθείς τα’ όνειρό μου, στο επίσημο άλμπουμ των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 με τίτλο Φως ). Όμως τα τραγούδια αυτά δεν αποτελούν τον κορμό της δισκογραφία του, ούτε θεωρούνται κλασικές στιγμές του. Περισσότερο ο ερμηνευτής δανείζεται την αίγλη και την εγκυρότητα των δημιουργών και λιγότερο την ουσία τους, προσπαθώντας να επιχρίσει ανάλογα την εικόνα και το έργο του.
Όταν πριν τρία χρόνια συναντηθήκαμε για τις ανάγκες μιας συνέντευξης ο Πλούταρχος υπεράσπισε με πάθος τις επιλογές του καθώς και την ιδιότητά του ως λαϊκού τραγουδιστή. Η αλήθεια είναι ότι στην μέχρι τώρα πορεία του βάδισε με σοφία πάνω στις διαχωριστικές γραμμές, με όπλο μια ίσως παρωχημένη, ωστόσο αναγκαία -όπως αποδείχθηκε-αισθηματολογία, κρατώντας αποστάσεις από το ευτελές. Άλλωστε, ο ίδιος δηλώνει αθεράπευτα ρομαντικός. Το μυστικό της επιτυχίας του, το ότι έκανε τα αυτονόητα πράξη.
Έτσι μετά την σύμπραξή του με τον Al Bano , αναζητώντας την έκπληξη που θα τον βγάλει από την επανάληψη και η οποία μάλλον τελικά δεν ευδοκίμησε, επιστρέφει με ένα νέο τραγούδι, προπομπό του δίσκου που θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη, ενταγμένο στο δομημένο ύφος και στυλ του.
Μπορεί όμως ένας καλλιτέχνης να κρατήσει τα κεκτημένα ή ακόμα και να διευρύνει τους ορίζοντές του αναπαράγοντας τα κλισέ που τον καθιέρωσαν. Ο δίσκος που θα έρθει τον Σεπτέμβρη θα δείξει και το ποιο θα είναι το «μετά» του Πλούταρχου, καθώς πλέον ο ερμηνευτής βρίσκεται στην ωριμότητά του και μάλιστα σε ένα κομβικό σημείο όπου οι επιλογές αποκτούν ξεχωριστό ειδικό βάρος και σηματοδοτούν πορείες. Η παραμονή στην πρώτη γραμμή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο Πλούταρχος, στη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει, δεν έδειχνε –τουλάχιστον τότε- να ανησυχεί:
« Άλλαξε ποτέ ο κορμός του Στέλιου Καζαντζίδη; Άλλαξε ποτέ ο κορμός του Γιάννη Πάριου; Εγώ θεωρώ ότι είμαι ερωτικός λαϊκός τραγουδιστής. Το τραγούδι που ξεκίνησα ήταν το δημοτικό, αλλά δεν το ακολούθησα. Ήταν η βάση όσον αφορά στα γυρίσματα και την τεχνική μου. Πάνω εκεί έμαθα να τραγουδάω. Δημοτικά τραγουδούσε ο πατέρας και η μάνα μου. Οι αναπνοές μου και τα λεγκάτα προέρχονται όλα από αυτή τη γνώση.
Έφαγα μια βδομάδα να μάθω ένα συγκεκριμένο διαολεμένο γύρισμα που μετά έμαθα από τη βυζαντινή μουσική ότι λέγεται πεταστή. Είναι από τα δύσκολα και πρέπει να το έχεις το χάρισμα για να το κάνεις. Μπορεί να γράφεται, αλλά δεν διδάσκεται. Ο πατέρας μου το έκανε με τεράστια ευκολία και εγώ δεν μπορούσα να συλλάβω καν τον τρόπο. Όταν το κατάφερα επιτέλους πήγα με υπερηφάνεια στον πατέρα μου και του το είπα. Αγρότης ήταν ο άνθρωπος, αλλά είχε μεγάλη φωνή. Και ο αδερφός μου έχει ωραία φωνή, και ο παππούς μου φοβερός, αλλά και η γιαγιά -απ’ τη Σμύρνη- ακόμα καλύτερη. Μαθαίναμε να τραγουδάμε στο όργωμα, στο σκάλισμα. Όταν περιποιείσαι τα χωράφια και τα σκαλίζεις για να βγάλεις τα χορτάρια και τα παράσιτα από τα σπαρτά, ξεκινάς από τις 5 η ώρα το πρωί και γυρίζεις σπίτι στις 2 το μεσημέρι. Κάθεσαι δυο-τρεις ώρες, τρως, και πας πάλι από τις 5 το απόγευμα μέχρι την ώρα που νυχτώνει. Με ποιον τρόπο, λοιπόν, ξεγελάς την κούρασή σου σε μια τέτοια κατάσταση; Μόνο τραγουδώντας ή λέγοντας αστεία, ανέκδοτα κ.ά. Εμείς δεν ήμαστε πολύ καλοί στα ανέκδοτα, και τραγουδούσαμε. Εκεί μια τραγουδάς εσύ, μια ο άλλος, μια ο γείτονας. Αυτά λέγονταν δανεικά. Πηγαίναμε δανεικά στου κυρίου Αργύρη, μετά ερχόταν αυτός σε εμάς. Έτσι βοηθούσε η μία οικογένεια την άλλη χωρίς να πληρώνουμε εργατικά χέρια. Μαθαίναμε, λοιπόν, τα δημοτικά τραγούδια, τα τραγούδια της στάμνας, τα μοιρολόγια. Από ’κεί και πέρα μπήκε στη ζωή μου ο Στέλιος Καζαντζίδης. Με μάγεψε αυτός ο τεράστιος λαϊκός καλλιτέχνης με τη φωνή του. Το τραγούδι εκφράζει συναισθήματα ανθρώπων. Ειδικά τότε, που ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα για μένα, μέχρι τα 22 μου δηλαδή, όλο αυτό που τραγουδούσε ήταν ένα με τη ζωή μου. Δεν ξεχνιέται με τίποτε… Η κούπα με το νερό των βιωμάτων δεν εξαντλείται… Το ’χεις, απλά, σε μια μεριά, το πίνεις γουλιά γουλιά και το ξαναθυμάσαι. Και τα δικά μου είναι πολύ ισχυρά βιώματα που δεν γίνεται να ξεχαστούν…
Αν πάρεις έναν προς έναν τους δίσκους μου και τους αφουγκραστείς προσεκτικά θα προσέξεις ότι σε καθέναν από αυτούς κρύβονται και ξεχωριστά τραγούδια. Πάντα υπάρχει κάποιο με παραδοσιακό χρώμα, δημοτικό, τσάμικο, ποντιακό, κρητικό… Απ’ την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει μια εξέλιξη, μια σταδιακή αλλαγή. Αλλιώς ξεκίνησα με την πρώτη δισκογραφική δουλειά και αλλιώς είμαι τώρα. Στη διαδρομή έχουν προστεθεί και έντεχνα στοιχεία, αλλά και ποπ. Το διαφορετικό θα έρθει με μια νέα πρόταση, κι αυτό θα γίνει όταν ο κόσμος θα είναι έτοιμος να την αποδεχθεί και να την ακούσει. Στην παρούσα φάση το κοινό βρίσκεται σε σύγχυση, και όχι άδικα. Μπορεί να ευθυνόμαστε και εμείς οι καλλιτέχνες.»
