Η αγάπη του Γιάννη Μπέζου για το τραγούδι έχει δηλωθεί κατά καιρούς μέσα από παραστάσεις και ρόλους όπου ο προικισμένος ηθοποιός βρίσκει την ευχέρεια να ξεχρεώνει με νότες και μελωδίες τα χρέη της καρδιάς του. Μνήμες, βιώματα, στιγμές δεμένες άρρηκτα με στίχους και μουσικές.
Ο Γιάννης Μπέζος επιστρέφει για 7η χρονιά στη μουσική σκηνή Χαμάμ στα Άνω Πετράλωνα, κάθε Σάββατο, με ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο αλλά και στους κλασικούς Τσιτσάνη, Ζαμπέτα και όχι μόνο, με «Αυτά που μας ενώνουν».
Νιώθετε την ανάγκη να τραγουδάτε μπροστά στο κοινό;
Τραγουδάω από προσωπική ανάγκη, όχι με την έννοια του βιοπορισμού. Δεν το κάνω δηλαδή επαγγελματικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μουσικές παραστάσεις μου δεν είναι επαγγελματικές σε όλα τα άλλα επίπεδά τους. Είναι αντίστοιχες των θεατρικών μου παραστάσεων.
Ακούτε μουσική καθημερινά;
Ναι. Πολλά. Ακούω κλασική μουσική. Επίσης μια επιλογή ελληνικών τραγουδιών, δε με ενδιαφέρει αν είναι παλιά ή καινούργια, τραγούδια που να ταιριάζουν στη διάθεση και την αισθητική μου.
Ποιοι σας σημάδεψαν και γιατί;
Υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, πέρα από σχολές και είδη. Συμβαίνει, όπως και με τους ανθρώπους. Είναι άνθρωποι που σε συγκινούν ή σου θυμίζουν κάτι και άλλοι που δε σου λένε τίποτα. Υπάρχει μια ενιαία γραμμή που συνδέει τον Χαιρόπουλο, τον Σουγιούλ, τον Γιαννίδη, τον Τσιτσάνη, τον Ζαμπέτα και τον Φοίβο Δεληβοριά. Δεν είναι μόνο οι μελωδίες. Είναι η αντίληψη για την ζωή και την τέχνη.
Στο Χαμάμ έχετε βολευτεί…
Ναι, είναι η 7η χρονιά που εμφανίζομαι σε αυτήν τη μουσική σκηνή στα Πετράλωνα. Μεγάλωσα κοντά σε αυτή τη γειτονιά, και παρ’ ότι έφυγα 20 ετών από εκεί, στην ουσία δε φεύγεις ποτέ… Με συνδέει επίσης κάτι και με τους μικρούς χώρους. Μ’ αρέσει το τραγούδι να λειτουργεί επικοινωνιακά και να συγκινείται κόσμος.
Να δημιουργείται μια παρέα;
Παρέα όμως που δεν θα κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Πρέπει να υπάρχει ένας μπούσουλας ώστε να προκύψει η συγκίνηση, η σύνδεση του παρελθόντος με το σήμερα…
Ζούμε σε μια εποχή που το τρίτο μάτι, το τρίτο φύλλο κι άλλα παρεμφερή ανθούν. Σας ενοχλεί αυτό;
Πάντα θα ανθούν καθώς υπήρχε και υπάρχει έλλειψη παιδείας.
Στις συνεντεύξεις σας, κάποιες «αναγκαστικές» απαντήσεις σας, φαντάζομαι πως τις δίνετε σκόπιμα, ενώ ξέρετε δηλαδή ότι θα συζητηθούν. Την ίδια ώρα είναι σαν να σαρκάζετε, να απαξιώνετε και το ίδιο το ερώτημα που σας απευθύνουν.
Αυτή είναι η απάντησή μου και το εννοώ κάθε φορά. Δεν απαντάω ποτέ χωρίς σκέψη, εν θερμώ. Δεν με ενδιαφέρει αν θα συζητηθούν ή αν κάποιοι θα ενοχληθούν. Ξέρω πολύ καλά τι λέω.
Που χρωστάτε βαριά ευχαριστώ;
Δεν χρωστάω σε κανέναν. Μόνο σε ανθρώπους που στα πρώτα μου χρόνια, ήταν δάσκαλοι μου. Χάρη δεν μου έκανε κανένας. Οτιδήποτε έκανα, το έκανα μόνος μου.
Είναι πολλά αυτά που έχετε πετύχει.
Κι ελπίζω να πετύχω περισσότερα.
Τι σας φοβίζει;
Μόνο η αγραμματοσύνη και το δήθεν, το ψευτοπνευματικό.
Τότε φαντάζομαι θα αισθάνεστε μονίμως ενοχλημένος.
Ευτυχώς. Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Πάντα οι άνθρωποι έτειναν προς τη μεριά του ψέματος. Μην κοιτάτε που οι καλλιτέχνες κάνουν τους αριστερούς. Η λέξη έχει κακοπάθει. Εννοώ την αντίληψη ζωής που υποδηλώνει.
Κι όμως οι περισσότεροι καλλιτέχνες εκδηλώνουν τον «αριστερισμό» τους.
Στα λόγια, όχι στην πράξη. Τους έχω δει 40 χρόνια τώρα. Μιλάω για την πλειοψηφία.
Ποιος απ’ τους σημερινούς καλλιτέχνες, μουσικούς, παραδέχεστε, ποιοι σας συγκινούν;
Οι πιο εξωστρεφείς. Ο Μαραβέγιας, ο Δεληβοριάς που έχει έναν καίριο στίχο, πιστεύω πως είναι πιο κοντά στο λαϊκό, με την ουσιαστική έννοια του όρου, τραγούδι. Μου αρέσει ο Πορτοκάλογλου, ο Παπαδημητρίου…
Τι δεν σας αρέσει;
Η θλίψη και η κακομοιριά. Οι λεγόμενοι έντεχνοι. Και δεν μιλάω για εκείνους που κατέχουν την τέχνη τους, αλλά για όσους καλύπτονται πίσω από αυτήν την ταμπέλα.
Στη διασκέδαση, τα φώτα αλλά και το ευρύ κοινό μαγνητίζουν τα λεγόμενα εμπορικά προγράμματα, όχι τόσο με την ακριβή έννοια της λέξης. Στο θέατρο η κατάσταση είναι ανάλογη;
Και εκεί τα ίδια έχουμε αλλά όχι σε τέτοια κλίμακα. Η μουσική είναι προσβάσιμη στον καθένα. Τραγουδάς στο σπίτι σου, με φίλους, τραγουδάς κατά την διάρκεια ενός προγράμματος. Δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο με το θέατρο. Είναι πιο σύνθετο, έχεις άλλες απαιτήσεις. Δεν είναι συγκρίσιμες σκηνικές δράσεις. Πάντως και στο θέατρο, όποιος πει μια βλακεία δήθεν πνευματική, τον αγκαλιάζουν, τον χαϊδεύουν όλοι, άσε που τον πληρώνουνε κιόλας.
Τα Σάββατα στο Χαμάμ τι θα ακούσουμε;
«Αυτά που μας ενώνουν». Πέρα από τα κλασικά του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα που παρουσιάζουμε στο δεύτερο μέρος, στο πρώτο έχουμε ένα αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο.
Γιατί ο Λοΐζος;
Είναι τραγούδια που έχουν κάτσει καλά μέσα μας και αφορμή στάθηκαν τα 80 χρόνια από τη γέννησή του.
Δισκογραφικά ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Αυτή την περίοδο όχι. Άλλωστε και σε αυτόν τον τομέα δεν κινούμαι επαγγελματικά, δηλαδή βιοποριστικά. Αν προκύψει κάτι που θα πιστέψω πως αξίζει να καταγραφεί θα το κάνω, όπως έχω καταθέσει κι άλλες τέτοιες εργασίες στο παρελθόν.
Μια ευχή;
Καλά μυαλά.
Ο Γιάννης Μπέζος επιστρέφει για 7η χρονιά στη μουσική σκηνή Χαμάμ στα Άνω Πετράλωνα, κάθε Σάββατο, με ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοΐζο αλλά και στους κλασικούς Τσιτσάνη, Ζαμπέτα και όχι μόνο, με «Αυτά που μας ενώνουν».
Νιώθετε την ανάγκη να τραγουδάτε μπροστά στο κοινό;
Τραγουδάω από προσωπική ανάγκη, όχι με την έννοια του βιοπορισμού. Δεν το κάνω δηλαδή επαγγελματικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι μουσικές παραστάσεις μου δεν είναι επαγγελματικές σε όλα τα άλλα επίπεδά τους. Είναι αντίστοιχες των θεατρικών μου παραστάσεων.
Ακούτε μουσική καθημερινά;
Ναι. Πολλά. Ακούω κλασική μουσική. Επίσης μια επιλογή ελληνικών τραγουδιών, δε με ενδιαφέρει αν είναι παλιά ή καινούργια, τραγούδια που να ταιριάζουν στη διάθεση και την αισθητική μου.
Ποιοι σας σημάδεψαν και γιατί;
Υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής, πέρα από σχολές και είδη. Συμβαίνει, όπως και με τους ανθρώπους. Είναι άνθρωποι που σε συγκινούν ή σου θυμίζουν κάτι και άλλοι που δε σου λένε τίποτα. Υπάρχει μια ενιαία γραμμή που συνδέει τον Χαιρόπουλο, τον Σουγιούλ, τον Γιαννίδη, τον Τσιτσάνη, τον Ζαμπέτα και τον Φοίβο Δεληβοριά. Δεν είναι μόνο οι μελωδίες. Είναι η αντίληψη για την ζωή και την τέχνη.
Στο Χαμάμ έχετε βολευτεί…
Ναι, είναι η 7η χρονιά που εμφανίζομαι σε αυτήν τη μουσική σκηνή στα Πετράλωνα. Μεγάλωσα κοντά σε αυτή τη γειτονιά, και παρ’ ότι έφυγα 20 ετών από εκεί, στην ουσία δε φεύγεις ποτέ… Με συνδέει επίσης κάτι και με τους μικρούς χώρους. Μ’ αρέσει το τραγούδι να λειτουργεί επικοινωνιακά και να συγκινείται κόσμος.
Να δημιουργείται μια παρέα;
Παρέα όμως που δεν θα κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Πρέπει να υπάρχει ένας μπούσουλας ώστε να προκύψει η συγκίνηση, η σύνδεση του παρελθόντος με το σήμερα…
Ζούμε σε μια εποχή που το τρίτο μάτι, το τρίτο φύλλο κι άλλα παρεμφερή ανθούν. Σας ενοχλεί αυτό;
Πάντα θα ανθούν καθώς υπήρχε και υπάρχει έλλειψη παιδείας.
Στις συνεντεύξεις σας, κάποιες «αναγκαστικές» απαντήσεις σας, φαντάζομαι πως τις δίνετε σκόπιμα, ενώ ξέρετε δηλαδή ότι θα συζητηθούν. Την ίδια ώρα είναι σαν να σαρκάζετε, να απαξιώνετε και το ίδιο το ερώτημα που σας απευθύνουν.
Αυτή είναι η απάντησή μου και το εννοώ κάθε φορά. Δεν απαντάω ποτέ χωρίς σκέψη, εν θερμώ. Δεν με ενδιαφέρει αν θα συζητηθούν ή αν κάποιοι θα ενοχληθούν. Ξέρω πολύ καλά τι λέω.
Που χρωστάτε βαριά ευχαριστώ;
Δεν χρωστάω σε κανέναν. Μόνο σε ανθρώπους που στα πρώτα μου χρόνια, ήταν δάσκαλοι μου. Χάρη δεν μου έκανε κανένας. Οτιδήποτε έκανα, το έκανα μόνος μου.
Είναι πολλά αυτά που έχετε πετύχει.
Κι ελπίζω να πετύχω περισσότερα.
Τι σας φοβίζει;
Μόνο η αγραμματοσύνη και το δήθεν, το ψευτοπνευματικό.
Τότε φαντάζομαι θα αισθάνεστε μονίμως ενοχλημένος.
Ευτυχώς. Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Πάντα οι άνθρωποι έτειναν προς τη μεριά του ψέματος. Μην κοιτάτε που οι καλλιτέχνες κάνουν τους αριστερούς. Η λέξη έχει κακοπάθει. Εννοώ την αντίληψη ζωής που υποδηλώνει.
Κι όμως οι περισσότεροι καλλιτέχνες εκδηλώνουν τον «αριστερισμό» τους.
Στα λόγια, όχι στην πράξη. Τους έχω δει 40 χρόνια τώρα. Μιλάω για την πλειοψηφία.
Ποιος απ’ τους σημερινούς καλλιτέχνες, μουσικούς, παραδέχεστε, ποιοι σας συγκινούν;
Οι πιο εξωστρεφείς. Ο Μαραβέγιας, ο Δεληβοριάς που έχει έναν καίριο στίχο, πιστεύω πως είναι πιο κοντά στο λαϊκό, με την ουσιαστική έννοια του όρου, τραγούδι. Μου αρέσει ο Πορτοκάλογλου, ο Παπαδημητρίου…
Τι δεν σας αρέσει;
Η θλίψη και η κακομοιριά. Οι λεγόμενοι έντεχνοι. Και δεν μιλάω για εκείνους που κατέχουν την τέχνη τους, αλλά για όσους καλύπτονται πίσω από αυτήν την ταμπέλα.
Στη διασκέδαση, τα φώτα αλλά και το ευρύ κοινό μαγνητίζουν τα λεγόμενα εμπορικά προγράμματα, όχι τόσο με την ακριβή έννοια της λέξης. Στο θέατρο η κατάσταση είναι ανάλογη;
Και εκεί τα ίδια έχουμε αλλά όχι σε τέτοια κλίμακα. Η μουσική είναι προσβάσιμη στον καθένα. Τραγουδάς στο σπίτι σου, με φίλους, τραγουδάς κατά την διάρκεια ενός προγράμματος. Δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο με το θέατρο. Είναι πιο σύνθετο, έχεις άλλες απαιτήσεις. Δεν είναι συγκρίσιμες σκηνικές δράσεις. Πάντως και στο θέατρο, όποιος πει μια βλακεία δήθεν πνευματική, τον αγκαλιάζουν, τον χαϊδεύουν όλοι, άσε που τον πληρώνουνε κιόλας.
Τα Σάββατα στο Χαμάμ τι θα ακούσουμε;
«Αυτά που μας ενώνουν». Πέρα από τα κλασικά του Τσιτσάνη, του Ζαμπέτα που παρουσιάζουμε στο δεύτερο μέρος, στο πρώτο έχουμε ένα αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο.
Γιατί ο Λοΐζος;
Είναι τραγούδια που έχουν κάτσει καλά μέσα μας και αφορμή στάθηκαν τα 80 χρόνια από τη γέννησή του.
Δισκογραφικά ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;
Αυτή την περίοδο όχι. Άλλωστε και σε αυτόν τον τομέα δεν κινούμαι επαγγελματικά, δηλαδή βιοποριστικά. Αν προκύψει κάτι που θα πιστέψω πως αξίζει να καταγραφεί θα το κάνω, όπως έχω καταθέσει κι άλλες τέτοιες εργασίες στο παρελθόν.
Μια ευχή;
Καλά μυαλά.
