Ευτέρπη Λημναίου - «Πρώτη γνωριμία» με τις καλύτερες προϋποθέσεις!

Τα χρόνια πέρασαν, το κορίτσι μεγάλωσε κι εξελίχθηκε σε μια όμορφη, προικισμένη λαϊκή τραγουδίστρια με σπουδές, διακρίσεις, γνώση του αντικειμένου της και «δυνατό» βιογραφικό, που πλέον έχει κάνει την «Πρώτη γνωριμία» της με το κοινό και σε δισκογραφικό επίπεδο!

Η Ευτέρπη Λημναίου μιλά για το ξεκίνημά της, τις επιρροές της, τη συνεργασία της με το Δημήτρη Μπάση και άλλους «δασκάλους», καθώς και για το δίσκο της, που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group, σε μουσική Δημήτρη Κορδατζή και στίχους Βασίλη Παπαδόπουλου.

Ευτέρπη, έχεις έρθει από τη Μυτιλήνη! Με τι ασχολήθηκες εκεί;

Από μαθήτρια, από τα 12, ασχολήθηκα με τη μουσική. Πήγα στο μουσικό σχολείο, στο ωδείο, και ξεκίνησα την ενασχόλησή μου με το σαντούρι και την παραδοσιακή μουσική γενικότερα. Ο πατέρας μου ήταν τραγουδιστής κι έπαιζε μπουζούκι, οπότε ήμουν από μικρή μέσα σ’ αυτό το κλίμα.

Σε παρότρυνε εκείνος να ξεκινήσεις;

Όχι, στην αρχή είχε πολλές αντιρρήσεις, γιατί είχε ζήσει τη νύχτα κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, που λέμε, αλλά στην πορεία όταν άκουσε πως είχα καλή φωνή, είδε πως πήγαινα καλά, γιατί θεωρώ πως αυτό θα έκανα καλύτερα από το οτιδήποτε, εκείνος το κατάλαβε και τελικά συμφώνησε. Ξεκίνησα μπαίνοντας σε όλα τα σύνολα του μουσικού σχολείου, παραδοσιακές ορχήστρες, χορωδίες κτλ και μαθαίνοντας σαντούρι, τη μεγάλη μου αγάπη. Στην πορεία άρχισα να παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς, περιφερειακούς, πανελλήνιους…

Όπου είχες διακριθεί κιόλας, έτσι;

Είχα διακριθεί, ναι, στο παραδοσιακό τραγούδι, στο έντεχνο και στο σαντούρι.

Η πρώτη σου επαφή και «γνωριμία» με μια μερίδα κοινού, έγινε μέσω κάποιων βίντεο στο youtube, σωστά;

Σωστά! Κάποια από τα παιδιά της γενιάς μου, ιδιαίτερα στο δικό μου τμήμα, ήταν ταλέντα. Ένα παιδί που έπαιζε κανονάκι και τραγουδούσε, ένα παιδί που έπαιζε κρουστά… Ήμασταν κάποιοι που είχαμε αυτό το κάτι παραπάνω με τη μουσική. Οι καθηγητές μας ασχολούνταν λίγο περισσότερο μαζί μας. Κάναμε κάποιες συναυλίες, μία από αυτές ήταν με το Δημήτρη Μπάση, ο οποίος ήρθε στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης για δυο εμφανίσεις μαζί μας. Από τότε ξεκίνησε μια καλύτερη επαφή με το αντικείμενο, περισσότερες γνωριμίες… Κάναμε και κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα, αρκετά πράγματα για παιδιά της δικής μας ηλικίας, δηλαδή 12 – 13 ετών. Στη συναυλία που έγινε στο Δημοτικό Θέατρο της Μυτιλήνης έγινε μια ωραία εγγραφή, ένα DVD πολύ καλό, απ’ όπου ανέβηκαν στο youtube δύο αποσπάσματα με εμένα να τραγουδώ δύο παραδοσιακά τραγούδια, το «Ντόκτορ» και το «Μπάρμπα Γιαννακάκης». Από εκεί με έμαθε περισσότερος κόσμος και έγινε όλος αυτός ο «ντόρος» με τη μικρή μαθήτρια Λημναίου Ευτέρπη και τα παιδιά του μουσικού σχολείου, φυσικά! (γελάμε) Ήταν μια πάρα πολύ καλή, ομαδική δουλειά.

Θεωρείς πως ήταν μια σημαντική «ώθηση» για σένα τα βίντεο αυτά;

Νομίζω ήταν το καλύτερο ξεκίνημα. Ό,τι είχε να κάνει με την παράδοση, ήταν αυτό που με αντιπροσώπευε. Μέσω των βίντεο αυτών έγινε και η γνωριμία μου με το Δημήτρη Κορδατζή. Από εκεί με άκουσε, βρήκε το τηλέφωνό μου, επικοινωνήσαμε και έγινε η αρχή. Του άρεσαν τα παραδοσιακά στοιχεία που είδε σε μένα. Τα γυρίσματα και το ύφος γενικότερα.

Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου ο Δημήτρης Κορδατζής σου έγραψε έναν ολόκληρο δίσκο.

Ναι! Μου είπε πως έχει κάποια τραγούδια που θεωρούσε πως θα ταίριαζαν στη φωνή μου. Το συζητήσαμε, τα άκουσα, μου άρεσαν όλα. Εννέα απ’ αυτά βρήκα πως με αντιπροσώπευαν περισσότερο κι έτσι ξεκινήσαμε δουλειά! Βρεθήκαμε το καλοκαίρι, τα μελετήσαμε μαζί, ανταλλάξαμε απόψεις και αρχίσαμε την εγγραφή!

Στίχους έχει γράψει ο Βασίλης Παπαδόπουλος.

Ναι, στίχους με νόημα! Με αισθήματα, που χτυπάν κατ’ ευθείαν στην καρδιά, για μένα. Μιλάνε για πράγματα που με αφορούν.

Επομένως, αυτή η πρώτη σου δισκογραφική καταγραφή, δίνει και το στίγμα σου στο σήμερα, έτσι;

Ναι.

Δεν είναι ένας παραδοσιακός δίσκος, είναι ένας λαϊκός δίσκος. Αυτό είναι που θέλεις να περάσεις προς τα έξω πλέον;

Ναι. Θέλω να λάβει ο κόσμος κάποια μηνύματα. Γιατί, θεωρώ ότι μέσα από την καλή μουσική, τον καλό στίχο, ο κόσμος μπορεί να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο, έστω και για κάποιες στιγμές, μέσα σε όλον αυτό τον παραλογισμό που ζούμε τώρα και να νιώσει καλύτερα. Εγώ, τουλάχιστον, όταν τραγουδάω, αυτό επιδιώκω και πιστεύω ότι το εισπράττει και ο κόσμος. Είναι πολύ σημαντικό.

Έχοντας ήδη κάνει αρκετές συνεργασίες, κυρίως στο χώρο της παράδοσης, ποιους θυμάσαι πιο έντονα, ποιοι σε βοήθησαν περισσότερο διδάσκοντάς σε ή είναι σημαντικοί για σένα και θα ήθελες να τους πεις ένα ευχαριστώ;

Αυτά τα άτομα δεν είναι απαραίτητα όλοι τραγουδιστές. Πρώτη και σημαντικότερη στη ζωή μου ήταν η δασκάλα μου, που με έμαθε να παίζω σαντούρι με αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο που είχε, η Περσεφόνη Βερβέρη. Βγαλμένη από τη σχολή του Αριστείδη Μόσχου, μου έδωσε τις βάσεις, μου μετέδωσε συναισθήματα… Στην πορεία ο κύριος Μιχάλης Δήσος, ο καθηγητής μου στη βυζαντινή μουσική, μαζί του πήρα πτυχίο και δίπλωμα, όπως και ο πάτερ Ιωακείμ Γιώτης. Εννοείται πως θέλω να αναφερθώ και στον κύριο Μπαλαχούτη, τον κύριο Μπενέτο και τον κ. Αναγνωστάκη του Ogdoo Music Group και να τους ευχαριστήσω για τη στήριξη, τη βοήθεια, για όλο το δέσιμο που είχαμε από την αρχή και φυσικά για το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Είμαι πολύ ικανοποιημένη.

Θυμήσου κάποιες χαρακτηριστικές στιγμές της ως τώρα πορείας σου.

Υπήρξαν αρκετές σημαντικές στιγμές για μένα, όπως οι συναυλίες με το Δημήτρη Μπάση, όπου τον γνώρισα και ως άνθρωπο και πήρα πολλά πράγματα από εκείνον. Εξαιρετικός καλλιτέχνης, με άλλο ύφος και πολύ συναίσθημα. Για μένα μετράει πολύ το συναίσθημα, στα πάντα. Θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης, όποιο στιλ και να επιλέξει να τραγουδήσει, είτε λαϊκό, είτε σμυρναίικο, είτε έντεχνο, οφείλει να δίνει στο κάθε τραγούδι το ύφος που του αρμόζει. Κάτι επίσης πολύ σημαντικό ήταν η συμμετοχή μου σε ένα δίσκο – αφιέρωμα στο Χρόνη Αηδονίδη, με το «Γιοφύρι της Άρτας», ένα στιλ αμανέ, ένα καθιστικό τραγούδι. Τεράστια τιμή για ένα παιδί να συμμετέχει σε έναν τέτοιο δίσκο – για οποιονδήποτε θα ήταν τιμή, δηλαδή. Αργότερα συμμετείχα με το «Παναγία Δέσποινα» σε ένα δίσκο του γιού του πατέρα Ιωακείμ, που ανέφερα πριν, του Ανδρέα Ιωακείμ, με τίτλο «Ύμνοι & Ωδές». Μετά γνώρισα το Σπύρο Μπρέμπο. Δημοτικός, παραδοσιακός, ύφος εξαιρετικό, μεγάλος καλλιτέχνης για μένα, με τον οποίο συνεργάζομαι ακόμα. Με επιλέγει για κάποιες δουλειές και χαίρομαι ιδιαίτερα που μπορώ να συνεργάζομαι με τέτοιους ανθρώπους.

Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου για το μέλλον, κατ’ αρχήν ως προς το δίσκο.

Νομίζω όλοι οι καλλιτέχνες όταν κάνουν μια δουλειά, θέλουν να πάει καλά. Κι όταν λέω καλά, εννοώ να αγαπήσει ο κόσμος τη μουσική, το στίχο, το ύφος, να τα ακούνε σε δικές τους προσωπικές στιγμές και να ταυτίζονται, να τους αγγίζουν. Αυτό με κάνει χαρούμενη και αυτό θέλω: όταν ακούει κάποιος τα τραγούδια, να του βγαίνει κάτι από μέσα από την ψυχή του. Φυσικά, συντελούν και ο Δημήτρης Κορδατζής και ο κύριος Βασίλης Παπαδόπουλος, μην τα ξαναλέω! (γελάμε). Η δουλειά τους ήταν πολύ καλή.

Ο τίτλος του δίσκου, «Πρώτη γνωριμία», τι υποδηλώνει;

Είναι εισαγωγικός. Είναι η πρώτη μου ουσιώδης γνωριμία με τον κόσμο. Δεν είχε να κάνει με τίτλο τραγουδιού ή κάποια φράση μέσα από τραγούδι.

Τι σχέδια έχεις για εμφανίσεις;

Σκέφτομαι να κάνω μια συναυλία στο νησί μου το καλοκαίρι και κάποιες εμφανίσεις αλλού, παρέα με κάποιους μουσικούς και μια καλή συνεργασία. Εύχομαι να πετύχει, όπως το έχω στο μυαλό μου, να ακουστεί και ο δίσκος στον τόπο μου, που περιμένει ο κόσμος με αγάπη και χαίρομαι γι’ αυτό.

Πώς το δέχτηκαν οι συντοπίτες σου το βήμα αυτό, τι εισέπραξες;

Κοίτα, στον τόπο μου αγαπούν πάρα πολύ την παράδοση, πολλά νέα παιδιά ασχολούνται με το παραδοσιακό τραγούδι και τα παραδοσιακά όργανα, αλλά περισσότερο κλίνουν προς το λαϊκό. Δηλαδή, θαυμάζουν την κυρία Αλεξίου, την κυρία Βιτάλη, το Γιώργο Μαργαρίτη… Τα πρότυπα της νεολαίας είναι αυτά. Η δουλειά η δική μου, από γνώμες που πήρα, έχει καλές κριτικές. Τους άρεσε πολύ και περιμένουν να με ακούσουν εκεί.

Στο βίντεο που ακολουθεί, η Ευτέρπη Λημναίου απαντά σε μια ερώτηση «αλλιώς»!