Η Δήμητρα Γαλάνη μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«Σαφώς υπάρχει άλλος δρόμος, τον οποίον δυστυχώς ΔΕΝ επέλεξαν οι πολιτικοί των 2 πρώην μεγάλων κομμάτων αγνοώντας προκλητικά τον λαό. Είναι ο δρόμος της αξιοπρέπειας και της δυνατότητας για αυτοδιάθεση -που είναι ο υπ’ αριθμόν 1 κανόνας της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι ο δρόμος της διαπραγμάτευσης και όχι της υποτέλειας. Θα σας θυμίσω την περίπτωση της Ισλανδίας. Αλλά, βέβαια, η χώρα αυτή ευτύχησε να έχει ηγεσία άλλων αναστημάτων…
Ανακατέψανε το νοικοκύρεμα της χώρας με το ξεπούλημά της, τα εγκληματικά λάθη με τις απλές αποφάσεις. Προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τον λαό και να τον γεμίσουν τρόμο, γιατί θέλουν να κουκουλώσουν και να θολώσουν το τοπίο της ρεμούλας και της κατάχρησης της δημόσιας περιουσίας. Κάνουν το παν για να σώσουν εαυτούς και ημέτερους και βυθίζουν τη χώρα όλο και περισσότερο.
Πολύ σοφά, λοιπόν, ο κόσμος τους πετάει στα σκουπίδια και στρέφει τις ελπίδες του στο καινούργιο, στο άφθαρτο. Ο κ. Τσίπρας, πέρα από το γεγονός ότι δεν φύτρωσε έτσι ξαφνικά (ήταν από τις ελάχιστες φωνές πραγματικής αντιπολίτευσης αυτά τα 2 1/2 χρόνια), τιμά την εντολή που του δόθηκε και ήδη έχει αναπτερώσει το ηθικό μας. Μέσω αυτού, επιτέλους, ακούγεται διεθνώς η κραυγή της απόγνωσής μας.
Ο ελληνικός λαός είναι από τους πλέον φιλοευρωπαϊκούς. Όμως, οι όροι του Μνημονίου δεν συμβαδίζουν με τις αρχές της Ευρώπης και της Δημοκρατίας.
Την ψήφο μου την καθορίζει ο λόγος, η στάση, οι θέσεις, η πρόθεση και η ιστορία των κομμάτων και των πολιτικών εκφραστών τους. Και σαν εμένα, πιστέψτε με, είναι πολύς κόσμος. Πρέπει να πάψουμε να υποτιμούμε τόσο την κριτική σκέψη των Ελλήνων. Παράλληλα, με βοηθάει και η πληροφόρηση που έχω και που έρχεται από πάρα πολλές πηγές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η κύρια πηγή ενημέρωσής μου είναι το διαδίκτυο, γι αυτό και η πληροφορία έρχεται από παντού…. Και η πληροφορία είναι μια. Το σύστημα που μας έχει οδηγήσει σε αυτά τα αδιέξοδα καταρρέει και, μάλιστα, με γδούπο…
Αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει -παλαιότερα εν μέρει συνέβαινε- είναι η άσκηση της πολιτικής να συνοδεύεται από πνευματικότητα. Η θλιβερή παγκόσμια πραγματικότητα είναι ότι οι πολιτικοί ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με αριθμούς και όχι με ανθρώπους. Έτσι, η πνευματικότητα των ανθρώπων της Τέχνης και της σκέψης οφείλει να είναι στο πλευρό , και όχι στη βιτρίνα της πολιτικής και να δίνει τον τόνο “υπενθυμίζοντας” τις ηθικές αξίες και “επαναφέροντας” τα πράγματα στις ανθρώπινες διαστάσεις. Δυστυχώς, όμως, οι πολιτικοί προσπαθούν συνήθως να εκμεταλλευτούν την αξιοπιστία των πνευματικών ανθρώπων.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν ο τελευταίος από το είδος που λέμε αυθεντικός, έντιμος και γενναιόδωρος λαϊκός τραγουδιστής. Ήταν άνθρωπος με αρχές και αταλάντευτες αξίες. Όλοι νιώθουμε τεράστιο κενό με την απουσία του. Έφυγε πολύ νωρίς, δυστυχώς… Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, με τον οποίο είχα τη τιμή να συνεργαστώ στο ξεκίνημά μου, ήταν ένας λαϊκός άρχοντας, μια μοναδική φωνή και μια μεγάλη καρδιά. Για τον Στέλιο Καζαντζίδη δεν ξέρω πολλά. Η φωνή του είναι αναμφισβήτητα μεγάλη…
Θα πω για άλλη μια φορά πως, ό,τι δίνω στους νέους ανθρώπους, το παίρνω αμέσως πίσω μέσα από τη μουσική τους. Η σχέση μου, λοιπόν, με τους νέους είναι επί ίσοις όροις- τουλάχιστον μουσικά. Με ενδιαφέρει πολύ η μουσική και θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι μέσα από αυτόν τον “διάλογο” με τις νεότερες γενιές των μουσικών.
Ετοιμάζω πολλά και ονειρεύομαι ακόμα περισσότερα…! Κατ’ αρχήν το καλοκαίρι μια σειρά συναυλιών με τη Χαρούλα Αλεξίου σε όλη την Ελλάδα για να κλείσουμε, με αυτόν τον τρόπο, την τόσο αγαπημένη συνεργασία και για να μπορέσει να μας δει όσο γίνεται περισσότερος, ακόμα, κόσμος. Την ίδια στιγμή (μέχρι τέλος Ιουνίου) κυκλοφορεί σε διπλό cd η ζωντανή ηχογράφηση των παραστάσεων που κάναμε στο «Παλλάς» τον χειμώνα.
Παράλληλα γράφουμε τραγούδια και μουσικές με τον Χρυσόστομο Μουράτογλου σε στίχους Παρασκευά Καρασούλου για έναν δίσκο με συγκεκριμένο concept, που ευελπιστούμε να βγάλουμε έως το τέλος του χρόνου. Δουλεύω και άλλα εξαιρετικά δημιουργικά πράγματα που ακόμα είναι σε ένα στάδιο σχεδιασμού.
Κάθε καλλιτέχνης είναι μέρος της κοινωνίας, ζει και αναπνέει μαζί της. Δεν μπορεί να μένει ανεπηρέαστος από όσα συμβαίνουν. Θέλει δεν θέλει, αυτό που ζει, αυτό που ζούμε όλοι μας, καταγράφεται στο έργο του και το επηρεάζει ανάλογα.»
Πηγή: aixmi.gr.
