Δέσποινα Γλέζου - Το Απόλυτο Θηλυκό της Ροκ

(VIDEO & PHOTOS) Περσόνα! Το αντικείμενο του πόθου κάθε αρσενικού που ήταν μέσα στην μουσική.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
16/01/2017

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Γιάννης Αλεξίου
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
*Δημοσιεύτηκε στις 16/01/2017

Φωτογραφίες: Γιάννης Κανελλόπουλος

Αδελφή του Γιάννη Γλέζου ανιψιά του Γιάννη Ρίτσου Η ίδια δεν σκέπτεται πια για όλα αυτά που εμείς την αγαπάμε.

Είναι όμως ένα όμορφο κομμάτι της πολυτάραχης ζωής της. Της άρεσε πάντα να αλλάζει και να περνά από την μία κατάσταση στην άλλη. Από το 1988 είναι μόνιμος κάτοικος Νάξου και απολαμβάνει το απόσταγμα μιας πολύ έντονης ζωής γεμάτης έντονες συγκινήσεις, διαφορετικές καταστάσεις, πάμπολλα ταξίδια και πολύ ηλεκτρισμό. Κάθε μέρα που ζει είναι μια καινούργια μέρα για την ίδια. Το όνομά της είναι γραμμένο με φωτεινά γράμματα στο rock’n’roll. Αν υπήρχε ελληνική συμμετοχή στο Woodstock θα ήταν η δική της. Είναι το απόλυτο Θηλυκό της Ροκ. Περσόνα. Η φωνή της «αιχμαλωτιστική», με ένα μέταλλο απίθανο. Όταν τραγουδούσε φωτιζόταν όλη η σκηνή. Το παίξιμο της κιθάρας της το ζήλεψαν πολλοί άντρες επαγγελματίες κιθαρίστες.

Από μικρή ήταν επαναστάτρια, φευγάτη και δύσκολα την έκανες καλά. Το πιο πιθανό πάντα ήταν τελικά να κάνει ότι ήθελε η ίδια. Είναι αυτό που λέμε αντάρτισσα. Όσο για την ομορφιά της ήταν το αντικείμενο του πόθου κάθε αρσενικού που ήταν μέσα στην μουσική. Από μικρή της άρεσε το γράψιμο. Την ωθούσε και την ενέπνεε σε αυτό και ο θείος της, ο ογκόλιθος Γιάννης Ρίτσος. Αδερφός της είναι ο ποιοτικός Έλληνας συνθέτης Γιάννης Γλέζος. Η ζωή της είναι σαν ταινία με απρόβλεπτη εξέλιξη.

Προσπαθούσα για ένα μήνα περίπου να την συναντήσω καθώς είχε κρυώσει και περίμενα να γίνει καλά για να συναντηθούμε. Ήμουν τυχερός όχι μόνο γιατί τα κατάφερα να την δω πριν ξαναφύγει, αλλά και γιατί έχω δει και την τελευταία ζωντανή εμφάνισή της, προ 20ετίας, στην παρουσίαση του επίσης τελευταίου βιβλίου της. Τα παράτησε τότε όλα και πήγε στη Νάξο. Στην Αθήνα είχε έρθει για δυο-τρεις μέρες, αλλά κάθισε για να γίνει καλά και να φύγει. Υδροχόος με υδροχόο, πρώτη μέρα… Μιλήσαμε στο σπίτι της, στην Κυψέλη, εκεί που ξεκίνησαν όλα, με φόντο την κιθάρα του Βαγγέλη Γερμανού. Καθόταν απέναντί μου όμορφη, λαμπερή και φωτεινή, όπως όταν τραγουδούσε και δεν έπαιρνε κανείς το βλέμμα από πάνω της. Είχα μαζί μου τους δίσκους της και το βιβλίο της να μου τα υπογράψει. Η Δέσποινα Γλέζου με τ’ όνομα!
glezoydesp15
Δέσποινα Γλέζου, σε είχα δει να τραγουδάς live για τελευταία φορά στην παρουσίαση του βιβλίου σου «Ραβασάκι στον Αδάμ», τέλη ’97 - στις αρχές του ’98 σ’ ένα bar - restaurant στον πεζόδρομου της Αιόλου…
Ναι τότε ήταν η τελευταία φορά… Μαζί μου ήταν ο καλός μου φίλος ο Κώστας Τουρνάς που μίλησε για το βιβλίο, η Τασσώ Καββαδία, η Λήδα Χαλκιαδάκη που τραγούδησε μαζί μου… Γιάννη είμαι αποσυντονισμένη τελείως μ’ αυτά τα πράγματα δεν έχω καμία επαφή με τις ιστορίες αυτές επειδή είμαι σε τελείως άλλο περιβάλλον και τελείως άλλη κατάσταση στη Νάξο. Δεν υπάρχει συσχετισμός…

Πώς πήγες στη Νάξο; Τι σχέση είχες με το νησί αυτό;
Από την Απείρανθο της Νάξου είναι ο πατέρας μου. Είχε αγοραστεί αυτό το κτήμα και το σπίτι το 1965, είχαμε κι ένα σπίτι στη χώρα της Νάξου που πήγαινα όλα τα καλοκαίρια. Αυτό το κτήμα αγοράστηκε για τον συγχωρεμένο τον αδερφό μου τον Μίμη γιατί του άρεσε πάντα η φύση, αλλά τελικά όλα γίνανε έτσι που δείξανε ότι ο προορισμός μου ήταν για εκεί. Ακόμα κι ένα σύντομο χρονικό της καριέρας μου στο τραγούδι, όσο και δυνατό και να ήτανε, ήταν σαν μια προετοιμασία, εσωτερική, να το ξεπεράσω γρήγορα. Ανέβηκα γρήγορα τη γέφυρα της τέχνης για να πάω σε ένα άλλο επίπεδο. Έγιναν όλα στο εκατό τοις εκατό: η επιβεβαίωση, η αναγνώριση, η δικιά μου απόλυτη έκφραση πάνω στην σκηνή. Όλα αυτά τελειώσανε γρήγορα. Επίσης πληγές μου που θεραπευτήκανε πάνω στην σκηνή. Πολύ μεγάλη δουλειά το διάστημα που έμεινα στο τραγούδι. Όλα αυτά προετοιμάζανε το έδαφος για να κατέβω από τα τακούνια τα δωδεκάποντα και να μπω στην αρβύλα και να γίνει ότι έγινε στη Νάξο. Έμεινε σε μένα το κτήμα, πήγα να το δω και αυτό ήταν, δεν ξανάφυγα.

Πήγες χορτασμένη δηλαδή στη Νάξο..
Είχαν επιτευχθεί όλοι οι κύκλοι, οι ανθρώπινοι. Έγινε σαν μικροτσίπ. Πολύ γρήγορα πάρα πολλά πράγματα που καθορίζουν μια προσωπικότητα ή ένα δρόμο ενός ανθρώπου και ξεμπέρδευα πάρα πολύ γρήγορα από αυτές τις καταστάσεις. Του εγωισμού, της επιβεβαίωσης, το να εκφραστώ, το να βυθιστώ σε μένα, το να ταξιδέψω πολύ, να ακουμπήσω χίλια πράγματα, όλα έγιναν τόσο πολύ σύντομα και έκλειναν οι κύκλοι εκατό τοις εκατό γι’ αυτό δεν επιστρέφω ποτέ στο παρελθόν, γιατί δεν υπάρχει ένα απωθημένο που να το αναπολώ, να το συζητάω. Δεν μπορώ να θυμηθώ και πολλά πράγματα ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Γιατί την ώρα που ζούσα μία κατάσταση, ζούσα τόσο εκατό τοις εκατό, που έκλεινε.

Στη Νάξο πότε πήγες;
Το 1988. Είναι ένα νησί που ταιριάζει με την προσωπικότητά μου, η καταγωγή μου είναι μισή από εκεί λόγω του πατέρα μου και η άλλη μισή, της μάνας μου, του Γιάννη του Ρίτσου την αδερφή, είναι από το βράχο της Μονεμβασιάς. Στην Μονεμβασιά δεν θα μπορούσα να επιβιώσω σωστά. Έπρεπε να είμαι ένας Ρίτσος για να μην φτάσω στην άλλη άκρη, να τρελαθώ με τις δονήσεις αυτές τις καταπληκτικές. Πρέπει να είσαι ένας ποιητής για να αντέξεις αυτή την ομορφιά. Η Νάξος μου έδωσε την ευκαιρία επειδή έχει βουνά και παραλίες, όλα τα είδη της φύσης, να γίνει το ίδιο πράγμα και σε μένα, συμφιλίωση με όλα τα επίπεδα, να μπορέσω να ζω αρμονικά. Ο βράχος της Μονεμβασιάς είναι rock’n’roll, ο βράχος που κυλάει, αλλά ήταν μονόπλευρο, έπρεπε να είμαι ποιητής Ρίτσος για να μπορέσω να βρω όλες αυτές τις πτυχές εσωτερικά. Κι εκείνος είχε γεννηθεί εκεί. Εγώ πήγα εκεί κάποια στιγμή και είπα: όχι αυτό το μέρος δεν είναι για μένα. Αλλά έψαχνα όλη μου τη ζωή, το μέρος που είναι για μένα. Και τελικά ήταν δίπλα μου. Η Νάξος. Το έψαχνα παντού στα τόσα ταξίδια που έχω γυρίσει τον κόσμο. Αυτό το μέρος έψαχνα. Παράτησα το τραγούδι πάρα πολύ νωρίς. Μιλάμε για μια καριέρα 5 ετών, από την στιγμή της αναγνώρισης, που συνέβησαν εκπληκτικά πράγματα. Από τότε που έφυγα από τους Νοστράδαμος, το μόνο που έκανα ήταν να ταξιδεύω. Και πήγα στη Νάξο και είπα, τέρμα.

Στη Νάξο όταν πήγα, πέρασα ένα καλοκαίρι στην Πλάκα…
Δεν είμαι από την μεριά του χιπαριού εκείνης της κατάστασης, είμαι στο βόρειο μέρος της Νάξου που είναι ότι πρέπει για μένα. Είμαι σ’ ένα κάμπο που είναι γύρω - γύρω βουνά και απέναντι η θάλασσα, ο Αμίτης. Ξεκίνησα από τίποτα γιατί ήταν ένα σπίτι εγκαταλειμμένο, δεν υπήρχε ηλεκτρικό, δεν υπήρχε νερό, δεν υπήρχε τηλέφωνο, ήταν ένα κτήμα μέσα στα φίδια και μέσα στα ζιζάνια μέχρι το ύψος του σώματός μου και ξεκίνησα καθόλου δειλά - δειλά. Μπήκε μέσα στην ιστορία αυτή και με απορρόφησε, συν ότι με γείωσε γιατί ήμουν πάντα ένα παιδί πάντα σε μεγάλη ηλεκτρική τάση. Κι εκεί γειώθηκα. Και η γη, η γη των Εγγαρών, με γείωσε και ότι ακουμπούσα πλέον εσωτερικά και εξωτερικά γινόταν μ’ αρμονία κι έτσι δεν κινδύνευσα ποτέ να πάω στην άλλη άκρη. Να γίνω δηλαδή μια μουρλή, μια τρελή. Όλη αυτή η τρέλα που είχα, έγινε μία αρμονική γλύκα.
despoinaglez04
Δέσποινα Γλέζου, εκεί πώς κυλάει ο χρόνος σου;
Φεύγει και δεν το καταλαβαίνω. Μέχρι που πήρα τη σύνταξή μου ασχολιόμουν φοβερά ενεργά με το κτήμα. Δούλευα σαν άντρας. Από κλαδέματα, σκαλίσματα μέχρι τα πάντα έκανα μόνη μου. Έως ότου να εγκαταστήσω το ηλεκτρικό και να φέρω αντλίες που να ποτίζεται αυτόματα το κτήμα, πότιζα μόνη μου με πολύ κούραση.

Γράφεις επίσης;
Μόνο τετράδια θα δεις εδώ. Η Νάξος μου έμαθε τη φυσική ομορφιά του κόσμου, όχι αυτή την πρακτική που έχουμε γύρω μας. Μια άλλου είδους αλήθεια και πραγματικότητα. Του κόσμου. Το κτήμα και η φύση με υποχρέωσε να εγκαταλείψω την μουσική κι όλα, ειδικά τα πέντε - έξι χρόνια που έζησα χωρίς ηλεκτρικό, να ακούω τα πουλιά, τον ήχο των δένδρων που μου μάθανε ένα είδος ήχων και δεν χρειαζόμουν πια να φορτιστεί η ψυχή μου ακούγοντας το ραδιόφωνο ή ακούγοντας δίσκους, με έκανε να ξεπροσκολληθώ. Έφυγα από την προσκόλληση της σκηνής. Του δοσίματος. Του ν’ ακούω μουσική. Του να δημιουργώ εγώ η ίδια. Μπήκα σε μια κατάσταση που ένοιωθα ότι συμβαίνει γύρω μου.

Ήρθες κοντά στη φύση…
Δεν ήρθα μόνο κοντά στη φύση γιατί μπορεί να είσαι κοντά σε ένα δέντρο ή σε ένα ποτάμι και να μην πάρεις χαμπάρι τίποτα γιατί μέσα στο μυαλό σου και στην σκέψη σου είναι: πω πω τι μου έκανες αυτός χθες, αχ τι θα γίνει στη ζωή μου. Η Νάξος με ανάγκασε με την εργασία και το κτήμα μου, με την συγκέντρωση όπως κάνουν οι μοναχοί και κεντούν ένα κέντημα για να περιορίζουν τις σκέψεις τους να μην τρέχουνε και να τους πηγαίνουν πέρα δώθε, να αντιλαμβάνομαι την στιγμή σε μια μεγαλύτερή της απεραντοσύνη. Είμαι μέσα στη φύση και γίνομαι ένα μ’ αυτό. Είμαι ένα κομμάτι της και αυτό μου δίνει πολύ όγκο ευδαιμονίας.

Αυτό εδώ είναι το πατρικό σου;
Όχι δεν γεννήθηκα εδώ. Όταν γεννήθηκα μέναμε στην Εκάλη, σ’ ένα σπίτι καταπληκτικό που τώρα είναι κάποια ξένη πρεσβεία. Μετά πήγαμε στους Αμπελόκηπους με ενοίκιο κι εκεί, μετά στην Αγ. Μελετίου και Σταυροπούλου 17, μετά Αγ. Μελετίου 77 και μετά αγόρασαν το σπίτι αυτό, εδώ στην Κυψέλη. Το 1968. Απέναντι στη γωνία είναι το σπίτι του Θάνου και του Ανδρέα Μικρούτσικου που ήταν φοιτητές και εδώ μεγαλώσανε και στη άλλη γωνία, Ιωάννου Δροσοπούλου και Κεφαλληνίας ήταν το πατρικό του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Τον Παύλο Σιδηρόπουλο τον γνώρισες σαν γείτονα;
Ναι σαν γείτονα. Μοιραζόμασταν τα ίδια μαγαζιά, τα ίδια ρουχάδικα, τον ίδιο περιπτερά. Πριν βγω στην μουσική, όπως και τον Κώστα Τουρνά και τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Ήμασταν όλοι στην ίδια γειτονιά. Και την Μαρίνα, την τραγουδίστρια. Και την Λήδα Πρωτοψάλτη και το Βασίλη Διαμαντόπουλο, τη Ντίνα Τριάντη, που έμεναν απέναντί μου στη Αγ. Μελετίου. Όλοι έμεναν στην Κυψέλη. Ήταν εδώ γεμάτο ηθοποιοί, συγγραφείς, ποιητές και η γενιά που μπήκαμε σε αυτό τον ορίζοντα. Όπου και να έμενα περιστοιχιζόμουν από ανθρώπους που ήταν μέσα στην τέχνη. Κι εγώ ήμουν μέσα σ’ ένα σπίτι που η μάνα μου έπαιζε πιάνο, που ο Γιάννης Ρίτσος ερχόταν και μας απήγγειλε ποιήματα από τις εξορίες του όταν έφευγε, πάντα ήμουν μέσα σε μια τέτοια κατάσταση. Είχαμε το περιβάλλον της Φωκίωνος Νέγρη κατά κύριο λόγο που είχε μεγάλη ένταση πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία. Όταν έχεις γύρω σου όλους αυτούς είναι σαν να σου δείχνουν με ένα δάκτυλο: για δες κι αυτό τον τομέα.

Πρόλαβες δηλαδή και την Κουίντα και το Igloo…
Τα πρόλαβα, αλλά με τη διαφορά ότι δεν τα βίωσα. Δεν πήγαινα ποτέ και πουθενά. Σπάνια στη ζωή μου έχω δει άλλο καλλιτέχνη, από τους παλιούς συναδέλφους γιατί το διάστημα που έγινα τραγουδίστρια - περαστικό ήτανε κι αυτό στη ζωή μου γιατί δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι είμαι τραγουδίστρια ήταν απλώς ένα κομμάτι της ζωής μου που έπρεπε να το διανύσω - δεν πήγαινα ποτέ πουθενά. Όταν τελείωνε η παράσταση ή ερχόμουν στο σπίτι και διάβαζα ή έπαιρνα ένα τρένο ή ένα πλοίο ή το αυτοκίνητό μου και γύριζα τον κόσμο, έκανα εκδρομές. Δεν πήγαινα ποτέ σε κέντρα. Δεν με ενδιέφερε αυτή η διασκέδαση και όταν βρέθηκα κάπου, βρέθηκα με το ζόρι κάπου, ίσως κάποια υποχρέωση. Ήμουν πάντα της παρέας, να μαζευτούμε να τα λέμε και μοναχική, απύθμενα μοναχική…
glezodesp1234
Στη μουσική ποιος σ’ έβαλε;
Από 4 χρονών έπαιζα πιάνο, ακορντεόν, φυσαρμόνικα και κιθάρα έμαθα να παίζω μόνη, δεν μου έδειχνε κανένας. Από 11 χρονών. Κάποια στιγμή πιστεύω ότι ήμουν πάρα πολύ καλή κιθαρίστρια, σε σημείο που με ζηλεύανε άλλα αγόρια, κιθαριστές επαγγελματίες δηλαδή. Δεν ήξερα ότι θα βρεθώ στο τραγούδι. Περισσότερο ήθελα να γίνω ηθοποιός, χορεύτρια. Μ’ αυτά ασχολιόμουν πάρα πολύ, αλλά μια χρονιά ο αδερφός μου ο Γιάννης ο Γλέζος είχε πάει στην Αμερική και είχε μια κιθάρα, πριν ακόμη ξεμυτίσω από το σπίτι, και την είχε αφήσει σε μένα και σε μια φίλη του να την παραδώσουμε στην μπουάτ Ταβάνια στο Νίκο Καζή, ήταν δικιά του η κιθάρα και την έχει δανειστεί. Με το πήγαμε την κιθάρα και με είδε ο συγχωρεμένος ηθοποιός Καζής που είχε τα Ταβάνια στην Πλάκα μαζί με το Γιώργο Μαρίνο, λέει: να, αυτό είναι που θέλουμε! Ήταν εκεί κάπου 25 κορίτσια που έκαναν οντισιόν για να τις ακούσουνε. Με ρώτησε ο Καζής αν ξέρω να παίζω κιθάρα. Βέβαια και ξέρω να παίζω κιθάρα, του είπα. Ήμουν πολύ κλεισμένο παιδί μέχρι τα 20 μου χρόνια που ξεμύτισα να βγω να τραγουδήσω δεν μ’ αφήναν οι γονείς μου από το σπίτι, ρούπι. Παρά μόνο να πάω σινεμά με μια φίλη μου 4 με 6 το απόγευμα. Μόνο αυτό. Κλειδωμένη ήμουν δηλαδή, επί 20 χρόνια! Και στη Νάξο που πήγαινα είχα μια κιθάρα και με το έφθανα, πήγαινα στα βράχια με όλους τους φίλους και τις φίλες και τραγουδάγαμε. Η κιθάρα ήταν κρεμασμένη μονίμως επάνω μου. Κάθισα, λοιπόν, και τους έπαιξα ένα κομμάτι και τρελαθήκανε. Μου είπαν ότι θα πάρεις αυτή τη θέση. Τους είπα ότι δεν μπορώ να πάρω καμία θέση γιατί είμαι υπό αυτές τις συνθήκες σε ένα περιβάλλον που δεν μπορώ να βγω να πάω πουθενά. Κανόνισαν λοιπόν, ο Νίκος ο Καζής και ο Γιώργος ο Μαρίνος, να κάνουμε πρόβες 4 με 6 και Τρίτη 13 Οκτώβρη του ’67 βγήκα στη σκηνή. Μαζί με τη φίλη μου, αυτή που εμπιστευόντουσαν οι δικοί μου, λέγαμε ότι πάμε σινεμά 4 με 6 και εγώ έκανα πρόβα. Έτσι ήρθε η μέρα που έπρεπε να βγω να τραγουδήσω και πρέπει να πάω στο μαγαζί βράδυ. Και λέω στο μπαμπά μου και στη μαμά μου: σήμερα θα λείψω! Τους εξήγησα ότι αυτό κι αυτό συμβαίνει. Με κλειδώσανε στο σαλόνι και φωνάξανε ένα ψυχίατρο, τον κύριο Καραγκουνάκη, να δει τι έχω πάθει! Ήρθε, του είπα την ιστορία, μου ανοίγει την πόρτα με βάζει στο ασανσέρ και μου λέει: πάρε ένα ταξί και πήγαινε στη δουλειά σου κι άσε εμένα θα τους εξηγήσω. Και κάθισε με τους γονείς μου, τους μίλησε. Εκείνο το βράδυ με έφερε ο Καζής στο σπίτι, συζήτησε με τους γονείς μου…Έως τις 30 Μαΐου που τελειώσαμε τη δουλειά, με πήγαινε και με έφερνε σπίτι ο Καζής και με παρέδιδε.

Και πώς έπαιζες εκεί, στην μπουάτ;
Καμιά σχέση με μπουατικά, έπαιζα πάντα την κιθάρα ροκέ, με το δικό μου τρόπο τον Γλεζίστικο!

Στο σπίτι υπήρχε η μουσική;
Η μουσική δεν έλειψε ποτέ. Ο πατέρας μου τις Κυριακές που δεν δούλευε τον ακούγαμε από το πρωί ως το βράδυ ν’ ακούει κλασική μουσική. Αλλά και τα βιβλία δεν έλειψαν ποτέ. Από μικρή διάβαζα πάρα πολύ. Θεωρούσα το σπίτι σαν μια τεράστια βιβλιοθήκη. Διάβαζε ο ένας αδερφός μου, διάβαζε ο άλλος αδερφός μου, το έπαιρνα μετά εγώ το βιβλίο. Να σκεφτείς ότι 10 χρονών είχα τελειώσει με τη ρώσικη φιλολογία και λογοτεχνία, 20 χρονών είδα διαβάσει όλα τα υπαρξιακά, Σατρ και τους πάντες και αμερικάνικη λογοτεχνία και μετά μπήκα στους Έλληνες, στους αρχαίους, στα πάντα…

Μετά οι γονείς σου αποδέχθηκαν τη καλλιτεχνική σου φύση;
Αναγκαστήκανε και το συνήθισαν γιατί το ήθελα τόσο πολύ. Αυτή η επανάσταση έγινε μέσα σε μία νύχτα. Τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει. Ήρθαν και με άκουσαν και συγκινήθηκαν κι έκλαψαν…

Αστική οικογένεια;
Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος, αλλά μετά ασχολήθηκε με το εμπόριο. Η μητέρα μου ήταν φιλόλογος, αλλά κι αυτή ασχολήθηκε με το εμπόριο μαζί με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου είχε την αντιπροσωπεία με χρώματα και ναυτιλιακά είδη, τη Hepper’s Marine Paints στον Πειραιά και η μαμά μου ήταν δίπλα του στα περισσότερα. Ο πατέρας μου μετά την κατοχή είχε φτιάξει ένα παντοπωλείο που προμήθευε όλη την Αθήνα, μετά πήρε την αντιπροσωπεία της Βότρυς, τα κονιάκ, κι όταν έκλεισε πήγε στη Hepper΄s απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε.

Δέσποινα Γλέζου, τι τύπος ήσουν πιτσιρίκα;
Καλή μαθήτρια. Το σχολείο ήταν λατρευτό σημείο για μένα γιατί ήταν οι στιγμές που δεν ήμουν κλεισμένη μες στο σπίτι γιατί και το σπίτι μας είχε ένα βαρύ φορτίο και ηλεκτρισμένο λόγω της ιστορίας της μαμάς καθώς αν έγινε αυτό που έγινε ο Ρίτσος ήταν γιατί ήταν δίπλα του και η μάνα μου. Πήγαινε στα μακρονήσια με νταλίκες για να είναι σίγουρη ότι αυτά που του πήγαινε δεν θα τα μοιράσει και θα μείνει κάτι γι’ αυτόν. Ο πατέρας μου δούλευε και της έδινε όλα τα λεφτά να τα μοιράζει στον κόσμο. Δεν ήμασταν μια τυπική οικογένεια. Υπήρχε πάντα μια δραματική κατάσταση, μια ηλεκτρική τάση πολύ δυνατών συναισθημάτων, επιπέδων και πνευματικότητας.

Κι εσύ μια επαναστάτρια μέσα σε όλα αυτά…
Και στο τραγούδι όταν βγήκα, πάλι επαναστάτρια ήμουν γιατί μπήκα μέσα στη χαραμάδα που άνοιξε ο Χατζιδάκις με το Θεοδωράκη με τους Νοστράδαμος ή με το ύφος μου και πριν τους Νοστράδαμος και μετά όταν συνέχισα μέχρι που διαλυθήκαμε, ήταν μια επανάσταση. Ούτε βολεύτηκα σε λαϊκά μεροκάματα ή σε λαϊκά μέρη. Αλλά επανάσταση ήταν και το ότι παράτησα τους Νοστράδαμος κι έφυγα κι έκλεισα το κεφάλαιο από μόνη μου. Να αφήνεις μια τέτοια τεράστια βολή με τέτοια αναγνώριση και θαυμασμό, το χρήμα που παίρναμε τότε, και να μην μου κάνει, μέχρι εδώ ήτανε. Πήρα ένα σακίδιο και γύρισα τον κόσμο, κάτι που σημαίνει ότι υπήρχε κάτι πέρα από το συνηθισμένο μέσα στη ψυχή μου, στο περιβάλλον μου, που μ’ έσπρωχνε να ζω διαφορετικά.
despoinaglez07
Η πρώτη ροκ κατάστασή σου πότε συνέβη;
Στο Ροντέο με το Σαββόπουλο. Είχε έρθει και με είχε ακούσει στα Ταβάνια και το ’68, ’69, ’70. Εκεί ήμασταν εγώ, η Μαρίζα Κωχ με το Διονύση και τα Μπουρμπούλια, ή εγώ, ο Γιώργος Ρωμανός με το Διονύση. Από το Ροντέο πέρασαν καμιά δεκαριά καλλιτέχνες που είχαν εμφανιστεί στο Woodstock, από τον Cat Stevens μέχρι τον Isaak Hayes και μας αποθεώνανε! Ερχόντουσαν στην Ελλάδα κι έρχονταν στο Ροντέο να δουν το πρόγραμμα. Έβγαινα με μια κιθάρα κι έλεγα τα τραγούδια μου κι άλλα που μου αρέσανε κι εκφράζανε το είναι μου. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν κάτι το καταπληκτικό. Το κοινό δεν ήταν χωμένο μέσα στον εαυτό του και να σκέφτεται την αγαπημένη του όταν ακούει ένα τραγούδι, συμμετείχε στον κάθε στίχο και στο κάθε νόημα και το βίωνε σαν να ήταν ο καθένας τους πάνω και το εξέφραζε. Πολλή δύναμη είχε αυτό το κοινό.

Ο Σαββόπουλος πώς ήταν στα μάτια σου;
Το ότι δούλευε από το πρωί ως το βράδυ και μες στα καμαρίνια ακόμη, κι έψαχνε να βρει τις ωραίες ομοιοκαταληξίες, την ουσία, ήταν δάσκαλός μου. Πολύ δουλευταράς.

Στο δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο» που συμμετέχεις πώς είχαν επιλεχθεί τα ονόματα που πήραν μέρος στην ιστορική ζωντανή αυτή ηχογράφηση το 1972;
Ήταν τα συγκροτήματα που είχαν εκείνο τον καιρό αληθινή ουσία σε αυτό που έκαναν και ο κόσμος το ήξερε και το καταλάβαινε. Ήταν τα συγκροτήματα που δεν είχαν ανταγωνισμό, που δεν είχαν φθαρεί ακόμα από εμπειρίες της ζωής, δεν είχαν κόπωση εσωτερική, που σημαίνει ότι είχαν ένα αυθορμητισμό και μια αφέλεια παιδιού, μια αγνότητα κάτι που διεισδύει στον κόσμο και του βγάζει καθρέπτη στη δική του αγνότητα. Ήταν αυτά που επηρεάζανε κυριολεκτικά τον κόσμο που τους άκουγε στο να πάρουνε στροφές στη ζωή τους. Ο Ζέρβας μας κάλεσε, που είχε και το Ροντέο και το Κύτταρο. Σαν επιχειρηματίας είχε δει τι τραβάει τον κόσμο και το έκανε με εντελώς επιχειρηματικό τρόπος ως ένας μάνατζερ που ήξερε τι να κάνει ώστε να κερδίσουμε κι εμείς από αυτή την ομορφιά, αλλά και αυτός σε χρήμα. Έμπαιναν ουρές για να μας ακούσουν. Το Κύτταρο ήταν μια πηγή μουσική, που φιλοξενούσε καινούργια ταλέντα, καινούργιους κιθαρίστες, καινούργιους δημιουργούς, στιχουργούς ή συνθέτες. Αλλά εκείνος που έκανε το Κύτταρο μια εστία έμπνευσης ήταν ο Σαββόπουλος. Αυτός ήταν ο δημιουργός και στο Ροντέο και στο Κύτταρο. Ο Σαββόπουλος ήταν αυτός που με τη δύναμη της ψυχής του και μ’ αυτά που ήθελε να εκφράσει έκανε αυτά τα μαγαζιά να είναι ιερά μαγαζιά.

Θυμάσαι κάτι περίεργο από εκεί;
Για μας και το πιο περίεργο ήταν μια φυσική κατάσταση. Ακόμη και το να ξεπερνάς τον εαυτό σου, ήταν φυσικό.

Το γκρουπ που εμφανίστηκες στην ηχογράφηση του δίσκου ήταν το συγκρότημά σου εκείνη την περίοδο;
Όχι, είχαμε μαζευτεί και κάναμε πρόβες για δυο-τρεις μέρες ειδικά για την ηχογράφηση αυτή.
despoinaglez08
Μετά συνάντησες τους Νοστράδαμος. Ήσασταν φίλοι από πριν; Πώς έγινε;
Ήμουν σ’ ένα μαγαζί, το Μεταξύ Μας, μαζί με τον Γκαϊφύλλια και την Μαρίζα Κωχ και τον Λάκη Παπαδόπουλο και παίζαμε. Κάπου κοντά στα Ταβάνια ήταν. Εκεί ερχόταν σχεδόν κάθε βράδυ ο Στέλιος Φωτιάδης κι άκουγε το πρόγραμμα και μόλις τελείωνε έφευγε. Ερχόταν μόνο στην παράστασή μου. Και μου’ κανε την πρόταση: Δέσποινα έχουμε μια Αγγλίδα τραγουδίστρια την Chris King, η οποία επειδή είναι Αγγλίδα δεν μπορεί να έρθει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να τραγουδήσει γιατί δεν δέχονται μια ξένη να τραγουδήσει ελληνικά και χρειαζόμαστε μια Ελληνίδα τραγουδίστρια να έρθει μαζί μας. Του είπα ότι δεν μπορώ να έρθω γιατί θα φύγω στη Γαλλία. Μου είπα να πάω μόνο εκείνη τη βραδιά και μετά να φύγω. Πήγα και τραγούδησα το Δωσ’ Μου Το Χέρι Σου κι έγινε αυτό που έγινε. Και γίναμε συγκρότημα.

Που κάνατε την πρώτη επίσημη εμφάνισή σας;
Στο κλαμπ Δάφνις και Χλόη στη Θεσσαλονίκη. Μείναμε εκεί τρεις μήνες. Μπαίναμε σ’ ένα πούλμαν και φεύγαμε για συναυλίες σε μουσικά πρωινά. Ας πούμε 10 με 12 στη Δράμα, 1 με 3 στην Έδεσσα και μετά γυρνάγαμε το βράδυ να παίξουμε στο Δάφνις και Χλόη.

Ποια ήταν φιλοσοφία των Νοστράδαμος;
Ήταν η καταπληκτική ομαδικότητα του γκρουπ και η Εύη Ρουμελιώτη που έγραφε τους περισσότερους στίχους, ήταν ότι έπρεπε για εκείνη την εποχή.
despoinaglez10
Στο τραγούδι σου Στο Πανηγύρι του Χωριού των Νοστράδαμος τι είχες στο μυαλό σου;
Το Πανηγύρι Του Τρελού, του Διονύση Σαββόπουλου.

Σαν ιδιοσυγκρασία ήσουν πιο κοντά στον Φωτιάδη ή στον Ιπποκράτη Εξαρχόπουλο;
Ο καθένας ήταν τελείως ξεχωριστός. Δεν ήμουν ούτε με τον Τσάρλυ, ούτε με τον Φωτιάδη, ούτε με την Κρις. Ήμουν εγώ μόνη μου, ο Τσάρλυ με το δικό του στυλ, ο Φωτιάδης ο εαυτός του και η Κρις μόνη της. Παρέα κάναμε αναγκαστικά γιατί ήμασταν συνέχεια μαζί. Μέχρι που διαλυθήκαμε ήμασταν απαραίτητα σ’ ένα πούλμαν όλοι.

Ο δίσκος των Νοστράδαμος που ηχογραφήθηκε;
Στην Αθήνα. Σε ένα στούντιο που ήταν στη Σταδίου. Το θυμάμαι αμυδρά. Πρώτα κυκλοφόρησε το μικρό δισκάκι με το Δως΄Μου Το Χέρι Σου και στην πίσω πλευρά τα Παραμύθια της Γιαγιάς. Ήταν ήδη έτοιμο όταν τραγουδήσαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και οι πωλήσεις από την επόμενη μέρα ήταν κάτι το τρομακτικό. Μετά μπήκαμε στο στούντιο να γράψουμε τον μεγάλο δίσκο. Γράψαμε μια κι έξω. Η φωτογραφία στο πίσω μέρος του δίσκου είναι Πλάκα δίπλα από τη Ρωμαϊκή Αγορά. Ο δίσκος αυτός ακόμη πουλάει. Το Περιβόλι Του Τρελλού του Διονύση Σαββόπουλου, το Υπάρχω του Στέλιου Καζαντζίδη, ο δίσκος των Νοστράδαμος και δεν θυμάμαι ποιος άλλος είναι οι δίσκοι που πουλιούνται από τότε.

Ο «νονός» των Νοστράδαμος ποιος ήταν;
Ο Φωτιάδης.

Μετά όταν διαλύθηκαν οι Νοστράδαμος κάνεις ένα μεγάλο δίσκο το 1975 με τον Στέλιο Φωτιάδη που συμμετείχαν επίσης ο Βλάσσης Μπονάτσος και ο Δημήτρης Ψαριανός…
Την Καινούργια Μέρα. Την οποία έφυγα για το εξωτερικό και δεν κάθισα να τη διαφημίσω. Ήταν ένα έργο του Στέλιου Φωτιάδη.
despoinaglez03
Με το Βλάσση Μπονάτσο γνωριζόσασταν ήδη;
Ναι, ήμασταν φιλαράκια από την αρχή, πριν ακόμη γίνουμε γνωστοί. Τον είχα γνωρίσει στη μπουτίκ HE, στην οδό Νίκης στο Σύνταγμα, που την είχε η Εύη Ρουμελιώτη, η στιχουργός των Νοστράδαμος και ο Βλάσσης είχε σχέσεις με την συνέταιρό της, κι εμείς παίρναμε τα ρούχα της δουλειάς των Νοστράδαμος από αυτή την μπουτίκ. Κι έτσι γνωριστήκαμε.

Τι τύπος ήταν ο Βλάσσης;
Πολύ καυστικός. Από την ώρα που γεννήθηκε ήταν έτσι. Δεν σταμάταγε ποτέ. Το χιούμορ του σε πάγωνε. Μια ευθύτητα που την βρίσκεις στο εγγλέζικο χιούμορ. Το παγωμένο χιούμορ που σου τα λέει όλα.

Κι εσύ μετά απ’ όλα αυτά τα παρατάς όλα και σηκώνεσαι και φεύγεις;
Το ’74 αποφάσισα να φύγω. Είχαμε και τη δικτατορία τότε, ήμασταν πολύ γνωστό γκρουπ και ποτέ οι δικτατορίες δεν θέλουν τέτοια πράγματα. Στείλαμε το κομμάτι μας και πέρασε στη Γιουροβίζιον και πολύ πιθανόν αντί να ήταν οι Abba στην πρώτη θέση, να ήμασταν εμείς. Μας πήρανε όμως τα διαβατήρια και στείλανε την Μαρινέλλα με το Λίγο Κρασί, Λίγο Θάλασσα Και Τ’ Αγόρι Μου… Τα διαβατήρια μας επιστραφήκανε όταν ήρθε ο Καραμανλής πια. Μόλις το πήρα πίσω, τότε έφυγα. Μ’ αυτή την άσπρη πουκαμίσα που βλέπεις στο εξώφυλλο της Καινούργια Μέρας έφυγα, με μία ζακέτα επίσης άσπρη και μια βαλίτσα γεμάτη βιβλία, τετράδια, δύο βρακιά και δυο πουλόβερ κι άρχισα να γυρνάω τον κόσμο γιατί μέσα μου έχω το ανικανοποίητο. Θα το βρω…

Μόνη σου έφυγες;
Ναι κανονικά, μπήκα σ’ ένα πούλμαν κι έφυγα. Με το Magic Bus. Ταξίδεψα σ’ όλη την Ευρώπη εκτός από την Σκανδιναβία, πήγα, κι Αυστραλία, κι Αμερική, και στο τέλος κατέληξα στην Αγγλία. Με τράβηξε από την πρώτη στιγμή κι επέστρεψα εκεί μετά από μερικά χρόνια. Η Αγγλία μου έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο γιατί είχε πάντα τσάρτερ. Με 10.000 δραχμές πετούσα κι ήμουν στη Φλόριντα της Αμερικής. Η Αγγλία μου έδωσε την ευκαιρία και να συγκεντρωθώ τελείως στον εαυτό μου και να βγουν από μέσα μου και μουσικές και βιβλία γιατί είναι το κλίμα της τέτοιο που σε απομονώνει και σε κάνει να δεις τον εαυτό σου. Το προτίμησα από το να μιλάω και να σπαταλιέμαι στη χειρονομία και στην πολύ κουβέντα στην Ελλάδα που αδειάζει η ενέργεια. Αν δεν έχεις δικούς σου να κάνεις και να ράνεις, οι πολλές κινήσεις γίνονται στυλό και γράφεις. Γνώρισα εκεί πολλούς μουσικούς, είδα και συναυλίες, όπως τους Led Zeppelin και πολλούς άλλους. Έβγαλα και κάρτα μουσικού και μπορούσα να δουλέψω. Δούλευα και σε ελληνικά μαγαζιά για κανά μήνα και μετά γύρναγα για τέσσερις - πέντε μήνες τον κόσμο. Μόλις ξέμενα ξαναγύρναγα. Δέκα χρόνια αυτή η φάση.

Σε είχα δει live όταν γύρισες στην Ελλάδα, στο Ροντέο το 1986, στις βραδιές της ΜΟΥ.ΣΥΝ.ΚΑ.
Είχα παίξει τότε με τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και τους Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και μάλιστα μερικά παιδιά από τους Τερμίτες με είχαν συνοδεύσει. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που είδα τον Βασίλη το Ντάλλα, τον μπασίστα. Εκεί ήρθε και μου έλεγε: Ρε Δέσποινα, τι φως είναι αυτό που έχεις γύρω σου! Ανεβαίνεις στην σκηνή κι είσαι μια δεκαπεντάχρονη, μια δεκαοκτάχρονη. Τι αλλοίωση είναι αυτή που συμβαίνει εκεί. Αυτά είναι και τα τελευταία λόγια του Ντάλλα, που θυμάμαι».

Τότε το 1986, βγάζεις και το πρώτο προσωπικό σου δίσκο «Δέσποινα Γλέζου - Επιμένω Ελληνικά»…
Ναι, αλλά ούτε αυτόν θυμάμαι να τον πολυδιαφήμισα. Με τον Δημήτρη Αγεράκη κιθάρα, τον συγχωρεμένο Λάμπρο Κατσιλιέρη μπάσο κι εγώ έπαιξα όργανο και συνθεσάιζερς σε πολλά από τα τραγούδια του δίσκου. Τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια τα έγραψα σε μια φοιτητική εστία στην Αγγλία. Στο τραγούδι Επιμένω Ελληνικά βλέπεις πολλές προεκτάσεις. Και μετά σ το δίσκο Puzzle, όλο εγώ κι ο Πιτλόγου το κάναμε.
despoinaglez02
Σε μια φάση τραγούδησες με τους Poll το «Στην Πηγή Μια Κοπέλλα» σε μια ταινία με τον Τόλη Βοσκόπουλο «Ο Άγνωστος Εκείνης της Νύχτας». Ήσασταν φίλοι με τους Poll;
Έκανα παρέα με τις κοπέλες τους, εκείνοι πρωτοξεκινάγανε και κάναμε παρέα. Δέθηκα πολύ με τα παιδιά, ειδικά με τον Κώστα Τουρνά, ο οποίος έμεινε πάρα πολλά χρόνια φίλος μου γιατί ήταν από τους μόνους που υπήρχαν στο περιβάλλον των ροκάδων που είχε σκέψη, ήταν σταθερός σε αυτά που σκεπτότανε, εμβάθυνε, είχε ουσία, κι επειδή ήμουν πάντα στην αναζήτηση μου ήταν αδύνατο να κάνω τυχαίες παρέες.

Ποια άτομα θεωρείς αυθεντικά από το χώρο του ροκ στην Ελλάδα και τους παραδέχεσαι για τη δουλειά τους;
Μόνο ένας ο Σαββόπουλος που επηρέασε και τη ζωή μου. Ο Σαββόπουλος ήταν πιο πάνω στην σκέψη από το να αποδίδω μουσικά ένα κομμάτι τέλεια κιθαριστικά ή μπασιστικά ή όπως αλλιώς. Ήταν εκείνος που μετέφραζε τραγούδια του Bob Dylan και μας τα έδινε. Ο Διονύσης καπέλωνε οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να μου αρέσει. Από εκεί και πέρα θαύμαζα πάντα το Γιάννη Σπάθα για την κιθάρα που έπαιζε, τον λάτρευα για τον τρόπο που έπαιζε και γινόταν ένα με την κιθάρα του. Τον αναγνωρίζω, όπως πάρα πολύ και το Δημήτρη Πολύτιμο που γινόταν ένα με το όργανο που έπαιζε. Αυτά τα δύο άτομα ήταν που με συγκλονίζανε με τον τρόπο που αφοσιωνόντουσαν σε αυτό που κάνανε. Αλλά ο Σαββόπουλος ήταν η κεφαλή των πάντων. Όλα τ’ άλλα για μένα ήταν διασκεδαστικά, ψυχαγωγικά. Ο Διονύσης ήταν η πνευματικότητα στο χώρο αυτό. Και αυτό είναι πιο δυνατό από τα υπόλοιπα.

Σήμερα είσαι ευχαριστημένη από τον εαυτό σου; Πώς νοιώθεις;
Από όλη τη πορεία μου, είμαι ευχαριστημένη. Νοιώθω πάρα πολύ γεμάτη γιατί το κάθε τμήμα της ζωής μου δεν μοιάζει με το προηγούμενο που σημαίνει ότι είχα το θάρρος να αλλάζω τα σκηνικά μου και να πηγαίνω στο επόμενο.

Το τραγούδι Στενοκέφαλη;
Είναι του Δημήτρη Ιατρόπουλου. Με εξέφραζε και το απαίτησα να μου το δώσει να το τραγουδήσω. Ήταν να το πει ο Ψαριανός που το τραγουδούσε στις μπουάτ. Μόλις το άκουσα είπα: αυτό έχει γραφτεί για μένα.

Σε λευκώματα έγραφες;
Όχι, δεν έγραφα, αλλά απαρχής που θυμάμαι τον εαυτό μου, έγραφα ημερολόγια. Ότι ζούσα, την κάθε εμπειρία μου, ανέλυα αυτά που ζούσα, τον εαυτό μου. Από 10 χρονών.

Ο Γιάννης Ρίτσος ήταν επιδραστικό άτομο στη ζωή σου;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ο Ρίτσος είναι στη ζωή μου.

Σε υποστήριζε σε όσα έκανες;
Πάρα πολύ. Ήθελε να μην ταξιδεύω πια, να μην τραγουδάω, να μην πηγαίνω σε μαγαζιά, αλλά να κάθομαι να γράφω. Του άρεσε όλο αυτό που είχα τόλμη να σηκώνομαι να φεύγω και να αφήνω πίσω κομμάτια της ζωής μου και να πηγαίνω σε καινούργια, το θαύμαζε πολύ αυτό, με ήθελε να είμαι πιο συγκεντρωμένη στο γράψιμο, στα βιβλία και μάλιστα είχε προτείνει και είχε έρθει με ένα συμβολαιογράφο εδώ και μου άφηνε ένα ποσό και μετά το θάνατό του, να εξασφαλίσει ότι θα μπορώ να ζήσω χωρίς να πηγαίνω να δουλεύω. Και βέβαια δεν το δέχτηκα, όπως δεν έχω δεχθεί βοήθεια από κανένα.

Μου είπες στο τηλέφωνο ότι δεν θυμάσαι πρόσωπα, μόνο με όσους είσαι συναισθηματικά δεμένη…
Ο σκληρός δίσκος του μυαλού μου δεν μπορεί να συγκρατήσει ανθρώπους που πέρασαν έτσι από τη ζωή μου, μόνο όσους έχω συνδεθεί συναισθηματικά μπορώ να θυμάμαι. Με τόσα που έχω ζήσει θα είχε γίνει κονιορτός το μυαλό μου.

Πιστεύει στη φιλία άντρα και γυναίκας;
Πάρα πάρα πολύ. Υπάρχει και είναι πολύ δυνατό και αξεπέραστο. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου δοθεί στη ζωή σου είναι ένας καλός φίλος. Άργησα να συνδεθώ με τις γυναίκες, πάντα ήταν φίλοι μου οι άντρες, αλλά τα τελευταία χρόνια που γνωρίζω και τη δικιά μου φύση, οι φίλες μου είναι φίλες πλέον. Από τους καλύτερούς μου φίλους, οι τρεις πλέον είναι γυναίκες.

Για το ροκ ποια είναι η αποτίμησή σου;
Έγινε ότι έγινε σε Αμερική και σε Αγγλία που καταργηθήκανε συμπεριφορές και καταστάσεις πνιξίματος της νεολαίας, όμως χάθηκε στο δρόμο η κατάσταση με το χιπισμό και το sex, drugs and rock’n’roll. Μια κάποια στιγμή έπαιξε ρόλο το άνοιγμα της νεολαίας στο να μην υποκύπτεις συνέχεια στα στενά κυκλώματα της κοινωνίας και στις διαταγές της, αλλά μετά το παράκανε. Έχασε το ρυθμό της. Έχασε το νόημα της, την ιδεολογία της και βλέπεις πόσα παιδιά και πόσοι καταπληκτικοί καλλιτέχνες φύγαν από ναρκωτικά που σημαίνει ότι χάθηκε η ρέγουλα και το νόημα αυτής της ιστορίας. Πιστεύω ότι πολλοί καινούργιοι καλλιτέχνες έχουν μπει στην ουσία αυτού του θέματος και πολλά ποπ τραγούδια, όχι ροκ, που γράφουνε είναι συγκλονιστικά. Σε επιστρέφουν σε μια κατάσταση εσωτερικής αθωότητας, κάτι που ήθελε να κάνει και το rock’n’roll.
despoinaglez06
Για το ροκ στην Ελλάδα;
Έφτιαξε την υπόλοιπή μουσική, ακόμη και στα μπουζούκια γιατί όσοι είχαν ασχοληθεί με την rock’n’roll μουσική ήταν παθιασμένοι με τα όργανα που έπαιζαν, με την κιθάρα, το μπάσο, το πιάνο, πράγμα που δεν υπήρχε. Τέτοια εξέλιξη μουσικής εκπαίδευσης και τεχνικής δεν υπήρχαν στα μπουζουκάδικα, ήταν πολύ πιο μέτριες οι καταστάσεις. Μετά, όταν τελείωσε αυτό το ρεύμα, αναγκαστήκανε οι μουσικοί της ροκ να πάνε στα μπουζουκάδικα για να βγάζουν το μεροκάματό τους παίζοντας ή ως ενορχηστρωτές και ανεβάσανε όλο το επίπεδο της μουσικής γιατί ήταν ολοκληρωμένοι καλλιτέχνες. Οι Έλληνες ροκάδες που έπαιξαν στα μπουζουξίδικα έδωσαν ένα άλλο ρεύμα, μια άλλη ποιότητα. Και βλέπεις ακόμη και οι νέοι τραγουδιστές που βγαίνουν εδώ και μια 15ετία, αυτό το μοντέρνο λαϊκό που τραγουδούν, έχει μια άλλη ποιότητα.

Ποια είναι η τραγουδίστρια που σε επηρέασε περισσότερο;
Αν και κάποτε ο Φωτιάδης είπε πως η Δέσποια Γλέζου είναι η Τζάνις Τζόπλιν της Ελλάδας, εμένα η Τζόπλιν δεν μου άρεσε. Επειδή έπαιρνε ναρκωτικά και αυτό που τραγουδούσε μου το έδινε μέσω ουσιών για μένα δεν είχε αυθεντικότητα. Εγώ θέλω αυτό που είσαι στην σκηνή, να είσαι και στη ζωή σου. Δεν δέχομαι να μου μεταφέρεις ένα συναίσθημα το οποίο είναι ντοπαρισμένο. Αν μου δώσεις κάτι, θα είναι της καρδιάς σου και μόνο. Θα μου το δώσεις, όχι μέσω αδυναμίας σου, αλλά μέσω συνειδητοποίησής σου. Δεν μπορώ να θαυμάσω ανθρώπους που είναι στην τέχνη και είναι μέσα σε ένα στραπάτσο ζωής. Δεν είχα πρότυπα. Επηρεάστηκα πολύ από τους Beatles, τους Rolling Stones, αργότερα από τους 10CC. Πάντα ήταν γκρουπ, όχι μονάδες.

Beatles ή Rolling Stones;
Beatles…Το Α και το Ω.

Μια βραδιά σε είχα δει να παίζεις στο «Δίαυλο» του Γιάννη Γλέζου στο πεζόδρομο, στο Κουκάκι…
Κάποιον είχαμε κλείσει, αλλά δεν ήρθε και τραγούδησα εγώ. Ήμουν στο μαγαζί και με μια κιθάρα τραγούδησα. Εκείνο το βράδυ με άκουσε ο αδερφός μου, ο Γιάννης Γλέζος, και μου είπε: Μέχρι τώρα σε είχα για διασκεδάστρια. Δεν είσαι διασκεδάστρια, είσαι πολύ καλή.

Δύο αδέρφια είστε;
Όχι τρία, αλλά ο Δημήτρης πέθανε. Ζούσε από 18 χρονών στη Γαλλία. Συγγραφέας. Μετά ο Γιάννης και τελευταία εγώ.

Στην τηλεόραση ήσουν και πόσο μάλλον τώρα, ακριβοθώρητη;
Να φανταστείς μια φορά με είχε καλέσει ο Νίκος ο Μαστοράκης να κάνω εκπομπή στην ΥΕΝΕΔ, όταν πρωτόβγαινα, το 1968. Ξεκίνησα να πάω με την κιθάρα μου. Κι επειδή είδα ότι έπαιζε ένα έργο, στο Αελλώ, που ήθελα οπωσδήποτε να το δω, δεν σκέφτηκα ότι εγώ πάω για εκπομπή. Μπήκα μέσα στο σινεμά και είδα αυτό που ήθελα να δω. Με τιμώρησε ένα χρόνο και δεν ξαναβγήκα τηλεόραση…Για να καταλάβεις ότι αν μου παρασύρει κάτι το ενδιαφέρον δεν θυμάμαι για ποιο σκοπό ξεκίνησα και κάθομαι σε αυτό που μου συμβαίνει, την στιγμή που μου συμβαίνει. Μια άλλη φορά δούλευα με το Γεράσιμο Λαβράνο και παίζανε την εισαγωγή μου, εκατό φορές, κι εγώ καθόμουνα σ’ ένα τραπέζι μέσα στο μαγαζί με κάτι φίλες μου κι είχαμε πιάσει μια συζήτηση… στο τέλος ήρθε ο Γεράσιμος από πάνω μου και (τότε της απέσπασε την προσοχή κάτι άλλο και πιάσαμε άλλη συζήτηση και ξεχάσαμε να πούμε τι της είπε ο Λαβράνος… πάει η ατάκα).

Την πρώτη σου κιθάρα πώς την απέκτησες;
Με χαρτζιλίκι, από τα πιροσκί που μου δίνανε να αγοράζω στο σχολείο, τα μάζευα, ταληράκι - ταληράκι και την πήρα. Κλασική. Ήρθε στο σπίτι η κιθάρα, άρχισα να την γρατζουνάω, την πήρανε και την σπάσανε. Μετά μου κόψανε το χαρτζιλίκι για να μην πάρω καινούργια, αλλά το…ξεχάσανε και μου ξανάδιναν και ξαναπήρα την επόμενη κιθάρα. Η δεύτερη ήταν δωδεκάχορδη. Αυτή την έχω από το 1972 (είναι στο δωμάτιό της σε βάση όρθια), πριν έρθει ο Φωτιάδης και μου μιλήσει για τους Νοστράδαμος, ήταν του Βαγγέλη Γερμανού. Ήταν να φύγω για Γαλλία και μάζευα λεφτά. Πούλαγα βιβλία, ρούχα, ότι είχα και δεν είχα. Πούλησα λοιπόν μια κιθάρα μου στον Βαγγέλη Γερμανό και δεν είχε το υπόλοιπο να μου δώσει και μου έδωσε την κιθάρα αυτή, για να ισοφαρίσουμε το υπόλοιπο. Είχα και μια ηλεκτρική Fender Stratocaster που έφερε ο Κώστας Τουρνάς από την Αμερική, φτιαγμένη το 1952, μετά την πούλησε στον Ιπποκράτη Εξαρχόπουλο κι εκείνος αργότερα την έδωσε μένα, σπάνια κιθάρα, χειροποίητη από ένα διάσημο Αμερικάνο κιθαρίστα που δεν θυμάμαι το όνομά του. Όταν έφυγα για τη Νάξο, την έβαλα αγγελία και ήρθε ένας μουσικός σαν τρελός και την πήρε. Έχω μια ηλεκτρική ακόμη που έχω μέσα, θα στη δείξω…
despoinaglez05
Δέσποινα Γλέζου, σε ευχαριστώ για όλα όσα θυμήθηκες!
Κι εγώ σ’ ευχαριστώ για την παρέα και την όμορφη συζήτηση που κάναμε, έτσι το ένοιωσα, ότι ήταν συζήτηση…

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!