«First Delivery» του 1993, κυκλοφόρησαν το 2009 την δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους με τίτλο «Delayed Delivery» που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές σε Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό και ειδικότερα από το σημαντικότερο Αμερικανικό περιοδικό διεθνούς κύρους Blues Review.
Πόσο τολμηρή ήταν η κίνηση μίας B lues band στο «σχετικά» άμαθο ελληνικό κοινό;
Καθόλου τολμηρή διότι έβγαινε από εσωτερική ανάγκη έκφρασης, ήταν κάτι που «έπρεπε» να κάνουμε, αλλά και διότι ήταν μέσα στο ρεύμα της δεκαετίας του 80. Μάθαινε ο Έλληνας αυτή την μουσική και μαθαίναμε και μείς.
Με ποιο τρόπο μεταφέρεται το B lues feeling στους ακροατές;
Δεν μπορείς να σκεφτείς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο η κάποιους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους μπορεί να γίνει αυτό. Εξαρτάται όμως από παράγοντες όπως την δεκτικότητα του ίδιου του κοινού, από την ικανότητα της ίδιας της μπάντας να το «ζεστάνει», από το πόσο αληθινά blues νοιώθει και ο μουσικός εκείνη την στιγμή. Η ίδια η λειτουργία όμως αυτής της μουσικής έχει μια αμεσότητα στο ακροατήριο διότι περιέχει «δυνατές» νότες και (ιδιαίτερα σε μικρά clubs) υπάρχει άμεση επαφή του κόσμου με το πάλκο χωρίς επιτηδευμένα στησίματα show.
Ποιο είναι ποιο σημαντικό, να καθιερώνεσαι στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, όσον αφορά τη μουσική σας;
Aς ξεκινήσουμε με αφετηρία ότι παίζοντας blues μπορούμε να πούμε ότι κάνουμε και κάποιο είδος θεραπείας σε μας τους ίδιους. Είναι μια φυγή από την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Η αναγνώριση είναι σε κάποιο βαθμό ενθαρρυντική για να συνεχίζεις και σου παρέχει όσον αφορά στην Ελλάδα κάποιες εμφανίσεις παραπάνω, ωστόσο είναι κάτι διαφορετικό όταν σου δίνει το χέρι κάποιος που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σ’ αυτή την κατ’ εξοχήν «βιωματική» μουσική.
Τι φταίει για την άγνοια της πλειοψηφίας των Ελλήνων όσον αφορά τα blues και ποιους συναδέλφους σας ξεχωρίζετε εν Ελλάδι;
Με την πληθώρα της πληροφορίας που υπάρχει γύρω μας θα περιμέναμε και λιγότερη άγνοια. Ωστόσο εάν κάτι δεν προβάλλεται ,δεν ακούγεται και δεν διαφημίζεται, ανακυκλώνεται στα ίδια άτομα. Δέν θα ξεχάσουμε από το ρεύμα των δεκαετιών ‘60 και ‘70 τους μουσικούς που blueζάρανε ,τους Σπάθα, Δημήτρη Παπαχρήστου, Σιδηρόπουλο, Πουλικάκο, Ζωρζ Πιλαλί, Αδελφούς Σπυρόπουλους και αρκετούς ακόμα έως τους σύγχρονούς μας Blue United Musicians, Blues Wire, Nick and The Backbone, George and the Dukes , Μίκυ Παντελούς , Μπόρις Βουτσίνο και πιστεύω αρκετούς ακόμα αξιόλογους. Βλέπετε μπορεί να μην είναι ευρείας κλίμακας το Blues στην Ελλάδα, έχει όμως πολλούς οι οποίοι ασχολούνται και μάλιστα τα καταφέρνουν μια χαρά.
Έχετε κάνει θυσίες-εκπτώσεις για την τέχνη σας;
Θυσίες αρκετές, εκπτώσεις μάλλον ελάχιστες.
Ποια τα οφέλη αλλά και τα συναισθήματα της συνεργασίας σας με τους δύο αυτούς Bluesm e n -το φημισμένο κιθαρίστα Lurrie Bell και τον χαρακτηριστικό αρμονικίστα Matthew Skoller- στις εμφανίσεις σας στο Half Note.
Τα συναισθήματα δεν είναι και τόσο εύκολο να τα περιγράψει κανείς σίγουρα έχουν κάποια δυναμική παραπάνω όταν παίζεις με τέτοιους μουσικούς. Τα οφέλη είναι πολλά στη μουσική διότι θα πάρεις ώθηση γνωρίζοντας την άποψη ενός ακόμα «γνώστη του είδους» και θα νοιώσεις σαν άνθρωπος καλύτερα από την επαφή αυτή.
Μπορεί αυτό το είδος μουσικής που αντιπροσωπεύετε να επιβιώσει στην Ελλάδα ειδικά σε μία τόσο άσχημη περίοδο;
Το Blues δεν ήτανε και ποτέ στη Ελλάδα πρώτη γραμμή παραγωγής. Πάντα ήταν λιτοδίαιτο. Νομίζω ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Θα έλεγα ότι ίσως παίξει και με καλύτερες πιθανότητες.
Blues Cargo
Στέλιος Ζαφειρίου : ηλεκτρική κιθάρα
Δημήτρης Ιωάννου : ηλεκτρικό μπάσο, φωνή
Γιώργος Λαγογιάννης : πλήκρα
Μπάμπης Τσιλιβίγκος : σαξόφωνο
Πέτρος Δακτυλίδης : ντραμς
