Με την πρώτη του ιδιότητα έχει φιλμάρει εξαιρετικές ταινίες-ντοκιμαντέρ για θρύλους της μουσικής, όπως η Φλέρυ Νταντωνάκη, η μουσική σκηνή «Κύτταρο» και οι πρωτεργάτες της -γκρουπ και προσωπικότητες της ελληνικής ροκ σκηνής- ενώ αυτές τις μέρες προβάλλεται η αντίστοιχη «αναφορά» του στην Κατερίνα Γώγου με τον τίτλο «Για την Αποκατάσταση του Μαύρου». Με τη δεύτερη «πλευρά» του έχει επιμεληθεί δισκογραφικές εκδόσεις, αρθρογραφεί σα δημοσιογράφος σε περιοδικά και εφημερίδες ενώ και στενός «πυρήνας» του συγκροτείται από «μορφές» της τέχνης του τραγουδιού και όχι μόνο. Με τον Αντώνη Μποσκοΐτη, είμαστε φίλοι, συντασσόμαστε αλλά και διαφωνούμε σε πολλά. Τον εκτιμώ για τη στάση, τη φλόγα και το έργο του.
Μετά τη Φλέρυ ένα ακόμη τυραννισμένο πρόσωπο που το περιβάλλει η πατίνα του μύθου. Γιατί λοιπόν η Γώγου αυτή τη φορά;
Δεν βρίσκω μεγάλες διαφορές μεταξύ του έργου της Φλέρυς Νταντωνάκη και της Κατερίνας Γώγου. Θα δανειστώ τα λόγια του Γιώργου Χρονά, που δεν μπήκαν στο ντοκιμαντέρ και που σύμφωνα με τα οποία η Νταντωνάκη και η Γώγου μοιάζουν σαν δύο κορίτσια που ξεκίνησαν από το ίδιο σπίτι μα στην πορεία οι δρόμοι τους άλλαξαν: στο τραγούδι η πρώτη, στην ποίηση η δεύτερη. Και στην υποκριτική και οι δύο.
Ποιες είναι οι διαφορές από τη Φλέρυ. Εννοώ στον τρόπο προσέγγισης αλλά και υλοποίησης του έργου.
Λογικό να υπάρχουν διαφορές αφού το ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ ήταν η πρώτη μου ταινία και ήταν μικρού μήκους. Ο "σκελετός" είναι ο ίδιος πάντως: υλικό αρχείου, μαρτυρίες ανθρώπων και δραματοποιημένα μέρη, τα οποία πάντα καταλαμβάνουν πολύ μικρό φιλμικό χρόνο μέσα στο σύνολο των ντοκιμαντέρ μου. Επίσης ένα μεγάλο μέρος της ζωής της Φλέρυς ήταν δύσκολο να διερευνηθεί, κυρίως η δεκαετία του '60 που έζησε στις ΗΠΑ. Αντίθετα, για τη Γώγου έχουμε μια πολύ σφαιρική εικόνα απ' όλη τη διάρκεια του βίου της.
Σε ελκύουν οι "καταραμένοι" καλλιτέχνες. Γιατί και στο Κύτταρο, ως ένα βαθμό υπάρχει το άδοξο φινάλε πολλών συντελεστών αλλά και του ίδιου του χώρου.
Με ενδιαφέρουν περισσότερο κάποιες οριακές προσωπικότητες που κινήθηκαν μέσα στο αστικό τοπίο της Αθήνας και που σαν να συναντήθηκα στη ζωή μου μαζί τους αν και αυτό δεν είναι ρεαλιστικό. Ίσως αν είχα γνωρίσει από κοντά την Νταντωνάκη ή τη Γώγου να μην έκανα ποτέ ταινία γι' αυτές. Τα πρόσωπά μου κινούνται στη σφαίρα του μύθου κι εγώ προσπαθώ όχι να τα απομυθοποιήσω, αλλά να διεισδύσω στην ψυχοσύνθεση και το έργο τους.
Τι προσδοκάς απ' το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ;
Προσδοκώ να γνωρίσουν την Κατερίνα Γώγου όσοι περισσότεροι νέοι άνθρωποι είναι δυνατόν και όχι να ικανοποιήσω προσωπικές φιλοδοξίες. Άλλωστε να ξέρετε ότι έχω πολύ έντονη συλλογική συνείδηση και θεωρώ ότι σε τέτοιες μαύρες περιόδους η φαινομενικά μαύρη ποίηση της Γώγου μόνο φως δύναται να προσφέρει.
Μπορεί κάποιος στις μέρες μας να βιοπορίζεται κάνοντας αυτή τη δουλειά;
Κοιτάξτε, κακά τα ψέματα, στην Ελλάδα κανείς δεν ζει από τον κινηματογράφο και δη από το ντοκιμαντέρ. Κι αν η ταινία κόψει εισιτήρια, σίγουρα έχουμε την επίγνωση ότι δεν κάναμε την Πολίτικη Κουζίνα. Επιπλέον απ' τα όσα χρήματα είναι να έρθουν πρέπει να πληρωθούν και αρκετοί άλλοι άνθρωποι που πρόσφεραν το ταλέντο τους για να ολοκληρωθεί η ταινία. Και όπως ξέρετε η ταινία αυτή έγινε χειροποίητη χωρίς καμία κρατική υποστήριξη.
Υπάρχουν σήμερα προσωπικότητες σαν κι αυτές με τις οποίες καταπιάνεσαι στη μέχρι τώρα πορεία σου;
Σαφώς και υπάρχουν και δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να πεθάνουν όπως η Γώγου ή η Φλέρυ για να κινήσουν το ενδιαφέρον μου. Ας πούμε, θα με ενδιέφερε να κάνω ένα ντοκιμαντέρ είτε για τη Βούλα Σαββίδη είτε για τον Γιώργο Ρωμανό οι οποίοι κουβαλάνε επίσης έναν αντεργκράουντ μύθο για μένα. Άλλωστε κάθε εποχή έχει τους ήρωές της.
Το επόμενο σχέδιο;
Κάτι υπάρχει αλλά δεν είναι ανακοινώσιμο ακόμα. Άλλωστε προέχει να κάνει η ταινία για την Γώγου τον κύκλο της.
Σε ποιους χρωστάς ένα ευχαριστώ στη ζήση και τη δουλειά σου;
Σε μερικούς ανθρώπους οι οποίοι μ' έχουν στηρίξει πάρα πολύ από το ξεκίνημά μου μέχρι σήμερα: στη Μαρίζα Κωχ, στη Λένα Πλάτωνος, στον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο τον οπερατέρ μου και βέβαια στους φίλους μου εντός και εκτός κινηματογραφικού σιναφιού που με έχουν στηρίξει απίστευτα.
Τι σου δίνει χαρά αλλά και τι σε φοβίζει;
Καταρχάς με φοβίζει ο εκφασισμός της κοινωνίας, η πολιτική αποσταθεροποίηση του τόπου και αρκετοί δικοί μου άνθρωποι που αν και δεν ήταν μεγάλης ηλικίας έφυγαν από τη ζωή. Χαρά μου δίνει το γέλιο των ανθρώπων και ας το χαρακτήριζε φρικτό ο Καρυωτάκης, η καλή υγεία των δικών μου ανθρώπων και το να μπορώ να υλοποιώ τα σχέδιά μου. Μέχρι στιγμής δεν νιώθω παραπονεμένος, μου έχουν πάει καλά τα πράγματα και το ίδιο επιθυμώ για όλους. Σας ευχαριστώ.
Σχεδίαση αφίσας: Πέτρος Παράσχης
