κι αυτό γιατί, όλα τα στοιχεία πάνω της (φωνή, σκηνική παρουσία, τρόπος έκφρασης) είναι ξεχωριστά. Στην εποχή μας, όπου υπάρχει πληθώρα πληροφοριών και όμοιων καλλιτεχνών, είναι πραγματικά άξια θαυμασμού, αφού, παραμένοντας πιστή σε όλα όσα αγαπάει χαράζει με συνέπεια το δρόμο της επιμένοντας σε «απαιτητικές» επιλογές.
Φέτος το χειμώνα κάνει εμφανίσεις σε διάφορα μέρη της χώρας μαζί με το Νίκο Ζιώγαλα και τους Μπλε, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου και στις 17 Μαρτίου 2014 θα βρεθεί στη σκηνή του Ρυθμού Stage μαζί με την Etten παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με τίτλο «Γυναίκες». Περισσότερες λεπτομέρειες, στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Γεννήθηκες στην Αθήνα στη δεκαετία του '70. Η μικρή Ανδριάνα πώς αντιμετώπιζε το μέλλον; Αισιόδοξα ή αρκετά «μαζεμένα»;
Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη και μετά στην Ηλιούπολη. Είχα γενικά καλά παιδικά χρόνια. Είχα νέους γονείς, πολύ γέλιο, χαρά, γλέντια, οπότε μεγάλωσα με αισιοδοξία. Στην εφηβεία βάρυνε το πράγμα, αλλά σε φυσιολογικό πλαίσιο.
Τι θεωρείς όμορφο και τι άσχημο σε αυτήν την πόλη;
Το όμορφο είναι το κλίμα, ο ήλιος που αυτό είναι το προνόμιο όλης της χώρας. Τώρα, σαν πόλη, δεν μπορώ να πω ότι είμαι και φαν της. Έχει κάποια πάρα πολύ ωραία σημεία, τα οποία κατάφεραν να σωθούν, όπως η Πλάκα και το Θησείο. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι αναπτύχθηκε άσχημα σαν πόλη. Είναι μια χαμένη ευκαιρία. Θα μπορούσε να είναι μια κουκλίστικη πόλη. Της λείπει η φύση κι αυτό είναι πρόβλημα.
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Από μικρή έκανα χορό και ζωγράφιζα. Γύρω στα δεκατέσσερά μου, είχε κιθάρα ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας και άρχισα να μαθαίνω κι εγώ. Πήγα στο ωδείο, έκανα φωνητική, κρουστά και κιθάρα. Ο δάσκαλός μου από το ωδείο με έστειλε σε μια οντισιόν για το Νίκο Πορτοκάλογλου και κάπως έτσι ξεκίνησα.
Ας ξετυλίξουμε το επαγγελματικό σου κουβάρι... Ξεκινάς το 1998 κάνοντας φωνητικά και παίζοντας κρουστά στην ομάδα του Νίκου Πορτοκάλογλου. Τι όνειρα έχεις εκείνη την εποχή;
Μου άρεσε πάρα πολύ που ήμουν μέλος ενός γκρουπ και γενικά, προχωρώντας μες τα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει η ομαδική δουλειά περισσότερο από το να είμαι μια τραγουδίστρια με μια μεγάλη καριέρα. Τότε δεν είχα έναν πάρα πολύ ξεκάθαρο στόχο, πχ να κάνω δίσκο. Ήμουν ευχαριστημένη που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας. Τα υπόλοιπα ήρθαν τυχαία. Ίσως κάποιοι είδαν κάτι και μου είπαν να προχωρήσω, αλλά από μόνη μου δεν είχα ξεκάθαρα αυτή τη φιλοδοξία.
Πέντε χρόνια μετά, το 2003 κυκλοφορεί το πρώτο σου άλμπουμ «Και η γη γυρίζει». Εσύ εκείνη την εποχή τι θέλεις να κερδίσεις από αυτό το cd;
Τότε δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Ήθελα να αρέσει ο δίσκος, αλλά ήμουν και λίγο μπερδεμένη. Υπάρχουν και πράγματα που δεν έκανα τότε και που μετανιώνω που δεν τα έκανα από ανασφάλεια.
Δηλαδή;
Θα έπρεπε να έχω ακολουθήσει έναν πιο μοναχικό δρόμο. Τότε εντάχθηκα στα μεγάλα σχήματα και πίσω από κάποιους ανθρώπους, ενώ θα έπρεπε να είχα πιο πολύ σθένος να βγω μπροστά. Θα είχα κερδίσει περισσότερα πράγματα. Αλλά, έγινε αυτό, δεν μπορώ να το πάρω πίσω. Από την άλλη, κάποια πράγματα γίνονται για να τα ζήσεις. Ο δίσκος πήγε καλά χωρίς να γίνει το τεράστιο μπαμ. Έγινε, βέβαια, επιτυχία το «Μοίρα μου έγινες». Θυμάμαι, το πρώτο εξάμηνο έμπαινα στο αυτοκίνητο κι έβαζα το ραδιόφωνο και το άκουγα συνέχεια.
Η συνέχεια είναι ανοδική. Ακολουθούν και άλλοι δίσκοι και άλλες επιτυχίες και άλλες συνεργασίες (Εστουδιαντίνα, Στέφανος Κορκολής, Γιώργος Νταλάρας, Κώστας Λειβαδάς, Στάμος Σέμσης κ.α.). Ποια θεωρείς μέχρι τώρα την πιο σημαντική από αυτές και γιατί;
Μετά τον Πορτοκάλογλου που ήταν η πιο πολύχρονη και η πιο καθοριστική συνεργασία, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους είχα μια πιο στενή σχέση. Πχ με τον Λειβαδά είμαστε κολλητοί φίλοι. Σε επίπεδο live, έχω συνεργαστεί τρεις φορές κι έχω περάσει τέλεια με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, με την οποία επίσης έχω μια πιο προσωπική σχέση. Τώρα, όσον αφορά τις υπόλοιπες συνεργασίες με την Αλεξίου, το Νταλάρα και άλλους, ήταν κάτι διαφορετικό. Έζησα από κοντά όλα αυτά τα είδωλα. Είδα και πως είναι στη δουλειά, αλλά και πως είναι στο χαρακτήρα τους. Επίσης, είδα τι σθένος πρέπει να έχει κάποιος για να κάνει αυτή την καριέρα. Πρέπει πέρα από το ταλέντο να υπάρχει μια προσωπικότητα πολύ ισχυρή.
Υπάρχει ελπίδα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι ώστε να ξεπροβάλλουν δυναμικά καινούριοι άξιοι καλλιτέχνες και -γιατί όχι-και μουσικά είδη;
Κάθε εποχή έχει τους ήρωες της. Υπάρχει, βέβαια, σε όλα τα επίπεδα και μια προσκόλληση στο παρελθόν, αλλά βγαίνουν συνέχεια καινούρια παιδιά. Ξέρεις τι θα μου άρεσε στη δική σας δουλειά, των δημοσιογράφων; Βλέπω ότι υπάρχει κόσμος που είναι πολύ προσκολλημένος σε κάποια άτομα, δεν υπάρχει χώρος για όλους. Πήγαινε να δεις και άλλους ανθρώπους.
Αυτό που λες στο διαδίκτυο δεν ισχύει, γιατί δεν υπάρχει περιορισμός στην ύλη και στο χώρο της εκάστοτε ιστοσελίδας κι έτσι υποστηρίζονται πολλά πρόσωπα. Εκεί που μπορεί να ισχύει είναι στον έντυπο τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Καλά και τώρα όπως έχει γίνει το πράγμα, δεν υπάρχουν και πολλές εκπομπές όπου μπορεί να πάει κάποιος. Όσο για τα έντυπα, σιγά σιγά κι αυτά μειώνονται. Όλα γίνονται μέσω ίντερνετ. Κρίμα, βέβαια, που χάνει ο κόσμος τη δουλειά του, αλλά από την άλλη, ίσως θα πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε περισσότερο τη δουλειά αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από τα δημοσιογραφικά γραφεία. Όλοι θέλουν να γίνονται όλα τσάμπα. Βέβαια, αυτό ισχύει και στη μουσική.
Πάμε τώρα στο άμεσο μέλλον. Τι θα γίνει στις 24 Φεβρουαρίου και στις 17 Μαρτίου στον Ρυθμό;
Όταν έφτιαχνα τον δίσκο που θα βγει με δικά μου κομμάτια και του Νίκου Μωραΐτη, σκεφτόμουν να κάνω ένα live αφιερωμένο στις γυναίκες τραγουδοποιούς. Συναντήθηκα και με την Etten, αφού είχαμε μιλήσει στο facebook. Την είχα δει κάνα-δυο φορές μαζί με τη Λένα Πλάτωνος στο «Κύτταρο» και την είχα δει και σε ένα δικό της live και μου άρεσε πάρα πολύ. Κάπως έτσι σκέφτηκα να το κάνουμε μαζί αυτό το βήμα. Είχαμε πάρα πολύ υλικό και δυσκολευτήκαμε για να διαλέξουμε. Επειδή είμαστε από δύο διαφορετικούς κόσμους – εκείνη προέρχεται από έναν πιο underground ήχο, ενώ εγώ από πιο απλή ποπ -, προσπαθήσαμε να βρούμε κάποια σημεία επαφής, τα οποία υπήρχαν στα ακούσματά μας, που είναι αρκετά κοντινά. Στο τέλος, επιλέξαμε τραγούδια που μας αρέσουν από πρόσωπα που αγαπάμε και θαυμάζουμε. Από τη Λένα Πλάτωνος, την Αφροδίτη Μάνου, την Ελένη Βιτάλη, την Αρλέτα, τη Ματούλα Ζαμάνη μέχρι Bjork, Kate Bush, Suzan Vega, Amy Winehouse κ.α. Όλα αυτά, βέβαια, με μία λίγο μυστήρια ενορχηστρωτική ματιά. Θα είναι μαζί μας τρεις μουσικοί, οι οποίοι άλλαξαν όλα τα κομμάτια. Νιώθουμε ότι είναι πολύ ενδιαφέρον.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανες σήμερα το πρωί, μόλις άνοιξες τα μάτια σου;
Γενικά τον τελευταίο καιρό ξυπνάω με μια αισιοδοξία. Μπορεί τα πράγματα να μην πηγαίνουν τόσο τέλεια, αλλά έχω την αίσθηση ότι κάτι καλό έρχεται. Πέρασα πέρυσι μια πολύ μαύρη περίοδο, όπου τα έβλεπα όλα χάλια και κατέληξα ότι δε με πάει πουθενά αυτό. Πρέπει κάθε μέρα που σηκώνεσαι να προσπαθείς να παλεύεις για κάτι.
Ας κλείσουμε κάπως διαφορετικά... Εσείς οι καλλιτέχνες συχνά ζητάτε από το κοινό, άρα κι από εμάς, να σας πούμε πιο τραγούδι θέλουμε να ερμηνεύσετε. Έτσι, λοιπόν, σου ζητάω να δώσεις εσύ έναν τίτλο για αυτή τη συνέντευξη...
Αυτό πρέπει να το σκεφτώ... Θέλω να έρθει το καλοκαίρι!
Φέτος το χειμώνα κάνει εμφανίσεις σε διάφορα μέρη της χώρας μαζί με το Νίκο Ζιώγαλα και τους Μπλε, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου και στις 17 Μαρτίου 2014 θα βρεθεί στη σκηνή του Ρυθμού Stage μαζί με την Etten παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με τίτλο «Γυναίκες». Περισσότερες λεπτομέρειες, στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Γεννήθηκες στην Αθήνα στη δεκαετία του '70. Η μικρή Ανδριάνα πώς αντιμετώπιζε το μέλλον; Αισιόδοξα ή αρκετά «μαζεμένα»;
Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη και μετά στην Ηλιούπολη. Είχα γενικά καλά παιδικά χρόνια. Είχα νέους γονείς, πολύ γέλιο, χαρά, γλέντια, οπότε μεγάλωσα με αισιοδοξία. Στην εφηβεία βάρυνε το πράγμα, αλλά σε φυσιολογικό πλαίσιο.
Τι θεωρείς όμορφο και τι άσχημο σε αυτήν την πόλη;
Το όμορφο είναι το κλίμα, ο ήλιος που αυτό είναι το προνόμιο όλης της χώρας. Τώρα, σαν πόλη, δεν μπορώ να πω ότι είμαι και φαν της. Έχει κάποια πάρα πολύ ωραία σημεία, τα οποία κατάφεραν να σωθούν, όπως η Πλάκα και το Θησείο. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι αναπτύχθηκε άσχημα σαν πόλη. Είναι μια χαμένη ευκαιρία. Θα μπορούσε να είναι μια κουκλίστικη πόλη. Της λείπει η φύση κι αυτό είναι πρόβλημα.
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;
Από μικρή έκανα χορό και ζωγράφιζα. Γύρω στα δεκατέσσερά μου, είχε κιθάρα ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας και άρχισα να μαθαίνω κι εγώ. Πήγα στο ωδείο, έκανα φωνητική, κρουστά και κιθάρα. Ο δάσκαλός μου από το ωδείο με έστειλε σε μια οντισιόν για το Νίκο Πορτοκάλογλου και κάπως έτσι ξεκίνησα.
Ας ξετυλίξουμε το επαγγελματικό σου κουβάρι... Ξεκινάς το 1998 κάνοντας φωνητικά και παίζοντας κρουστά στην ομάδα του Νίκου Πορτοκάλογλου. Τι όνειρα έχεις εκείνη την εποχή;
Μου άρεσε πάρα πολύ που ήμουν μέλος ενός γκρουπ και γενικά, προχωρώντας μες τα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει η ομαδική δουλειά περισσότερο από το να είμαι μια τραγουδίστρια με μια μεγάλη καριέρα. Τότε δεν είχα έναν πάρα πολύ ξεκάθαρο στόχο, πχ να κάνω δίσκο. Ήμουν ευχαριστημένη που ήμουν μέλος αυτής της ομάδας. Τα υπόλοιπα ήρθαν τυχαία. Ίσως κάποιοι είδαν κάτι και μου είπαν να προχωρήσω, αλλά από μόνη μου δεν είχα ξεκάθαρα αυτή τη φιλοδοξία.
Πέντε χρόνια μετά, το 2003 κυκλοφορεί το πρώτο σου άλμπουμ «Και η γη γυρίζει». Εσύ εκείνη την εποχή τι θέλεις να κερδίσεις από αυτό το cd;
Τότε δεν το είχα σκεφτεί καθόλου. Ήθελα να αρέσει ο δίσκος, αλλά ήμουν και λίγο μπερδεμένη. Υπάρχουν και πράγματα που δεν έκανα τότε και που μετανιώνω που δεν τα έκανα από ανασφάλεια.
Δηλαδή;
Θα έπρεπε να έχω ακολουθήσει έναν πιο μοναχικό δρόμο. Τότε εντάχθηκα στα μεγάλα σχήματα και πίσω από κάποιους ανθρώπους, ενώ θα έπρεπε να είχα πιο πολύ σθένος να βγω μπροστά. Θα είχα κερδίσει περισσότερα πράγματα. Αλλά, έγινε αυτό, δεν μπορώ να το πάρω πίσω. Από την άλλη, κάποια πράγματα γίνονται για να τα ζήσεις. Ο δίσκος πήγε καλά χωρίς να γίνει το τεράστιο μπαμ. Έγινε, βέβαια, επιτυχία το «Μοίρα μου έγινες». Θυμάμαι, το πρώτο εξάμηνο έμπαινα στο αυτοκίνητο κι έβαζα το ραδιόφωνο και το άκουγα συνέχεια.
Η συνέχεια είναι ανοδική. Ακολουθούν και άλλοι δίσκοι και άλλες επιτυχίες και άλλες συνεργασίες (Εστουδιαντίνα, Στέφανος Κορκολής, Γιώργος Νταλάρας, Κώστας Λειβαδάς, Στάμος Σέμσης κ.α.). Ποια θεωρείς μέχρι τώρα την πιο σημαντική από αυτές και γιατί;
Μετά τον Πορτοκάλογλου που ήταν η πιο πολύχρονη και η πιο καθοριστική συνεργασία, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους είχα μια πιο στενή σχέση. Πχ με τον Λειβαδά είμαστε κολλητοί φίλοι. Σε επίπεδο live, έχω συνεργαστεί τρεις φορές κι έχω περάσει τέλεια με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, με την οποία επίσης έχω μια πιο προσωπική σχέση. Τώρα, όσον αφορά τις υπόλοιπες συνεργασίες με την Αλεξίου, το Νταλάρα και άλλους, ήταν κάτι διαφορετικό. Έζησα από κοντά όλα αυτά τα είδωλα. Είδα και πως είναι στη δουλειά, αλλά και πως είναι στο χαρακτήρα τους. Επίσης, είδα τι σθένος πρέπει να έχει κάποιος για να κάνει αυτή την καριέρα. Πρέπει πέρα από το ταλέντο να υπάρχει μια προσωπικότητα πολύ ισχυρή.
Υπάρχει ελπίδα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι ώστε να ξεπροβάλλουν δυναμικά καινούριοι άξιοι καλλιτέχνες και -γιατί όχι-και μουσικά είδη;
Κάθε εποχή έχει τους ήρωες της. Υπάρχει, βέβαια, σε όλα τα επίπεδα και μια προσκόλληση στο παρελθόν, αλλά βγαίνουν συνέχεια καινούρια παιδιά. Ξέρεις τι θα μου άρεσε στη δική σας δουλειά, των δημοσιογράφων; Βλέπω ότι υπάρχει κόσμος που είναι πολύ προσκολλημένος σε κάποια άτομα, δεν υπάρχει χώρος για όλους. Πήγαινε να δεις και άλλους ανθρώπους.
Αυτό που λες στο διαδίκτυο δεν ισχύει, γιατί δεν υπάρχει περιορισμός στην ύλη και στο χώρο της εκάστοτε ιστοσελίδας κι έτσι υποστηρίζονται πολλά πρόσωπα. Εκεί που μπορεί να ισχύει είναι στον έντυπο τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Καλά και τώρα όπως έχει γίνει το πράγμα, δεν υπάρχουν και πολλές εκπομπές όπου μπορεί να πάει κάποιος. Όσο για τα έντυπα, σιγά σιγά κι αυτά μειώνονται. Όλα γίνονται μέσω ίντερνετ. Κρίμα, βέβαια, που χάνει ο κόσμος τη δουλειά του, αλλά από την άλλη, ίσως θα πρέπει να μάθουμε να εκτιμάμε περισσότερο τη δουλειά αυτών των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από τα δημοσιογραφικά γραφεία. Όλοι θέλουν να γίνονται όλα τσάμπα. Βέβαια, αυτό ισχύει και στη μουσική.
Πάμε τώρα στο άμεσο μέλλον. Τι θα γίνει στις 24 Φεβρουαρίου και στις 17 Μαρτίου στον Ρυθμό;
Όταν έφτιαχνα τον δίσκο που θα βγει με δικά μου κομμάτια και του Νίκου Μωραΐτη, σκεφτόμουν να κάνω ένα live αφιερωμένο στις γυναίκες τραγουδοποιούς. Συναντήθηκα και με την Etten, αφού είχαμε μιλήσει στο facebook. Την είχα δει κάνα-δυο φορές μαζί με τη Λένα Πλάτωνος στο «Κύτταρο» και την είχα δει και σε ένα δικό της live και μου άρεσε πάρα πολύ. Κάπως έτσι σκέφτηκα να το κάνουμε μαζί αυτό το βήμα. Είχαμε πάρα πολύ υλικό και δυσκολευτήκαμε για να διαλέξουμε. Επειδή είμαστε από δύο διαφορετικούς κόσμους – εκείνη προέρχεται από έναν πιο underground ήχο, ενώ εγώ από πιο απλή ποπ -, προσπαθήσαμε να βρούμε κάποια σημεία επαφής, τα οποία υπήρχαν στα ακούσματά μας, που είναι αρκετά κοντινά. Στο τέλος, επιλέξαμε τραγούδια που μας αρέσουν από πρόσωπα που αγαπάμε και θαυμάζουμε. Από τη Λένα Πλάτωνος, την Αφροδίτη Μάνου, την Ελένη Βιτάλη, την Αρλέτα, τη Ματούλα Ζαμάνη μέχρι Bjork, Kate Bush, Suzan Vega, Amy Winehouse κ.α. Όλα αυτά, βέβαια, με μία λίγο μυστήρια ενορχηστρωτική ματιά. Θα είναι μαζί μας τρεις μουσικοί, οι οποίοι άλλαξαν όλα τα κομμάτια. Νιώθουμε ότι είναι πολύ ενδιαφέρον.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανες σήμερα το πρωί, μόλις άνοιξες τα μάτια σου;
Γενικά τον τελευταίο καιρό ξυπνάω με μια αισιοδοξία. Μπορεί τα πράγματα να μην πηγαίνουν τόσο τέλεια, αλλά έχω την αίσθηση ότι κάτι καλό έρχεται. Πέρασα πέρυσι μια πολύ μαύρη περίοδο, όπου τα έβλεπα όλα χάλια και κατέληξα ότι δε με πάει πουθενά αυτό. Πρέπει κάθε μέρα που σηκώνεσαι να προσπαθείς να παλεύεις για κάτι.
Ας κλείσουμε κάπως διαφορετικά... Εσείς οι καλλιτέχνες συχνά ζητάτε από το κοινό, άρα κι από εμάς, να σας πούμε πιο τραγούδι θέλουμε να ερμηνεύσετε. Έτσι, λοιπόν, σου ζητάω να δώσεις εσύ έναν τίτλο για αυτή τη συνέντευξη...
Αυτό πρέπει να το σκεφτώ... Θέλω να έρθει το καλοκαίρι!
