H ιστορία τους είναι τόσο μικρή, αλλά άλλο τόσο συναρπαστική. Σαν ένα πάρτι του ’60. Ανέτειλαν και έδυσαν τη χρυσή αυτή δεκαετία που όλοι όσοι αγαπούν τη μουσική θα ήθελαν να την έχουν ζήσει. Έλαμψαν για περίπου μια πενταετία πετώντας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όσο σχεδόν και τα ινδάλματά τους οι Beatles. Άλλωστε οι Air Boys ήταν τα «σκαθάρια» της Κρήτης. Αλλά δεν ήταν ένα φυσιολογικό συγκρότημα της εποχής που γεννήθηκε στις γειτονιές της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Έκαναν το δικό τους crossover σπάζοντας τη ρουτίνα του στρατού!
Σχηματίστηκαν στις αρχές του 1965, στην 115η Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης της Σούδας, στα Χανιά της Κρήτης! Διαλύθηκαν στα τέλη του 1970. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα ροκ συγκροτήματα στην Ελλάδα και το πρώτο σε όλη την Κρήτη, το πρώτο και μοναδικό «ένστολο» συγκρότημα, το οποίο έδινε αποκλειστικά συναυλίες για φιλανθρωπικό σκοπό, έκοβε τα περισσότερα εισιτήρια ακόμη και από πολύ διάσημα ονόματα της εποχής που επισκέπτονταν την Κρήτη, είχε το δικό του φαν κλαμπ και το δικό του ποτό! Τα μέλη των Air Boys ανανεώνονταν όταν οι αεροπόροι τελείωναν τη θητεία τους στην αεροπορία και αποτελούνταν από Έλληνες και Αμερικανούς.
Η ιστορία τους μοιάζει σαν ένα παραμύθι, διαφορετικό όμως, τόσο συναρπαστικό από εκείνα που δεν αποκοιμιέσαι όταν το ακούς, αλλά μένεις με ανοιχτά τα μάτια ως το τέλος. Έτσι το έζησαν οι Air Boys. Άφησαν πίσω τους ένα πανσπάνιο σήμερα δίσκο των 45 στροφών με τα τραγούδια «I Fell Alone / Χάθηκες». Ηχογράφησαν άλλα δύο ανέκδοτα, το «Μοντέρνο Κορίτσι» και τη «Θλίψη». Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια έρχεται στην επιφάνεια όλο το χαμένο υλικό τους και σ’ ένα μεγάλο δίσκο βινυλίου, 33 στροφών, που αποτυπώνει σε 20 τραγούδια την ατμόσφαιρα των θρυλικών 60΄ς. Ανάμεσά τους δύο τολμηρά για την εποχή τους αντιπολεμικά τραγούδια: «War is Over» και «Armageddon». Μαζί κυκλοφορεί κι ένα συλλεκτικό λεύκωμα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό της εποχής αυτής.
Στυλοβάτης και ιδρυτής των Air Boys υπήρξε ο Γιάννης Γκικάκης, ο τραγουδιστής και συνθέτης των τραγουδιών τους που έπαιζε ρυθμική κιθάρα. Μέλος σε όλη την περίοδο που διήρκησε το όνειρο του συγκροτήματος, διηγείται την ιστορία των θρυλικών Air Boys από το σπίτι του στον Ωρωπό όπου γεννήθηκε και ζει. Πάμε λοιπόν από το σήμερα στο χθες χορεύοντας shake…
Πώς νοιώθετε μετά από τόσα χρόνια που ξαναβρέθηκαν οι Air Boys κι εσείς πιάνετε ξανά το μικρόφωνο και την κιθάρα να ξαναπαίξετε τα τραγούδια σας των θρυλικών 60ς;
Αναμφισβήτητα η συγκίνηση ήταν και είναι ιδιαίτερα έντονη! Δεν είναι καθόλου εύκολη η «επιστροφή» του ρολογιού 53 χρόνια πίσω!
Ο λόγος του reunion των Air Boys ποιος ήταν; Ποιο ήταν το πιο δυνατό πράγμα που σας έκανε να μαζέψετε την παλιοπαρέα; Νοσταλγία ή υπερηφάνεια για τις ηχογραφήσεις εκείνες στις 45 στροφές;
Θα έλεγα ότι ο κυριότερος λόγος που με έκανε να αποτολμήσω το δύσκολο εγχείρημα του reunion του συγκροτήματος δεν ήταν η ηχογράφηση του άλμπουμ, - αυτό απλά προέκυψε στη συνέχεια - όσο η έντονη επιθυμία να ξαναβρεθούμε για «τελευταία» φορά, μια και όλοι μας έχουμε καβατζάρει τα 70 μας! Η προσπάθεια να ξανασυναντηθούμε δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά. Μου χρειάστηκε πολύς χρόνος και βέβαια πολύς κόπος. Τελικά όμως καταφέραμε να συναντηθούμε 12, μαζί με τον Γιώργο Γεωργίου που ζει από τότε στην Ιταλία. Δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε να βρούμε κανέναν από τους τρεις Αμερικάνους...
Σε τι κλίμα έγινε η πρώτη συνάντηση και σε ποιο μέρος βάλατε κάτω το σχέδιο Air Boys are back;
Η συνάντησή μας στον σιδηροδρομικό σταθμό της Στυλίδας στις 09.00 το πρωί - για να μοιράσουμε τις αποστάσεις - έγινε σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο, συγκινησιακά, κλίμα, όπου η μεγάλη χαρά μπλεκόταν πολύ επώδυνα με την αμηχανία που προκαλούσαν εύλογα τα άσπρα μαλλιά και τα γερασμένα πρόσωπα αλλά και τα γλυκά δάκρυα της ίδιας της -απίστευτης- συνάντησης! Ήταν απίστευτο τι θυμηθήκαμε όλοι μας, στις 10 ώρες που κράτησε αυτή η συνάντηση! Δεκάδες ιστορίες ανακατεμένες με δεκάδες τραγούδια, «γαρνιρισμένα» με δεκάδες μπύρες. Κι εκεί στο τέλος, την ώρα του αποχωρισμού (πάλι στο σιδηροδρομικό σταθμό), υποσχεθήκαμε να κάνουμε ένα L.P με όσα τραγούδια μας θυμηθήκαμε.
Ποια μέλη και ποιας περιόδου των Air Boys ξαναμπήκαν στο στούντιο;
Για την προετοιμασία και την ηχογράφηση του συγκεκριμένου άλμπουμ συνεργάστηκαν επί πολλές εβδομάδες δύο από τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος (ο ομιλών και ο Νίκος Πανταλός), και δύο από την τελευταία σύνθεση (ο Πάνος Αθανασίου και ο Δημήτρης Πατηνιώτης).
Τι κομμάτια περιλαμβάνει ο δίσκος σας;
Όλα τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο άλμπουμ είναι συνθέσεις της περιόδου 1965-1969. Πέντε από αυτά είναι ηχογραφήσεις αυτής της περιόδου και τα υπόλοιπα επτά είναι ηχογραφήσεις του 2007 (Πόλεμοι - καταστροφές) και τα υπόλοιπα ηχογραφήσεις του 2016.
Πάμε πίσω στο χρόνο τώρα… Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία ενός γκρουπ εν καιρώ στρατιωτικής θητείας και κάτω από ποιες συνθήκες;
Ήταν αρχές του 1965 και το Γ.Ε.Α με προγραμμάτισε να μεταβώ στο Amarillo A.F. Base στο Texas για να παρακολουθήσω για έξι μήνες ένα δύσκολο σχολείο (Liquid Fuel Systems and Nuclear Weapons Fire Fighting). Μαζί μου, όπως ήταν φυσικό κουβαλούσα και την κιθάρα μου. Μέχρι τότε δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με τη ξένη μουσική. Κάποια μέρα όμως είδα στην τηλεόραση (εκεί είδα για πρώτη φορά τηλεόραση) το Εd Sullivan Show, με προσκεκλημένους τους Beatles. Πανζουρλισμός! Τρελάθηκα! Από την άλλη μέρα, ένας φίλος -Τεξανός - συμμαθητής μου ανέλαβε να μου μάθει «αμερικάνικη» κιθάρα και βέβαια αμερικάνικα τραγούδια! Έτσι έγινε πολύ γρήγορα, και με απίστευτο ενθουσιασμό, η μεταστροφή μου από το δημοτικό και το λαϊκό τραγούδι στην rock - pop μουσική, που είχε ήδη κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο. Κάθε μέρα κολλημένος στην τηλεόραση, παρακολουθούσα όλα τα αμερικάνικα μουσικά προγράμματα. Beatles - Rolling Stones - Elvis - Yardbirds- Animals - Neil Sedaka - Bob Dylan - Paul Anka και τόσοι-τόσοι άλλοι, «ων ο αριθμός, ουκ έχειν τέλος». Όταν γύρισα στην Ελλάδα, μου έδωσαν πάλι μετάθεση για την 115 πτέρυγα μάχης στη Σούδα της Κρήτης. Λόγω του σχολείου που είχα τελειώσει, είχα καθημερινή σχέση (συνεργασία) με τους Αμερικάνους. Έτσι, έχοντας το δικαίωμα της εισόδου στον τομέα τους, γνώρισα τον μπασίστα, τον Byrum Harrold, τους κιθαρίστες Jay Arr και Robert Knepp και τον τραγουδιστή William Hoey. Καθημερινές πρόβες και μαθήματα και κάποιες αραιές εμφανίσεις στο American Officers Club. Εκεί γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα της δημιουργίας ενός ελληνοαμερικάνικου συγκροτήματος, αφού η 115 Π.Μ. είχε ήδη μια μικρή (τετραμελή) ορχηστρούλα για τις δικές της ανάγκες (Γιάννης Γεωργαντής - Νίκος Πανταλός - Σταύρος Καστρινάκης και Γιώργος Χιντηράκης). Βέβαια οι δικοί μου... «μεγαλεπήβολοι σχεδιασμοί» αποσκοπούσαν στη δημιουργία των Air Boys (έτσι τους βάφτισα, για ευνόητους λόγους), οι οποίοι να μπορούν να εμφανίζονται σε φιλανθρωπικά ρεσιτάλ στην πόλη των Χανίων, αφού ήξερα ότι η νεολαία διψούσε για ροκ μουσική. Τη σκέψη μου την ενεθάρρυνε με ενθουσιασμό ο Αμερικάνος διοικητής! Εδώ Γιάννη, να διευκρινίσω ότι το κίνητρό μας δεν ήταν η «λούφα» ή οι άδειες. Ειδικά για εμένα (σαν μόνιμο στέλεχος) αλλά και για τους Αμερικάνους κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο, μολονότι οι πρόβες και η όποια προετοιμασία μας γινόταν στον λίγο απογευματινό ελεύθερο χρόνο μας! Οι Έλληνες σμηνίτες είχαν απαλλαγή νυχτερινών και τετραήμερες άδειες.
Πώς το δέχθηκαν αυτό στην αεροπορία; Φαντάζομαι η θητεία τότε ήταν πολύ πιο αυστηρή από σήμερα και οι μουσικοί που πολλοί τους αποτελούσαν γιεγιέδες και τζαζμπανίστες δεν ήταν ότι καλύτερο για σας…
Η αλήθεια είναι ότι ο δικός μας διοικητής στην αρχή ήταν απολύτως αρνητικός! Μάλιστα στην πρώτη μας επικοινωνία για την υποβολή της πρότασής μου, με επέπληξε δριμύτατα, χρησιμοποιώντας μάλιστα ιδιαίτερα απαξιωτικές - έως προσβλητικές - εκφράσεις μεταξύ των οποίων και την λέξη «γιεγιέδες» που προανέφερες. Για να αντιστρέψω αυτό το απολύτως αρνητικό κλίμα από πλευράς Ελληνικής Διοίκησης, βρήκα και χρησιμοποίησα δύο πολύ ισχυρούς συμμάχους. Πρώτον τον Αμερικάνο διοικητή, ο οποίος με πολύ έξυπνο τρόπο ζήτησε με επίσημη αλληλογραφία τη συναίνεση της 115 στη διοργάνωση του 1ου ρεσιτάλ, στον κινηματογράφο Απόλλων! Τα έγγραφα αυτά τα διέσωσα και τα έχω συμπεριλάβει στο υλικό της Ιστορίας των Air Boys. Και δεύτερη τη σύζυγο του διοικητή, μία πολύ ευγενική και καλλιεργημένη γυναίκα, με μουσικές σπουδές (πιάνο, λυρικό τραγούδι κτλ), η οποία είχε ενθουσιαστεί όταν μας άκουσε σε ένα χορό των Αμερικανών και μάλιστα μας ζήτησε (παραγγελιά) δύο φορές το «Satisfaction». Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν το ευκταίο! Η «γέννηση» των Air Boys!
Ποιο ήταν το μουσικό κλίμα της εποχής; Τι ορχήστρες (συγκροτήματα) κυριαρχούσαν; Τι μουσική άκουγε περισσότερο ο κόσμος; Πόσο ευνοϊκό ήταν γενικότερα το κλίμα για τον σχηματισμό ενός σχήματος;
Εδώ Γιάννη θα σου μιλήσω αποκλειστικά για την Κρήτη και τα Χανιά. Στην Κρήτη η νεολαία - κυρίως - ήταν διψασμένη για ροκ μουσική και μοντέρνους ρυθμούς. Αυτό βέβαια, διευκολύνει να καταλάβει κανείς την απίστευτη αγάπη και λατρεία -χωρίς υπερβολή - με την οποία υποδέχθηκαν και αγκάλιασαν τους Air Boys, το δικό τους συγκρότημα! Πιο ευνοϊκό κλίμα για την υποδοχή και αποδοχή ενός συγκροτήματος δεν μπορούσε να υπάρξει. Όσο για το τι μουσική άκουγε ο κόσμος (πάνω από τα 25ς) στα Χανιά, η απάντηση είναι, λαϊκά - ελαφρολαϊκά και «ελαφρό τραγούδι».
Με τι είχατε ασχοληθεί εσείς έως ότου φορέσετε την στολή της αεροπορίας;
Αν εννοείς δουλειά πέραν του σχολείου, γεωργικές δουλειές στο χωριό μου, στον Ωρωπό και μικροσερβιτόρος στο ταβερνάκι του πατέρα μου. Αν η ερώτησή σου αφορά τη ψυχαγωγία, τότε η απάντηση είναι… ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο, «τσάρκες» και επαρχιώτικα «παρτάκια»!
Φοίνιξ Ωρωπού - Πρώτος πάνω αριστερά ο Γιάννης Γκικάκης
Τι ρούχα φορούσαν οι Air Boys στις συναυλίες σας; Πολιτικά ή στρατιωτικά;
Στα πρώτα 7 ρεσιτάλ που την ευθύνη της διοργάνωσης την είχα εγώ, φορούσαμε πάντοτε πολιτικά ρούχα. Στο όγδοο, που τη διοργάνωση την ανέλαβε το Υπασπιστήριο, τους έντυσαν με φόρμες ιπταμένων! Ήταν μία «κραυγαλέα αποτυχημένη» ιδέα…
Η φήμη σας περιορίζονταν στην Κρήτη ή κάποια στιγμή έφθασε και στην Αθήνα; Σας προσέγγισε κανείς μάνατζερ, παραγωγός, ή ταξίδεψε κανείς έως την Κρήτη για να δει το φαινόμενο Air Boys;
Παρά το γεγονός ότι ήμαστε αποκομμένοι από την Αθήνα, το συγκρότημά μας είχε γίνει γνωστό. Μάλιστα οι «Μοντέρνοι ρυθμοί» είχαν γράψει δύο φορές ρεπορτάζ για τους Air Boys! Επίσης τρεις φορές μας έγινε πρόταση να συμμετάσχουμε σε «ομαδική» συναυλία, αλλά για ευνόητους λόγους αυτό δεν μπορούσε να γίνει.
Λόγω της ιδιαιτερότητας του γκρουπ με τα μέλη του να τελειώνουν τη στρατιωτική τους θητεία και κατ’ επέκταση τη θητεία τους στο συγκρότημα πώς ανανεώνονταν οι μουσικοί; Κάνατε οντισιόν; Πώς γινόταν;
Σε κάθε καινούργια σειρά που ερχόταν στη μονάδα, μαθαίναμε αν υπήρχε κάποιο «ταλέντο». Σ' αυτή την περίπτωση, κάναμε αρκετές δοκιμές πριν εντάξουμε κάποιον νέο.
Υπήρχε ζήτηση και ανταγωνισμός στη αεροπορική βάση των αεροπόρων να γίνουν μέλη των Air Boys; Θυμάστε κάποιο περιστατικό που να προκάλεσε κραδασμό ή απογοήτευση κάποιου που δεν έγινε μέλος του σχήματος;
Και βέβαια υπήρχε ένας αδικαιολόγητος ανταγωνισμός, γιατί καταλαβαίνεις υπήρχαν και αρκετά «ψώνια» και λουφατζήδες. Εκεί, δυστυχώς, γινόμαστε λίγο σκληροί. Υπήρξαν όμως και ιδιαίτερα ταλαντούχα παιδιά, που δυστυχώς έπρεπε να περιμένουν πολύ ώσπου να αδειάσει θέση. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Πέτρος Γύπαρης. Ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, ιδιαίτερα στα blues. Δεν ήταν όμως πολύ «ροκάς» και τότε είχαμε δύο Αθηναίους εξαιρετικούς ροκάδες, που τα «σπάγανε»! Ήταν ο Χάρης Διονυσόπουλος και ο Πέτρος Παπαδόπουλος. Έπρεπε να περιμένει! Όταν όμως μπήκε τελικά, άφησε τη δική του «μεγάλη εποχή»!
Εκτός από τα δικά κομμάτια, τι άλλο ρεπερτόριο είχατε στις συναυλίες; Θυμάστε κάποια συγκεκριμένα τραγούδια;
Ναι, μπορώ να θυμηθώ αρκετά ξένα κομμάτια. Satisfaction, How do you love me, Black is black, Bisogna saper perdere, You make me dizzy miss Lizzy, La poupee qui fait non, I am a believer, Obladi oblada, Keep on running, Walking the dog, Yesterday, And I love her, Michelle, Strangers in the night, Oh mio signore, It’s been a hard day’s night, Delilah, Lady Jane, I put a spell on you, The house of the rising sun, Paint it black… τι να πρωτοθυμηθώ Γιάννη, ήταν τόσα πολλά!
Οι συναυλίες σας είχαν αποκλειστικά φιλανθρωπικό σκοπό. Σε τι περιπτώσεις συγκεντρώνατε χρήματα;
Και τα οκτώ ρεσιτάλ μας έγιναν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Νομίζω πως θυμάμαι τους πιο πολλούς. Υπέρ των οικογενειών των πληγέντων Σμηνιτών στο ναυάγιο του «Ηράκλειον», Ορφανοτροφείο Χανίων, Ψυχιατρείο Χανίων, Υπέρ σεισμοπαθών Ευρυτανίας, Υπέρ απόρων μαθητών Χανίων. Αν και όλοι μας αντιμετωπίζαμε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, ποτέ δε σκεφτήκαμε να κάνουμε ρεσιτάλ για την πάρτη μας.
Η επιβολή της δικτατορίας επηρέασε τη δραστηριότητα των Air Boys;
Δυστυχώς ναι, Γιάννη. Πρώτο πλήγμα ήταν η απρόσμενη και ανεπιθύμητη μετάθεσή μου. Το συγκρότημα έμεινε ακέφαλο και άβουλο παιχνίδι στα χέρια ανόητων «ιμπρεσάριων». Οι Αμερικάνοι δεν ξανασυμμετείχαν και έτσι οι Α.Β. κατέληξαν να είναι πάλι η ορχηστρούλα της Μονάδος. Και όταν ζήτησα να τους δώσουν άδεια για την ηχογράφηση, όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη. Τι να λέμε τώρα... καλύτερα να μη θυμάμαι...
Με τι συνθήκες γράψατε τα 45αρια σας και πώς σας αντιμετώπισαν οι μηχανικοί ήχου;
Άλλο δράμα κι αυτό... 2 ώρες για να γράψουμε 4 τραγούδια. Πρώτη φορά μπαίναμε σε στούντιο... άσχετοι ερασιτέχνες... Τη μισή ώρα τη φάγαμε ώσπου να στηθούμε και να κουρντίσουμε. Οι ηχολήπτες μας έδειξαν ιδιαίτερη συμπάθεια και στην ουσία αυτοί μας υπεδείκνυαν τα λάθη μας στις επαναλήψεις. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω αν θα τα είχαμε καταφέρει.
Η A.M.I. Records είχε κάνει άλλα δισκάκια έως τότε; Ποιος ανέλαβε τα έξοδα των ηχογραφήσεων; Τι σήμαιναν τα αρχικά της και γινόταν διανομή των δίσκων τότε;
Η Α.Μ.Ι. Records ήταν θυγατρική της ΝΙΝΑ που ήταν μόνο για το λαϊκό τραγούδι. Η ΑΜΙ είχε δημιουργηθεί για το μοντέρνο τραγούδι. Πριν από μας είχε γυρίσει κάποια δισκάκια με έναν Ιταλό τραγουδιστή (Καντσίνι ή κάπως έτσι) και με τον Ρόκυ Ρόμπερτς έναν αφροαμερικάνο, πολύ καλό τραγουδιστή, που έκανε καριέρα στην Ιταλία! Το ΑΜΙ νομίζω ότι ήταν τα αρχικά του American Music Investments. O ιδιοκτήτης ήταν ένας Ελληνοαμερικανός, το επίθετό του ήταν Νικολάου. Η εταιρεία είχε καλό δίκτυο διανομής και πωλήσεων.
Στα τραγούδια σας διακρίνει κανείς μια θλίψη (I Feel Alone, Χάθηκες, Θλίψη…). Υπήρχε κάποιος μεγάλος έρωτας πίσω από αυτά;
Γιάννη, σε όλα τα blues τραγούδια από πίσω κρύβεται ένας μεγάλος έρωτας, το «Ι Feel Alone» γράφτηκε για μια πανέμορφη καλλονή, Αμερικανίδα. Είχαμε αρραβωνιαστεί και ήθελα -και ήθελε κι αυτή- να φύγω στην Αμερική, στο Τέξας! Δεν με άφησε η αεροπορία... μεγάλη μαυρίλα. Το «Χάθηκες», παρόμοια ιστορία του στιχουργού Βασίλη Μαστροκώστα. Γι’ αυτό εξάλλου τα λέγαμε blues.
Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από το κομμάτι The War Is Over; Συνήθως ένας πόλεμος αφήνει τραγωδίες πίσω του…
Είναι η αληθινή και τραγική συνάμα ιστορία του Αμερικάνου κιθαρίστα μας Jay Arr. Έπαιξε πολύ λίγο μαζί μας γιατί μετατέθηκε στο Βιετνάμ. Εκεί τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Το τραγούδι περιγράφει γλαφυρότατα αυτή την τραγική ιστορία!
Ο Jay Arr σε ποια περίοδο έπαιζε στο συγκρότημα και τι όργανο;
Όπως είπα πιο πριν έπαιξε λίγο στις αρχές του συγκροτήματος (Αύγουστο - Οκτώβρη του '65). Έπαιζε lead guitar.
Η αλληλεπίδραση που είχατε με τις προσμίξεις των Αμερικανών μουσικών; Σας πρότειναν κομμάτια που δεν ξέρατε;
Βεβαίως, ήταν αδύνατο και θα ήταν ανόητο από μέρους μας, να μην «κλέψουμε» μουσικά «πράγματα» από αυτούς. Εξάλλου τα αμερικάνικα τραγούδια κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, πολλές φορές, με καθυστέρηση και δύο μηνών! Οι Αμερικάνοι είχαν ήδη αγοράσει τους δίσκους πριν εμείς ακούσουμε τα τραγούδια στο ελληνικό ραδιόφωνο!
Κάποτε ο Eric Clapton είπε ότι «οι καλύτεροι μουσικοί είναι οι άγνωστοι». Ποιο ήταν το χαμένο αστέρι ή τα «χαμένα αστέρια» των Air Boys που είχαν τέτοιο ταλέντο αλλά δεν τα έφερε έτσι η ζωή ή δεν είχαν τη φιλοδοξία μέσα τους να κάνουν τη μεγάλη καριέρα;
Θα ξεχώριζα εύκολα, χωρίς πολλή σκέψη, τον Γιάννη Γεωργαντή, τον πρώτο σολίστα του συγκροτήματος! Ήταν πραγματικά ένα πολύ μεγάλο ταλέντο! Πολύ γρήγορα δάχτυλα! Σταθερά και ακριβή «πατήματα»! Μεγάλη μουσική μνήμη και αντίληψη και κυρίως ήταν ροκάς με κεφαλαία. Και βέβαια όπως όλοι μας, αυτοδίδακτος. Έμπλεξε όμως, για το καλό μεροκάματο, με λαϊκές κομπανίες και έτσι «χάθηκε στο πλήθος»...
Πώς ανακαλύψατε τη συνταγή του ποτού των Air Boys και ποιος την εκτελούσε; Κάποιος μέλος του σχήματος που καταγινόταν με ποτά; Είχε κάποια ανεπίσημη ονομασία που λεγάτε μεταξύ σας και γελούσατε;
Η τελική σύνθεση - αναλογία του ποτού δεν έγινε από κάποιον ειδικό της παρέας, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο έως απίστευτο. Εξάλλου όλοι μας είμαστε άσχετοι με το ποτό. Λίγο κρασάκι, λίγο τσιπουράκι ή ουζάκι και άιντε λίγο βερμουτάκι στα κλαμπάκια ή στα πάρτι. Η σύνθεση βγήκε ύστερα από πάρα πολλές δοκιμές προσμίξεων, διαφορετικών πάντοτε ποσοτήτων από βερμούτ, κονιάκ, τσικουδιά, λίγη βότκα, λίγο ουίσκι, πολύ ταμ-ταμ (ένα ελληνικό υποκατάστατο της κόκα-κόλα) και αρκετή κόκα-κόλα. Το ουίσκι, που ήταν πάρα πολύ ακριβό τότε, όπως και τη βότκα και την κόκα-κόλα μας τα προμήθευαν οι Αμερικάνοι από το ΠΙ-ΕΧ. Τις γευστικές δοκιμές και εγκρίσεις τις είχαμε αναλάβει ο ομιλών με 3-4 μέλη του Air Boys Fan Club. Επειδή όμως φορτωνόμαστε την ευθύνη της εύκολης και επικίνδυνης μέθης των νεαρών και ανήλικων παιδιών που συμμετείχαν στα πάρτι, το τεστ της ποσότητος αλκοόλ το κάνανε έφηβα μέλη του ABFC! Το «όριο μέθης» ήταν πολύ σημαντικό για μας, γιατί θα μπορούσαν να προκύψουν απρόσμενες και ανεπιθύμητες ποινικές ευθύνες. Ααα… και όσον αφορά την ονομασία αυτού του ποτού, το ονομάσαμε «The Air Boys Soft Drink»! Το εμφιάλωναν σε ομοιόμορφα μπουκάλια τα μέλη του ABFC. Σε κάθε μπουκάλι απ' έξω κολλούσαν και το επιλεγμένο σχετικό Label, που είχε ζωγραφισμένη μια ηλεκτρική κιθάρα με φτερά και από πάνω έγραφε «The Air Boys Soft Drink»! Όπως βλέπεις Γιάννη, υπήρχε πάρα πολύ καλή οργάνωση, και είχαν προσεχθεί και προβλεφθεί όλες οι λεπτομέρειες.
Πού γεννηθήκατε; Σε ποια γειτονιά της Αθήνας;
Χα, χα... Εδώ Γιάννη, μάλλον θα εκπλαγείς! Δεν γεννήθηκα στην Αθήνα, όπως λογικά θα υπέθεσες! Γεννήθηκα στο Μαρούσι (εκεί ήταν ο μαιευτήρας της μάνας μου) αλλά έζησα και μεγάλωσα στον Ωρωπό. Για να καταλάβεις λίγο τον Ωρωπό του τότε (1941-1959), το ηλεκτρικό ρεύμα ήρθε το 1964! Το νερό, επίσης. Το γυμνάσιο επίσης το 1965! Τα συμπεράσματα εύκολα, έστω και αν εκπλήσσουν τους νεότερους!
Ποιοι μουσικοί και ποια συγκροτήματα σας επηρέασαν περισσότερο ως μουσικό και γενικότερα;
Πρώτοι από όλους ο Bob Dylan και η Joann Baez, μετά ακολουθούν οι Beatles, Elvis, Yardbirds, Andy Williams.
Ακούτε σήμερα μουσική; Έχετε καταλήξει κάπου; Ένα είδος που ακούτε περισσότερο ή μια εποχή;
Ακούω πάρα πολλή μουσική κάθε μέρα, όταν είμαι σπίτι και δεν έχω δουλειά. Η σημερινή εποχή είναι πάρα πολύ σκούρα και ζόρικια, Γιάννη. Χωρίς τη μουσική ο κόσμος θα «χτυπούσε μπιέλα»… Τώρα, τι μουσική ακούω σήμερα; Κυρίως ακούω ότι ανήκει στις περιόδους 50ς, 60ς, 70ς. Θα σου πω όμως και τι δεν αντέχω να ακούω. Δεν αντέχω και δεν ακούω καθόλου ραπ (και τα παρακλάδια της), heavy metal και βέβαια δεν αντέχω το σημερινό «σκουπιδαριό»! Γιάννη, φαίνεται πως μάλλον πολυγέρασα!
Πώς σας φαίνεται η επανάκαμψη του βινυλίου; Την περιμένατε; Περιμένατε ότι θα βγουν τα τραγούδια σας πάλι σε βινύλιο;
Ωωω... επανάκαμψη του βινυλίου… Ό,τι πιο ωραίο και ρομαντικό μπορούσε να συμβεί στα μουσικά πράγματα! Τώρα σε ότι αφορά το L.P. vinyl με όλα τα τραγούδια των Air Boys, ούτε το περιμέναμε ούτε μπορούσαμε να το φανταστούμε. Μου δίνεις όμως την ευκαιρία - και επίτρεψέ μου - να ευχαριστήσω δημόσια την «Β-Other Side Records» και προσωπικά τον Δημήτρη Βασιλειάδη, πού βρήκε και ξέθαψε κάτω από την παχιά σκόνη του χρόνου τα τραγούδια μας, για να φτιάξει αυτό το όμορφο συλλεκτικό album!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Επίσης σε ευχαριστώ θερμά.
Σχηματίστηκαν στις αρχές του 1965, στην 115η Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης της Σούδας, στα Χανιά της Κρήτης! Διαλύθηκαν στα τέλη του 1970. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα ροκ συγκροτήματα στην Ελλάδα και το πρώτο σε όλη την Κρήτη, το πρώτο και μοναδικό «ένστολο» συγκρότημα, το οποίο έδινε αποκλειστικά συναυλίες για φιλανθρωπικό σκοπό, έκοβε τα περισσότερα εισιτήρια ακόμη και από πολύ διάσημα ονόματα της εποχής που επισκέπτονταν την Κρήτη, είχε το δικό του φαν κλαμπ και το δικό του ποτό! Τα μέλη των Air Boys ανανεώνονταν όταν οι αεροπόροι τελείωναν τη θητεία τους στην αεροπορία και αποτελούνταν από Έλληνες και Αμερικανούς.
Η ιστορία τους μοιάζει σαν ένα παραμύθι, διαφορετικό όμως, τόσο συναρπαστικό από εκείνα που δεν αποκοιμιέσαι όταν το ακούς, αλλά μένεις με ανοιχτά τα μάτια ως το τέλος. Έτσι το έζησαν οι Air Boys. Άφησαν πίσω τους ένα πανσπάνιο σήμερα δίσκο των 45 στροφών με τα τραγούδια «I Fell Alone / Χάθηκες». Ηχογράφησαν άλλα δύο ανέκδοτα, το «Μοντέρνο Κορίτσι» και τη «Θλίψη». Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια έρχεται στην επιφάνεια όλο το χαμένο υλικό τους και σ’ ένα μεγάλο δίσκο βινυλίου, 33 στροφών, που αποτυπώνει σε 20 τραγούδια την ατμόσφαιρα των θρυλικών 60΄ς. Ανάμεσά τους δύο τολμηρά για την εποχή τους αντιπολεμικά τραγούδια: «War is Over» και «Armageddon». Μαζί κυκλοφορεί κι ένα συλλεκτικό λεύκωμα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό της εποχής αυτής.
Στυλοβάτης και ιδρυτής των Air Boys υπήρξε ο Γιάννης Γκικάκης, ο τραγουδιστής και συνθέτης των τραγουδιών τους που έπαιζε ρυθμική κιθάρα. Μέλος σε όλη την περίοδο που διήρκησε το όνειρο του συγκροτήματος, διηγείται την ιστορία των θρυλικών Air Boys από το σπίτι του στον Ωρωπό όπου γεννήθηκε και ζει. Πάμε λοιπόν από το σήμερα στο χθες χορεύοντας shake…
Πώς νοιώθετε μετά από τόσα χρόνια που ξαναβρέθηκαν οι Air Boys κι εσείς πιάνετε ξανά το μικρόφωνο και την κιθάρα να ξαναπαίξετε τα τραγούδια σας των θρυλικών 60ς;
Αναμφισβήτητα η συγκίνηση ήταν και είναι ιδιαίτερα έντονη! Δεν είναι καθόλου εύκολη η «επιστροφή» του ρολογιού 53 χρόνια πίσω!
Ο λόγος του reunion των Air Boys ποιος ήταν; Ποιο ήταν το πιο δυνατό πράγμα που σας έκανε να μαζέψετε την παλιοπαρέα; Νοσταλγία ή υπερηφάνεια για τις ηχογραφήσεις εκείνες στις 45 στροφές;
Θα έλεγα ότι ο κυριότερος λόγος που με έκανε να αποτολμήσω το δύσκολο εγχείρημα του reunion του συγκροτήματος δεν ήταν η ηχογράφηση του άλμπουμ, - αυτό απλά προέκυψε στη συνέχεια - όσο η έντονη επιθυμία να ξαναβρεθούμε για «τελευταία» φορά, μια και όλοι μας έχουμε καβατζάρει τα 70 μας! Η προσπάθεια να ξανασυναντηθούμε δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά. Μου χρειάστηκε πολύς χρόνος και βέβαια πολύς κόπος. Τελικά όμως καταφέραμε να συναντηθούμε 12, μαζί με τον Γιώργο Γεωργίου που ζει από τότε στην Ιταλία. Δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε να βρούμε κανέναν από τους τρεις Αμερικάνους...
Σε τι κλίμα έγινε η πρώτη συνάντηση και σε ποιο μέρος βάλατε κάτω το σχέδιο Air Boys are back;
Η συνάντησή μας στον σιδηροδρομικό σταθμό της Στυλίδας στις 09.00 το πρωί - για να μοιράσουμε τις αποστάσεις - έγινε σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο, συγκινησιακά, κλίμα, όπου η μεγάλη χαρά μπλεκόταν πολύ επώδυνα με την αμηχανία που προκαλούσαν εύλογα τα άσπρα μαλλιά και τα γερασμένα πρόσωπα αλλά και τα γλυκά δάκρυα της ίδιας της -απίστευτης- συνάντησης! Ήταν απίστευτο τι θυμηθήκαμε όλοι μας, στις 10 ώρες που κράτησε αυτή η συνάντηση! Δεκάδες ιστορίες ανακατεμένες με δεκάδες τραγούδια, «γαρνιρισμένα» με δεκάδες μπύρες. Κι εκεί στο τέλος, την ώρα του αποχωρισμού (πάλι στο σιδηροδρομικό σταθμό), υποσχεθήκαμε να κάνουμε ένα L.P με όσα τραγούδια μας θυμηθήκαμε.
Ποια μέλη και ποιας περιόδου των Air Boys ξαναμπήκαν στο στούντιο;
Για την προετοιμασία και την ηχογράφηση του συγκεκριμένου άλμπουμ συνεργάστηκαν επί πολλές εβδομάδες δύο από τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος (ο ομιλών και ο Νίκος Πανταλός), και δύο από την τελευταία σύνθεση (ο Πάνος Αθανασίου και ο Δημήτρης Πατηνιώτης).
Τι κομμάτια περιλαμβάνει ο δίσκος σας;
Όλα τα τραγούδια που περιλαμβάνονται στο άλμπουμ είναι συνθέσεις της περιόδου 1965-1969. Πέντε από αυτά είναι ηχογραφήσεις αυτής της περιόδου και τα υπόλοιπα επτά είναι ηχογραφήσεις του 2007 (Πόλεμοι - καταστροφές) και τα υπόλοιπα ηχογραφήσεις του 2016.
Πάμε πίσω στο χρόνο τώρα… Πώς γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία ενός γκρουπ εν καιρώ στρατιωτικής θητείας και κάτω από ποιες συνθήκες;
Ήταν αρχές του 1965 και το Γ.Ε.Α με προγραμμάτισε να μεταβώ στο Amarillo A.F. Base στο Texas για να παρακολουθήσω για έξι μήνες ένα δύσκολο σχολείο (Liquid Fuel Systems and Nuclear Weapons Fire Fighting). Μαζί μου, όπως ήταν φυσικό κουβαλούσα και την κιθάρα μου. Μέχρι τότε δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με τη ξένη μουσική. Κάποια μέρα όμως είδα στην τηλεόραση (εκεί είδα για πρώτη φορά τηλεόραση) το Εd Sullivan Show, με προσκεκλημένους τους Beatles. Πανζουρλισμός! Τρελάθηκα! Από την άλλη μέρα, ένας φίλος -Τεξανός - συμμαθητής μου ανέλαβε να μου μάθει «αμερικάνικη» κιθάρα και βέβαια αμερικάνικα τραγούδια! Έτσι έγινε πολύ γρήγορα, και με απίστευτο ενθουσιασμό, η μεταστροφή μου από το δημοτικό και το λαϊκό τραγούδι στην rock - pop μουσική, που είχε ήδη κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο. Κάθε μέρα κολλημένος στην τηλεόραση, παρακολουθούσα όλα τα αμερικάνικα μουσικά προγράμματα. Beatles - Rolling Stones - Elvis - Yardbirds- Animals - Neil Sedaka - Bob Dylan - Paul Anka και τόσοι-τόσοι άλλοι, «ων ο αριθμός, ουκ έχειν τέλος». Όταν γύρισα στην Ελλάδα, μου έδωσαν πάλι μετάθεση για την 115 πτέρυγα μάχης στη Σούδα της Κρήτης. Λόγω του σχολείου που είχα τελειώσει, είχα καθημερινή σχέση (συνεργασία) με τους Αμερικάνους. Έτσι, έχοντας το δικαίωμα της εισόδου στον τομέα τους, γνώρισα τον μπασίστα, τον Byrum Harrold, τους κιθαρίστες Jay Arr και Robert Knepp και τον τραγουδιστή William Hoey. Καθημερινές πρόβες και μαθήματα και κάποιες αραιές εμφανίσεις στο American Officers Club. Εκεί γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα της δημιουργίας ενός ελληνοαμερικάνικου συγκροτήματος, αφού η 115 Π.Μ. είχε ήδη μια μικρή (τετραμελή) ορχηστρούλα για τις δικές της ανάγκες (Γιάννης Γεωργαντής - Νίκος Πανταλός - Σταύρος Καστρινάκης και Γιώργος Χιντηράκης). Βέβαια οι δικοί μου... «μεγαλεπήβολοι σχεδιασμοί» αποσκοπούσαν στη δημιουργία των Air Boys (έτσι τους βάφτισα, για ευνόητους λόγους), οι οποίοι να μπορούν να εμφανίζονται σε φιλανθρωπικά ρεσιτάλ στην πόλη των Χανίων, αφού ήξερα ότι η νεολαία διψούσε για ροκ μουσική. Τη σκέψη μου την ενεθάρρυνε με ενθουσιασμό ο Αμερικάνος διοικητής! Εδώ Γιάννη, να διευκρινίσω ότι το κίνητρό μας δεν ήταν η «λούφα» ή οι άδειες. Ειδικά για εμένα (σαν μόνιμο στέλεχος) αλλά και για τους Αμερικάνους κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο, μολονότι οι πρόβες και η όποια προετοιμασία μας γινόταν στον λίγο απογευματινό ελεύθερο χρόνο μας! Οι Έλληνες σμηνίτες είχαν απαλλαγή νυχτερινών και τετραήμερες άδειες.
Πώς το δέχθηκαν αυτό στην αεροπορία; Φαντάζομαι η θητεία τότε ήταν πολύ πιο αυστηρή από σήμερα και οι μουσικοί που πολλοί τους αποτελούσαν γιεγιέδες και τζαζμπανίστες δεν ήταν ότι καλύτερο για σας…
Η αλήθεια είναι ότι ο δικός μας διοικητής στην αρχή ήταν απολύτως αρνητικός! Μάλιστα στην πρώτη μας επικοινωνία για την υποβολή της πρότασής μου, με επέπληξε δριμύτατα, χρησιμοποιώντας μάλιστα ιδιαίτερα απαξιωτικές - έως προσβλητικές - εκφράσεις μεταξύ των οποίων και την λέξη «γιεγιέδες» που προανέφερες. Για να αντιστρέψω αυτό το απολύτως αρνητικό κλίμα από πλευράς Ελληνικής Διοίκησης, βρήκα και χρησιμοποίησα δύο πολύ ισχυρούς συμμάχους. Πρώτον τον Αμερικάνο διοικητή, ο οποίος με πολύ έξυπνο τρόπο ζήτησε με επίσημη αλληλογραφία τη συναίνεση της 115 στη διοργάνωση του 1ου ρεσιτάλ, στον κινηματογράφο Απόλλων! Τα έγγραφα αυτά τα διέσωσα και τα έχω συμπεριλάβει στο υλικό της Ιστορίας των Air Boys. Και δεύτερη τη σύζυγο του διοικητή, μία πολύ ευγενική και καλλιεργημένη γυναίκα, με μουσικές σπουδές (πιάνο, λυρικό τραγούδι κτλ), η οποία είχε ενθουσιαστεί όταν μας άκουσε σε ένα χορό των Αμερικανών και μάλιστα μας ζήτησε (παραγγελιά) δύο φορές το «Satisfaction». Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν το ευκταίο! Η «γέννηση» των Air Boys!
Ποιο ήταν το μουσικό κλίμα της εποχής; Τι ορχήστρες (συγκροτήματα) κυριαρχούσαν; Τι μουσική άκουγε περισσότερο ο κόσμος; Πόσο ευνοϊκό ήταν γενικότερα το κλίμα για τον σχηματισμό ενός σχήματος;
Εδώ Γιάννη θα σου μιλήσω αποκλειστικά για την Κρήτη και τα Χανιά. Στην Κρήτη η νεολαία - κυρίως - ήταν διψασμένη για ροκ μουσική και μοντέρνους ρυθμούς. Αυτό βέβαια, διευκολύνει να καταλάβει κανείς την απίστευτη αγάπη και λατρεία -χωρίς υπερβολή - με την οποία υποδέχθηκαν και αγκάλιασαν τους Air Boys, το δικό τους συγκρότημα! Πιο ευνοϊκό κλίμα για την υποδοχή και αποδοχή ενός συγκροτήματος δεν μπορούσε να υπάρξει. Όσο για το τι μουσική άκουγε ο κόσμος (πάνω από τα 25ς) στα Χανιά, η απάντηση είναι, λαϊκά - ελαφρολαϊκά και «ελαφρό τραγούδι».
Με τι είχατε ασχοληθεί εσείς έως ότου φορέσετε την στολή της αεροπορίας;
Αν εννοείς δουλειά πέραν του σχολείου, γεωργικές δουλειές στο χωριό μου, στον Ωρωπό και μικροσερβιτόρος στο ταβερνάκι του πατέρα μου. Αν η ερώτησή σου αφορά τη ψυχαγωγία, τότε η απάντηση είναι… ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο, «τσάρκες» και επαρχιώτικα «παρτάκια»!
Φοίνιξ Ωρωπού - Πρώτος πάνω αριστερά ο Γιάννης Γκικάκης
Τι ρούχα φορούσαν οι Air Boys στις συναυλίες σας; Πολιτικά ή στρατιωτικά;
Στα πρώτα 7 ρεσιτάλ που την ευθύνη της διοργάνωσης την είχα εγώ, φορούσαμε πάντοτε πολιτικά ρούχα. Στο όγδοο, που τη διοργάνωση την ανέλαβε το Υπασπιστήριο, τους έντυσαν με φόρμες ιπταμένων! Ήταν μία «κραυγαλέα αποτυχημένη» ιδέα…
Η φήμη σας περιορίζονταν στην Κρήτη ή κάποια στιγμή έφθασε και στην Αθήνα; Σας προσέγγισε κανείς μάνατζερ, παραγωγός, ή ταξίδεψε κανείς έως την Κρήτη για να δει το φαινόμενο Air Boys;
Παρά το γεγονός ότι ήμαστε αποκομμένοι από την Αθήνα, το συγκρότημά μας είχε γίνει γνωστό. Μάλιστα οι «Μοντέρνοι ρυθμοί» είχαν γράψει δύο φορές ρεπορτάζ για τους Air Boys! Επίσης τρεις φορές μας έγινε πρόταση να συμμετάσχουμε σε «ομαδική» συναυλία, αλλά για ευνόητους λόγους αυτό δεν μπορούσε να γίνει.
Λόγω της ιδιαιτερότητας του γκρουπ με τα μέλη του να τελειώνουν τη στρατιωτική τους θητεία και κατ’ επέκταση τη θητεία τους στο συγκρότημα πώς ανανεώνονταν οι μουσικοί; Κάνατε οντισιόν; Πώς γινόταν;
Σε κάθε καινούργια σειρά που ερχόταν στη μονάδα, μαθαίναμε αν υπήρχε κάποιο «ταλέντο». Σ' αυτή την περίπτωση, κάναμε αρκετές δοκιμές πριν εντάξουμε κάποιον νέο.
Υπήρχε ζήτηση και ανταγωνισμός στη αεροπορική βάση των αεροπόρων να γίνουν μέλη των Air Boys; Θυμάστε κάποιο περιστατικό που να προκάλεσε κραδασμό ή απογοήτευση κάποιου που δεν έγινε μέλος του σχήματος;
Και βέβαια υπήρχε ένας αδικαιολόγητος ανταγωνισμός, γιατί καταλαβαίνεις υπήρχαν και αρκετά «ψώνια» και λουφατζήδες. Εκεί, δυστυχώς, γινόμαστε λίγο σκληροί. Υπήρξαν όμως και ιδιαίτερα ταλαντούχα παιδιά, που δυστυχώς έπρεπε να περιμένουν πολύ ώσπου να αδειάσει θέση. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Πέτρος Γύπαρης. Ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, ιδιαίτερα στα blues. Δεν ήταν όμως πολύ «ροκάς» και τότε είχαμε δύο Αθηναίους εξαιρετικούς ροκάδες, που τα «σπάγανε»! Ήταν ο Χάρης Διονυσόπουλος και ο Πέτρος Παπαδόπουλος. Έπρεπε να περιμένει! Όταν όμως μπήκε τελικά, άφησε τη δική του «μεγάλη εποχή»!
Εκτός από τα δικά κομμάτια, τι άλλο ρεπερτόριο είχατε στις συναυλίες; Θυμάστε κάποια συγκεκριμένα τραγούδια;
Ναι, μπορώ να θυμηθώ αρκετά ξένα κομμάτια. Satisfaction, How do you love me, Black is black, Bisogna saper perdere, You make me dizzy miss Lizzy, La poupee qui fait non, I am a believer, Obladi oblada, Keep on running, Walking the dog, Yesterday, And I love her, Michelle, Strangers in the night, Oh mio signore, It’s been a hard day’s night, Delilah, Lady Jane, I put a spell on you, The house of the rising sun, Paint it black… τι να πρωτοθυμηθώ Γιάννη, ήταν τόσα πολλά!
Οι συναυλίες σας είχαν αποκλειστικά φιλανθρωπικό σκοπό. Σε τι περιπτώσεις συγκεντρώνατε χρήματα;
Και τα οκτώ ρεσιτάλ μας έγιναν για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Νομίζω πως θυμάμαι τους πιο πολλούς. Υπέρ των οικογενειών των πληγέντων Σμηνιτών στο ναυάγιο του «Ηράκλειον», Ορφανοτροφείο Χανίων, Ψυχιατρείο Χανίων, Υπέρ σεισμοπαθών Ευρυτανίας, Υπέρ απόρων μαθητών Χανίων. Αν και όλοι μας αντιμετωπίζαμε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, ποτέ δε σκεφτήκαμε να κάνουμε ρεσιτάλ για την πάρτη μας.
Η επιβολή της δικτατορίας επηρέασε τη δραστηριότητα των Air Boys;
Δυστυχώς ναι, Γιάννη. Πρώτο πλήγμα ήταν η απρόσμενη και ανεπιθύμητη μετάθεσή μου. Το συγκρότημα έμεινε ακέφαλο και άβουλο παιχνίδι στα χέρια ανόητων «ιμπρεσάριων». Οι Αμερικάνοι δεν ξανασυμμετείχαν και έτσι οι Α.Β. κατέληξαν να είναι πάλι η ορχηστρούλα της Μονάδος. Και όταν ζήτησα να τους δώσουν άδεια για την ηχογράφηση, όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη. Τι να λέμε τώρα... καλύτερα να μη θυμάμαι...
Με τι συνθήκες γράψατε τα 45αρια σας και πώς σας αντιμετώπισαν οι μηχανικοί ήχου;
Άλλο δράμα κι αυτό... 2 ώρες για να γράψουμε 4 τραγούδια. Πρώτη φορά μπαίναμε σε στούντιο... άσχετοι ερασιτέχνες... Τη μισή ώρα τη φάγαμε ώσπου να στηθούμε και να κουρντίσουμε. Οι ηχολήπτες μας έδειξαν ιδιαίτερη συμπάθεια και στην ουσία αυτοί μας υπεδείκνυαν τα λάθη μας στις επαναλήψεις. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω αν θα τα είχαμε καταφέρει.
Η A.M.I. Records είχε κάνει άλλα δισκάκια έως τότε; Ποιος ανέλαβε τα έξοδα των ηχογραφήσεων; Τι σήμαιναν τα αρχικά της και γινόταν διανομή των δίσκων τότε;
Η Α.Μ.Ι. Records ήταν θυγατρική της ΝΙΝΑ που ήταν μόνο για το λαϊκό τραγούδι. Η ΑΜΙ είχε δημιουργηθεί για το μοντέρνο τραγούδι. Πριν από μας είχε γυρίσει κάποια δισκάκια με έναν Ιταλό τραγουδιστή (Καντσίνι ή κάπως έτσι) και με τον Ρόκυ Ρόμπερτς έναν αφροαμερικάνο, πολύ καλό τραγουδιστή, που έκανε καριέρα στην Ιταλία! Το ΑΜΙ νομίζω ότι ήταν τα αρχικά του American Music Investments. O ιδιοκτήτης ήταν ένας Ελληνοαμερικανός, το επίθετό του ήταν Νικολάου. Η εταιρεία είχε καλό δίκτυο διανομής και πωλήσεων.
Στα τραγούδια σας διακρίνει κανείς μια θλίψη (I Feel Alone, Χάθηκες, Θλίψη…). Υπήρχε κάποιος μεγάλος έρωτας πίσω από αυτά;
Γιάννη, σε όλα τα blues τραγούδια από πίσω κρύβεται ένας μεγάλος έρωτας, το «Ι Feel Alone» γράφτηκε για μια πανέμορφη καλλονή, Αμερικανίδα. Είχαμε αρραβωνιαστεί και ήθελα -και ήθελε κι αυτή- να φύγω στην Αμερική, στο Τέξας! Δεν με άφησε η αεροπορία... μεγάλη μαυρίλα. Το «Χάθηκες», παρόμοια ιστορία του στιχουργού Βασίλη Μαστροκώστα. Γι’ αυτό εξάλλου τα λέγαμε blues.
Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από το κομμάτι The War Is Over; Συνήθως ένας πόλεμος αφήνει τραγωδίες πίσω του…
Είναι η αληθινή και τραγική συνάμα ιστορία του Αμερικάνου κιθαρίστα μας Jay Arr. Έπαιξε πολύ λίγο μαζί μας γιατί μετατέθηκε στο Βιετνάμ. Εκεί τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Το τραγούδι περιγράφει γλαφυρότατα αυτή την τραγική ιστορία!
Ο Jay Arr σε ποια περίοδο έπαιζε στο συγκρότημα και τι όργανο;
Όπως είπα πιο πριν έπαιξε λίγο στις αρχές του συγκροτήματος (Αύγουστο - Οκτώβρη του '65). Έπαιζε lead guitar.
Η αλληλεπίδραση που είχατε με τις προσμίξεις των Αμερικανών μουσικών; Σας πρότειναν κομμάτια που δεν ξέρατε;
Βεβαίως, ήταν αδύνατο και θα ήταν ανόητο από μέρους μας, να μην «κλέψουμε» μουσικά «πράγματα» από αυτούς. Εξάλλου τα αμερικάνικα τραγούδια κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, πολλές φορές, με καθυστέρηση και δύο μηνών! Οι Αμερικάνοι είχαν ήδη αγοράσει τους δίσκους πριν εμείς ακούσουμε τα τραγούδια στο ελληνικό ραδιόφωνο!
Κάποτε ο Eric Clapton είπε ότι «οι καλύτεροι μουσικοί είναι οι άγνωστοι». Ποιο ήταν το χαμένο αστέρι ή τα «χαμένα αστέρια» των Air Boys που είχαν τέτοιο ταλέντο αλλά δεν τα έφερε έτσι η ζωή ή δεν είχαν τη φιλοδοξία μέσα τους να κάνουν τη μεγάλη καριέρα;
Θα ξεχώριζα εύκολα, χωρίς πολλή σκέψη, τον Γιάννη Γεωργαντή, τον πρώτο σολίστα του συγκροτήματος! Ήταν πραγματικά ένα πολύ μεγάλο ταλέντο! Πολύ γρήγορα δάχτυλα! Σταθερά και ακριβή «πατήματα»! Μεγάλη μουσική μνήμη και αντίληψη και κυρίως ήταν ροκάς με κεφαλαία. Και βέβαια όπως όλοι μας, αυτοδίδακτος. Έμπλεξε όμως, για το καλό μεροκάματο, με λαϊκές κομπανίες και έτσι «χάθηκε στο πλήθος»...
Πώς ανακαλύψατε τη συνταγή του ποτού των Air Boys και ποιος την εκτελούσε; Κάποιος μέλος του σχήματος που καταγινόταν με ποτά; Είχε κάποια ανεπίσημη ονομασία που λεγάτε μεταξύ σας και γελούσατε;
Η τελική σύνθεση - αναλογία του ποτού δεν έγινε από κάποιον ειδικό της παρέας, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο έως απίστευτο. Εξάλλου όλοι μας είμαστε άσχετοι με το ποτό. Λίγο κρασάκι, λίγο τσιπουράκι ή ουζάκι και άιντε λίγο βερμουτάκι στα κλαμπάκια ή στα πάρτι. Η σύνθεση βγήκε ύστερα από πάρα πολλές δοκιμές προσμίξεων, διαφορετικών πάντοτε ποσοτήτων από βερμούτ, κονιάκ, τσικουδιά, λίγη βότκα, λίγο ουίσκι, πολύ ταμ-ταμ (ένα ελληνικό υποκατάστατο της κόκα-κόλα) και αρκετή κόκα-κόλα. Το ουίσκι, που ήταν πάρα πολύ ακριβό τότε, όπως και τη βότκα και την κόκα-κόλα μας τα προμήθευαν οι Αμερικάνοι από το ΠΙ-ΕΧ. Τις γευστικές δοκιμές και εγκρίσεις τις είχαμε αναλάβει ο ομιλών με 3-4 μέλη του Air Boys Fan Club. Επειδή όμως φορτωνόμαστε την ευθύνη της εύκολης και επικίνδυνης μέθης των νεαρών και ανήλικων παιδιών που συμμετείχαν στα πάρτι, το τεστ της ποσότητος αλκοόλ το κάνανε έφηβα μέλη του ABFC! Το «όριο μέθης» ήταν πολύ σημαντικό για μας, γιατί θα μπορούσαν να προκύψουν απρόσμενες και ανεπιθύμητες ποινικές ευθύνες. Ααα… και όσον αφορά την ονομασία αυτού του ποτού, το ονομάσαμε «The Air Boys Soft Drink»! Το εμφιάλωναν σε ομοιόμορφα μπουκάλια τα μέλη του ABFC. Σε κάθε μπουκάλι απ' έξω κολλούσαν και το επιλεγμένο σχετικό Label, που είχε ζωγραφισμένη μια ηλεκτρική κιθάρα με φτερά και από πάνω έγραφε «The Air Boys Soft Drink»! Όπως βλέπεις Γιάννη, υπήρχε πάρα πολύ καλή οργάνωση, και είχαν προσεχθεί και προβλεφθεί όλες οι λεπτομέρειες.
Πού γεννηθήκατε; Σε ποια γειτονιά της Αθήνας;
Χα, χα... Εδώ Γιάννη, μάλλον θα εκπλαγείς! Δεν γεννήθηκα στην Αθήνα, όπως λογικά θα υπέθεσες! Γεννήθηκα στο Μαρούσι (εκεί ήταν ο μαιευτήρας της μάνας μου) αλλά έζησα και μεγάλωσα στον Ωρωπό. Για να καταλάβεις λίγο τον Ωρωπό του τότε (1941-1959), το ηλεκτρικό ρεύμα ήρθε το 1964! Το νερό, επίσης. Το γυμνάσιο επίσης το 1965! Τα συμπεράσματα εύκολα, έστω και αν εκπλήσσουν τους νεότερους!
Ποιοι μουσικοί και ποια συγκροτήματα σας επηρέασαν περισσότερο ως μουσικό και γενικότερα;
Πρώτοι από όλους ο Bob Dylan και η Joann Baez, μετά ακολουθούν οι Beatles, Elvis, Yardbirds, Andy Williams.
Ακούτε σήμερα μουσική; Έχετε καταλήξει κάπου; Ένα είδος που ακούτε περισσότερο ή μια εποχή;
Ακούω πάρα πολλή μουσική κάθε μέρα, όταν είμαι σπίτι και δεν έχω δουλειά. Η σημερινή εποχή είναι πάρα πολύ σκούρα και ζόρικια, Γιάννη. Χωρίς τη μουσική ο κόσμος θα «χτυπούσε μπιέλα»… Τώρα, τι μουσική ακούω σήμερα; Κυρίως ακούω ότι ανήκει στις περιόδους 50ς, 60ς, 70ς. Θα σου πω όμως και τι δεν αντέχω να ακούω. Δεν αντέχω και δεν ακούω καθόλου ραπ (και τα παρακλάδια της), heavy metal και βέβαια δεν αντέχω το σημερινό «σκουπιδαριό»! Γιάννη, φαίνεται πως μάλλον πολυγέρασα!
Πώς σας φαίνεται η επανάκαμψη του βινυλίου; Την περιμένατε; Περιμένατε ότι θα βγουν τα τραγούδια σας πάλι σε βινύλιο;
Ωωω... επανάκαμψη του βινυλίου… Ό,τι πιο ωραίο και ρομαντικό μπορούσε να συμβεί στα μουσικά πράγματα! Τώρα σε ότι αφορά το L.P. vinyl με όλα τα τραγούδια των Air Boys, ούτε το περιμέναμε ούτε μπορούσαμε να το φανταστούμε. Μου δίνεις όμως την ευκαιρία - και επίτρεψέ μου - να ευχαριστήσω δημόσια την «Β-Other Side Records» και προσωπικά τον Δημήτρη Βασιλειάδη, πού βρήκε και ξέθαψε κάτω από την παχιά σκόνη του χρόνου τα τραγούδια μας, για να φτιάξει αυτό το όμορφο συλλεκτικό album!
Σας ευχαριστώ πολύ!
Επίσης σε ευχαριστώ θερμά.
