Η Ζωή Τηγανούρια μιλά για την πορεία της στο τραγούδι, την καλλιτεχνική υπόστασή της ως δεξιοτέχνης και συνθέτρια, αλλά και ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα και τις μικρές, «γλυκές», «πικρές» στιγμές της ζήσης.
Ζωή γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Σαμοθράκη, μέσα σε μουσική οικογένεια. Ποια ήταν τα πρώτα σου ακούσματα στο νησί;
Παραδοσιακά Σαμοθρακίτικα ακούσματα, κυρίως από τον πατέρα μου, που κάθε βράδυ, ανελλιπώς, έπαιζε & παίζει ακόμα μέχρι σήμερα βιολί. Η αγάπη του για αυτό ήταν απίστευτα μεγάλη και προφανώς «είχα να μοιάσω»…
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική; Ξεκίνησες κατευθείαν με το ακορντεόν;
Με τη μουσική αποφάσισα να ασχοληθώ, όταν ήμουν παιδάκι ακόμα. Από τότε που ξεκίνησα με ένα μικρό παιδικό πιανάκι, να μαθαίνω τα πρώτα μου τραγούδια…. Το ακορντεόν άργησε πολύ να μπει στη ζωή μου. Συγκεκριμένα, ξεκίνησα στα 21 μου, αφού ήδη βρισκόμουν στην Αθήνα… Μέχρι τότε ούτε καν είχα φανταστεί, ότι θα δεθώ τόσο πολύ με ένα όργανο, που δεν είχα πιάσει ποτέ άλλοτε στα χέρια μου…
Είχες κάποια πρότυπα όσον αφορά τους ακορντεονίστες; Κουβεντιάζοντας με την κυρία Βαγγελιώ Μαργαρώνη, τη γνωστή σπουδαία μουσικό που έπαιζε ακορντεόν και πιάνο με τον Τσιτσάνη, εκφράσθηκε με τα καλύτερα λόγια για σένα…
Θαυμάζω κάποιους ακορντεονίστες που με έκαναν να αγαπήσω αυτό το μουσικό όργανο περισσότερο… Όπως τον R. Galliano, τον P. Ralchev, τον F. Maroco, κ.α. Η κυρία Μαργαρώνη είναι ένας άνθρωπος με «A» κεφαλαίο, είναι μια γυναίκα με την οποία έχουμε πολλά κοινά και την οποία λατρεύω…
Ποια ήταν τα πρώτα βήματά σου κατεβαίνοντας στην Αθήνα;
Με τον ερχομό μου στην Αθήνα χωρίς καλά καλά να το καταλάβω άρχισα να δουλεύω ως μουσικός… Άρχισα τις μουσικές μου σπουδές στο ωδείο Σκαλκώτα και παράλληλα παρακολουθούσα τα μαθήματα της νοσηλευτικής σχολής, που είχα περάσει με πανελλαδικές εξετάσεις…
Πότε ξεκίνησες να παίζεις με γνωστούς συνθέτες και τραγουδιστές;
Με το που ξεκίνησα να μελετώ ακορντεόν, σχεδόν αυτόματα παράτησα τη σχολή νοσηλευτικής και άρχισα τις συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας…
Υπάρχει κάποια συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια που ξεχωρίζεις; Κάποιο σημαντικό περιστατικό που να θυμάσαι;
Όλες οι συνεργασίες μου έχουν αφήσει μόνο καλές αναμνήσεις και πολλές, πολλές εμπειρίες… Είναι λογικό, διότι σε μικρές ηλικίες, η γρήγορη αναγνώριση της δουλειάς σου, αν δε σε κάνει υπερόπτη και αλαζόνα σε κάνει ώριμο… Σε κάνει δημιουργικό και προοδευτικό. Αν δεν επαναπαυτείς, επειδή τα έχεις όλα, σε κάνει να εξελιχτείς και να αφήσεις, με τα χρόνια πίσω σου, τα δικά σου λιθαράκια … Η ιστορία θα μας πει τη δική της αλήθεια στο πέρασμα του χρόνου…
Πότε και πώς προέκυψε η σύνθεση; Έχεις γράψει λαϊκά τραγούδια για το Γεράσιμο Ανδρεάτο, κάποια άλλα με πιο παραδοσιακό χρώμα για το Δημήτρη Υφαντή, πιο μοντέρνα για την Ελένη Πέτα, κομμάτια με «ρετρό» ύφος για τη μουσική της σειράς «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και φυσικά τα «Μονοπάτια» σε στίχους του Σταμάτη Μεσημέρη για την Αρετή Κετιμέ στο δίσκο «Δάκρυ στο γυαλί» της Εστουδιαντίνας Βόλου, που ερμήνευσε αργότερα και ο Μιχάλης Τζουγανάκης. Κινείσαι σ’ ένα συγκεκριμένο ύφος, έχοντας στο μυαλό σου τη φωνή του συγκεκριμένου τραγουδιστή, ή γράφεις ένα κομμάτι κι από κει και πέρα το ενορχηστρώνεις ανάλογα με το ποιος θα το ερμηνεύσει;
Η σύνθεση ήρθε ξαφνικά και γέμισε τη ψυχή μου το 1999… Ένιωσα ξαφνικά μεγάλη ανάγκη να καταγράψω πολλές μελωδίες που ξεφύτρωναν η μια μετά την άλλη. Σχεδόν μέσα σε ένα χρόνο έγιναν το ένα μετά το άλλο, όλα αυτά τα cd τα οποία αναφέρεις. Τα διαφορετικά στυλ μουσικής έχουν να κάνουν με την δική μου αγάπη πάνω σε πολλά ήδη μουσικής και τα πολλά διαφορετικά ακούσματα μου… Εξάλλου το έχω πει πολλές φορές «η μουσική είναι μια και αδιαίρετη».
Υπάρχουν κάποιοι συνθέτες ή τραγουδιστές με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς;
Θα ήθελα να έχω προλάβει να γνωρίσω τον Astor Piazzolla, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μάνο Χατζιδάκι και πολλούς άλλους που δε ζουν πια… Θαυμάζω επίσης απίστευτα την Βjork, τον Sting, τον Morricone… Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα ονόματα που θαυμάζω για το ήθος, την ποιότητα, τις επιλογές, την αστείρευτη μουσικότητα στις παραγωγές τους και φυσικά το ταλέντο τους.
Ποια είναι η θέση μιας όμορφης γυναίκας, όπως εσύ, σε μια ανδροκρατούμενη ορχήστρα; Πώς σε αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι συνάδελφοί σου;
Καταρχήν ευχαριστώ για το κομπλιμέντο… Η ομορφιά αν δε γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, αν δεν προβάλλεται πρόστυχα και αν δεν είναι το μοναδικό όπλο στο οποίο βασίζεται μια γυναίκα, ασφαλώς και θα τη βοηθήσει… Αρκεί να τη χειριστεί με χαλαρότητα, εξυπνάδα, αυθορμητισμό και όχι επιτηδευμένα και προκλητικά… Έχω εισπράξει φυσιολογική αντιμετώπιση, διότι πολύ απλά δε μου άρεσε ποτέ να προκαλώ. Έτσι και οι αντιδράσεις γύρω μου ήταν πάντα φυσιολογικές…
Πότε και γιατί αποφάσισες να αποτραβηχτείς από τους τραγουδιστές και να ακολουθήσεις, αυτό που λέμε σόλο καριέρα; Ποιοι λόγοι σε οδήγησαν σ’ αυτό;
Καταρχήν εξακολουθώ να συνεργάζομαι με τους τραγουδιστές όπως έγινε πρόσφατα στη μεγάλη συναυλία «Μια αγκαλιά για τα παιδιά» που πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και διοργανώθηκε από τους αγαπημένους φίλους μου και συνεργάτες Βασίλη και Σαράντη Σαλέα. Εκεί συμμετείχα με το δικό μου γκρουπ μαζί με τους Σαββόπουλο, Βιτάλη, Γλυκερία, Μητσιά, Παπαδοπούλου, Δάντη, Τζουγανάκη κ α, όλοι μας αφιλοκερδώς, με σκοπό τα έσοδα να διατεθούν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Εννοώ ότι σταμάτησες να δουλεύεις μόνο συνοδευτικά και έφτιαξες δικό σου γκρουπ και δισκογραφία…
Αυτή ήταν συνειδητή απόφαση και την πήρα τόσο γρήγορα και αποφασιστικά, όπως πήρα και την απόφαση, πριν μερικά χρόνια, να βρεθώ ολομόναχη από τη μακρινή Σαμοθράκη στην ζούγκλα Αθήνα (για τα μάτια ενός δεκαοκτάχρονου τότε κοριτσιού και των γονιών του), και να ασχοληθώ με τη μουσική. Κάποιες φορές η ζωή, μας οδηγεί μόνη της σε μεγάλες και συνειδητές αποφάσεις και χαράζει εκείνη το δρόμο που θα ακολουθήσουμε. Αυτό εμένα μου το έχει κάνει μερικές φορές και οι αποφάσεις μου ήταν πάντα ξεκάθαρες, χωρίς δισταγμό και πισωγυρίσματα… Σαν χαρακτήρας πολύ απλά λειτουργώ με το συναίσθημα, το ένστικτο και τον αυθορμητισμό. Η δική μου εσωτερική μουσική ανησυχία καθαρά και η ανάγκη της εξελικτικής μου πορείας με οδήγησαν σε μια τόσο σοβαρή απόφαση. Αυτό έγινε μια εποχή που ακόμη υπήρχαν πολλές δουλείες και που η δική μου δουλειά ήταν απόλυτα στρωμένη… Ένιωσα απλά, ότι δε μπορώ να μοιράζομαι σε δυο μέτωπα, από τη μια να χαρίζω τη μουσικότητα μου σε παραγωγές άλλων και ταυτόχρονα να προσπαθώ να φτιάξω μια δική μου ταυτότητα και παραγωγή… Δε γινόταν ο συνδυασμός. Το ένα από τα δυο «κλωτσούσε» πάντα, γι’ αυτό αποφάσισα από το να γίνω κακός συνεργάτης για τους συναδέλφους μου και τσιγκούνα στις μουσικές ιδέες, να το διαχειριστώ τίμια και να κτίσω σιγά, σιγά τη δική που πορεία…
Υπάρχει χώρος στην Ελλάδα για μουσικούς που θέλουν να κινηθούν αυτόνομα;
Πιστεύω ότι διανύουμε ένα μεταβατικό στάδιο, όπου δεν υπάρχει πλέον χώρος για κανέναν. Ένας καλλιτέχνης πρέπει να καταβάλει 10 φορές μεγαλύτερη προσπάθεια, για να εδραιωθεί σε αυτόν το χώρο… Παρόλα αυτά ο ταλαντούχος που πιστεύει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του και το θέλει πραγματικά που ασχολείται, μελετάει προοδεύει, θα βρει αργά η γρήγορα το δρόμο του. Αρκεί να μη βλέπει κοντόφθαλμα και ψυχρά συμφεροντολογικά και να είναι παρατηρητικός με διαρκή άγρυπνη συνείδηση. Έτσι θα μπορεί να διακρίνει την «ευκαιρία» από την «παγίδα»… Διότι οι ευκαιρίες έρχονται μια φορά αλλά οι παγίδες καραδοκούν…
Κι έτσι, έφτασες αισίως σήμερα να υπογράφεις πέντε προσωπικούς δίσκους…
Το 2004 ξεκίνησα να «ονειρεύομαι» & να ετοιμάζω το πρώτο μου cd… Μια καλή συγκυρία, που τότε έμοιαζε με ατυχία, με σταμάτησε… Είχα ετοιμάσει, ύστερα από πρόταση μεγάλης δισκογραφικής εταιρίας, τη πρώτη μου παραγωγή. Ένα cd που θα είχε μέσα πολλά διαφορετικά και ανόμοια, στυλ μουσικής. Εγώ όμως δεν είχα ακόμα εμπειρία ενορχηστρωτική, δεν είχα διαμορφώσει καν ακόμα το δικό μου καλλιτεχνικό πρόσωπο, το οποίο με τα χρόνια, την εμπειρία, τα πολλά live και τα πολλά στούντιο, ωρίμασε. Εκείνη η παραγωγή τελικά δεν ολοκληρώθηκε και δεν κυκλοφόρησε ποτέ, πρώτον διότι με κρατούσαν δεμένη, με συμβόλαια και καθυστερήσεις και δεύτερον διότι ο σκληρός δίσκος που ήταν επάνω το υλικό, χάλασε και έχασα όλες τις τότε ενορχηστρώσεις… Από εκεί και ύστερα αφού τελείωσαν όλα αυτά, ήμουν τυχερή διότι και τα 5 cd μου που ακλούθησαν, «Libertango», «Tanguera», «Δεληγιάννειο παρθεναγωγείο», «ZOE 06/09», «Zoe’ s Code», είχαν στυλ, concept, στίγμα, συγκεκριμένο ύφος και το κυριότερο… εμπειρία!
Ο νέος σου δίσκος, το «Zoe’s Code» τι ακριβώς περιέχει;
Είναι ένα cd που ετοιμάζω πολλά χρόνια, που μέσα από τη διαδικασία της προετοιμασίας και τις αναποδιές στην αρχή και τις ευτυχείς συγκυρίες στη πορεία, διδάχτηκα την υπομονή, την επιμονή, την προσήλωση… Ήταν μεγάλη εμπειρία, η ενορχήστρωση τόσο διαφορετικών στυλ μουσικής και η μαεστρία να ταιριάξουν μεταξύ τους, κάτω από την ίδια ομπρέλα του δικού μου ύφους. Στα προηγούμενα άλμπουμ υπήρχε ο καθαρός ακουστικός ήχος, διότι έμπαιναν οι μουσικοί στο στούντιο και έπαιζαν. Σε αυτό το cd η μεγάλη εργασία και ενορχήστρωση έγινε στο σπίτι μου, στον υπολογιστή μoυ, με ατέλειωτες δημιουργικές ώρες ευτυχίας και πειραματισμού, με τους ήχους, τις νότες και την τεχνολογία. Κάτι που, έτσι όπως το διαχειρίστηκα, με απελευθέρωσε μουσικά… Από εκεί και μετά η παραγωγή έφυγε σχεδόν έτοιμη στο στούντιο, όπου ερχόντουσαν οι μουσικοί και συμπλήρωναν κάποια πράγματα, που στο ηλεκτρονικό τους άκουσμα (midi για εμάς τους μουσικούς), δε με γέμιζαν, όπως για παράδειγμα στο «Flight on five» το φυσικό κανονάκι & τα φυσικά τούρκικα βιολιά της Gorken Saoulis & των Atlantis αντίστοιχα ή τα κρουστά και το κόντρα μπάσο των Στέλιου Γενεράλη και Γιώργου Βασιλείου στο «Nostalgia», καθώς και το πιάνο του Γιώργου Ψυχογιού στο «Azer’s velvet». Εντύπωση προκαλούν στο cd και τα 5 bonus tracks με τα remixes των δυο τραγουδιών από τον Έλληνα Χριστόδουλο Σιγανό και τους Ιταλούς Relight Orchestra και Fedo Mora. Στο στούντιο έγιναν και οι μίξεις… Πιστεύω ότι είναι τελείως διαφορετικό cd από όλα τα προηγούμενα και πολύ ιδιαίτερο, διότι αγκαλιάζει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής που όμως έχουν κοινό κώδικα τον «κώδικα Ζωής»… Ζoe’s Code.
Η συμμετοχή της Ιταλίδας Pop Star Ιn-Grid πώς προέκυψε;
Με την In-Grid που συμμετέχει με δυο τραγούδια, γνωριστήκαμε το περασμένο καλοκαίρι και μου πρότεινε να κάνουμε μαζί live. Εγώ από την άλλη της πρότεινα να συμμετέχει στο cd μου, που τότε βρισκόμουν στη προετοιμασία του. Tης έστειλα δυο συνθέσεις μου για να διαλέξει τη μία. Δυο κομμάτια που τα είχα αρχικά ενορχηστρώσει για ορχηστρικά, μιας και αυτό το cd θα ήταν εξ ολοκλήρου instrumental. Εκείνη διάλεξε και τα δυο το «Avec Toi» & το «Sodom and Gomorrah». Σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες της Ιn-Grid όπως τα «Tu Es Foutu» και «in Tango» ακούμε ακορντεόν. Αυτό είναι και η αιτία που ήρθαμε κοντά… Η Ιn-Grid είναι μια πολύ γλυκιά κοπέλα, άριστη επαγγελματίας με καταπληκτική φωνή… Συνεργαζόμαστε άρτια! Πριν μια εβδομάδα πρωτοπροβλήθηκε και το video clip του «Αvec toi» με πρωταγωνίστριες τις δυο μας… Πρόκειται για ένα video clip υψηλής αισθητικής, που από τις πρώτες μέρες η επισκεψιμότητα του στο YouTube έχει ανέβει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Τα γυρίσματα έγιναν μαζί με την In-Grid και ένα μεγάλο επιτελείο ανθρώπων που δούλεψαν με αγάπη και επαγγελματισμό στο GRAND RESORT LAGONISSI, που ήταν χορηγός & μας παραχώρησε τους χώρους του, μέχρι και την υπερπολυτελέστατη σουίτα του για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Σκηνοθέτης του video clip ήταν ένας Έλληνας, που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους σκηνοθέτες του εξωτερικού, ο Μίλτος Πιλαλητός. Και ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του video clip, κυκλοφορεί από την «Εnergy production» της Ιταλίας το cd single «Avec toi» πανευρωπαϊκά καθώς και στη Ρωσία…
Είπες πριν πως το cd είναι τελείως διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα, γιατί αγκαλιάζει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής με έναν κοινό κώδικα, τον «κώδικα Ζωής», εξ’ ου και ο τίτλος του. Η αποκρυπτογράφηση του «Zoe’s Code» και ουσιαστικά της καλλιτεχνικής πορείας είναι το ίδιο περίπλοκη όσο και ο κώδικας της ζωής; Πώς τα βρήκες τα πράγματα στη ζωή σου έως σήμερα;
Από που να αρχίσω; Με το που βρέθηκα στην Αθήνα στάθηκα τυχερή. Με πολλή προσωπική δουλειά λοιπόν και στη πορεία, μελέτη, «τρέξιμο», εμπόδια, ατυχίες, εσωτερικές διεργασίες για ισορροπία στη συνεχεία και πάλι αγώνα, κατάφερα μέχρι σήμερα να επιβιώσω και να «παράγω»… Να στέκομαι και να διεκδικώ στο χώρο, με μεγάλη δυσκολία, το μερίδιο μου… Κάποτε μου είπε κάποιος κύριος: «Στην πίτα των ελλήνων καλλιτεχνών έχεις το μερίδιο σου» και αυτό μου έμεινε… Τα πράγματα ασφαλώς δεν είναι εύκολα, όμως η θετική μου αντιμετώπιση της ζωής τα κάνει στα μάτια μου να φαίνονται εύκολα και οι δυσκολίες ως ένα βαθμό με αφήνουν πλέον αδιάφορη…
Για να επιστρέψουμε στα αμιγώς μουσικά, πιστεύεις πως τα κλασσικά κομμάτια πρέπει να γνωρίζουν επανεκτελέσεις; Ακούγοντας τη «Σεράχ» του Τσιτσάνη από τον προηγούμενο δίσκο σου, θέλω να σε ρωτήσω αν πιστεύεις πως υπάρχει λόγος να ξανακουστεί ένα τέτοιο κομμάτι με ένα άλλο μουσικό ένδυμα;
Η μουσική δεν έχει κανόνες. Μπορούν να γίνουν άπειροι συνδυασμοί μουσικών οργάνων, ατελείωτες παραλλαγές και απίστευτα πολλές ενορχηστρώσεις για ένα μουσικό θέμα… Αρκεί το πρώτο θέμα να έχει ουσία και ο διασκευαστής να έχει έμπνευση, να σέβεται τη πρώτη ιδέα και να μη τη διαστρεβλώνει… Όταν κάτι γίνεται με αγάπη και προσήλωση με δουλειά και καλή ενέργεια, σίγουρα το αποτέλεσμα θα βρει την αναγνώριση και τα θετικά του σχόλια… Αν όμως γίνει κάτι μόνο για να γεμίσει έναν δίσκο (cd) σίγουρα θα περάσει απαρατήρητο.
Έχεις σκεφτεί να κάνεις ένα δίσκο διασκευάζοντας αποκλειστικά, ελληνικά λαϊκά τραγούδια για ακορντεόν;
Ναι το έχω στα μακροπρόθεσμα σχέδια μου, μόνο που δε θα είναι μόνο λαϊκά τραγούδια αλλά και παραδοσιακά, βαλκανικά και αλλά.
Δουλειά με συνθέσεις δικές σου για κάποιον τραγουδιστή υπάρχει στα σκαριά;
Υπάρχει εδώ και καιρό και τρίζει το συρτάρι μου, διότι τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια τα έχω πολλά χρόνια και έχουν αρχίσει να μου διαμαρτύρονται… Πρέπει νομίζω σιγά σιγά να τα ελευθερώσω… Να τα βγάλω από τη φυλακή τους!
Στη σημερινή εποχή, που η δισκογραφία τείνει κυριολεκτικά να εξαφανισθεί, θεωρείς ότι αξίζει να μπαίνει κάποιος στη διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου;
Πάντα το πιστεύω αυτό… Έστω και με λίγα αντίτυπα, διότι το χειροπιαστό cd, όσο και αν η τεχνολογία προχωρεί, δε συγκρίνεται με το ψηφιακό… Ο λόγος; Μπορείς πολύ απλά να το αγοράσεις, να το κάνεις ένα ωραίο περιτύλιγμα δώρου και να το πας στον αγαπημένο σου… Αυτή τη δυνατότητα δε σου τη δίνει η ψηφιακή τεχνολογία… Ας μην παραβλέπουμε και τους συλλέκτες που δεν είναι ασφαλώς η μάζα αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Εξάλλου είναι τόσο στην αρχή της αυτή η διαδικασία, που εδώ στην Ελλάδα όλοι οι καλλιτέχνες πασχίζουν, προκειμένου να στρώσουν μια κατάσταση στο Ίντερνετ, για να πουλάνε με dοwnloads τις δουλειές τους… Εγώ προσωπικά έχω πάθει κατά καιρούς, λόγω έλλειψης χρόνου, διάφορα από επιτήδειους που τους εμπιστεύτηκα κωδικούς και προσωπικά δεδομένα προκειμένου να διαχειριστούν τις διαδικτυακές μου σελίδες…
Γιατί πιστεύεις πως φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο της οριστικής, σχεδόν, κατάπτωσης της δισκογραφίας;
Είναι πολλοί οι λόγοι αλλά κυρίως η νοοτροπία του Έλληνα… Η ρίζα είναι βαθειά, αποτελεί την αιτία και έγκειται στην έλλειψη μουσικής παιδείας… Από την άλλη, η τεχνολογία εισέβαλε τόσο πολύ πλέον, που γρήγορα, ανώδυνα και τσάμπα, ο καθένας, ανά πασά ώρα κατεβάζει στον υπολογιστή του, ότι χρειάζεται, οπότε μοιραία οι πωλήσεις μειώνονται… Τέλος, η οικονομική κρίση δεν πέρασε απαρατήρητη και στο μουσικό χώρο. Ίσα ίσα τον πλήττει πολύ… Όμως πιστεύω ότι αυτό θα έχει ημερομηνία λήξης. Θα πιάσουμε πάτο για να αναγεννηθούμε… Είναι μια καλή ευκαιρία για ξεσκαρτάρισμα αξιών…
Ποια είναι η γνώμη σου για τη διανομή των cd, κυρίως, πλέον μέσω των εφημερίδων; Θα το έκανες ποτέ;
Δεν έτυχε να το κάνω. Μόδα και ανάγκη ήταν και περνάει σιγά, σιγά, όπως θα έρθουν και θα περάσουν και πολλά ακόμα, μέχρι να αρχίσει πάλι η πάνω βόλτα που θα βασίζεται στην απλότητα και στην αλήθεια.
Mε το διαδίκτυο ποια είναι η σχέση σου;
Αρκετά καλή, τόσο όσο χρειάζομαι για τη δουλειά μου χωρίς υπερβολές… Η αλήθεια είναι ότι μου είναι και κάπως βαρετό και προτιμώ αν έχω ελεύθερο χρόνο, από το να χαζολογώ στο Facebook, να πηγαίνω με τον άντρα μου έναν περίπατο στο πάρκο της γειτονιάς…
Πιστεύεις εν τέλει πως το διαδίκτυο λειτουργεί θετικά για το τραγούδι;
Το κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Έτσι και στη προκείμενη περίπτωση από τη μια βοηθάει στη γρήγορη μετάδοση του προϊόντος, από την άλλη το εξευτελίζει αφού το έχει σε πλήρη διαθεσιμότητα για τον καθένα.
Για το μέλλον ποια είναι τα σχέδιά σου;
Πρόσφατα παντρεύτηκα και ασφαλώς θα ήθελα πολύ ένα μωράκι… Δισκογραφικά σκαρώνω τρία άλμπουμ, το ένα με δικά μου τραγούδια, το δεύτερο με διασκευές λαϊκών παραδοσιακών κομματιών και το τρίτο με συμφωνική ορχήστρα και ακορντεόν σε δικές μου μπαλάντες… Ήδη σχεδιάζω το επόμενο video clip με την In-Grid με την οποία η συνεργασία μας είναι άρτια σε επαγγελματικό και φιλικό επίπεδο. Την Άνοιξη του 2012 έχω προγραμματίσει συναυλίες στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Μόναχο της Γερμανίας αλλά και στο Λουξεμβούργο, όπου θα παίξω μια ώρα με το γκρουπ μου και 20 λεπτά με τη συμφωνική ορχήστρα «Harmonie Municipale Bascharage». Αυτά θα γίνουν παράλληλα με τις συναυλίες που θα πραγματοποιήσω στην Ελλάδα…
Ζωή γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Σαμοθράκη, μέσα σε μουσική οικογένεια. Ποια ήταν τα πρώτα σου ακούσματα στο νησί;
Παραδοσιακά Σαμοθρακίτικα ακούσματα, κυρίως από τον πατέρα μου, που κάθε βράδυ, ανελλιπώς, έπαιζε & παίζει ακόμα μέχρι σήμερα βιολί. Η αγάπη του για αυτό ήταν απίστευτα μεγάλη και προφανώς «είχα να μοιάσω»…
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική; Ξεκίνησες κατευθείαν με το ακορντεόν;
Με τη μουσική αποφάσισα να ασχοληθώ, όταν ήμουν παιδάκι ακόμα. Από τότε που ξεκίνησα με ένα μικρό παιδικό πιανάκι, να μαθαίνω τα πρώτα μου τραγούδια…. Το ακορντεόν άργησε πολύ να μπει στη ζωή μου. Συγκεκριμένα, ξεκίνησα στα 21 μου, αφού ήδη βρισκόμουν στην Αθήνα… Μέχρι τότε ούτε καν είχα φανταστεί, ότι θα δεθώ τόσο πολύ με ένα όργανο, που δεν είχα πιάσει ποτέ άλλοτε στα χέρια μου…
Είχες κάποια πρότυπα όσον αφορά τους ακορντεονίστες; Κουβεντιάζοντας με την κυρία Βαγγελιώ Μαργαρώνη, τη γνωστή σπουδαία μουσικό που έπαιζε ακορντεόν και πιάνο με τον Τσιτσάνη, εκφράσθηκε με τα καλύτερα λόγια για σένα…
Θαυμάζω κάποιους ακορντεονίστες που με έκαναν να αγαπήσω αυτό το μουσικό όργανο περισσότερο… Όπως τον R. Galliano, τον P. Ralchev, τον F. Maroco, κ.α. Η κυρία Μαργαρώνη είναι ένας άνθρωπος με «A» κεφαλαίο, είναι μια γυναίκα με την οποία έχουμε πολλά κοινά και την οποία λατρεύω…
Ποια ήταν τα πρώτα βήματά σου κατεβαίνοντας στην Αθήνα;
Με τον ερχομό μου στην Αθήνα χωρίς καλά καλά να το καταλάβω άρχισα να δουλεύω ως μουσικός… Άρχισα τις μουσικές μου σπουδές στο ωδείο Σκαλκώτα και παράλληλα παρακολουθούσα τα μαθήματα της νοσηλευτικής σχολής, που είχα περάσει με πανελλαδικές εξετάσεις…
Πότε ξεκίνησες να παίζεις με γνωστούς συνθέτες και τραγουδιστές;
Με το που ξεκίνησα να μελετώ ακορντεόν, σχεδόν αυτόματα παράτησα τη σχολή νοσηλευτικής και άρχισα τις συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας…
Υπάρχει κάποια συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια που ξεχωρίζεις; Κάποιο σημαντικό περιστατικό που να θυμάσαι;
Όλες οι συνεργασίες μου έχουν αφήσει μόνο καλές αναμνήσεις και πολλές, πολλές εμπειρίες… Είναι λογικό, διότι σε μικρές ηλικίες, η γρήγορη αναγνώριση της δουλειάς σου, αν δε σε κάνει υπερόπτη και αλαζόνα σε κάνει ώριμο… Σε κάνει δημιουργικό και προοδευτικό. Αν δεν επαναπαυτείς, επειδή τα έχεις όλα, σε κάνει να εξελιχτείς και να αφήσεις, με τα χρόνια πίσω σου, τα δικά σου λιθαράκια … Η ιστορία θα μας πει τη δική της αλήθεια στο πέρασμα του χρόνου…
Πότε και πώς προέκυψε η σύνθεση; Έχεις γράψει λαϊκά τραγούδια για το Γεράσιμο Ανδρεάτο, κάποια άλλα με πιο παραδοσιακό χρώμα για το Δημήτρη Υφαντή, πιο μοντέρνα για την Ελένη Πέτα, κομμάτια με «ρετρό» ύφος για τη μουσική της σειράς «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και φυσικά τα «Μονοπάτια» σε στίχους του Σταμάτη Μεσημέρη για την Αρετή Κετιμέ στο δίσκο «Δάκρυ στο γυαλί» της Εστουδιαντίνας Βόλου, που ερμήνευσε αργότερα και ο Μιχάλης Τζουγανάκης. Κινείσαι σ’ ένα συγκεκριμένο ύφος, έχοντας στο μυαλό σου τη φωνή του συγκεκριμένου τραγουδιστή, ή γράφεις ένα κομμάτι κι από κει και πέρα το ενορχηστρώνεις ανάλογα με το ποιος θα το ερμηνεύσει;
Η σύνθεση ήρθε ξαφνικά και γέμισε τη ψυχή μου το 1999… Ένιωσα ξαφνικά μεγάλη ανάγκη να καταγράψω πολλές μελωδίες που ξεφύτρωναν η μια μετά την άλλη. Σχεδόν μέσα σε ένα χρόνο έγιναν το ένα μετά το άλλο, όλα αυτά τα cd τα οποία αναφέρεις. Τα διαφορετικά στυλ μουσικής έχουν να κάνουν με την δική μου αγάπη πάνω σε πολλά ήδη μουσικής και τα πολλά διαφορετικά ακούσματα μου… Εξάλλου το έχω πει πολλές φορές «η μουσική είναι μια και αδιαίρετη».
Υπάρχουν κάποιοι συνθέτες ή τραγουδιστές με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς;
Θα ήθελα να έχω προλάβει να γνωρίσω τον Astor Piazzolla, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μάνο Χατζιδάκι και πολλούς άλλους που δε ζουν πια… Θαυμάζω επίσης απίστευτα την Βjork, τον Sting, τον Morricone… Θα μπορούσα να αναφέρω και πολλά άλλα ονόματα που θαυμάζω για το ήθος, την ποιότητα, τις επιλογές, την αστείρευτη μουσικότητα στις παραγωγές τους και φυσικά το ταλέντο τους.
Ποια είναι η θέση μιας όμορφης γυναίκας, όπως εσύ, σε μια ανδροκρατούμενη ορχήστρα; Πώς σε αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι συνάδελφοί σου;
Καταρχήν ευχαριστώ για το κομπλιμέντο… Η ομορφιά αν δε γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης, αν δεν προβάλλεται πρόστυχα και αν δεν είναι το μοναδικό όπλο στο οποίο βασίζεται μια γυναίκα, ασφαλώς και θα τη βοηθήσει… Αρκεί να τη χειριστεί με χαλαρότητα, εξυπνάδα, αυθορμητισμό και όχι επιτηδευμένα και προκλητικά… Έχω εισπράξει φυσιολογική αντιμετώπιση, διότι πολύ απλά δε μου άρεσε ποτέ να προκαλώ. Έτσι και οι αντιδράσεις γύρω μου ήταν πάντα φυσιολογικές…
Πότε και γιατί αποφάσισες να αποτραβηχτείς από τους τραγουδιστές και να ακολουθήσεις, αυτό που λέμε σόλο καριέρα; Ποιοι λόγοι σε οδήγησαν σ’ αυτό;
Καταρχήν εξακολουθώ να συνεργάζομαι με τους τραγουδιστές όπως έγινε πρόσφατα στη μεγάλη συναυλία «Μια αγκαλιά για τα παιδιά» που πραγματοποιήθηκε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και διοργανώθηκε από τους αγαπημένους φίλους μου και συνεργάτες Βασίλη και Σαράντη Σαλέα. Εκεί συμμετείχα με το δικό μου γκρουπ μαζί με τους Σαββόπουλο, Βιτάλη, Γλυκερία, Μητσιά, Παπαδοπούλου, Δάντη, Τζουγανάκη κ α, όλοι μας αφιλοκερδώς, με σκοπό τα έσοδα να διατεθούν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Εννοώ ότι σταμάτησες να δουλεύεις μόνο συνοδευτικά και έφτιαξες δικό σου γκρουπ και δισκογραφία…
Αυτή ήταν συνειδητή απόφαση και την πήρα τόσο γρήγορα και αποφασιστικά, όπως πήρα και την απόφαση, πριν μερικά χρόνια, να βρεθώ ολομόναχη από τη μακρινή Σαμοθράκη στην ζούγκλα Αθήνα (για τα μάτια ενός δεκαοκτάχρονου τότε κοριτσιού και των γονιών του), και να ασχοληθώ με τη μουσική. Κάποιες φορές η ζωή, μας οδηγεί μόνη της σε μεγάλες και συνειδητές αποφάσεις και χαράζει εκείνη το δρόμο που θα ακολουθήσουμε. Αυτό εμένα μου το έχει κάνει μερικές φορές και οι αποφάσεις μου ήταν πάντα ξεκάθαρες, χωρίς δισταγμό και πισωγυρίσματα… Σαν χαρακτήρας πολύ απλά λειτουργώ με το συναίσθημα, το ένστικτο και τον αυθορμητισμό. Η δική μου εσωτερική μουσική ανησυχία καθαρά και η ανάγκη της εξελικτικής μου πορείας με οδήγησαν σε μια τόσο σοβαρή απόφαση. Αυτό έγινε μια εποχή που ακόμη υπήρχαν πολλές δουλείες και που η δική μου δουλειά ήταν απόλυτα στρωμένη… Ένιωσα απλά, ότι δε μπορώ να μοιράζομαι σε δυο μέτωπα, από τη μια να χαρίζω τη μουσικότητα μου σε παραγωγές άλλων και ταυτόχρονα να προσπαθώ να φτιάξω μια δική μου ταυτότητα και παραγωγή… Δε γινόταν ο συνδυασμός. Το ένα από τα δυο «κλωτσούσε» πάντα, γι’ αυτό αποφάσισα από το να γίνω κακός συνεργάτης για τους συναδέλφους μου και τσιγκούνα στις μουσικές ιδέες, να το διαχειριστώ τίμια και να κτίσω σιγά, σιγά τη δική που πορεία…
Υπάρχει χώρος στην Ελλάδα για μουσικούς που θέλουν να κινηθούν αυτόνομα;
Πιστεύω ότι διανύουμε ένα μεταβατικό στάδιο, όπου δεν υπάρχει πλέον χώρος για κανέναν. Ένας καλλιτέχνης πρέπει να καταβάλει 10 φορές μεγαλύτερη προσπάθεια, για να εδραιωθεί σε αυτόν το χώρο… Παρόλα αυτά ο ταλαντούχος που πιστεύει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του και το θέλει πραγματικά που ασχολείται, μελετάει προοδεύει, θα βρει αργά η γρήγορα το δρόμο του. Αρκεί να μη βλέπει κοντόφθαλμα και ψυχρά συμφεροντολογικά και να είναι παρατηρητικός με διαρκή άγρυπνη συνείδηση. Έτσι θα μπορεί να διακρίνει την «ευκαιρία» από την «παγίδα»… Διότι οι ευκαιρίες έρχονται μια φορά αλλά οι παγίδες καραδοκούν…
Κι έτσι, έφτασες αισίως σήμερα να υπογράφεις πέντε προσωπικούς δίσκους…
Το 2004 ξεκίνησα να «ονειρεύομαι» & να ετοιμάζω το πρώτο μου cd… Μια καλή συγκυρία, που τότε έμοιαζε με ατυχία, με σταμάτησε… Είχα ετοιμάσει, ύστερα από πρόταση μεγάλης δισκογραφικής εταιρίας, τη πρώτη μου παραγωγή. Ένα cd που θα είχε μέσα πολλά διαφορετικά και ανόμοια, στυλ μουσικής. Εγώ όμως δεν είχα ακόμα εμπειρία ενορχηστρωτική, δεν είχα διαμορφώσει καν ακόμα το δικό μου καλλιτεχνικό πρόσωπο, το οποίο με τα χρόνια, την εμπειρία, τα πολλά live και τα πολλά στούντιο, ωρίμασε. Εκείνη η παραγωγή τελικά δεν ολοκληρώθηκε και δεν κυκλοφόρησε ποτέ, πρώτον διότι με κρατούσαν δεμένη, με συμβόλαια και καθυστερήσεις και δεύτερον διότι ο σκληρός δίσκος που ήταν επάνω το υλικό, χάλασε και έχασα όλες τις τότε ενορχηστρώσεις… Από εκεί και ύστερα αφού τελείωσαν όλα αυτά, ήμουν τυχερή διότι και τα 5 cd μου που ακλούθησαν, «Libertango», «Tanguera», «Δεληγιάννειο παρθεναγωγείο», «ZOE 06/09», «Zoe’ s Code», είχαν στυλ, concept, στίγμα, συγκεκριμένο ύφος και το κυριότερο… εμπειρία!
Ο νέος σου δίσκος, το «Zoe’s Code» τι ακριβώς περιέχει;
Είναι ένα cd που ετοιμάζω πολλά χρόνια, που μέσα από τη διαδικασία της προετοιμασίας και τις αναποδιές στην αρχή και τις ευτυχείς συγκυρίες στη πορεία, διδάχτηκα την υπομονή, την επιμονή, την προσήλωση… Ήταν μεγάλη εμπειρία, η ενορχήστρωση τόσο διαφορετικών στυλ μουσικής και η μαεστρία να ταιριάξουν μεταξύ τους, κάτω από την ίδια ομπρέλα του δικού μου ύφους. Στα προηγούμενα άλμπουμ υπήρχε ο καθαρός ακουστικός ήχος, διότι έμπαιναν οι μουσικοί στο στούντιο και έπαιζαν. Σε αυτό το cd η μεγάλη εργασία και ενορχήστρωση έγινε στο σπίτι μου, στον υπολογιστή μoυ, με ατέλειωτες δημιουργικές ώρες ευτυχίας και πειραματισμού, με τους ήχους, τις νότες και την τεχνολογία. Κάτι που, έτσι όπως το διαχειρίστηκα, με απελευθέρωσε μουσικά… Από εκεί και μετά η παραγωγή έφυγε σχεδόν έτοιμη στο στούντιο, όπου ερχόντουσαν οι μουσικοί και συμπλήρωναν κάποια πράγματα, που στο ηλεκτρονικό τους άκουσμα (midi για εμάς τους μουσικούς), δε με γέμιζαν, όπως για παράδειγμα στο «Flight on five» το φυσικό κανονάκι & τα φυσικά τούρκικα βιολιά της Gorken Saoulis & των Atlantis αντίστοιχα ή τα κρουστά και το κόντρα μπάσο των Στέλιου Γενεράλη και Γιώργου Βασιλείου στο «Nostalgia», καθώς και το πιάνο του Γιώργου Ψυχογιού στο «Azer’s velvet». Εντύπωση προκαλούν στο cd και τα 5 bonus tracks με τα remixes των δυο τραγουδιών από τον Έλληνα Χριστόδουλο Σιγανό και τους Ιταλούς Relight Orchestra και Fedo Mora. Στο στούντιο έγιναν και οι μίξεις… Πιστεύω ότι είναι τελείως διαφορετικό cd από όλα τα προηγούμενα και πολύ ιδιαίτερο, διότι αγκαλιάζει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής που όμως έχουν κοινό κώδικα τον «κώδικα Ζωής»… Ζoe’s Code.
Η συμμετοχή της Ιταλίδας Pop Star Ιn-Grid πώς προέκυψε;
Με την In-Grid που συμμετέχει με δυο τραγούδια, γνωριστήκαμε το περασμένο καλοκαίρι και μου πρότεινε να κάνουμε μαζί live. Εγώ από την άλλη της πρότεινα να συμμετέχει στο cd μου, που τότε βρισκόμουν στη προετοιμασία του. Tης έστειλα δυο συνθέσεις μου για να διαλέξει τη μία. Δυο κομμάτια που τα είχα αρχικά ενορχηστρώσει για ορχηστρικά, μιας και αυτό το cd θα ήταν εξ ολοκλήρου instrumental. Εκείνη διάλεξε και τα δυο το «Avec Toi» & το «Sodom and Gomorrah». Σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες της Ιn-Grid όπως τα «Tu Es Foutu» και «in Tango» ακούμε ακορντεόν. Αυτό είναι και η αιτία που ήρθαμε κοντά… Η Ιn-Grid είναι μια πολύ γλυκιά κοπέλα, άριστη επαγγελματίας με καταπληκτική φωνή… Συνεργαζόμαστε άρτια! Πριν μια εβδομάδα πρωτοπροβλήθηκε και το video clip του «Αvec toi» με πρωταγωνίστριες τις δυο μας… Πρόκειται για ένα video clip υψηλής αισθητικής, που από τις πρώτες μέρες η επισκεψιμότητα του στο YouTube έχει ανέβει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Τα γυρίσματα έγιναν μαζί με την In-Grid και ένα μεγάλο επιτελείο ανθρώπων που δούλεψαν με αγάπη και επαγγελματισμό στο GRAND RESORT LAGONISSI, που ήταν χορηγός & μας παραχώρησε τους χώρους του, μέχρι και την υπερπολυτελέστατη σουίτα του για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Σκηνοθέτης του video clip ήταν ένας Έλληνας, που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους σκηνοθέτες του εξωτερικού, ο Μίλτος Πιλαλητός. Και ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του video clip, κυκλοφορεί από την «Εnergy production» της Ιταλίας το cd single «Avec toi» πανευρωπαϊκά καθώς και στη Ρωσία…
Είπες πριν πως το cd είναι τελείως διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα, γιατί αγκαλιάζει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής με έναν κοινό κώδικα, τον «κώδικα Ζωής», εξ’ ου και ο τίτλος του. Η αποκρυπτογράφηση του «Zoe’s Code» και ουσιαστικά της καλλιτεχνικής πορείας είναι το ίδιο περίπλοκη όσο και ο κώδικας της ζωής; Πώς τα βρήκες τα πράγματα στη ζωή σου έως σήμερα;
Από που να αρχίσω; Με το που βρέθηκα στην Αθήνα στάθηκα τυχερή. Με πολλή προσωπική δουλειά λοιπόν και στη πορεία, μελέτη, «τρέξιμο», εμπόδια, ατυχίες, εσωτερικές διεργασίες για ισορροπία στη συνεχεία και πάλι αγώνα, κατάφερα μέχρι σήμερα να επιβιώσω και να «παράγω»… Να στέκομαι και να διεκδικώ στο χώρο, με μεγάλη δυσκολία, το μερίδιο μου… Κάποτε μου είπε κάποιος κύριος: «Στην πίτα των ελλήνων καλλιτεχνών έχεις το μερίδιο σου» και αυτό μου έμεινε… Τα πράγματα ασφαλώς δεν είναι εύκολα, όμως η θετική μου αντιμετώπιση της ζωής τα κάνει στα μάτια μου να φαίνονται εύκολα και οι δυσκολίες ως ένα βαθμό με αφήνουν πλέον αδιάφορη…
Για να επιστρέψουμε στα αμιγώς μουσικά, πιστεύεις πως τα κλασσικά κομμάτια πρέπει να γνωρίζουν επανεκτελέσεις; Ακούγοντας τη «Σεράχ» του Τσιτσάνη από τον προηγούμενο δίσκο σου, θέλω να σε ρωτήσω αν πιστεύεις πως υπάρχει λόγος να ξανακουστεί ένα τέτοιο κομμάτι με ένα άλλο μουσικό ένδυμα;
Η μουσική δεν έχει κανόνες. Μπορούν να γίνουν άπειροι συνδυασμοί μουσικών οργάνων, ατελείωτες παραλλαγές και απίστευτα πολλές ενορχηστρώσεις για ένα μουσικό θέμα… Αρκεί το πρώτο θέμα να έχει ουσία και ο διασκευαστής να έχει έμπνευση, να σέβεται τη πρώτη ιδέα και να μη τη διαστρεβλώνει… Όταν κάτι γίνεται με αγάπη και προσήλωση με δουλειά και καλή ενέργεια, σίγουρα το αποτέλεσμα θα βρει την αναγνώριση και τα θετικά του σχόλια… Αν όμως γίνει κάτι μόνο για να γεμίσει έναν δίσκο (cd) σίγουρα θα περάσει απαρατήρητο.
Έχεις σκεφτεί να κάνεις ένα δίσκο διασκευάζοντας αποκλειστικά, ελληνικά λαϊκά τραγούδια για ακορντεόν;
Ναι το έχω στα μακροπρόθεσμα σχέδια μου, μόνο που δε θα είναι μόνο λαϊκά τραγούδια αλλά και παραδοσιακά, βαλκανικά και αλλά.
Δουλειά με συνθέσεις δικές σου για κάποιον τραγουδιστή υπάρχει στα σκαριά;
Υπάρχει εδώ και καιρό και τρίζει το συρτάρι μου, διότι τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια τα έχω πολλά χρόνια και έχουν αρχίσει να μου διαμαρτύρονται… Πρέπει νομίζω σιγά σιγά να τα ελευθερώσω… Να τα βγάλω από τη φυλακή τους!
Στη σημερινή εποχή, που η δισκογραφία τείνει κυριολεκτικά να εξαφανισθεί, θεωρείς ότι αξίζει να μπαίνει κάποιος στη διαδικασία δημιουργίας ενός δίσκου;
Πάντα το πιστεύω αυτό… Έστω και με λίγα αντίτυπα, διότι το χειροπιαστό cd, όσο και αν η τεχνολογία προχωρεί, δε συγκρίνεται με το ψηφιακό… Ο λόγος; Μπορείς πολύ απλά να το αγοράσεις, να το κάνεις ένα ωραίο περιτύλιγμα δώρου και να το πας στον αγαπημένο σου… Αυτή τη δυνατότητα δε σου τη δίνει η ψηφιακή τεχνολογία… Ας μην παραβλέπουμε και τους συλλέκτες που δεν είναι ασφαλώς η μάζα αλλά δεν παύουν να υπάρχουν. Εξάλλου είναι τόσο στην αρχή της αυτή η διαδικασία, που εδώ στην Ελλάδα όλοι οι καλλιτέχνες πασχίζουν, προκειμένου να στρώσουν μια κατάσταση στο Ίντερνετ, για να πουλάνε με dοwnloads τις δουλειές τους… Εγώ προσωπικά έχω πάθει κατά καιρούς, λόγω έλλειψης χρόνου, διάφορα από επιτήδειους που τους εμπιστεύτηκα κωδικούς και προσωπικά δεδομένα προκειμένου να διαχειριστούν τις διαδικτυακές μου σελίδες…
Γιατί πιστεύεις πως φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο της οριστικής, σχεδόν, κατάπτωσης της δισκογραφίας;
Είναι πολλοί οι λόγοι αλλά κυρίως η νοοτροπία του Έλληνα… Η ρίζα είναι βαθειά, αποτελεί την αιτία και έγκειται στην έλλειψη μουσικής παιδείας… Από την άλλη, η τεχνολογία εισέβαλε τόσο πολύ πλέον, που γρήγορα, ανώδυνα και τσάμπα, ο καθένας, ανά πασά ώρα κατεβάζει στον υπολογιστή του, ότι χρειάζεται, οπότε μοιραία οι πωλήσεις μειώνονται… Τέλος, η οικονομική κρίση δεν πέρασε απαρατήρητη και στο μουσικό χώρο. Ίσα ίσα τον πλήττει πολύ… Όμως πιστεύω ότι αυτό θα έχει ημερομηνία λήξης. Θα πιάσουμε πάτο για να αναγεννηθούμε… Είναι μια καλή ευκαιρία για ξεσκαρτάρισμα αξιών…
Ποια είναι η γνώμη σου για τη διανομή των cd, κυρίως, πλέον μέσω των εφημερίδων; Θα το έκανες ποτέ;
Δεν έτυχε να το κάνω. Μόδα και ανάγκη ήταν και περνάει σιγά, σιγά, όπως θα έρθουν και θα περάσουν και πολλά ακόμα, μέχρι να αρχίσει πάλι η πάνω βόλτα που θα βασίζεται στην απλότητα και στην αλήθεια.
Mε το διαδίκτυο ποια είναι η σχέση σου;
Αρκετά καλή, τόσο όσο χρειάζομαι για τη δουλειά μου χωρίς υπερβολές… Η αλήθεια είναι ότι μου είναι και κάπως βαρετό και προτιμώ αν έχω ελεύθερο χρόνο, από το να χαζολογώ στο Facebook, να πηγαίνω με τον άντρα μου έναν περίπατο στο πάρκο της γειτονιάς…
Πιστεύεις εν τέλει πως το διαδίκτυο λειτουργεί θετικά για το τραγούδι;
Το κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Έτσι και στη προκείμενη περίπτωση από τη μια βοηθάει στη γρήγορη μετάδοση του προϊόντος, από την άλλη το εξευτελίζει αφού το έχει σε πλήρη διαθεσιμότητα για τον καθένα.
Για το μέλλον ποια είναι τα σχέδιά σου;
Πρόσφατα παντρεύτηκα και ασφαλώς θα ήθελα πολύ ένα μωράκι… Δισκογραφικά σκαρώνω τρία άλμπουμ, το ένα με δικά μου τραγούδια, το δεύτερο με διασκευές λαϊκών παραδοσιακών κομματιών και το τρίτο με συμφωνική ορχήστρα και ακορντεόν σε δικές μου μπαλάντες… Ήδη σχεδιάζω το επόμενο video clip με την In-Grid με την οποία η συνεργασία μας είναι άρτια σε επαγγελματικό και φιλικό επίπεδο. Την Άνοιξη του 2012 έχω προγραμματίσει συναυλίες στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Μόναχο της Γερμανίας αλλά και στο Λουξεμβούργο, όπου θα παίξω μια ώρα με το γκρουπ μου και 20 λεπτά με τη συμφωνική ορχήστρα «Harmonie Municipale Bascharage». Αυτά θα γίνουν παράλληλα με τις συναυλίες που θα πραγματοποιήσω στην Ελλάδα…
