Ο Χρήστος είναι ακριβός φίλος και συνοδοιπόρος. Από κοινού έχουμε υπογράψει μια σειρά τραγουδιών που ερμήνευσαν οι Δημήτρης Μητροπάνος, Σπύρος Ζαγοραίος, Λάκης Χαλκιάς, Ελένη Ροδά, Έλενα Γιαννακάκη, Σοφία Παπάζογλου, Μιχάλης Τζουγανάκης και βέβαια το Αρχιπέλαγος με τους Πασχάλη Τερζή και Μαρίνα Μανωλάκου.
Στα «σκαριά» βρίσκεται τώρα μια νέα, κοινή μας δουλειά που πρόσφατα παρουσιάστηκε στην εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα από το Δεύτερο Πρόγραμμα. Πρόκειται για ένα δίσκο – αφιέρωμα στα 90 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης, με γενικό τίτλο «Ξεριζωμός», όπου συμμετέχουν σημαντικοί ερμηνευτές, όπως Γιώτα Νέγκα, Πίτσα Παπαδοπούλου, Βασίλης Καρράς, Λεωνίδας Βελλής, Αντώνης & Γιάννης Βαρδής, Γιώργος Μαργαρίτης, Λάμπρος Καρελάς, Σταμάτης Κραουνάκης και άλλοι. Τη μουσική έχει γράψει εξ’ ολοκλήρου ο Χρήστος Παπαδόπουλος, σε στίχους δικούς μου. (Κώστας Μπαλαχούτης)
Στις μέρες μας σπανίζουν πια οι μπουζουξήδες που καταφέρνουν να κάνουν καριέρα και σαν συνθέτες. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Δεν είναι εύκολο να βγεις μπροστά, γιατί σε τρώει η σκιά του μεροκάματου στο πλευρό των ερμηνευτών. Που να βρεις χρόνο, αλλά και δύναμη για να ρισκάρεις να λειτουργήσεις σαν δημιουργός; Πάντως τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι μπουζουξήδες, αλλά και άλλοι σολίστες μουσικοί, έχουν καταφέρει να αναγνωριστούν για τις δεξιοτεχνικές ικανότητές τους, προσπαθώντας παράλληλα να μπουν στο παιχνίδι της δισκογραφίας.
Η διπλή, δηλαδή, υπόσταση αυτή του δημιουργού και αυτή του δεξιοτέχνη αποτελεί τροχοπέδη στην συνθετική καριέρα;
Κοίταξε, εγώ πλέον έχω καταφέρει να συνταιριάζω αυτές τις δύο ιδιότητες. Αλλά μη ξεχνάς ότι βρίσκομαι στο χώρο σαν αναγνωρισμένος επαγγελματίας απ' τις αρχές του '80. Χρειάζεται κόπο, επιμονή, προσπάθεια και εμπειρία για να συμβεί αυτό. Έτσι απ' τη μια παίζω μουσική και τραγουδώ για να διασκεδάζω χωρίς προκαταλήψεις και ενδοιασμούς τον κόσμο, όπου τρώνε, πίνουν, ακούν, νταλκαδιάζουν και χορεύουν κι απ' την άλλη γράφω μελωδίες και κάνω ειδικές παραστάσεις για να βγάλω τα εσώψυχά μου.
Ταξιδεύεις συχνά σε μέρη της Ανατολής. Πόσο έχεις επηρεαστεί απ' τη «βαθιά μουσική αίσθηση ασύλληπτου μεγαλείου», όπως χαρακτηριστικά παραδεχόταν ο Βασίλης Τσιτσάνης, των τραγουδιών τους;
Πολύ. Οι εμπειρίες από αυτά τα ταξίδια έχουν διαμορφώσει το συνθετικό μου προφίλ. Επισκέπτομαι συχνά την Ινδία, το Πακιστάν, τη Συρία, την Καππαδοκία, περιοχές του Πόντου και άλλα μέρη, έρχομαι σ' επαφή με τις παραδόσεις τους, παίζω μαζί με ανατολίτες μουσικούς, μαθαίνω από αυτούς, αλλά κι εκείνοι από μένα. Ταιριάζουμε. Την ίδια στιγμή, όμως, πηγαίνω και στην Κοζάνη, τα Γρεβενά και αλλού και κάνω το ίδιο με τους ντόπιους παίκτες. Άλλωστε η αγάπη μου γι' αυτά τα ετερόκλητα ακούσματα νομίζω ότι βγαίνει και μέσα από την εκπομπές που έχω παρουσιάσει στην τηλεόραση.
Μα και στα τηλεοπτικά δρώμενα σαν μουσικός λειτουργώ. Το «Χάριν Ευφωνίας» έγραψε ιστορία. Έφερε στην επιφάνεια άγνωστα και ξεχασμένα πρόσωπα και ζητήματα που αφορούν το τραγούδι. Απ' την άλλη, σειρές όπως ο Μαύρος Ωκεανός, Η Φωνή, Για Πάντα Φίλες, Κάτι Τρέχει Με Τους Δίπλα, Βοήθεια Γειτόνοι, Ακροβατώντας, Της Αγάπης Μαχαιριά, Για την καρδιά ενός αγγέλου και βέβαια το Αρχιπέλαγος μου έδωσαν τη δυνατότητα να βγάλω ένα άλλο πρόσωπο, που όμως όσοι με γνώριζαν καλά ήξεραν ότι με απασχολούσε, καθώς πειραματιζόμουν ασταμάτητα πάνω στην έθνικ μουσική. Από το 1995 στήνω έθνικ συγκροτήματα και εμφανιζόμαστε σε μπαράκια και μουσικές σκηνές. Άλλοτε με φυσικά και πρωτοποριακά όργανα, άλλοτε με παράξενα παντρέματα κι επιμειξίες μουσικών και οργάνων... τα έχεις δει άλλωστε, τα ξέρεις.
Σε μια περίεργη καμπή για την τραγουδοποιία και γενικότερα την δισκογραφία, εσύ βρίσκεσαι σε δημιουργική φάση έχοντας αρκετές προτάσεις. Ποιο είναι μυστικό;
Για κάθε μουσικό και συνθέτη υπάρχει η ώρα του. Αισθάνομαι ότι έχω να δώσω πολλά και ουσιαστικά πράγματα στη μουσική και το τραγούδι. Έχω βρει τις ισορροπίες μου.
Δεν σε προβληματίζει η δισκογραφική κρίση;
Εδώ και μια εικοσαετία όλοι είχαν παράπονα από τις εταιρείες. Τώρα δεν υπάρχουν εταιρείες κι όποιος δεν το έχει καταλάβει, έχει χάσει το τραίνο. Οι μουσικοί και οι δημιουργοί πρέπει να πάρουν το παιχνίδι στα χέρια τους και να κάνουν τις παραγωγές τους. Εγώ τουλάχιστον έχω εξοπλίσει με τα καλύτερα δυνατά τεχνολογικά μέσα το στούντιό μου και είμαι αυτάρκης και αυτόνομος. Οι εταιρείες πια θα κάνουν παραγωγές - βιτρίνες για πέντε μεγάλα ονόματα και ίσως για ορισμένα από τα παιδιά των ριάλιτι.
Επικρατεί η άποψη ότι δεν γράφονται πια καλά τραγούδια, σε σχέση με την αρτιότητα αλλά και τον αριθμό, αυτών των παλαιότερων ετών.
Γράφονται καλά τραγούδια, αλλά χάνονται μέσα στην υπερπαραγωγή. Δεν υπάρχουν και οι ραδιοφωνικές εκπομπές του παρελθόντος. Η Κολούμπια παρουσιάζει, η Μίνος παρουσιάζει, η Λύρα, αλλά και η Πάνιβαρ, η Πολυφόν κι ένα σωρό άλλες μικρότερες που έτσι πρόβαλλαν το υλικό τους. Μουσικό ραδιόφωνο με την κλασική έννοια, τους παραγωγούς και τις προτάσεις ανάλογα με την αισθητική και την παιδεία τους, ουσιαστικά δεν υπάρχει. Τα έχει ισοπεδώσει όλα το playlist. Το μονοπώλιο των μεγάλων τραστ που κινούνται ακόμη στον ιστό δισκογραφία-μέσα επικοινωνίας (τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά) προβάλλει κατά κόρον την εικόνα μέσα από ερμηνευτές του τύπου όμορφα αγοράκια και κοριτσάκια έως τριάντα χρονών. Το τραγούδι μπαίνει καθημερινά σε δεύτερη μοίρα, αλλά όσοι είναι μαχητές το παλεύουν με τον τρόπο τους. Αυτό κάνω κι εγώ.
Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον των Παιδιών Απ' Την Πάτρα;
Ευοίωνο και ανθηρό. Θα είμαι στο πάλκο, αν το θέλει ο Θεός, μέχρι και τα βαθιά μου γεράματα. Έτσι νομίζω πρέπει να αισθάνεται, αλλά και οφείλει να λειτουργεί ένας μουσικός που αγαπάει αυτό που κάνει. Κι εγώ αυτό το συγκρότημα κι αυτή τη δουλειά τη σέβομαι και την πονάω από παιδί. Πήρα πτυχίο μηχανικού στο Πολυτεχνείο και δεν το εξάσκησα ποτέ για να μην φύγω στιγμή απ' το τραγούδι. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι στη ουσία μπουζουξής είμαι κι ας παίζω όλα αυτά τα ανατολίτικα όργανα. Ότι έχει χορδές πάνω του με ιντριγκάρει. Αγαπώ το πάλκο, όπου νομίζω ότι το λαϊκό τραγούδι βρίσκει τη σωστή έκφρασή του. Οι μουσικές σκηνές είναι για άλλα είδη κι όχι για το λαϊκό όπως το ξέρουμε με την κλασική έννοια. Στην μουσική σκηνή το λαϊκό τραγούδι χάνει το νεύρο, την ένταση και το σκοπό του. Πιστεύω κάποια στιγμή ότι και σαν Παιδιά Απ' την Πάτρα θα εκπλήξουμε με νέο υλικό τους φίλους μας. Όπως τότε που οι δίσκοι μας πουλούσαν εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Η αγάπη και εκτίμηση του κόσμου μας δίνουν δύναμη και προχωράμε.
