Θοδωρής Μαυρογιώργης: Είμαι καλλιτεχνικά τριχασμένη προσωπικότητα

Μια συνέντευξη με τον τραγουδιστή, με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Kremlino.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Ο Θοδωρής Μαυρογιώργης αυτοχαρακτηρίζεται ως «τριχασμένη καλλιτεχνικά προσωπικότητα» κι αυτό, από μόνο του, είναι αρκετό για να κινήσει το ενδιαφέρον του κοινού για το καλλιτεχνικό του ποιόν και τα σχέδιά του.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί και με αφορμή τις επερχόμενες εμφανίσεις του στο Kremlino Gallery Bar στη 1 και τις 8 Φεβρουαρίου, μίλησε στο Ogdoo.gr για την μέχρι τώρα πορεία του, αλλά και για πολλά άλλα, ανάμεσα στα οποία είναι κι εκείνα που θέλει να κάνει στο μέλλον.

Επειδή δεν έχει τύχει να βρεθούμε ξανά από κοντά, θα ήθελα να μου συστήσεις τον εαυτό σου με όποιον τρόπο θέλεις...
Είμαι μπαμπάς δυο υπέροχων αγοριών και σύζυγος μιας πολύ υπομονετικής γυναίκας. Θα ήθελα να έχω γεννηθεί στα Κύθηρα, όπου και έχω καταγωγή, αλλά γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα Πειραιά. Τραγουδάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να λέω είναι το «Πρωινή ή βραδυνή σερενάτα» του Θάνου Μικρούτσικου. Είμαι τριχασμένη καλλιτεχνικά προσωπικότητα, γιατί αισθάνομαι πιο ασφαλής στον αγγλικό στίχο, αλλά αγαπώ με πάθος την ελληνική γλώσσα και την ελληνική μουσική και μου αρέσει να ακροβατώ ανάμεσα σε αυτά ή να καταφέρνω να τα μπλέκω όλα μαζί υπό το πρίσμα μιας άλλης οπτικής της μουσικής.

Βλέποντας το βιογραφικό σου, παρατηρώ ότι έχεις ασχοληθεί με αρκετά διαφορετικά πράγματα. Θα ήθελες να μου πεις ποιο από όλα όσα έχεις κάνει σου έχει μείνει αξέχαστο και γιατί;
Μου έχουν μείνει αξέχαστες οι παραστάσεις των «Ηρώων» της Ελένης Γκασούκα, που συμμετείχα το 2014 στο Μικρό Παλλάς. Είναι ό,τι πιο ψυχοθεραπευτικό και λύτρωση για την ψυχή μου από όσα έχω κάνει μέχρι στιγμής και ήταν το μεγαλύτερο «σχολείο» για το πώς να αντιμετωπίσω τις λέξεις στα τραγούδια. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη συναυλία των Wedding Singers στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, όπου χίλια και πλέον άτομα χόρευαν και τραγουδούσαν μαζί μας. Νομίζω πως τότε κέρδισα μερικά χρόνια στη ζωή μου και μίκρυνα λιγάκι. Ήμουν 37 τότε και θεωρώ πως πήγα τουλάχιστον 30 μετά από αυτό. Αξέχαστο, φυσικά, μου έχει μείνει το «Μπελ Ρεβ» με τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Θέμη Καραμουρατίδη, τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο και την υπέροχη μπάντα τους, γιατί ήταν μια συγκλονιστική παράσταση που σου έβγαζε όλο το φάσμα της συναισθηματικής νοημοσύνης. Νομίζω πως είναι δύσκολο να το περιγράψεις σε κάποιον και να το αντιληφθεί πραγματικά αν δεν έχει βρεθεί εκεί.

Μίλησέ μου περισσότερο για τη συνεργασία σου με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο.
Είναι πραγματικά υπέροχο. Είναι δυο καταξιωμένοι άνθρωποι σε αυτό που κάνουν και πάντοτε βρίσκονται ένα βήμα μπροστά. Πάντα έχουν μια πινελιά να προσθέσουν, ακόμα και σε πράγματα που έχουν χιλιοειπωθεί, και να τους δώσουν μια νέα διάσταση, μια καινούρια οπτική. Αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός και ευγνώμον για αυτή τη συνεργασία.

Αν μπορούσες να συνεργαστείς με έναν δημιουργό που, πλέον, δεν ζει, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Αυτή η ερώτηση είναι προκλητική για long shot απάντηση, οπότε και αυτή θα δώσω. Με τον David Bowie φυσικά και τον Μάνο Λοΐζο. Ήθελα πάρα πολύ να αναφέρω και τον Χατζιδάκι, αλλά επειδή τελευταία έχω κολλήσει πάρα πολύ με το «Σε ψάχνω» του Μάνου Λοΐζου, είπα να φερθώ τίμια.

Θεωρείς τον εαυτό σου πολιτικοποιημένο άτομο; Εννοώ, παίρνεις θέση δημόσια για τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες του τόπου μας;
Είμαι πολιτικοποιημένο άτομο με την έννοια πως ψηφίζω συνειδητά και ενημερώνομαι γύρω από πολιτικά θέματα. Δημόσια θέση παίρνω νομίζω όταν νιώθω πως σκάω μέσα μου, αλλά στην πραγματικότητα προτιμώ να συζητώ με φίλους και δικούς μου ανθρώπους για πράγματα που με απασχολούν.
0295 THODORIS MAVROGIORGIS 2112018 SMALL
Φωτογραφία: NDP Photo Agency

Πες μου για τις δύο επερχόμενες εμφανίσεις σου στο Kremlino Gallery Bar.
Η παράστασή μας λέγεται «Τα Ηχεία», γιατί θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το ανάποδα από αυτό που κάνουν οι συσκευές. Θα προσπαθήσουμε, εγώ και η μπάντα, να γίνουμε τα ηχεία που θα μετατρέψουν την ακουστική ενέργεια του κοινού σε ηλεκτρική. Επιλέξαμε με τον Χρήστο Παπαμιχάλη τραγούδια που μας συγκλονίζουν, μας σοκάρουν, μας ψυχαγωγούν και επηρεάζουν σε ίδια αναλογία την ψυχή και το μυαλό μας. Όλο αυτό το έχουμε ντύσει μουσικά με τη μπάντα με ένα χαρακτήρα, ο οποίος νομίζω πως είναι ξεκάθαρος από τις πρώτες νότες που θα ακουστούν και κινείται δυναμικά είτε σε φωτεινά είτε σε σκοτεινά μονοπάτια. Αλλά δε θέλω να τα προδώσω όλα από τώρα, παρόλο που θέλω να σας πω πάρα πολλά.

Σεβαστό και κατανοητό. Αν είχες τη δυνατότητα να έχεις ως guest έναν καλλιτέχνη πασίγνωστο στο κοινό σε αυτές τις δύο εμφανίσεις, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Χμ... Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση, ομολογώ. Οπότε θα απαντήσω με βάση ποιους δεν έχουμε βρεθεί ποτέ επί σκηνής μαζί. Λοιπόν, αρχικά θα γινόντουσαν αυτόματα τέσσερις οι παραστάσεις γιατί ο μικρότερος αριθμός που μπορώ να περιορίσω όλους αυτούς που σκέφτομαι είναι το τέσσερα. Και θα ήταν στην πρώτη ο Αγγελάκας, γιατί θαυμάζω απεριόριστα το στίχο που γράφει, τα τραγούδια του και τη γενικότερη στάση του απέναντι στη μουσική και τα κοινωνικά θέματα. Στη δεύτερη θα ήθελα τον Αλκίνοο Ιωαννίδη. Είμαι φανατικός θαυμαστής του από τότε που έπαιζε τα καλοκαίρια με την κιθάρα του στην Σκάνδεια στα Κύθηρα, και τον παρακολούθησα από κοντά σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του στο Gazarte. Η ατμόσφαιρα, οι ενορχηστρώσεις ήταν όλα υπέροχα. Επίσης, επειδή είναι ένας καλλιτέχνης – τραγουδοποιός – συνθέτης - στιχουργός με τόσο πηγαίο ταλέντο, που παρόλα αυτά συνεχίζει να μελετάει, να διαβάζει, να εξελίσσεται, και αυτό το εισπράττεις κάθε φορά που διαβάζεις μια συνέντευξή του, που ακούς ένα καινούριο τραγούδι του, και που περιμένεις εναγωνίως ένα σχόλιό του ανάμεσα στα τραγούδια στις παραστάσεις του. Στο τρίτο θα ήθελα να είναι η Δήμητρα Γαλάνη. Γιατί θαυμάζω τη δύναμη της φωνής της και το υπόβαθρο που έχει πίσω ώστε να μπορεί να στηρίζει με τεράστια επιτυχία οποιοδήποτε είδος μουσικής κι αν υπηρετήσει. Και στο τέταρτο, θα ήθελα τον Σωκράτη Μάλαμα γιατί τον θεωρώ έναν σύγχρονο υπερήρωα. Από τις «Λάσπες» και τη «Στέλλα» μέχρι το «Τίποτα δε χάθηκε» και το ιδιαίτερο μπλουζ «Τα σχέδια» έχει γράψει τραγούδια και στίχους που έχουν αφήσει βαθιά το αποτύπωμά τους στην ψυχή και στο μυαλό μου.

Ποιο θα ήταν για σένα ιδανικά το μέλλον σου στο τραγούδι; Δηλαδή, με ποιον τρόπο, ποιους συνεργάτες κλπ. θα ήθελες να συνεχίσεις.
Θα ήθελα να μπορέσω να διατηρήσω τη μπάντα που έχω αυτή τη στιγμή αρχικά. Να μπορώ να συντηρώ οικονομικά τους μουσικούς και τους συνεργάτες μου, τους οποίους θαυμάζω και θα αγωνιστώ για να μην τους χάσω ώστε σιγά σιγά να εξελισσόμαστε και να παρουσιάζουμε κάθε φορά και κάτι καινούριο, με μια νέα θεματική, ένα διαφορετικό concept. Θα ήθελα να μπορέσω να κυκλοφορήσω τραγούδια που είναι στο συρτάρι μου κι έχω γράψει κατά καιρούς, να συνεργαστώ δισκογραφικά με ανθρώπους που εκτιμώ και να βρεθώ επί σκηνής με καλλιτέχνες που θαυμάζω από τότε που θεωρώ πως ενηλικιώθηκα μουσικά. Να προσπαθήσω να επαναπροσδιορίζω τον εαυτό μου καλλιτεχνικά και να βρίσκω συνέχεια νέες προκλήσεις και σχέδια. Εφικτά με μεγάλο βαθμό δυσκολίας όλα αυτά, αλλά νομίζω πως το κόλπο είναι να βλέπεις την ευκαιρία σε κάθε δυσκολία που παρουσιάζεται.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!