Σταμάτης Χατζηευσταθίου - Να κατέβουμε από τις αφίσες και να αρχίσουμε να τραγουδάμε

(ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ) Συνομιλήσαμε μαζί του λίγο πριν τις παραστάσεις του στο Small Caf é και στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Γεννημένος στην Ξάνθη με σπουδές κλασσικού πιάνου και συμμετοχή σε συγκροτήματα και μαγαζιά ως κιθαρίστας, μπήκε στην δισκογραφία παρακινούμενος από τον ποιητή Άκο Δασκαλόπουλο συμμετέχοντας συνθετικά στον δίσκο της Αθηνάς Μόραλη «Τον έρωτα ρώτα». Ακολούθησαν τραγούδια τους σε δίσκους των Παντελή Θαλασσινού (Εγώ που λες), Αργυρώς Καπάρου (Η ζωή ένα φιλί), Γιώργη Χριστοδούλου (Πέφτεις), Διονύση Τσακνή (Σε έχω κρυμμένο μυστικό) μελοποιώντας στίχους άλλων στιχουργών (Θοδωρή Ποάλα, Γιώργου Κρητικού Μιχάλη Γελασάκη,) αλλά και δικούς του.

Τον Σεπτέμβριο του 2007 κυκλοφόρησε από την Lyra το πρώτο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο «Από κουρέλια νυφικό» σε μουσική και στίχους του ίδιου, με ερμηνευτές τους Παντελή Θαλασσινός, Αργυρώ Καπαρού, Γιώργη Χριστοδούλου και Κώστα Μακεδόνα. Δύο χρόνια αργότερα, στο δεύτερο του δίσκο «Σαν των ανθρώπων τις φωνές» παρουσιάστηκε ως βασικός ερμηνευτής πάντα μαζί με το Θαλασσινό αλλά και τη Γιώτα Νέγκα.

Το τραγούδι τι ρόλο μπορεί να παίξει στις ταραγμένες ημέρες μας; 
Οι μέρες που ζούμε είναι γεμάτες φόβο προς το άγνωστο κακό που πρόκειται να έρθει. Η οικονομική ανασφάλεια σίγουρα θα φέρει κοινωνικές ζυμώσεις και θα συνεχίσει με επιτυχία το σχέδιο που έχει οργανωθεί ερήμην μας, που δεν είναι άλλο από το να χάσουμε την αξιοπρέπεια και την πίστη μας. Πάντα το τραγούδι και γενικότερα η τέχνη υπήρχε πότε για να «μαλακώνει» και πότε για να αφυπνίζει τις ψυχές. Σήμερα είναι το ίδιο απαραίτητο όσο και στα χρόνια που ο έλληνας πονούσε και πεινούσε. Έχει ανάγκη να ξεσπά σ’ ένα ρεφραίν και να συγκινείται με στίχους. Του λείπει η αλήθεια. Την αποζητά και μέσα στα τραγούδια. Για 30 τόσα χρόνια συμμετείχε σ ένα πάρτι που δεν ήταν ποτέ καλεσμένος. Τουλάχιστον ας του μείνουν τα τραγούδια…

Ποιες είναι οι πηγές της έμπνευσής σας; 
Μόνο ο άνθρωπος… ή μάλλον καλύτερα ότι έχει ψυχή… Πολλές φορές τα τραγούδια δεν είναι βιωματικά, αλλά το να γράφεις επειδή σε άγγιξε κάτι από τον άγνωστο διπλανό σου, νομίζω ότι είναι μια «κοινωνική απόδειξη». Η καλύτερη στιγμή είναι όταν κάθομαι σ ένα καφέ και παρατηρώ σαν κουτσομπόλης τον κόσμο… Παρατηρώ τους τρόπους έκφρασης των ανθρώπων και κατασκευάζω ιστορίες στο μυαλό μου. Μου αρέσει να βλέπω πρόσωπα και εκφράσεις… είναι η σχιζοφρένεια μου.

Η γενιά των τραγουδοποιών φαντάζει αδύναμη στις μέρες μας. Ναι μεν εμφανίζονται αρκετοί νέοι συνοδοιπόροι όμως αδυνατούν να ορθώσουν ισχυρό ανάστημα. Γιατί; 
Είναι κυρίως πρακτικό το θέμα… Πρέπει να συνηθίσουμε να περιγράφουμε του καλλιτέχνες με τα αρχικά π.π.δ και μ.π.δ. Δηλαδή προ πτώσης δισκογραφίας και μετά πτώσης δισκογραφίας. Εννοώ ότι μετά την πτώση της δισκογραφίας, λίγες φωνές γίνονται γνωστές πια κυρίως γιατί δεν υπάρχει όλος εκείνος ο δισκογραφικός μηχανισμός για να τις κάνει γνωστές. Όμως αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος που με αφήνει και λίγο αδιάφορο.

Γιατί δεν μιλάμε για τις μικρές μουσικές σκηνές που έχουν σχεδόν κάθε μέρα και μια ξεχωριστή εμφάνιση ενός νέου καλλιτέχνη;
Και το ελπιδοφόρο είναι ότι είναι γεμάτες. Γιατί δεν μιλάμε για το ότι το internet είναι γεμάτο από καινούργια τραγούδια που τις περισσότερες φορές γίνονται επιτυχίες από στόμα σε στόμα; Νομίζω ότι είναι εποχή να κατέβουμε από τις αφίσες και να αρχίσουμε να τραγουδάμε.

Τι ονειρεύεστε;
Ό,τι κι ο καθένας.. μια ήρεμη αξιοπρεπή ζωή. Θέλω να μην ξεχάσω τα όμορφα.

Τι σας φοβίζει; 
Η βία. Ο αποχωρισμός. Φέτος είπα πολλά «αντίο». Ο θάνατος... ή έλλειψη. Το ανεκπλήρωτο...

Τι σας συγκινεί;
Τα παιδιά. Μπορείτε να με πείτε όπως θέλετε αλλά όταν είδα στην μαθητική παρέλαση τον γιό μου, δάκρυσα. Με συγκινεί ότι ακόμα μπορεί και ελπίζει… ότι ακόμα διεκδικεί.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!