Σχήμα ξεχωριστό με αναφορές στο παρελθόν του λαϊκού μας τραγουδιού, οι «Πλήρη ντάξει» διανύουν το δικό τους δρόμο στα μουσικά μας πράγματα.
Παλαιότερα ρεμπέτικα, αλλά και καινούργια σημερινά δικά τους τραγούδια συνθέτουν το ηχοτοπίο και την ταυτότητα της κομπανίας αυτής, που την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου εμφανίζεται στο Σταυρό του Νότου.
Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή για μια ωραία κουβέντα περί μουσικής δημιουργίας, διασκευής και όχι μόνο.
Πώς προέκυψε το όνομα της κομπανίας σας; Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σημειολογία πίσω από αυτό;
Το «πλήρη ντάξει» είναι ένα λογοπαίγνιο πάνω στην έκφραση «εν πλήρει τάξη» και όπως εκφέρεται από τον ένα από τους δύο πρωταγωνιστές στην πρόζα «Ο Σταύρακας μες τον τεκέ» του Σπύρου Περιστέρη το 1935. Είναι μια ιδέα του Λευτέρη την οποία υιοθετήσαμε τις πρώτες εβδομάδες της σύστασής μας σαν κομπανία χιουμορίζοντας το αίσθημα πληρότητας που βιώνουμε σαν παρέα από τις πρώτες μας κιόλας εμφανίσεις. Από την άλλη, η μουσική του Περιστέρη στο εν λόγω κομμάτι αποτελεί για εμάς σημείο αναφοράς σε σχέση με το ρεπερτόριο που αναπτύσσουμε.
Διασκευάζετε παλιά ρεμπέτικα, αλλά γράφετε και δικά σας στο ίδιο ύφος. Πόσο εύκολο είναι να γράψει κανείς σήμερα στο παλαιό ύφος; Τι γνώσεις απαιτούνται για να προκύψει ένα «νέο», αλλά «παλαιό» ηχόχρωμα; Πόσο σας έχουν βοηθήσει οι μουσικές σπουδές σε αυτή την κατεύθυνση (π.χ. γνωρίζετε τους δρόμους, τα μακάμια, ή γράφετε εμπειρικά);
Ο καθένας από εμάς έχει μελετήσει επιμέρους ιδιώματα της παραδοσιακής μουσικής και κάποιοι από εμάς έχουμε παρακολουθήσει και ολοκληρώσει κλασσικές μουσικές σπουδές έως και πανεπιστημιακές, ενώ παράλληλα έχουμε ασχοληθεί και με τελείως διαφορετικά είδη μουσικής. Το θεωρητικό και τεχνικό επίπεδο της παρέας μας θεωρούμε ότι είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο, γεγονός που μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε το ψάξιμο. Συνδυάζουμε αυτό το θεωρητικό - τεχνικό υπόβαθρο με την αγάπη που τρέφουμε για την λαϊκή μουσική και το ρεμπέτικο για να γράψουμε τα δικά μας τραγούδια. Το ύφος της μουσικής μας είναι αποτέλεσμα των προσυνθετικών επιλογών μας όπως η ενορχήστρωση, τα κουρδίσματα, οι δρόμοι, οι ρυθμοί, και άλλων εργαλείων τα οποία μεταχειριζόμαστε. Ο βαθμός δυσκολίας εξαρτάται κυρίως από το πόσο τηρείς τη συνέχεια αυτής της διαδικασίας και τί ρυθμό έχει αυτή. Αν απομακρυνθείς για κάποιο χρονικό διάστημα ίσως χάσεις κάποια από αυτά τα εργαλεία που έχεις αποκτήσει. Αν από την άλλη προχωρήσεις πολύ μέσα σε αυτή μπορεί να μην αναγνωρίσεις λάθη που προκύπτουν. Όπως και να ’χει χρειάζεται να βάλεις ένα μπούσουλα που λέμε... Γενικά θεωρούμε ότι ακολουθούμε τους παραδοσιακούς κανόνες της τραγουδοποιίας.
Πόσο «αγχωτικό» ήταν που γράψατε με τα μικρόφωνα του Νίκου Παπάζογλου; Νιώσατε σε κάποια φάση της ηχογράφησης ένα είδος ευθύνης να σας «βαραίνει»;
Αντιθέτως, νιώσαμε μια αίσθηση ελευθερίας, ιδίως μετά το άκουσμα της ηχογράφησης του πρώτου κομματιού. Άλλωστε είχαμε αφεθεί στα χέρια των δύο έμπειρων χειριστών της ηχογράφησης, του Χρήστου Μέγα και του μόνιμου επιμελητή του ήχου των τριών εκδόσεών μας, Σπύρο Σπύρου. Το γεγονός έλαβε χώρα κατά την διάρκεια της ηχογράφησης του τρίτου μας δίσκου και λειτούργησε προσθετικά ως προς την εξέλιξη του ήχου των ηχογραφήσεών μας.
Ζούμε στην εποχή των διασκευών παλαιοτέρου ρεπερτορίου. Γιατί λέτε συμβαίνει αυτό και πόσο «εύκολο» είναι να γίνεις αρεστός με δοκιμασμένα στο χρόνο τραγούδια; Από την άλλη, όταν γράφεις πάνω στις παλαιότερες φόρμες πόσο σε απασχολεί μην χαρακτηριστείς «βέβηλος» ή παλιακός;
Την ίδια εποχή της δημιουργίας του ρεμπέτικου αναπτύσσονται και άλλα είδη όπως η μουσική των fado, των blues, των tango κ.α. σε πολλά μέρη της υφηλίου. Με λίγα λόγια θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι παραδοσιακές φόρμες μεταπηδούν στο επίπεδο της λαϊκής μουσικής ή αλλιώς αστικό τραγούδι. Μερικά από αυτά τα είδη προχώρησαν υφολογικά και εξελίχθηκαν. Άλλα έμειναν στάσιμα ή χάθηκαν. Μπορεί όμως κάποιος με μια απλή αναζήτηση να διαπιστώσει ότι πολλοί σύγχρονοι δημιουργοί φτιάχνουν τραγούδια σε παλιό ύφος από επιλογή προσωπική και ότι δεν έπαψε ποτέ το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών να γυρίζει γύρω από το παραδοσιακό ύφος τραγουδοποιίας. Κάτω από αυτή την λογική δεν αισθανόμαστε υπόλογοι των πράξεών μας. Αντιθέτως θεωρούμε ότι προβάλουμε τον πλούσιο λαϊκό πολιτισμό και συμμετέχουμε στην εξέλιξή του. Οι διασκευές πολλές φορές προσθέτουν ουσιαστικά στοιχεία στην εξέλιξη της μουσικής (πχ. Hey Joe - Hendrix). Σε πολλές περιπτώσεις προάγουν το εκφραστικό και ερμηνευτικό επίπεδο κατά ένα μεγάλο βαθμό. Πολλοί δημιουργοί τις εντάσσουν μέσα στο ρεπερτόριό τους με έξυπνο και λειτουργικό τρόπο, πράγμα που τους βοηθάει να επικοινωνήσουν την δουλεια τους αλλά και το κοινό να κατανοήσει τη ροή ενός έργου ή μιας παράστασης. Στην λαϊκή - pop μουσική είναι πάγια τακτική. Από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με το αισθητήριο των ακροατών και το πώς αυτό είναι διαμορφωμένο. Τις αναζητήσεις και τις προτιμήσεις του.
Στην περίπτωσή σας, φαίνεται η αναγνώριση να ξεκίνησε από το εξωτερικό προς το εσωτερικό. Δεν είναι λίγο παράξενο αυτό; Πως το εξηγείτε; Πως ακούγονται άραγε οι φόρμες του ρεμπέτικου στα δυτικά αυτιά; Τι σχόλια ακούτε;
Θεωρούμε ότι η εξέλιξή μας στηρίζεται πάνω στις βάσεις που εμείς θέτουμε και η όποια αναγνώριση υπάρχει, έχει επιτευχθεί με φυσικό τρόπο. Ζούμε και δημιουργούμε μέσα σε ένα περιβάλλον που επιδεικνύει μεγάλη και ποικίλη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Αισθανόμαστε μέρος αυτής της κοινότητας και είμαστε σε καθημερινή διάδραση με τους ανθρώπους που την αποτελούν. Το ενδιαφέρον λοιπόν, από όπου και αν προέχεται, εκδηλώνεται πρώτα για αυτήν την ευρεία καλλιτεχνική δράση και κατά συνέπεια και για εμάς. Οι πρώτες ουσιαστικές επαφές με ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό έγιναν το Νοέμβριο του 2016 σε Βέλγιο και Ολλανδία και εν συνεχεία και στην Κύπρο όπου δώσαμε παραστάσεις. Το κοινό αγκάλιασε την μουσική μας, οι διοργανώσεις ήταν υποδειγματικές και η φιλοξενία άψογη. Ετοιμαζόμαστε και για άλλα ταξίδια σε Αυστραλία και Μ. Βρετανία και συζητάμε πολλά ακόμα αφού υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον. Μόνο ευγνωμοσύνη για την αγάπη και την εκτίμηση που τρέφουν για εμάς.
Κυκλοφορείτε δίσκους σε μια εποχή που η δισκογραφία βρίσκεται στον επιθανάτιο ρόγχο. Τι είναι αυτό που σας ωθεί στην συγκεκριμένη τακτική;
Οι λόγοι είναι κυρίως καλλιτεχνικοί και αφορούν την αισθητική που θέλουμε να προβάλουμε μέσω του έργου μας. Επίσης, όπως καταλαβαίνετε, η έκδοση ενός δίσκου περιλαμβάνει την ανάπτυξη πολλών δραστηριοτήτων και απαιτεί την συνεργασία πολλών ανθρώπων πράγμα το οποίο επιζητούμε καθώς κερδίζουμε ένα σωρό εμπειρίες. Τέλος, η πρόκληση στο να ανταπεξέλθουμε σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα.
Στις δύσκολες αυτές εποχές που διανύουμε, όπου όλα τα επαγγέλματα και μαζί με αυτά και η μουσική βιομηχανία αντιμετωπίζουν την κρίση, κατά πόσο μπορεί να βιοπορίζεται ένας μουσικός από αυτή καθαυτή την βασική του ιδιότητα;
Είναι πράγματι δύσκολο. Προυποθέτει καλή προετοιμασία και σοβαρή αντιμετώπιση των επιλογών που σου δίνονται. Αν και το επίπεδο της επικοινωνίας έχει γίνει υψηλότερο, το πλήθος της πληροφορίας καθιστά πολλές φορές αδύνατο το γεγονός το έργου κάποιου να φτάσει σε αυτούς που ενδεχομένως ενδιαφέρονται για αυτό. Ο βιοπορισμός είναι ένας συνεχής αγώνας για το σύνολο σχεδόν των μουσικών που ζουν στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια πολλοί αξιόλογοι φίλοι έχουν φύγει στο εξωτερικό και χαιρόμαστε που τα καταφέρνουν εκεί, αλλά και λυπούμαστε που χάσαμε την παρέα τους.
Σε ποιες περιστάσεις ακούτε μουσική και με ποιον τρόπο (mp3, ραδιόφωνο, δίσκος βινυλίου, cd); Ακούσατε κάτι καλό τελευταία; «Ζηλέψατε» κάτι;
Μόνο χαιρόμαστε, δεν ζηλεύουμε. Τα τελευταία πέντε - έξι χρόνια, μόνο από την Θεσσαλονίκη, εχουν γίνει εκατοντάδες μουσικές εκδόσεις στις οποίες διακρίνεις υψηλή αισθητική σε διάφορα επίπεδα (στίχο, μουσική, ηχοληψία, artworks). Χαιρόμαστε που το περιβάλλον γύρω μας είναι ζωντανό και δημιουργικό. Ακούμε την καινούργια μουσική που βγαίνει, αλλά και την παλιά που μας εμπνέει σε όλα τα format που αναφέρατε στην ερώτησή σας. Προτρέπουμε τους αναγνώστες σας να ακούσουνε αυτή την νέα μουσική που παράγεται και εγγυόμαστε ότι θα ανακαλύψουν μια παράλληλη πραγματικότητα.
Θυμόσαστε πότε ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία; Ακούτε ραδιόφωνο σήμερα;
Ακούμε ραδιόφωνο και έχουμε μάλιστα την τιμή να εντάσσεται η μουσική μας όλο και πιο συχνά στις λίστες των ραδιοφωνικών παραγωγών. Επίσης φιλοξενούμαστε και σαν κομπανία σε ζωντανές ραδιοφωνικές εκπομπές και μας αρέσει πολύ αυτή η διαδικασία. Σαν κοινή μνήμη έχουμε, τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα από φίλους, κυρίως από την Ελλάδα οι οποίοι, περιχαρείς, μας πληροφορούσανε για της ραδιοφωνικές εκπομπές των τραγουδιών μας, τον καιρό μετά την πρώτη δισκογραφική μας δουλειά.
Μπορεί η τέχνη - και ειδικότερα το τραγούδι - να «ζεστάνει» τις καρδιές των ανθρώπων σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε; Ποιος ο ρόλος της τέχνης, και ειδικότερα του τραγουδιού, σε καιρούς κρίσης;
Η τέχνη είναι αποκούμπι, είναι καταφύγιο ιδίως στις δύσκολες στιγμές. Αισθανόμαστε ότι λειτουργεί ως αγωγός μιας φυσικής αντίδρασης και ρήξης με την κοινωνική πραγματικότητα. Εκφράζει τον τρόπο σκέψης που έχουμε, οπότε, εν δυνάμει, μπορεί να επηρεάσει την πραγματικότητα αυτή. Όσο ενδυναμώνεται η ποιότητά της, τόσο ανεβαίνει και το συλλογικό πνευματικό επίπεδο πράγμα που μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά. Η ανάληψη της ευθύνης από μέρους των καλλιτεχνών για τα έργα που παράγουν, από την μία, και οι συνειδητές και προσεκτικές επιλογές του κοινού, από την άλλη, μπορεί να βελτιώσουν εν γένει την ποιότητα της καθημερινότητας.
Οι πλήρη ντάξει είναι:
Κατερίνα Δούκα: τραγούδι, κουτάλια, ζήλιες
Μανώλης Πορφυράκης: τραγούδι, κιθάρα
Λευτέρης Τσικουρίδης: τραγούδι, μπουζούκι
Χρήστος Παππάς: τραγούδι, μπουζούκι, μπαγλαμάς, κιθάρα
Παλαιότερα ρεμπέτικα, αλλά και καινούργια σημερινά δικά τους τραγούδια συνθέτουν το ηχοτοπίο και την ταυτότητα της κομπανίας αυτής, που την Παρασκευή 24 Νοεμβρίου εμφανίζεται στο Σταυρό του Νότου.
Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή για μια ωραία κουβέντα περί μουσικής δημιουργίας, διασκευής και όχι μόνο.
Πώς προέκυψε το όνομα της κομπανίας σας; Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σημειολογία πίσω από αυτό;
Το «πλήρη ντάξει» είναι ένα λογοπαίγνιο πάνω στην έκφραση «εν πλήρει τάξη» και όπως εκφέρεται από τον ένα από τους δύο πρωταγωνιστές στην πρόζα «Ο Σταύρακας μες τον τεκέ» του Σπύρου Περιστέρη το 1935. Είναι μια ιδέα του Λευτέρη την οποία υιοθετήσαμε τις πρώτες εβδομάδες της σύστασής μας σαν κομπανία χιουμορίζοντας το αίσθημα πληρότητας που βιώνουμε σαν παρέα από τις πρώτες μας κιόλας εμφανίσεις. Από την άλλη, η μουσική του Περιστέρη στο εν λόγω κομμάτι αποτελεί για εμάς σημείο αναφοράς σε σχέση με το ρεπερτόριο που αναπτύσσουμε.
Διασκευάζετε παλιά ρεμπέτικα, αλλά γράφετε και δικά σας στο ίδιο ύφος. Πόσο εύκολο είναι να γράψει κανείς σήμερα στο παλαιό ύφος; Τι γνώσεις απαιτούνται για να προκύψει ένα «νέο», αλλά «παλαιό» ηχόχρωμα; Πόσο σας έχουν βοηθήσει οι μουσικές σπουδές σε αυτή την κατεύθυνση (π.χ. γνωρίζετε τους δρόμους, τα μακάμια, ή γράφετε εμπειρικά);
Ο καθένας από εμάς έχει μελετήσει επιμέρους ιδιώματα της παραδοσιακής μουσικής και κάποιοι από εμάς έχουμε παρακολουθήσει και ολοκληρώσει κλασσικές μουσικές σπουδές έως και πανεπιστημιακές, ενώ παράλληλα έχουμε ασχοληθεί και με τελείως διαφορετικά είδη μουσικής. Το θεωρητικό και τεχνικό επίπεδο της παρέας μας θεωρούμε ότι είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο, γεγονός που μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε το ψάξιμο. Συνδυάζουμε αυτό το θεωρητικό - τεχνικό υπόβαθρο με την αγάπη που τρέφουμε για την λαϊκή μουσική και το ρεμπέτικο για να γράψουμε τα δικά μας τραγούδια. Το ύφος της μουσικής μας είναι αποτέλεσμα των προσυνθετικών επιλογών μας όπως η ενορχήστρωση, τα κουρδίσματα, οι δρόμοι, οι ρυθμοί, και άλλων εργαλείων τα οποία μεταχειριζόμαστε. Ο βαθμός δυσκολίας εξαρτάται κυρίως από το πόσο τηρείς τη συνέχεια αυτής της διαδικασίας και τί ρυθμό έχει αυτή. Αν απομακρυνθείς για κάποιο χρονικό διάστημα ίσως χάσεις κάποια από αυτά τα εργαλεία που έχεις αποκτήσει. Αν από την άλλη προχωρήσεις πολύ μέσα σε αυτή μπορεί να μην αναγνωρίσεις λάθη που προκύπτουν. Όπως και να ’χει χρειάζεται να βάλεις ένα μπούσουλα που λέμε... Γενικά θεωρούμε ότι ακολουθούμε τους παραδοσιακούς κανόνες της τραγουδοποιίας.
Πόσο «αγχωτικό» ήταν που γράψατε με τα μικρόφωνα του Νίκου Παπάζογλου; Νιώσατε σε κάποια φάση της ηχογράφησης ένα είδος ευθύνης να σας «βαραίνει»;
Αντιθέτως, νιώσαμε μια αίσθηση ελευθερίας, ιδίως μετά το άκουσμα της ηχογράφησης του πρώτου κομματιού. Άλλωστε είχαμε αφεθεί στα χέρια των δύο έμπειρων χειριστών της ηχογράφησης, του Χρήστου Μέγα και του μόνιμου επιμελητή του ήχου των τριών εκδόσεών μας, Σπύρο Σπύρου. Το γεγονός έλαβε χώρα κατά την διάρκεια της ηχογράφησης του τρίτου μας δίσκου και λειτούργησε προσθετικά ως προς την εξέλιξη του ήχου των ηχογραφήσεών μας.
Ζούμε στην εποχή των διασκευών παλαιοτέρου ρεπερτορίου. Γιατί λέτε συμβαίνει αυτό και πόσο «εύκολο» είναι να γίνεις αρεστός με δοκιμασμένα στο χρόνο τραγούδια; Από την άλλη, όταν γράφεις πάνω στις παλαιότερες φόρμες πόσο σε απασχολεί μην χαρακτηριστείς «βέβηλος» ή παλιακός;
Την ίδια εποχή της δημιουργίας του ρεμπέτικου αναπτύσσονται και άλλα είδη όπως η μουσική των fado, των blues, των tango κ.α. σε πολλά μέρη της υφηλίου. Με λίγα λόγια θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι παραδοσιακές φόρμες μεταπηδούν στο επίπεδο της λαϊκής μουσικής ή αλλιώς αστικό τραγούδι. Μερικά από αυτά τα είδη προχώρησαν υφολογικά και εξελίχθηκαν. Άλλα έμειναν στάσιμα ή χάθηκαν. Μπορεί όμως κάποιος με μια απλή αναζήτηση να διαπιστώσει ότι πολλοί σύγχρονοι δημιουργοί φτιάχνουν τραγούδια σε παλιό ύφος από επιλογή προσωπική και ότι δεν έπαψε ποτέ το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών να γυρίζει γύρω από το παραδοσιακό ύφος τραγουδοποιίας. Κάτω από αυτή την λογική δεν αισθανόμαστε υπόλογοι των πράξεών μας. Αντιθέτως θεωρούμε ότι προβάλουμε τον πλούσιο λαϊκό πολιτισμό και συμμετέχουμε στην εξέλιξή του. Οι διασκευές πολλές φορές προσθέτουν ουσιαστικά στοιχεία στην εξέλιξη της μουσικής (πχ. Hey Joe - Hendrix). Σε πολλές περιπτώσεις προάγουν το εκφραστικό και ερμηνευτικό επίπεδο κατά ένα μεγάλο βαθμό. Πολλοί δημιουργοί τις εντάσσουν μέσα στο ρεπερτόριό τους με έξυπνο και λειτουργικό τρόπο, πράγμα που τους βοηθάει να επικοινωνήσουν την δουλεια τους αλλά και το κοινό να κατανοήσει τη ροή ενός έργου ή μιας παράστασης. Στην λαϊκή - pop μουσική είναι πάγια τακτική. Από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με το αισθητήριο των ακροατών και το πώς αυτό είναι διαμορφωμένο. Τις αναζητήσεις και τις προτιμήσεις του.
Στην περίπτωσή σας, φαίνεται η αναγνώριση να ξεκίνησε από το εξωτερικό προς το εσωτερικό. Δεν είναι λίγο παράξενο αυτό; Πως το εξηγείτε; Πως ακούγονται άραγε οι φόρμες του ρεμπέτικου στα δυτικά αυτιά; Τι σχόλια ακούτε;
Θεωρούμε ότι η εξέλιξή μας στηρίζεται πάνω στις βάσεις που εμείς θέτουμε και η όποια αναγνώριση υπάρχει, έχει επιτευχθεί με φυσικό τρόπο. Ζούμε και δημιουργούμε μέσα σε ένα περιβάλλον που επιδεικνύει μεγάλη και ποικίλη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Αισθανόμαστε μέρος αυτής της κοινότητας και είμαστε σε καθημερινή διάδραση με τους ανθρώπους που την αποτελούν. Το ενδιαφέρον λοιπόν, από όπου και αν προέχεται, εκδηλώνεται πρώτα για αυτήν την ευρεία καλλιτεχνική δράση και κατά συνέπεια και για εμάς. Οι πρώτες ουσιαστικές επαφές με ανθρώπους που ζουν στο εξωτερικό έγιναν το Νοέμβριο του 2016 σε Βέλγιο και Ολλανδία και εν συνεχεία και στην Κύπρο όπου δώσαμε παραστάσεις. Το κοινό αγκάλιασε την μουσική μας, οι διοργανώσεις ήταν υποδειγματικές και η φιλοξενία άψογη. Ετοιμαζόμαστε και για άλλα ταξίδια σε Αυστραλία και Μ. Βρετανία και συζητάμε πολλά ακόμα αφού υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον. Μόνο ευγνωμοσύνη για την αγάπη και την εκτίμηση που τρέφουν για εμάς.
Κυκλοφορείτε δίσκους σε μια εποχή που η δισκογραφία βρίσκεται στον επιθανάτιο ρόγχο. Τι είναι αυτό που σας ωθεί στην συγκεκριμένη τακτική;
Οι λόγοι είναι κυρίως καλλιτεχνικοί και αφορούν την αισθητική που θέλουμε να προβάλουμε μέσω του έργου μας. Επίσης, όπως καταλαβαίνετε, η έκδοση ενός δίσκου περιλαμβάνει την ανάπτυξη πολλών δραστηριοτήτων και απαιτεί την συνεργασία πολλών ανθρώπων πράγμα το οποίο επιζητούμε καθώς κερδίζουμε ένα σωρό εμπειρίες. Τέλος, η πρόκληση στο να ανταπεξέλθουμε σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα.
Στις δύσκολες αυτές εποχές που διανύουμε, όπου όλα τα επαγγέλματα και μαζί με αυτά και η μουσική βιομηχανία αντιμετωπίζουν την κρίση, κατά πόσο μπορεί να βιοπορίζεται ένας μουσικός από αυτή καθαυτή την βασική του ιδιότητα;
Είναι πράγματι δύσκολο. Προυποθέτει καλή προετοιμασία και σοβαρή αντιμετώπιση των επιλογών που σου δίνονται. Αν και το επίπεδο της επικοινωνίας έχει γίνει υψηλότερο, το πλήθος της πληροφορίας καθιστά πολλές φορές αδύνατο το γεγονός το έργου κάποιου να φτάσει σε αυτούς που ενδεχομένως ενδιαφέρονται για αυτό. Ο βιοπορισμός είναι ένας συνεχής αγώνας για το σύνολο σχεδόν των μουσικών που ζουν στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια πολλοί αξιόλογοι φίλοι έχουν φύγει στο εξωτερικό και χαιρόμαστε που τα καταφέρνουν εκεί, αλλά και λυπούμαστε που χάσαμε την παρέα τους.
Σε ποιες περιστάσεις ακούτε μουσική και με ποιον τρόπο (mp3, ραδιόφωνο, δίσκος βινυλίου, cd); Ακούσατε κάτι καλό τελευταία; «Ζηλέψατε» κάτι;
Μόνο χαιρόμαστε, δεν ζηλεύουμε. Τα τελευταία πέντε - έξι χρόνια, μόνο από την Θεσσαλονίκη, εχουν γίνει εκατοντάδες μουσικές εκδόσεις στις οποίες διακρίνεις υψηλή αισθητική σε διάφορα επίπεδα (στίχο, μουσική, ηχοληψία, artworks). Χαιρόμαστε που το περιβάλλον γύρω μας είναι ζωντανό και δημιουργικό. Ακούμε την καινούργια μουσική που βγαίνει, αλλά και την παλιά που μας εμπνέει σε όλα τα format που αναφέρατε στην ερώτησή σας. Προτρέπουμε τους αναγνώστες σας να ακούσουνε αυτή την νέα μουσική που παράγεται και εγγυόμαστε ότι θα ανακαλύψουν μια παράλληλη πραγματικότητα.
Θυμόσαστε πότε ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; Ποιο ήταν αυτό και σε ποια συγκυρία; Ακούτε ραδιόφωνο σήμερα;
Ακούμε ραδιόφωνο και έχουμε μάλιστα την τιμή να εντάσσεται η μουσική μας όλο και πιο συχνά στις λίστες των ραδιοφωνικών παραγωγών. Επίσης φιλοξενούμαστε και σαν κομπανία σε ζωντανές ραδιοφωνικές εκπομπές και μας αρέσει πολύ αυτή η διαδικασία. Σαν κοινή μνήμη έχουμε, τα τηλεφωνήματα και τα μηνύματα από φίλους, κυρίως από την Ελλάδα οι οποίοι, περιχαρείς, μας πληροφορούσανε για της ραδιοφωνικές εκπομπές των τραγουδιών μας, τον καιρό μετά την πρώτη δισκογραφική μας δουλειά.
Μπορεί η τέχνη - και ειδικότερα το τραγούδι - να «ζεστάνει» τις καρδιές των ανθρώπων σε αυτούς τους καιρούς που διανύουμε; Ποιος ο ρόλος της τέχνης, και ειδικότερα του τραγουδιού, σε καιρούς κρίσης;
Η τέχνη είναι αποκούμπι, είναι καταφύγιο ιδίως στις δύσκολες στιγμές. Αισθανόμαστε ότι λειτουργεί ως αγωγός μιας φυσικής αντίδρασης και ρήξης με την κοινωνική πραγματικότητα. Εκφράζει τον τρόπο σκέψης που έχουμε, οπότε, εν δυνάμει, μπορεί να επηρεάσει την πραγματικότητα αυτή. Όσο ενδυναμώνεται η ποιότητά της, τόσο ανεβαίνει και το συλλογικό πνευματικό επίπεδο πράγμα που μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα πιο καθαρά. Η ανάληψη της ευθύνης από μέρους των καλλιτεχνών για τα έργα που παράγουν, από την μία, και οι συνειδητές και προσεκτικές επιλογές του κοινού, από την άλλη, μπορεί να βελτιώσουν εν γένει την ποιότητα της καθημερινότητας.
Οι πλήρη ντάξει είναι:
Κατερίνα Δούκα: τραγούδι, κουτάλια, ζήλιες
Μανώλης Πορφυράκης: τραγούδι, κιθάρα
Λευτέρης Τσικουρίδης: τραγούδι, μπουζούκι
Χρήστος Παππάς: τραγούδι, μπουζούκι, μπαγλαμάς, κιθάρα
