«Οι στίχοι χρόνια δεν κοιτούν». Με αυτά τα λόγια ανοίγει το θέμα της η Ζωή Λιάκα στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ προλογίζοντας τον Γιάννη Βασιλόπουλο, τον νεότερο στιχουργό της ελληνικής δισκογραφίας που δισκογραφεί σήμερα, όπως σημειώνει στα χτυπητά σημεία του άρθρου.
Και συνεχίζει η δημοσιογράφος με το «καλωσόρισμα» του Φοίβου Δεληβοριά στον Γιάννη Βασιλόπουλο, την ερμηνεύτρια Δήμητρα Σελεμίδου και τον συνθέτη Σπύρο Παρασκευάκο για το δίσκο τους «Τρίτη Έξοδος».
Στην ερώτηση της Λιάκα αν τα τραγούδια που γράφονται σήμερα μπορούν να αντέξουν στο χρόνο ή ακολουθούν τον κώδικα μια γενικότερης και εφήμερης κουλτούρας, ο Γιάννης Βασιλόπουλος απάντησε:
«Υπάρχουν πάντα και τα δύο και δύσκολα μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο που μονοπωλείται αποκλειστικά από τη μία ή την άλλη πλευρά. Μάλλον θα ήταν δυσβάσταχρο. Μελετώντας ενότητες τραγουδιών του 20ού αιώνα, βρίσκει κανείς τον Γκάτσο, τον Ελευθερίου, τον Παπαδόπουλο, τον Τριπολίτη, τον Αλκαίο, τον Καρασούλο, την Νικολακοπούλου και άλλους που άνοιξαν ρωγμές στο δεύτερο μισό του αιώνα για να τον βλέπουμε σήμερα τόσο φωτεινό. Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, είναι όσοι δεν τα κατάφεραν. Έχουμε ακόμα πάνω από 80 χρόνια για να ανοίξουν οι νέες ρωγμές».
Ο Γιάννης Βασιλόπουλος ταξίδεψε λίγο πίσω στα χρόνια την εποχή του Γυμνασίου: «Μέχρι τότε άκουγα κυρίως ξένη μουσική, ορχηστρικά έργα, εναλλακτικά συγκροτήματα. Όταν στράφηκα στην ελληνική έντεχνη μουσική, υπήρξαν πολύ φωτεινές στιγμές στην αναζήτησή μου, όπου ο στίχος, η μουσική, η ερμηνεία, και φυσικά οτιδήποτε άλλο περιλαμβάνει η ενεργή παρουσία ενός καλλιτέχνη, κέρδιζαν στο σύνολο, αλλά αυτή τη φορά κυρίως στα επιμέρους σημεία. Εγώ είχα ήδη αναπτύξει μια σχέση με τη συγγραφή διατηρώντας ένα ιστολόγιο, οπότε η μεγάλη συγκίνηση που ένιωσα όταν μπήκα σε αυτόν τον νέο κόσμο της μουσικής, μου υπαγόρευσε τη συνέχεια».
*Ο Γιάννης Βασιλόπουλος, δεξιά και στις δύο φωτογραφίες με τους συντελεστές του δίσκου «Τρίτη Έξοδος».
Και συνεχίζει η δημοσιογράφος με το «καλωσόρισμα» του Φοίβου Δεληβοριά στον Γιάννη Βασιλόπουλο, την ερμηνεύτρια Δήμητρα Σελεμίδου και τον συνθέτη Σπύρο Παρασκευάκο για το δίσκο τους «Τρίτη Έξοδος».
Στην ερώτηση της Λιάκα αν τα τραγούδια που γράφονται σήμερα μπορούν να αντέξουν στο χρόνο ή ακολουθούν τον κώδικα μια γενικότερης και εφήμερης κουλτούρας, ο Γιάννης Βασιλόπουλος απάντησε:
«Υπάρχουν πάντα και τα δύο και δύσκολα μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο που μονοπωλείται αποκλειστικά από τη μία ή την άλλη πλευρά. Μάλλον θα ήταν δυσβάσταχρο. Μελετώντας ενότητες τραγουδιών του 20ού αιώνα, βρίσκει κανείς τον Γκάτσο, τον Ελευθερίου, τον Παπαδόπουλο, τον Τριπολίτη, τον Αλκαίο, τον Καρασούλο, την Νικολακοπούλου και άλλους που άνοιξαν ρωγμές στο δεύτερο μισό του αιώνα για να τον βλέπουμε σήμερα τόσο φωτεινό. Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, είναι όσοι δεν τα κατάφεραν. Έχουμε ακόμα πάνω από 80 χρόνια για να ανοίξουν οι νέες ρωγμές».
Ο Γιάννης Βασιλόπουλος ταξίδεψε λίγο πίσω στα χρόνια την εποχή του Γυμνασίου: «Μέχρι τότε άκουγα κυρίως ξένη μουσική, ορχηστρικά έργα, εναλλακτικά συγκροτήματα. Όταν στράφηκα στην ελληνική έντεχνη μουσική, υπήρξαν πολύ φωτεινές στιγμές στην αναζήτησή μου, όπου ο στίχος, η μουσική, η ερμηνεία, και φυσικά οτιδήποτε άλλο περιλαμβάνει η ενεργή παρουσία ενός καλλιτέχνη, κέρδιζαν στο σύνολο, αλλά αυτή τη φορά κυρίως στα επιμέρους σημεία. Εγώ είχα ήδη αναπτύξει μια σχέση με τη συγγραφή διατηρώντας ένα ιστολόγιο, οπότε η μεγάλη συγκίνηση που ένιωσα όταν μπήκα σε αυτόν τον νέο κόσμο της μουσικής, μου υπαγόρευσε τη συνέχεια».
*Ο Γιάννης Βασιλόπουλος, δεξιά και στις δύο φωτογραφίες με τους συντελεστές του δίσκου «Τρίτη Έξοδος».
