Νίκος Ζουρνής - «Μέχρι να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση»

Ο νεαρός τραγουδοποιός Νίκος Ζουρνής, ο οποίος, ήρθε με ένα «Ποδήλατο», το 2009, για να συναντήσει «Όλα τα χρώματα του Μπλε», τρία χρόνια αργότερα, είναι από τις περιπτώσεις νέων καλλιτεχνών, που από τις πρώτες νότες που ακούς σε ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο, καταλαβαίνεις ότι είναι δικό του. Έχει προσωπικό στυλ, σαφώς επηρεασμένο από το χώρο του ρεμπέτικου, του εναλλακτικού αλλά και του ροκ τραγουδιού, με παραδοσιακές πινελιές, και μία βαθιά ερμηνευτική δεινότητα που μαγεύει το αυτί, χωρίς εξάρσεις. Στο νέο του δίσκου βρίσκουμε ποίηση Μάνου Ελευθερίου, Θοδωρή Γκόνη και Διονύσιου Καψάλη και λιτές ενορχηστρώσεις που αναδεικνύουν τους στίχους. Χαμηλών τόνων και με τα πόδια γερά στη γη, σε μία εποχή κρίσης, ο Νίκος Ζουρνής δεν επαναπαύεται και αφήνει το δικό του στίγμα στην τραγουδοποιΐα.

Τι συμβολίζει για σένα το μπλε και οι παραλλαγές του;
Θάλασσα, ουρανός, ορίζοντας και Ελλάδα. Η αγάπη μου για τη θάλασσα παραλίγο να με οδηγήσει στη σχολή εμποροπλοιάρχων όταν τελείωνα το σχολείο. Τελικά σκέφτηκα ότι δε θα μπορούσα να είμαι και μουσικός και ναυτικός και έτσι εγκατέλειψα τα σχέδια για ταξίδια μες στα καράβια. Επίσης ο τίτλος «Όλα τα χρώματα του μπλε» (από το ομώνυμο ποίημα του Μάνου Ελευθερίου) υπονοεί ότι στο δίσκο υπάρχουν επιρροές από ένα μεγάλο φάσμα της ελληνικής μουσικής. Έτσι μου φαίνεται εμένα δηλαδή…

Ο Σωκράτης Μάλαμας έπαιξε σημαντικό ρόλο στο ξεκίνημά σου. Τι σας δένει, τι σας διαχωρίζει; Τι απαντάς στις όποιες συγκρίσεις;
Όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική δεν είχα στο νου μου ότι η κατανάλωση πολλών «εργατοωρών» ακούγοντας Μάλαμα θα με επηρεάσει τόσο. Ωστόσο ένας άνθρωπος που λέει «Καλύτερα ζητιάνος παρά υπουργός» στο συγκεκριμένο κόσμο που ζούμε είναι μια ενθάρρυνση και μια βοήθεια. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Είναι σημείο αναφοράς που επιστρέφω όποτε όλα γύρω φαίνονται μαύρα. Οπότε συνεχίζω το δρόμο μου και ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει. Μας δένουν πολλά. Δε με διαχωρίζει τίποτα από κανέναν. Ο χώρος είναι ένας. Οι δρόμοι διαφορετικοί.

Μάνος Ελευθερίου και Θοδωρής Γκόνης. Δύο κεφάλαια της ελληνικής ποίησης και στιχουργικής. Πώς προέκυψε η συνεργασία στο νέο δίσκο και τι αποκόμισες;
Αποκόμισα τη γενναιοδωρία των σπουδαίων ποιητών και έγιναν πραγματικότητα τα όνειρά μου. Ο δίσκος έχει κι ένα μελοποιημένο ποίημα του επίσης σπουδαίου Διονύση Καψάλη. Τους ευχαριστώ πολύ κι εύχομαι να έχω πάλι την τιμή να μελοποιήσω ένα κείμενό τους. Η συνεργασία προέκυψε μέσω του Άγγελου Σφακιανάκη που έκανε την παραγωγή του πρώτου δίσκου.

Όταν τελειώνει ένα «έργο» τι μένει;
Η επιθυμία να ξεκινήσεις το επόμενο. Κάθε φορά φλέγομαι για τα καινούργια τραγούδια και ο νους μου είναι συνέχεια εκεί. Δεν ησυχάζω ποτέ αν δεν γράφω τραγούδια.

Το δικό σου λιμάνι ποιο είναι;
Η πλήρης απομόνωση κατά διαστήματα σε κάποιο έρημο σπίτι οπουδήποτε στην Ελλάδα. Εκεί που δεν ξέρω κανέναν. Ένα δωμάτιο, μία κιθάρα, λευκές κόλλες χαρτί, ένα μολύβι, ένα τραπέζι κι ένα παράθυρο. Μέρες περνάνε έτσι. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να φεύγω και πιο συχνά και πιο πολύ…