Την γνωρίζω παιδιόθεν. Από το 6ο Δημοτικό Σχολείο Αμαρουσίου όπου πηγαίναμε και οι δυο. Από εκείνη την εποχή που ήταν το όμορφο κοριτσάκι που τραγουδούσε σόλο στη χορωδία, με το οποίο ήμασταν ερωτευμένοι όλοι εμείς οι «άσημοι» χορωδεοί με τα λευκά πουκαμισάκια και τα ψάθινα καπέλα. Έχω τη φωνή της στα αυτιά μου από τις πρώτες. Κάθε φορά που κάνει κάτι καινούργιο, αν δεν το γνωρίζω από πριν, σπεύδω να το «ψάξω».
Μιλώ για την Κατερίνα Κυρμιζή που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό έναν δίσκο ιδιαίτερο, ένα δίσκο που φανερώνει τη γυναικεία οπτική σημαντικών θεμάτων και τιτλοφορείται: «Της καρδιάς μου οι κάκτοι». Είπα να μη δοκιμάσουμε μια απλή συνέντευξη. Σκέφτηκα να δοκιμάσουμε κάτι πιο δυνατό, πιο συναισθηματικό, πιο αγαπησιάρικο. Και δέχτηκε.
Κιθάρα
Ανάσα. Φως. Φυλακή. Τελείωση. Όλα μου τα δάκρυα, όλοι μου οι γελοίοι έρωτες, όλες μου οι ήττες έχουν δονηθεί μυστικά στις χορδές της, έχουν κρυφτεί στο ηχείο της το οποίο στη σιωπή τίς γνέθει σε αόρατο νήμα και υφαίνει με αυτά τον μανδύα της μουσικής μου.
Τραγούδι
Ανάμνηση κραταιά. Ο μπαμπάς μου να κάνει ασκήσεις φωνητικής κάθε απόγευμα. Κάθε μελωδική γραμμή γίνεται θέμα αρμονίας στις εκδρομές που λύνεται αυτοσχέδια από εμένα την αδερφή, τη μαμά και τον μπαμπά. Αγκίστρι πάνω σε καλάμι, το πετώ βαθιά στη θάλασσα της αντίληψης ψαρεύοντας προσοχή. Ενεργειακά νήματα, ελαστικές οπτικές ίνες που ξεχύνονται από το στόμα μου για να ψηλαφίσουν και να αισθανθούν τον κόσμο. Το τραγούδι η δική μου αφή.
6ο Δημοτικό σχολείο Αμαρουσίου
Όλη μου η παιδική ζωή μου εκτός από την Δ τάξη που την έκανα στη Λάρισα. Δεν συνήλθα ποτέ από τότε. Ο Στρατής που αγαπούσα μέχρι την Β Δημοτικού, ο Δημήτρης που αγαπούσα από την Δ Δημοτικού μέχρι την Α Γυμνασίου. Η φίλη μου Κωνσταντίνα, τής έδινα το μήλο μου, μού έδινε το σάντουιτς της σιωπηλά. Ο κος Ζαχαρίας (to sir with love) μια λατρεμένη θεότητα για όλο το ΣΤ 1. Η φορά της γραφής αναποφάσιστη: προς τα δεξιά, προς τα αριστερά, στο κέντρο… τα γραπτά μου πραγματικές κουρελούδες δυσλεκτικής ανορθογραφίας και μέσα σε όλα αυτά μια επίμονη μοναξιά.
Θέμης Μακαντάσης
«Ο φωνακλάς της γειτονιάς σας τραγουδάει χαρωπά!». Ο τρελός του χωριού, με το γαλάζιο βλέμμα όλο καλοσύνη.. Ο μαέστρος που μας έμαθε Ξαρχάκο και Μαρκόπουλο, ηχώ από όλους μας να τραγουδάμε με τα ψαθάκια και τα κόκκινα μαντήλια εν χορό: «Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο και τραγουδάμε». Κι εγώ, πρώτη φωνή, πρώτη μούρη πρώτη φορά κρατώ μικρόφωνο. Ο δάσκαλος που ερχόταν σπίτι μας με το «κατσαριδάκι» του.
Νίκος Γρηγοριάδης
Ο επίμονος κηπουρός μου. Οι μελωδίες ρέουν και οι αρμονίες οργιάζουν στα χέρια του. Υπεραισιόδοξος, τίμιος, τελειομανής κι εργασιομανής όσο δεν φαντάζεσαι αλλά και φωνακλάς και γκρινιάρης και ακατάστατος. Ανεκδοτάκιας παλιάς κοπής, αν ξεκινήσει θα σταματήσει μετά από 3 ώρες και θα έχεις κάνει six pack από τα γέλια. Ό,τι και να πω αδικεί τα αισθήματα και τα γεγονότα. Ζούμε 22 χρόνια μαζί… Είναι σύζυγός μου, πατέρας της κόρης μου και η καλύτερη επιλογή μου!
Γιάννης Πετρίδης
Ο άνθρωπος που έχει έναν ωκεανό μουσικής στο κεφάλι του, ένα μεγάλο κεφάλαιο στο ελληνικό ραδιόφωνο. Καλλιτέχνης που νόμιζε ότι είναι εταιρειάρχης, o καλός μας πατερούλης. Τον φοβόμουν βέβαια λίγο, ειδικά όταν έμπηγε την φωνή στον κ. Ζουγρή: ΚΩΣΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! (γέλια). Με έλεγε η Joni Mitchel της Ελλάδας… Είχε εντελώς διαφορετική άποψη από τους ιθύνοντες σε άλλες ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες. Πόνταρε σε τραγουδοποιούς και μπάντες κι όχι τόσο τραγουδιστές. Αν δεν ήταν αυτός δεν θα έμπαινα εύκολα στη δισκογραφία: Για φαντάσου! Άβγαλτη παιδούλα 19 χρόνων με δικά της τραγούδια που δεν έχει παίξει ποτέ Live, πολύ ποπ για να είναι ροκ, πολύ σκοτεινή για να είναι ποπ, πολύ χαρούμενη για να είναι έντεχνη, γενικά πολύ από κάτι που δεν έχει όνομα και κατηγορία… Κρίμα που δεν είχε τα κότσια να ολοκληρώσει ό,τι ξεκίνησε. Θα έκανε μεγάλη κατάσταση με τους καλλιτέχνες που είχε συγκεντρώσει τότε στη Virgin. Αν μας πίστευε λιγάκι θα ήταν όλα αληθινά… και αλλιώς!
Μπλου τζην
Ιστορία μου, αμαρτία μου, σουξέ μου. Λυπάμαι που θα πεθάνω και θα με θυμούνται για αυτό το τραγούδι. «Α! Αυτή που έλεγε το blue jean…» ή, «Α! έχει συνεργαστεί με τον Λάνθιμο». (γέλια) Αν το είχα γράψει τουλάχιστον εγώ θα ήταν μια κάποια παρηγοριά… (πολλά γέλια)
Κεραία
Το παιδί με την κεραία είναι το κέντημά μου, το αγαπημένο μου άλμπουμ, το πιο αδικημένο μου παιδί. Το παιδί με την κεραία ήμουν εγώ που πνίγηκα από μεγάλες προσδοκίες, που πίστεψα ότι μπορώ να διεκδικήσω μια θέση στην ελληνική δισκογραφία με την αλήθεια μου. Το ομώνυμο τραγούδι το έγραψα το 1995 πριν καν μπω στο στούντιο για το Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα, αφού άκουσα μέσα σε ένα όνειρο όλους τους στίχους που μού τους έλεγε μια μαυροφορεμένη μητρική φιγούρα καθισμένη σε ένα πηγάδι μες στη έρημο. Ήταν κάπως προφητικό…
Κάκτοι
Όλα τα ακανθώδη ζητήματα της ζωής μου μαζεμένα σε ένα άλμπουμ αργής απόσταξης και πυρηνικής σύντηξης. Μια αισθηματική χειροτεχνία που την δουλεύω πάνω από δεκαετία. Στα 5 τραγούδια του ΚΑΚΤΟΙ Ι μιλώ για αντίσταση σε όσους θέλουν να μας αλλάξουν «Της καρδιάς μου οι κάκτοι» για την αλλοτρίωσή μας «Στην πόλη νύχτωσε», περιγράφω τη σκοτεινή πλευρά της γυναικείας σεξουαλικότητας στο «Κόκκινο Κραγιόν» για τις ρομαντικές ιδεοληψίες που έχουμε στις διαπροσωπικές σχέσεις στο ζεϊμπέκικο «Χαμένες γιορτές» για τη δυσκολία της επιλογής στα σοβαρά διλλήματα της ζωής «Δυο Δέντρα». Έπρεπε -το ομολογώ- να τα βγάλω πιο νωρίς αλλά το φοβήθηκα. Δεν είναι εύκολο να δεις την αλήθεια σου γυμνή ούτε να την παραδεχτείς σε κοινή θέα. Περίμενα τη θέλησή μου και τις κατάλληλες συνθήκες για να αναπαραστήσω το μικρό μου σύμπαν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια. Κατάφερα να το αποτυπώσω μουσικά με τους καλύτερους μουσικούς και να κάνω βίντεο κλιπ και για τα 5 τραγούδια του άλμπουμ Κάκτοι Ι κάτι που δεν τολμούσα να σκεφτώ ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Αυτή η διαδικασία με έκανε να νιώσω χαρά και να επινοήσω από την αρχή τον εαυτό μου.
Ραδιόφωνο
Προτιμώ την κιθάρα μου, τη σιωπή ή, τα CD μου (παλιότερα τις κασέτες τώρα τις λίστες μου στο YouTube). Δεν είμαι ραδιοφωνικός τύπος. (γέλια) Ξέρω είμαι απαράδεκτη! Ποτέ δεν το αγάπησα. Νομίζω ότι ούτε κι αυτό με αγάπησε γιατί δεν του έκανα κανένα χατίρι. Ακόμα και το χιτ Στην πίσω τσέπη του Blue jean παίχτηκε στο ραδιόφωνο 2 χρόνια μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ… Σαφώς υπάρχουν εξαιρέσεις και παραγωγοί που παίζουν το γούστο τους. Μάλιστα στο ιντερνετικό ραδιόφωνο και στα podcast θα βρεις θησαυρούς. Τέλος πάντων ποτέ δεν ήμουν αγαπημένο παιδί των ραδιοφώνων και ποτέ δεν είχα πολύ υποστήριξη πέρα από τους Πετρίδη/Ζουγρή, την ΕΡΤ και το Mad TV. Νομίζω πως δεν ξέρω να γίνομαι συμπαθής. Μάλλον δεν καταδέχομαι να κάνω ό,τι θεωρείται απαραίτητο και αναγκαίο έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα για να γίνω συμπαθής...
Μυρτώ
My happy thought. Το μικρό ανθρωπάκι που με έκανε άνθρωπο. Το αιώνιο καλοκαίρι μου, η λιακάδα μου, μυρωδιά γλυκιά και πιπεράτη από σκίνο και μυρτιά. Είναι η:
«Πρασινομαλλούσα
και φεγγοβολούσα
είναι η πλανεύτρα
κι είναι η Γελούσα»
Οι νεράιδες (Κωστής Παλαμάς)
Δισκογραφία
Φτιάνω με το υφάδι της ζωής μου τα τραγούδια μου όπως οι Ινδιάνοι. Διστακτικά και σπάνια και για υπαρξιακούς λόγους. Σε κοινή θέα λοιπόν μόνο τα καλύτερά μου. Ό,τι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν αναγνωρίζω την εμπορική σημασία της λέξης. Δε δισκογράφησα διασκευές, ντουέτα με γνωστούς τραγουδιστές, δεν έλαβα ποτέ μέρος σε φιέστες και γιορτές, υποστήριζα ένα είδος τραγουδιού που πέρασε και δεν ακούμπησε στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Κάποιοι το βάφτισαν ποπ για να ξεμπερδεύουν μαζί του και μαζί μου. Αναγνωρίζω την κακογραφία σε πολλών καλλιτεχνών τη δισκογραφία όμως.
Βιοπορισμός
Κανείς δεν μπορεί να με πληρώσει για τα τραγούδια που φτιάχνω, για όσα τραγουδάω. Πώς μπορείς να πληρώσεις τη ζωή κάποιου άραγε; Τα τραγούδια μου και η φωνή μου είναι σαν τα λουλούδια των κάκτων. Δεν έχουν τιμή, δεν πωλούνται στα ανθοπωλεία όπως τα τριαντάφυλλα, τις γαρδένιες κλπ. γιατί μόλις τα κόψεις μαραίνονται. Μόλις με αποσυνδέσεις από το σύμπαν που έχω στο κεφάλι μου μαραίνομαι κι εγώ. Μακάρι να μπορούσα να είναι μια τραγουδίστρια γενικής χρήσης, η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη. Το να διδάσκω κιθάρα και μουσική είναι κάτι που πραγματικά μου αρέσει και είναι κάτι που μπορώ να ζητήσω αντίτιμο. Είναι μια τίμια συναλλαγή.
Κριτική
Σε καμιά εποχή δεν υποτιμήθηκε το κοινό από τους κριτικούς και όσους κάνουν τους κριτικούς -γιατί πιά έχουμε χάσει τα αβγά και τα πασχάλια, όσο στις μέρες μας. Νομίζω ότι πρέπει να διακηρυχτεί ένα μανιφέστο υπέρ του ακροατή! (γέλια) Ξεκινώ ένα πρόχειρα τώρα με όσο μυαλό έχω, όχι πολύ μη φανταστείς… (πολλά γέλια) Η κριτική δεν είναι ποτέ εντελώς αντικειμενική και τις περισσότερες φορές πέφτει θύμα της ψευδαίσθησης της αντικειμενικότητας. Όλες οι θέσεις και οι απόψεις των κριτικών πρέπει να είναι υπό αίρεση! Η πληρωμένη διαφήμιση δεν είναι κριτική! Ο κριτικός δεν μπορεί να έχει ένα «όραμα» για το τι πρέπει να και τι όχι να κάνει ένας καλλιτέχνης. Δεν θα φανείς οπισθοδρομικός αν δεν δεχτείς όλες τις καινοτομίες που σου πασάρουν αμέσως. Η αποδοχή των πάντων είναι η βασιλική οδός για την αδιαφορία και την παρακμή. Ο καλύτερος τρόπος να πλησιάσει κανείς ένα τραγούδι είναι το ένστικτο. Έπειτα ανάλογα με τη φύση σας και το συντονισμό σας με αυτό, μπορείτε να το κατακτήσετε. Το δικαίωμα της κρίσης δεν μπορεί να είναι μονόπλευρο! Η ωραιότερη μουσική δεν έχει κανένα νόημα για αυτόν που δεν έχει μουσικό αφτί! Δεν είναι όλα τέχνη ούτε όλοι καλλιτέχνες. Ο κορεσμός μέτριων τραγουδιών, μέτριων τραγουδιστών που κρατιούνται με τεχνητή αναπνοή στην αγορά είναι εμπορικό παιχνίδι μιας αγοράς που θέλει διαρκώς νέα προϊόντα. Ας μην μπερδεύουμε την καλλιτεχνική αξία με την εμπορική αξία. Είναι 2 παράλληλοι κόσμοι. Ο Μπαχ ξεχάστηκε εντελώς για 2 αιώνες μέχρι να συνειδητοποιήσουν το μεγαλείο του. Ας αναλογιστούμε όλοι το πραγματικό μέγεθός της σκιάς μας… Η μόνη αποδεκτή αιτία καλλιτεχνικής πράξης είναι η ανάγκη να εκφράσεις κάτι… Και μην ξεχνάτε: «μικρό χωριό, κακό χωριό»! Τα υπόλοιπα συμπληρώστε τα εσείς. Μπορείτε να διαφωνήσετε εντελώς. Η κριτική σκέψη αναγουλιάζει με τη μασημένη τροφή!
Τραγουδοποιία
Παιδαριώδη τάση φυγής απ’ την πραγματικότητα, ο τρόπος να καθησυχάζω την βαθιά ανησυχητική μου νοσταλγία για το απόλυτο, αδιάκοποι πειραματισμού για την ελευθερία, ο τρόπος που διάλεξα να διατηρώ το θάρρος μου στην αναζήτηση μιας αλήθειας που βρίσκεται έξω από την εμβέλειά μου.
Μιλώ για την Κατερίνα Κυρμιζή που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό έναν δίσκο ιδιαίτερο, ένα δίσκο που φανερώνει τη γυναικεία οπτική σημαντικών θεμάτων και τιτλοφορείται: «Της καρδιάς μου οι κάκτοι». Είπα να μη δοκιμάσουμε μια απλή συνέντευξη. Σκέφτηκα να δοκιμάσουμε κάτι πιο δυνατό, πιο συναισθηματικό, πιο αγαπησιάρικο. Και δέχτηκε.
Κιθάρα
Ανάσα. Φως. Φυλακή. Τελείωση. Όλα μου τα δάκρυα, όλοι μου οι γελοίοι έρωτες, όλες μου οι ήττες έχουν δονηθεί μυστικά στις χορδές της, έχουν κρυφτεί στο ηχείο της το οποίο στη σιωπή τίς γνέθει σε αόρατο νήμα και υφαίνει με αυτά τον μανδύα της μουσικής μου.
Τραγούδι
Ανάμνηση κραταιά. Ο μπαμπάς μου να κάνει ασκήσεις φωνητικής κάθε απόγευμα. Κάθε μελωδική γραμμή γίνεται θέμα αρμονίας στις εκδρομές που λύνεται αυτοσχέδια από εμένα την αδερφή, τη μαμά και τον μπαμπά. Αγκίστρι πάνω σε καλάμι, το πετώ βαθιά στη θάλασσα της αντίληψης ψαρεύοντας προσοχή. Ενεργειακά νήματα, ελαστικές οπτικές ίνες που ξεχύνονται από το στόμα μου για να ψηλαφίσουν και να αισθανθούν τον κόσμο. Το τραγούδι η δική μου αφή.
6ο Δημοτικό σχολείο Αμαρουσίου
Όλη μου η παιδική ζωή μου εκτός από την Δ τάξη που την έκανα στη Λάρισα. Δεν συνήλθα ποτέ από τότε. Ο Στρατής που αγαπούσα μέχρι την Β Δημοτικού, ο Δημήτρης που αγαπούσα από την Δ Δημοτικού μέχρι την Α Γυμνασίου. Η φίλη μου Κωνσταντίνα, τής έδινα το μήλο μου, μού έδινε το σάντουιτς της σιωπηλά. Ο κος Ζαχαρίας (to sir with love) μια λατρεμένη θεότητα για όλο το ΣΤ 1. Η φορά της γραφής αναποφάσιστη: προς τα δεξιά, προς τα αριστερά, στο κέντρο… τα γραπτά μου πραγματικές κουρελούδες δυσλεκτικής ανορθογραφίας και μέσα σε όλα αυτά μια επίμονη μοναξιά.
Θέμης Μακαντάσης
«Ο φωνακλάς της γειτονιάς σας τραγουδάει χαρωπά!». Ο τρελός του χωριού, με το γαλάζιο βλέμμα όλο καλοσύνη.. Ο μαέστρος που μας έμαθε Ξαρχάκο και Μαρκόπουλο, ηχώ από όλους μας να τραγουδάμε με τα ψαθάκια και τα κόκκινα μαντήλια εν χορό: «Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο και τραγουδάμε». Κι εγώ, πρώτη φωνή, πρώτη μούρη πρώτη φορά κρατώ μικρόφωνο. Ο δάσκαλος που ερχόταν σπίτι μας με το «κατσαριδάκι» του.
Νίκος Γρηγοριάδης
Ο επίμονος κηπουρός μου. Οι μελωδίες ρέουν και οι αρμονίες οργιάζουν στα χέρια του. Υπεραισιόδοξος, τίμιος, τελειομανής κι εργασιομανής όσο δεν φαντάζεσαι αλλά και φωνακλάς και γκρινιάρης και ακατάστατος. Ανεκδοτάκιας παλιάς κοπής, αν ξεκινήσει θα σταματήσει μετά από 3 ώρες και θα έχεις κάνει six pack από τα γέλια. Ό,τι και να πω αδικεί τα αισθήματα και τα γεγονότα. Ζούμε 22 χρόνια μαζί… Είναι σύζυγός μου, πατέρας της κόρης μου και η καλύτερη επιλογή μου!
Γιάννης Πετρίδης
Ο άνθρωπος που έχει έναν ωκεανό μουσικής στο κεφάλι του, ένα μεγάλο κεφάλαιο στο ελληνικό ραδιόφωνο. Καλλιτέχνης που νόμιζε ότι είναι εταιρειάρχης, o καλός μας πατερούλης. Τον φοβόμουν βέβαια λίγο, ειδικά όταν έμπηγε την φωνή στον κ. Ζουγρή: ΚΩΣΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! (γέλια). Με έλεγε η Joni Mitchel της Ελλάδας… Είχε εντελώς διαφορετική άποψη από τους ιθύνοντες σε άλλες ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες. Πόνταρε σε τραγουδοποιούς και μπάντες κι όχι τόσο τραγουδιστές. Αν δεν ήταν αυτός δεν θα έμπαινα εύκολα στη δισκογραφία: Για φαντάσου! Άβγαλτη παιδούλα 19 χρόνων με δικά της τραγούδια που δεν έχει παίξει ποτέ Live, πολύ ποπ για να είναι ροκ, πολύ σκοτεινή για να είναι ποπ, πολύ χαρούμενη για να είναι έντεχνη, γενικά πολύ από κάτι που δεν έχει όνομα και κατηγορία… Κρίμα που δεν είχε τα κότσια να ολοκληρώσει ό,τι ξεκίνησε. Θα έκανε μεγάλη κατάσταση με τους καλλιτέχνες που είχε συγκεντρώσει τότε στη Virgin. Αν μας πίστευε λιγάκι θα ήταν όλα αληθινά… και αλλιώς!
Μπλου τζην
Ιστορία μου, αμαρτία μου, σουξέ μου. Λυπάμαι που θα πεθάνω και θα με θυμούνται για αυτό το τραγούδι. «Α! Αυτή που έλεγε το blue jean…» ή, «Α! έχει συνεργαστεί με τον Λάνθιμο». (γέλια) Αν το είχα γράψει τουλάχιστον εγώ θα ήταν μια κάποια παρηγοριά… (πολλά γέλια)
Κεραία
Το παιδί με την κεραία είναι το κέντημά μου, το αγαπημένο μου άλμπουμ, το πιο αδικημένο μου παιδί. Το παιδί με την κεραία ήμουν εγώ που πνίγηκα από μεγάλες προσδοκίες, που πίστεψα ότι μπορώ να διεκδικήσω μια θέση στην ελληνική δισκογραφία με την αλήθεια μου. Το ομώνυμο τραγούδι το έγραψα το 1995 πριν καν μπω στο στούντιο για το Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα, αφού άκουσα μέσα σε ένα όνειρο όλους τους στίχους που μού τους έλεγε μια μαυροφορεμένη μητρική φιγούρα καθισμένη σε ένα πηγάδι μες στη έρημο. Ήταν κάπως προφητικό…
Κάκτοι
Όλα τα ακανθώδη ζητήματα της ζωής μου μαζεμένα σε ένα άλμπουμ αργής απόσταξης και πυρηνικής σύντηξης. Μια αισθηματική χειροτεχνία που την δουλεύω πάνω από δεκαετία. Στα 5 τραγούδια του ΚΑΚΤΟΙ Ι μιλώ για αντίσταση σε όσους θέλουν να μας αλλάξουν «Της καρδιάς μου οι κάκτοι» για την αλλοτρίωσή μας «Στην πόλη νύχτωσε», περιγράφω τη σκοτεινή πλευρά της γυναικείας σεξουαλικότητας στο «Κόκκινο Κραγιόν» για τις ρομαντικές ιδεοληψίες που έχουμε στις διαπροσωπικές σχέσεις στο ζεϊμπέκικο «Χαμένες γιορτές» για τη δυσκολία της επιλογής στα σοβαρά διλλήματα της ζωής «Δυο Δέντρα». Έπρεπε -το ομολογώ- να τα βγάλω πιο νωρίς αλλά το φοβήθηκα. Δεν είναι εύκολο να δεις την αλήθεια σου γυμνή ούτε να την παραδεχτείς σε κοινή θέα. Περίμενα τη θέλησή μου και τις κατάλληλες συνθήκες για να αναπαραστήσω το μικρό μου σύμπαν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια. Κατάφερα να το αποτυπώσω μουσικά με τους καλύτερους μουσικούς και να κάνω βίντεο κλιπ και για τα 5 τραγούδια του άλμπουμ Κάκτοι Ι κάτι που δεν τολμούσα να σκεφτώ ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Αυτή η διαδικασία με έκανε να νιώσω χαρά και να επινοήσω από την αρχή τον εαυτό μου.
Ραδιόφωνο
Προτιμώ την κιθάρα μου, τη σιωπή ή, τα CD μου (παλιότερα τις κασέτες τώρα τις λίστες μου στο YouTube). Δεν είμαι ραδιοφωνικός τύπος. (γέλια) Ξέρω είμαι απαράδεκτη! Ποτέ δεν το αγάπησα. Νομίζω ότι ούτε κι αυτό με αγάπησε γιατί δεν του έκανα κανένα χατίρι. Ακόμα και το χιτ Στην πίσω τσέπη του Blue jean παίχτηκε στο ραδιόφωνο 2 χρόνια μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ… Σαφώς υπάρχουν εξαιρέσεις και παραγωγοί που παίζουν το γούστο τους. Μάλιστα στο ιντερνετικό ραδιόφωνο και στα podcast θα βρεις θησαυρούς. Τέλος πάντων ποτέ δεν ήμουν αγαπημένο παιδί των ραδιοφώνων και ποτέ δεν είχα πολύ υποστήριξη πέρα από τους Πετρίδη/Ζουγρή, την ΕΡΤ και το Mad TV. Νομίζω πως δεν ξέρω να γίνομαι συμπαθής. Μάλλον δεν καταδέχομαι να κάνω ό,τι θεωρείται απαραίτητο και αναγκαίο έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα για να γίνω συμπαθής...
Μυρτώ
My happy thought. Το μικρό ανθρωπάκι που με έκανε άνθρωπο. Το αιώνιο καλοκαίρι μου, η λιακάδα μου, μυρωδιά γλυκιά και πιπεράτη από σκίνο και μυρτιά. Είναι η:
«Πρασινομαλλούσα
και φεγγοβολούσα
είναι η πλανεύτρα
κι είναι η Γελούσα»
Οι νεράιδες (Κωστής Παλαμάς)
Δισκογραφία
Φτιάνω με το υφάδι της ζωής μου τα τραγούδια μου όπως οι Ινδιάνοι. Διστακτικά και σπάνια και για υπαρξιακούς λόγους. Σε κοινή θέα λοιπόν μόνο τα καλύτερά μου. Ό,τι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Δεν αναγνωρίζω την εμπορική σημασία της λέξης. Δε δισκογράφησα διασκευές, ντουέτα με γνωστούς τραγουδιστές, δεν έλαβα ποτέ μέρος σε φιέστες και γιορτές, υποστήριζα ένα είδος τραγουδιού που πέρασε και δεν ακούμπησε στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Κάποιοι το βάφτισαν ποπ για να ξεμπερδεύουν μαζί του και μαζί μου. Αναγνωρίζω την κακογραφία σε πολλών καλλιτεχνών τη δισκογραφία όμως.
Βιοπορισμός
Κανείς δεν μπορεί να με πληρώσει για τα τραγούδια που φτιάχνω, για όσα τραγουδάω. Πώς μπορείς να πληρώσεις τη ζωή κάποιου άραγε; Τα τραγούδια μου και η φωνή μου είναι σαν τα λουλούδια των κάκτων. Δεν έχουν τιμή, δεν πωλούνται στα ανθοπωλεία όπως τα τριαντάφυλλα, τις γαρδένιες κλπ. γιατί μόλις τα κόψεις μαραίνονται. Μόλις με αποσυνδέσεις από το σύμπαν που έχω στο κεφάλι μου μαραίνομαι κι εγώ. Μακάρι να μπορούσα να είναι μια τραγουδίστρια γενικής χρήσης, η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη. Το να διδάσκω κιθάρα και μουσική είναι κάτι που πραγματικά μου αρέσει και είναι κάτι που μπορώ να ζητήσω αντίτιμο. Είναι μια τίμια συναλλαγή.
Κριτική
Σε καμιά εποχή δεν υποτιμήθηκε το κοινό από τους κριτικούς και όσους κάνουν τους κριτικούς -γιατί πιά έχουμε χάσει τα αβγά και τα πασχάλια, όσο στις μέρες μας. Νομίζω ότι πρέπει να διακηρυχτεί ένα μανιφέστο υπέρ του ακροατή! (γέλια) Ξεκινώ ένα πρόχειρα τώρα με όσο μυαλό έχω, όχι πολύ μη φανταστείς… (πολλά γέλια) Η κριτική δεν είναι ποτέ εντελώς αντικειμενική και τις περισσότερες φορές πέφτει θύμα της ψευδαίσθησης της αντικειμενικότητας. Όλες οι θέσεις και οι απόψεις των κριτικών πρέπει να είναι υπό αίρεση! Η πληρωμένη διαφήμιση δεν είναι κριτική! Ο κριτικός δεν μπορεί να έχει ένα «όραμα» για το τι πρέπει να και τι όχι να κάνει ένας καλλιτέχνης. Δεν θα φανείς οπισθοδρομικός αν δεν δεχτείς όλες τις καινοτομίες που σου πασάρουν αμέσως. Η αποδοχή των πάντων είναι η βασιλική οδός για την αδιαφορία και την παρακμή. Ο καλύτερος τρόπος να πλησιάσει κανείς ένα τραγούδι είναι το ένστικτο. Έπειτα ανάλογα με τη φύση σας και το συντονισμό σας με αυτό, μπορείτε να το κατακτήσετε. Το δικαίωμα της κρίσης δεν μπορεί να είναι μονόπλευρο! Η ωραιότερη μουσική δεν έχει κανένα νόημα για αυτόν που δεν έχει μουσικό αφτί! Δεν είναι όλα τέχνη ούτε όλοι καλλιτέχνες. Ο κορεσμός μέτριων τραγουδιών, μέτριων τραγουδιστών που κρατιούνται με τεχνητή αναπνοή στην αγορά είναι εμπορικό παιχνίδι μιας αγοράς που θέλει διαρκώς νέα προϊόντα. Ας μην μπερδεύουμε την καλλιτεχνική αξία με την εμπορική αξία. Είναι 2 παράλληλοι κόσμοι. Ο Μπαχ ξεχάστηκε εντελώς για 2 αιώνες μέχρι να συνειδητοποιήσουν το μεγαλείο του. Ας αναλογιστούμε όλοι το πραγματικό μέγεθός της σκιάς μας… Η μόνη αποδεκτή αιτία καλλιτεχνικής πράξης είναι η ανάγκη να εκφράσεις κάτι… Και μην ξεχνάτε: «μικρό χωριό, κακό χωριό»! Τα υπόλοιπα συμπληρώστε τα εσείς. Μπορείτε να διαφωνήσετε εντελώς. Η κριτική σκέψη αναγουλιάζει με τη μασημένη τροφή!
Τραγουδοποιία
Παιδαριώδη τάση φυγής απ’ την πραγματικότητα, ο τρόπος να καθησυχάζω την βαθιά ανησυχητική μου νοσταλγία για το απόλυτο, αδιάκοποι πειραματισμού για την ελευθερία, ο τρόπος που διάλεξα να διατηρώ το θάρρος μου στην αναζήτηση μιας αλήθειας που βρίσκεται έξω από την εμβέλειά μου.
