Πως βρέθηκες στο Guitar Art Festival;
Η πρόσκληση έγινε από τον διεθνούς φήμης κιθαρίστα Κώστα Κοτσιώλη ο οποίος με γνώρισε μέσω του μαθητή του Μιχαήλ Άγγελου Τουμανίδη.
Ποιές είναι οι εντυπώσεις σου;
Ήταν η πρώτη μου φορά σε ένα τέτοιο φεστιβάλ και ήταν καταπληκτικά. Ήμασταν συνεχώς ανάμεσα στην ελίτ των κιθαριστών του κόσμου. Η οικειότητα μαζί μας μαρτυρούσε μια ενδόμυχη ανάγκη τους για αποδόμηση των μουσικών στερεοτύπων, και αποκάλυψη της υπόγειας σχέσης που συνδέει όλες τις μουσικές του κόσμου. Η παραγωγή του φεστιβάλ ήταν άψογη. Τη βραδιά της συναυλίας το χαρακτηριστικό ήταν το ενδιαφέρον που έδειξαν όλοι για να δουν από μια άλλη ματιά ένα λαϊκό όργανο (το μπουζούκι) να εισχωρεί στο διεθνές ρεπερτόριο.
Ποια ήταν η πορεία σου μέχρι τώρα;
Μεγάλωσα στην Καλαμάτα όπου πήρα και τα πρώτα μαθήματα στο μπουζούκι, και από μικρή ηλικία βρέθηκα αντιμέτωπος με τον επαγγελματισμό στο χώρο. Είχα την χαρά παράλληλα με τις σπουδές μου στη Σχολή Λαϊκής και Παραδοσιακής μουσικής στην Άρτα, να συνεργαστώ με αξιόλογους τραγουδιστές και καλλιτέχνες. Σ’ αυτό συνέβαλε και η εμπιστοσύνη του καθηγητή μου στο ΤΕΙ κυρίου Στάθη Σαββίδη. Από τότε μέχρι σήμερα, λόγω της φυσικής μου έλξης προς το άγνωστο, έχω πειραματιστεί με πολλά είδη μουσικής με αρκετά επιτυχημένες προσπάθειες να προσελκύσω μουσικό ακροατήριο.
Γιατί δε σε βλέπουμε δίπλα σε τραγουδιστές;
Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο δεν μ’ ενδιαφέρουν οι πίστες και η αισθητική τους άρα και οι συνεργασίες με "φίρμες" που εμφανίζονται σ’ αυτές. Αλλά και από το άλλο στρατόπεδο -του προβληματικού κατ' εμέ όρου "έντεχνο"- οι συνεργασίες «απομακρύνονται» από το γεγονός ότι υπάρχει κατά κάποιο τρόπο ένα καλλιτεχνικό κατεστημένο μουσικών γύρω από τους τραγουδιστές που χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να σπάσει. Ένας μουσικός που έχει κάτι αξιόλογο να παρουσιάσει μπορεί να σταθεί και μόνος του χωρίς λαμπερές φίρμες. Και πρέπει να μπορεί να σταθεί. Αυτό είναι το δικό μου συμπέρασμα απ’ την μέχρι τώρα πείρα μου στον μουσικό χώρο.
Τι δρόμο σκοπεύεις ν' ακολουθήσεις;
Ο δρόμος της αναζήτησης με εκφράζει σε πολλές εκφάνσεις τις ζωής μου πόσο μάλλον στις μουσικές επιλογές. Με δελεάζουν πάντα οι μουσικές διασταυρώσεις με απώτερο σκοπό τον εμπλουτισμό της μουσικής μου κουλτούρας ως εφαλτήριο για την δημιουργία ενός προσωπικού ύφους και ταυτότητας.
Σίγουρα να μπορεί να ακολουθεί την εκάστοτε αισθητική με την οποία θα συνδιαλέγεται, κρατώντας παράλληλα το λαϊκό του ηχόχρωμα. Πράγμα το οποίο δεν εμποδίζει τους πειραματισμούς με νέες τεχνικές και ήχους. Το μπουζούκι μπορεί να καθιερωθεί σαν ένα κλασσικό όργανο όπως τόσα άλλα παγκόσμια. Δεν βλέπω γιατί να μην το προσπαθήσουμε.
Ποιος είναι ο μπουζουξής πρότυπο για σένα;
Πρότυπο για εμένα αποτέλεσε όλο το σώμα των μουσικών πατέρων του παρελθόντος. Άλλωστε θα ήταν αδικία να μνημονεύσω ένα μόνο πρόσωπο αφού χωρίς την επιμέρους ενασχόληση μου με καθένα από όλα αυτά τα ιερά τέρατα του παρελθόντος και του παρόντος δεν θα μπορούσα να παίζω μπουζούκι και να εκτιμώ την εξέλιξη.
Θα σε δούμε και σε άλλα φεστιβάλ σαν κι αυτό στο Βελιγράδι;
Ελπίζω η παρουσία μου εκεί να αποτέλεσε τον καλύτερο πρόξενο για νέα μουσικά ταξίδια ,και ανυπομονώ για τη συνέχεια.
Τι ετοιμάζεις για το μέλλον;
Μια δισκογραφική δουλειά είναι το επόμενο στάδιο. Το θέμα της είναι έκπληξη και δεν θα ήθελα τώρα να το αποκαλύψω. Ίσως συμπεριλάβει και κάποιες διασκευές που έχω ήδη κάνει. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω τους δυο στενούς συνεργάτες μου για την τεράστια υπομονή που έχουν δείξει και για την εμπιστοσύνη τους. Ελπίζω να δημιουργήσουμε μαζί κάτι αξιόλογο.
Ποια ανάγκη σε οδηγεί να παίζεις μουσική;
Η ανάγκη της ανακάλυψης, της παρατήρησης και της εξωτερίκευσης-εσωτερίκευσης συναισθημάτων πάντα με κύριο σκοπό την μετεξέλιξη και την καταπολέμηση της στασιμότητας.
