Φίλιππος Περιστέρης - Ένα ντόμινο εννοιολογικών εκπλήξεων

Ο μουσικός & συνθέτης Φίλιππος Περιστέρης μιλά για το βιβλίο του «Το μαύρο αλφαβητάρι της μουσικής».
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
04/06/2016
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ένα νέο βιβλίο κυκλοφόρησε από Εκδόσεις «Κουΐντα», με τίτλο «Το μαύρο αλφαβητάρι της μουσικής» του Φίλιππου Περιστέρη.

Πρόκειται για ένα Αλφαβητάρι ή Λεξικό που ταξιδεύει τον αναγνώστη σε απρόσμενες εννοιολογικές περιοχές των μουσικών όρων, ενίοτε βαθυστόχαστες ενίοτε κωμικά ανατρεπτικές, με λεπτές αποχρώσεις σαρκασμού. Ο Φίλιππος Περιστέρης μελετά, εμβαθύνει, σχολιάζει, μα πάνω από όλα παίζει με τους όρους και την αντίληψη του αναγνώστη, παρασέρνοντάς τον σε ένα ντόμινο εννοιολογικών εκπλήξεων.

Συνάντησα το συνθέτη και συγγραφέα, πλέον, Φίλιππο Περιστέρη για μια μικρή συνέντευξη, όπου μας δίνει περισσότερες διευκρινήσεις γι’ αυτό το Μαύρο Αλφαβητάρι.

Πήρα στα χέρια μου ένα βιβλίο που ακόμα κι από τον τίτλο προκαλεί τον αναγνώστη. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;
Σκοπός δεν ήταν να προκαλέσει, αλλά βλέπεις είναι η φύση του πράγματος τέτοια που μάλλον δε μπορεί να το αποφύγει. Η ιδέα γεννήθηκε πολύ παράξενα, όταν άρχισαν να μου έρχονται λέξεις και ιδέες. Τις έγραψα γρήγορα και αργότερα σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να τις συμπληρώσω με πολλές ακόμη, ώστε να προκύψει ένα λεξικό ή ένα αλφαβητάρι, πάντα με κέντρο τη μουσική.

Υπάρχει κάτι αντίστοιχο στη μουσική βιβλιογραφία;
Από όσο γνωρίζω όχι. Φυσικά, όπως ξέρεις, υπάρχουν μεταξύ μουσικών διάφορα αστεία που λέγονται και αποτελούν κοινό τόπο, αλλά εδώ πρόκειται για κάτι άλλο.

Φαίνεται ότι το όλο βιβλίο έχει μια σαφή θέση, τη μουσική και την περιρρέουσα πραγματικότητα, η οποία αναδύεται σε κάθε λήμμα.
Χαίρομαι που κάτι τέτοιο γίνεται αντιληπτό, καθώς είναι ακριβώς έτσι. Δεν πρόκειται απλά για μια χιουμοριστική προσέγγιση, ή μια ερμηνεία μέσω μαύρου χιούμορ, αλλά στο βάθος για μια βαθιά άρνηση που ξεκινά από τον τρόπο που διδαχτήκαμε όλοι τη μουσική, προχωρώντας στο πώς αυτή η σχέση συνεχίζεται μέσα από τα έργα, τον τρόπο που ακούμε τη μουσική, τον τρόπο που την καταναλώνουμε και εν τέλει τον τρόπο που υπάρχει μέσα στη ζωή μας. Όπως περίπου αναφέρω και στον πρόλογο, δεν ξέρω αν δίνονται απαντήσεις, αλλά τουλάχιστον θα είμαι ευχαριστημένος αν τίθενται σωστά οι ερωτήσεις.

Στο λήμμα «Έθνικ» αναφέρεις αυτολεξεί: «Μια ραδιούργα ιδέα με πρώτη ύλη αρχετυπίζουσες μελωδίες και ρυθμούς σε αρεστή γεύση και χρώμα, σερβιρισμένη και πακεταρισμένη εντός ρυθμικής πλαστικής συσκευασίας και αγοραστές όλους εκείνους που απεχθάνονται τη βιομηχανοποιημένη μουσική και το έτοιμο φαγητό» και λίγο πιο κάτω στους «Εθνικούς Ύμνους» δίνεις την εξής ερμηνεία: «Ακούσια απόδειξη ότι η μουσική είναι πραγματικά μία και εν τοιαύτη περιπτώσει και περίπου ίδια»…
Πώς αλλιώς να δει κανείς ένα είδος, (για το οποίο μέσα στο βιβλίο αναφέρονται και άλλα πολλά), που προέκυψε ως εναλλακτικό και ως ενός είδους επιστροφή μέσω μιας νέας αποκωδικοποίησης, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι σαν υβρίδιο θερμοκηπίου… Όσο για τους Εθνικούς Ύμνους πράγματι είναι αστείο να ακούς ύμνους χωρών της Δυτικής Ευρώπης δίπλα σε άλλους της υποσαχάριας Αφρικής ή της Λατινικής Αμερικής και να μοιάζουν τόσο, όχι μόνο μη προάγοντας κάτι από το μουσικό χρώμα της κάθε χώρας και του αντίστοιχου πολιτισμού, αλλά αντίθετα δείχνοντας μια υποτέλεια και συνάμα κάνοντας ένα οικειοθελές βήμα προς μια παγκοσμιοποίηση στην οποία κατά τα άλλα αντιτίθενται.

Όλα αυτά είναι βαθιά πολιτικά σχόλια με κοινωνικές όχι μόνο προεκτάσεις αλλά και δυναμική. Γιατί επέλεξες αυτό τον τρόπο κι όχι κάποιον άλλο πιο «οικείο»;
Στις αρχαίες ελληνικές κωμωδίες τα πράγματα λέγονται πιο αυστηρά και πιο δηκτικά από ότι στις τραγωδίες. Ο χαμογελαστός άνθρωπος είναι πιο ανοιχτός και συνήθως από τον σοβαροφανή ή τον χτυπημένο. Συνάμα πιστεύω ότι όταν έχεις να πεις κάτι που ίσως ακουστεί σκληρό ή διδακτικό είναι καλό να υπάρχει ενός είδους ανταμοιβή για την προσπάθεια. Θα σου σπείρω την αμφιβολία για κάτι που νομίζεις ότι γνωρίζεις καλά αλλά θα χαμογελάσεις με την εξήγηση, η οποία μπορεί να σε βάλει σε νέες περιπέτειες για αυτό το θέμα που νόμιζες κλειστό.

Το βιβλίο προλογίζεται ή μάλλον το κοινό προειδοποιείται από τον Γιώργο Μπλάνα σε ένα εξαιρετικό κείμενο, ενώ κάθε γράμμα είναι ειδικά εικονογραφημένο με πολλή φαντασία από τη Δήμητρα Μερμίγκη. Αυτές οι δύο συμμετοχές πως προέκυψαν;
Ο Γιώργος Μπλάνας εκτός της σπουδαίας πορείας που έχει ως ποιητής, διανοούμενος και μεταφραστής, έφερε σε πολλούς τον Μπηρς στη γλώσσα μας μέσα από τη μετάφραση του λεξικού του. Και μόνο για αυτό ήθελα πριν εκδοθεί το βιβλίο να περάσει από τα μάτια του ακόμη και ως ευχαριστώ. Φαίνεται ότι αναγνώρισε κάτι περισσότερο και καθώς με τίμησε με τα σχόλιά του, του ζήτησα να το προλογίσει και με μεγάλη μου χαρά το αποδέχτηκε. Όσο για την εικονογράφηση νομίζω ότι αποτελεί πραγματικά όχι μόνο μια διακόσμηση του βιβλίου αλλά ένα ζωτικό κομμάτι της όλης αισθητικής του βιβλίου. Τους ευχαριστώ και τους δύο, καθώς και την εξαιρετική συγγραφέα Βασιλική Κάππα που το επιμελήθηκε και τον σκηνοθέτη - συνεργάτη Χρήστο Καρακάση από τις Εκδόσεις Κουΐντα που το αγκάλιασε μαζί με τη Βασιλική από την πρώτη στιγμή.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!