Η φωνή των Εκμέκ, ο Άλκης Κανίδης, μας μίλησε, εκπροσωπώντας τους, για όλα όσα θα θέλαμε να γνωρίζουμε γι’ αυτούς, από τη δημιουργία του συγκροτήματος το 2010 μέχρι τον τελευταίο τους δίσκο το 2014.
Ο Αλέκος Σπανίδης, ο Σάκης Ραπτόπουλος, ο Στέργιος Γιάννος, ο Γιώργος Αβραμίδης και ο Άλκης Κανίδης είναι οι Εκμέκ. Πρωτοεμφανίστηκαν δισκογραφικά το 2011 με το άλμπουμ τους «Γλυκαίνει και δεν παχαίνει», σε παραγωγή της Lyra, και φέτος κυκλοφορούν το νέο και δεύτερό τους δίσκο με τίτλο «Ο Φυγάς». Χαρακτηριστικό τους, πέραν των προσωπικών τους δημιουργιών, είναι οι ευρείας γκάμας διασκευές τους - ορισμένες και δισκογραφημένες - σε κομμάτια από αυτά του Μανώλη Χιώτη μέχρι αυτά των Depeche Mode.
Πώς γνωριστήκατε; Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε συγκρότημα;
Οι περισσότεροι είμαστε φίλοι από παλιά, σχεδόν από την εφηβική ηλικία. Νομίζω πως ουσιαστικά η Θεσσαλονίκη και η μουσική ήταν αυτά που μας έφεραν μαζί. Τώρα που το κοιτάω από κάποια απόσταση, ήτανε γραφτό να συμπορευτούμε. Ουσιαστικά συμπορευόμαστε καλλιτεχνικά και σαν άνθρωποι δεκαετίες τώρα. Είμαστε κάτι σαν περιφερόμενος θίασος και αδέλφια ταυτόχρονα.
Εξ’ αρχής είχατε επαγγελματικές βλέψεις για τη μπάντα;
Θέλαμε εξ’ αρχής να αφιερώσουμε το βαθύτερο και ουσιαστικότερο κομμάτι της ψυχής μας σ’ αυτήν την μπάντα. Το ξέραμε από την πρώτη μέρα, αλλιώς δεν θα το κάναμε. Και αυτό αναγκαστικά σήμαινε πως θα δίναμε τόση φροντίδα και τόσο χρόνο στην καλλιτεχνική αυτή πράξη, που δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από πολύ σοβαρό ή «επαγγελματικό», όπως το λες.
Από που προέκυψε η ονομασία του συγκροτήματος, Εκμέκ; Σημαίνει κάτι περισσότερο από το προφανές (!);
Ήτανε ιδέα του Σάκη - που παίζει ακορντεόν. Μεγαλώσαμε στα 90’s και ήμασταν λάτρεις της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς. Επίσης, ως Θεσσαλονικείς είμαστε πολύ εξοικειωμένοι με οτιδήποτε έχει πολλή ζάχαρη και είναι σε ταψί.
Είναι τα τραγούδια σας αποτέλεσμα συνδυασμού των μουσικών καταβολών σας; Ποιοι οι καλλιτέχνες - πρότυπα σας;
Οι καταβολές του καθενός μας είναι αρκετά διαφορετικές. Δεν ξέρω αν στην μουσική μας φαίνεται αυτό. Τα τραγούδια μας ξεκινούν πάντοτε από ένα συναίσθημα και μία ανάγκη. Το ύφος απλώς προκύπτει ή έρχεται μετά. Προσωπικά, μεγάλωσα μεταξύ άλλων με την έντεχνη και ροκ, ελληνική σκηνή των 90’s αλλά και παλαιότερα πράγματα - από Σαββόπουλο και Παπάζογλου μέχρι Τρύπες και Στέρεο Νόβα. Έχω καταλάβει πως αυτό το κουβαλάω μέσα μου και στον τελευταίο μας δίσκο νομίζω ότι φαίνεται πια περισσότερο.
Είναι δύσκολο το να διασκευάζεις δημιουργίες, ή έστω είναι δυσκολότερο από τη δημιουργία ενός νέου τραγουδιού;
Δεν είναι εύκολο να διασκευάζεις, αλλά είναι αρκετά πιο εύκολο από το να γράφεις τραγούδια, ίσως επειδή στις διασκευές αυτό που ήτανε να ειπωθεί είναι ήδη δοσμένο. Πολλές φορές όταν γράφεις ένα τραγούδι δεν ξέρεις ακόμα τι είναι αυτό που προσπαθεί να βγει από μέσα σου και θέλει πολύ ιδρώτα μέχρι να το ανακαλύψεις. Εμένα, όμως, αυτός ο ιδρώτας μ’ αρέσει. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με συναρπάζει πλέον καθόλου το να φτιάχνουμε διασκευές.
Εξ’ ου ο τίτλος «Ο φυγάς» του νέου σας άλμπουμ; Θα μας προϊδεάσετε σε σχέση με το θέμα και το ύφος του;
Είναι λίγο βιογραφικό. Ίσως γι’ αυτό να γίνεται κανείς καλλιτέχνης. Γιατί έχει διαλέξει την εσωτερική φυγή. Είναι ένας τρόπος να υπερβείς την πραγματικότητα, να την κοροϊδέψεις. Δεν ξέρω να σου πω πολλά για το ύφος του δίσκου. Δεν έχει κατασταλάξει μέσα μου και σίγουρα δεν θα ήθελα να προκαταβάλω κανέναν που θα σκεφτόταν να τον ακούσει. Το μόνο για το οποίο μπορώ να μιλήσω και θα είχε νόημα να πω είναι πως όλες οι νότες και όλες οι λέξεις εκεί μέσα είναι αληθινές.
Ποια η σχέση του πρώτου σας δίσκου με το νέο σας;
Ο πρώτος δίσκος ήτανε ο πρώτος. Τον αγαπάμε πολύ. Βοήθησε να ανοίξουν κάποιες πόρτες και να μας γνωρίσει σε ένα μέρος του κοινού. Ο «Φυγάς», ο δεύτερος μας δίσκος, είναι μια διαφορετική υπόθεση. Το ξέρω, γιατί τα συναισθήματα μας όταν τον φτιάχναμε ήτανε πολύ διαφορετικά. Νομίζω πως είναι λίγο πιο βαθύς και πιο σίγουρος, σαν τα λόγια που λες μετά την εφηβεία σου, που είναι λίγο πιο ζυγισμένα και πιο βαθειά από αυτά που έλεγες παιδί.
Φωτογραφίες: Καρολίνα Τσιρογιάννη
Ο Αλέκος Σπανίδης, ο Σάκης Ραπτόπουλος, ο Στέργιος Γιάννος, ο Γιώργος Αβραμίδης και ο Άλκης Κανίδης είναι οι Εκμέκ. Πρωτοεμφανίστηκαν δισκογραφικά το 2011 με το άλμπουμ τους «Γλυκαίνει και δεν παχαίνει», σε παραγωγή της Lyra, και φέτος κυκλοφορούν το νέο και δεύτερό τους δίσκο με τίτλο «Ο Φυγάς». Χαρακτηριστικό τους, πέραν των προσωπικών τους δημιουργιών, είναι οι ευρείας γκάμας διασκευές τους - ορισμένες και δισκογραφημένες - σε κομμάτια από αυτά του Μανώλη Χιώτη μέχρι αυτά των Depeche Mode.
Πώς γνωριστήκατε; Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε συγκρότημα;
Οι περισσότεροι είμαστε φίλοι από παλιά, σχεδόν από την εφηβική ηλικία. Νομίζω πως ουσιαστικά η Θεσσαλονίκη και η μουσική ήταν αυτά που μας έφεραν μαζί. Τώρα που το κοιτάω από κάποια απόσταση, ήτανε γραφτό να συμπορευτούμε. Ουσιαστικά συμπορευόμαστε καλλιτεχνικά και σαν άνθρωποι δεκαετίες τώρα. Είμαστε κάτι σαν περιφερόμενος θίασος και αδέλφια ταυτόχρονα.
Εξ’ αρχής είχατε επαγγελματικές βλέψεις για τη μπάντα;
Θέλαμε εξ’ αρχής να αφιερώσουμε το βαθύτερο και ουσιαστικότερο κομμάτι της ψυχής μας σ’ αυτήν την μπάντα. Το ξέραμε από την πρώτη μέρα, αλλιώς δεν θα το κάναμε. Και αυτό αναγκαστικά σήμαινε πως θα δίναμε τόση φροντίδα και τόσο χρόνο στην καλλιτεχνική αυτή πράξη, που δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από πολύ σοβαρό ή «επαγγελματικό», όπως το λες.
Από που προέκυψε η ονομασία του συγκροτήματος, Εκμέκ; Σημαίνει κάτι περισσότερο από το προφανές (!);
Ήτανε ιδέα του Σάκη - που παίζει ακορντεόν. Μεγαλώσαμε στα 90’s και ήμασταν λάτρεις της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς. Επίσης, ως Θεσσαλονικείς είμαστε πολύ εξοικειωμένοι με οτιδήποτε έχει πολλή ζάχαρη και είναι σε ταψί.
Είναι τα τραγούδια σας αποτέλεσμα συνδυασμού των μουσικών καταβολών σας; Ποιοι οι καλλιτέχνες - πρότυπα σας;
Οι καταβολές του καθενός μας είναι αρκετά διαφορετικές. Δεν ξέρω αν στην μουσική μας φαίνεται αυτό. Τα τραγούδια μας ξεκινούν πάντοτε από ένα συναίσθημα και μία ανάγκη. Το ύφος απλώς προκύπτει ή έρχεται μετά. Προσωπικά, μεγάλωσα μεταξύ άλλων με την έντεχνη και ροκ, ελληνική σκηνή των 90’s αλλά και παλαιότερα πράγματα - από Σαββόπουλο και Παπάζογλου μέχρι Τρύπες και Στέρεο Νόβα. Έχω καταλάβει πως αυτό το κουβαλάω μέσα μου και στον τελευταίο μας δίσκο νομίζω ότι φαίνεται πια περισσότερο.
Είναι δύσκολο το να διασκευάζεις δημιουργίες, ή έστω είναι δυσκολότερο από τη δημιουργία ενός νέου τραγουδιού;
Δεν είναι εύκολο να διασκευάζεις, αλλά είναι αρκετά πιο εύκολο από το να γράφεις τραγούδια, ίσως επειδή στις διασκευές αυτό που ήτανε να ειπωθεί είναι ήδη δοσμένο. Πολλές φορές όταν γράφεις ένα τραγούδι δεν ξέρεις ακόμα τι είναι αυτό που προσπαθεί να βγει από μέσα σου και θέλει πολύ ιδρώτα μέχρι να το ανακαλύψεις. Εμένα, όμως, αυτός ο ιδρώτας μ’ αρέσει. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με συναρπάζει πλέον καθόλου το να φτιάχνουμε διασκευές.
Εξ’ ου ο τίτλος «Ο φυγάς» του νέου σας άλμπουμ; Θα μας προϊδεάσετε σε σχέση με το θέμα και το ύφος του;
Είναι λίγο βιογραφικό. Ίσως γι’ αυτό να γίνεται κανείς καλλιτέχνης. Γιατί έχει διαλέξει την εσωτερική φυγή. Είναι ένας τρόπος να υπερβείς την πραγματικότητα, να την κοροϊδέψεις. Δεν ξέρω να σου πω πολλά για το ύφος του δίσκου. Δεν έχει κατασταλάξει μέσα μου και σίγουρα δεν θα ήθελα να προκαταβάλω κανέναν που θα σκεφτόταν να τον ακούσει. Το μόνο για το οποίο μπορώ να μιλήσω και θα είχε νόημα να πω είναι πως όλες οι νότες και όλες οι λέξεις εκεί μέσα είναι αληθινές.
Ποια η σχέση του πρώτου σας δίσκου με το νέο σας;
Ο πρώτος δίσκος ήτανε ο πρώτος. Τον αγαπάμε πολύ. Βοήθησε να ανοίξουν κάποιες πόρτες και να μας γνωρίσει σε ένα μέρος του κοινού. Ο «Φυγάς», ο δεύτερος μας δίσκος, είναι μια διαφορετική υπόθεση. Το ξέρω, γιατί τα συναισθήματα μας όταν τον φτιάχναμε ήτανε πολύ διαφορετικά. Νομίζω πως είναι λίγο πιο βαθύς και πιο σίγουρος, σαν τα λόγια που λες μετά την εφηβεία σου, που είναι λίγο πιο ζυγισμένα και πιο βαθειά από αυτά που έλεγες παιδί.
Φωτογραφίες: Καρολίνα Τσιρογιάννη
