Δημήτρης Γαλίτης - «Κατ’ ευθείαν στα βαθιά!»

Μια συνέντευξη με το Δημήτρη Γαλίτη για το δυναμικό του ξεκίνημα στη δισκογραφία, με συμμετοχές των Αλκαίου, Αναματερού, Μαργιολά, Μητσιά, Σουλτάτου, Τσαϊρέλη & Τσέρτου.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
13/11/2016

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Κίκα Α. Ρόκα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μουσικός και ερμηνευτής με λαϊκή στόφα, ο Δημήτρης Γαλίτης υπογράφει τον πρώτο του δίσκο με τον τίτλο «Της νύχτας τα Ευαγγέλια» - μουσική, ενορχήστρωση, παραγωγή - και 12 τραγούδια σε στίχους Μαρίας Παπαδάκη και Αναστασίας Βαφειάδου.

Πρόκειται για μια σημαντική, όσο και ενδιαφέρουσα δουλειά, που κυκλοφορεί από το Ogdoo Music Group και την υποστηρίζουν με τις ερμηνείες τους η Λένα Αλκαίου, η Μαρία Αναματερού, η Σαββέρια Μαργιολά, ο Μανώλης Μητσιάς, η Μαρία Σουλτάτου, η Μόρφω Τσαϊρέλη, ο Μπάμπης Τσέρτος και ο ίδιος ο Δημήτρης Γαλίτης, καθώς και εξαίρετοι μουσικοί, ανάμεσά τους και ο δεξιοτέχνης στο μπουζούκι Μανώλης Καραντίνης.

Ο Δημήτρης Γαλίτης, μετά την 8η ερώτηση, όπου αναλύει τις μουσικές επιρροές του, μας «συστήνεται» και παρουσιάζει τη δουλειά του, μέσω των απαντήσεών του στη συνέντευξη που ακολουθεί.

Δημήτρη, έχεις μουσικές καταβολές;
Η οικογένειά μου δεν έχει σχέση με τη μουσική. Ο πατέρας μου έπαιζε παλιά ερασιτεχνικά ακορντεόν, ήταν όμως καλός ακροατής και γνώστης των μουσικών πραγμάτων, με ακούσματα περισσότερο από Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο και μεταγενέστερους. Εγώ ξεκίνησα κιθάρα από τετάρτη - πέμπτη δημοτικού, μετά πήγα στο Μουσικό Σχολείο Παλλήνης. Εκεί ήρθα σε επαφή με διάφορα στιλ μουσικής και πιο παραδοσιακό και πιο λαϊκό, μπήκα σε άλλα «χωράφια», αν και ροκάς όσο δεν πάει μέχρι την εφηβεία. Ροκ, ελληνικό κυρίως, της γενιάς του Σιδηρόπουλου, Παπακωνσταντίνου, Τερμίτες, μετά Τρύπες, τέτοια πράγματα. Στην πορεία, γύρω στα 15, μου πήρε ο πατέρας μου ένα μπουζούκι. Ανακάλυψα το Χιώτη κι άρχισα να κολλάω. Χιώτης, Ζαμπέτας, μετά πέρασα στον Τσιτσάνη και μετά ερωτεύτηκα!

Έχεις κάνει αρκετές σπουδές, εκτός από το Μουσικό Σχολείο.
Ναι. Έχω τελειώσει κλασσική κιθάρα και θεωρητικά, αρμονίες, αντίστιξη, φούγκα… Τώρα τελειώνω και τη σύνθεση. Έχω κάνει μουσική τεχνολογία και ηχοληψία.

Σ’ έχει βοηθήσει το γεγονός ότι ξέρεις και τα τεχνικά κομμάτια;
Ναι, πολύ, γιατί καταλαβαίνω τη δουλειά που πρέπει να κάνει ο ηχολήπτης. Ακόμα και στο στούντιο όταν ήμουν για το δίσκο, ήξερα από πριν αν γίνεται αυτό που θέλω.

Ο δίσκος αυτός ήταν ο πρώτος σου. Είχες κάνει κάτι νωρίτερα;
Όχι, κατ’ ευθείαν δίσκο, στα βαθιά! (γελάμε) Το θεωρώ πιο ολοκληρωμένο.

Τι περιλαμβάνει αυτός ο δίσκος;
Έχει 12 τραγούδια, σε μουσική δική μου. Σε δυο απ’ αυτά έχει γράψει και ο πατέρας μου μουσική, έγιναν από κοινού δηλαδή. Έβαλε κι εκείνος την πινελιά του. Στίχους έχουν γράψει η Αναστασία Βαφειάδου & η Μαρία Παπαδάκη και συμμετείχαν πολλοί και μάλιστα πολύ σημαντικοί ερμηνευτές, ξεκινώντας από το Μανώλη Μητσιά, που ήταν τεράστια η χαρά. Τραγουδούν επίσης η Λένα Αλκαίου, η Μαρία Αναματερού, η Σαββέρια Μαργιολά, η Μαρία Σουλτάτου, η Μόρφω Τσαϊρέλη, ο Μπάμπης Τσέρτος και είπα κι εγώ ένα τραγούδι. Έπαιξαν σπουδαίοι μουσικοί, όπως ο Μανώλης Καραντίνης, ο Ντίνος Χατζηιορδάνου, ο Νίκος Παραουλάκης, ο Θοδωρής Δαμουράκης, ο Λευτέρης Χαβουτσάς, ο Θεολόγος Μιχελής, ο Γιώργος Παππάς, ο Τάσος Πούλιος, ο Γιώργος Σαλτάρης, ο Γιώργος Βεντουρής, ο Μιχάλης Μπακάλης & ο Δημήτρης Μποσινάκος. Τους ευχαριστώ όλους πάρα πολύ!

Πώς κατάφερες και τους συγκέντρωσες όλους σε ένα δίσκο;
Κατόρθωμα, δεν το περίμενα. Ξεκίνησα με την προοπτική να φτιάξω δειλά - δειλά ένα τραγούδι, με τη Μαρία Αναματερού για αρχή, μετά προέκυψε κι ένα δεύτερο, ξαφνικά βγήκε κι ένα τρίτο… Άκουσε ένα τραγούδι η Λένα Αλκαίου και της άρεσε… Το ένα έφερε το άλλο. Όλη αυτή η ιστορία μου πήρε σχεδόν τρία χρόνια.

Σίγουρα αποκόμισες πράγματα απ’ τις συνεργασίες σου μαζί τους στο στούντιο.
Αν και την παραγωγή την πληρώνουμε εμείς πια, μπορώ να πω ότι ήταν από τις πιο δημιουργικές ώρες που έχω περάσει ποτέ. Ένιωσα τέλεια μέσα στο στούντιο. Ένα τραγούδι που το έχεις γράψει με μια κιθάρα στο σπίτι και το έχεις φανταστεί έτσι, το ενορχηστρώνεις, το στήνεις και ξαφνικά αρχίζουν και μπαίνουν οι μουσικοί, αξιόλογοι μουσικοί, γράφεται και όλο αυτό το πράγμα αρχίζει και παίρνει την τελική του μορφή με τη φωνή του Μητσιά ή του Τσέρτου ή της Αλκαίου για παράδειγμα, λες τι έγινε τώρα; Είναι μαγικό! Παράλληλα, όταν παίζεις με ανθρώπους τόσο καταξιωμένους - και οργανοπαίχτες και δημιουργούς και τραγουδιστές - πάντα θα παίρνεις πράγματα. Καλά και κακά. Στον τρόπο που θα παίξεις, που θα τραγουδήσεις… από την ιστορία που θα σου πει, το πόσο παρατηρητικός είσαι στο να καταλάβεις τον τρόπο που γράφει, τον τρόπο που παίζει, το τι σκέφτεται την ώρα που θα κάνει ένα ταξίμι ένας μπουζουξής ή ένας κιθαρίστας την ώρα που θα παίξει ένα σόλο…

Τι θυμάσαι πιο έντονα;
Απ’ τα πράγματα που θυμάμαι χαρακτηριστικά και μου έχουν μείνει είναι μια συναυλία στη Χίο. Ήμουν φαντάρος και βγήκα με άδεια για να παίξω με το Λάκη Χαλκιά. Ήταν από τα πράγματα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Όταν τραγούδησε αυτός ο άνθρωπος που σηκώθηκε η τρίχα και είπα «ωραία, αυτό είναι που θέλω να κάνω». Παίζω και μ’ αρέσει, εκφράζομαι. Κάτι το οποίο το έχω ξανανιώσει και με την Αρετή Κετιμέ, σε μια άλλη συναυλία και το ένιωσα και σε μια άλλη φοβερή συναυλία που είχαμε δώσει με το Θανάση Πολυκανδριώτη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, αφιέρωμα στο έργο Θεοδωράκη - Χατζιδάκι. Ο Πολυκανδριώτης είχε παίξει στο δίσκο του Χατζιδάκι «Σκληρός Απρίλης» μπουζούκι και κάναμε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα, ρεμπέτικα τραγούδια ενορχηστρωμένα από το Χατζιδάκι με μια άλλη μορφή. Παρών ήταν και ο Θεοδωράκης κι όλο αυτό το πράγμα ήταν μαγεία.

Εσύ τελικά κιθάρα ή μπουζούκι;
Πολύ για μπουζούκι μιλάω, ε; (γελάμε) Όχι, εντάξει, κιθαρίστας είμαι κατά βάση, αλλά δε μπορώ να πω ότι δε μου αρέσει το μπουζούκι. Αν δε δηλώσω κιθαρίστας, θα δηλώσω έγχορδος!

Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που έπαιξες τραγούδι σου δημόσια;
Με φώναξε η Μαρία Αναματερού σ’ ένα live της στο Περιστέρι, να πω μαζί της ένα τραγούδι σαν guest κι ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα δικό μου τραγούδι σε κόσμο. Τη δεύτερη φορά που με ξανακάλεσε και είδα δέκα ανθρώπους που δεν τους γνώριζα να τραγουδάνε το ρεφραίν, ένιωσα φοβερή ικανοποίηση και χαρά.

Πώς κατάλαβες ότι το ‘χεις για να γράψεις;
Περίπου στην εφηβική ηλικία είχα μια μπάντα στο Μουσικό Σχολείο με φίλους και κάποια στιγμή μου μου έδωσε ένα τετράστιχο μια φίλη, είχα γράψει μια εισαγωγή πιο παλιά στην κιθάρα, μου κόλλησε και ακαριαία έγινε κομμάτι, εκείνη τη στιγμή. Στη συνέχεια έγραψα κι άλλα πράγματα, αλλά τότε δεν το είχα πάρει τόσο ζεστά, δεν ήξερα και κατά πόσο μπορούν να σταθούν σαν κομμάτια. Πάντα χρειάζεσαι μια άλλη γνώμη. Είχα το θάρρος - θράσος να στείλω κάποια κομμάτια σε ανθρώπους του χώρου να μου πούνε γνώμη και το feedback ήταν πάρα πολύ θετικό. Το θέμα είναι ότι, ειδικά από τότε που ξεκίνησε και η κρίση, υπήρχε το πρόβλημα του τι κάνουμε. Ωραία τα τραγούδια, αλλά τι κάνεις μ’ αυτά; Θα τα δώσεις σε κάποιον άλλο; Θα τα πεις εσύ; Θα βγάλεις ένα δίσκο;

Εσύ τι θες να κάνεις, θ’ ακολουθήσεις το δρόμο του τραγουδοποιού τραγουδώντας ο ίδιος ή του συνθέτη - στιχουργού, δίνοντας τα τραγούδια σου σε άλλους;
Και τα δυο μ’ ενδιαφέρουν. Σίγουρα θέλω να γράφω τραγούδια, απ’ τη στιγμή που βγαίνουν αυθόρμητα από μέσα μου. Αλλά, πολύ συχνά, όταν γράφω ένα τραγούδι μου έρχεται κατ’ ευθείαν η φωνή που θέλω να το πει. Στα σχέδια, λοιπόν, είναι και να δώσω τραγούδια μου σε άλλους, αλλά και να πω ο ίδιος κάποια.

Εμφανίζεσαι κάπου αυτή την περίοδο;
Έχω προγραμματίσει κάποιες εμφανίσεις το Δεκέμβρη και καλώς εχόντων των πραγμάτων, το Γενάρη θα κάνω και την παρουσίαση του δίσκου.

Καινούρια τραγούδια έχεις ξεκινήσει να γράφεις;
Ναι έχω αρκετά και από παλιά αλλά και καινούρια που γράφω το τελευταίο διάστημα κι έχω κάποιες σκέψεις πάνω σε πράγματα που θέλω να κάνω. Θα δούμε!

Το θετικό feedback από τον πρώτο σου δίσκο σου δίνει αισιοδοξία για τα επόμενα;
Σίγουρα! Ειδικά, όταν άνθρωποι που θαυμάζεις ως μουσικούς σου κάνουν τόσο θετικά σχόλια και πολλές φορές μάλιστα δημόσια, δε θες κάτι άλλο.
galitisin02.jpg
Εργάζεσαι ως καθηγητής, σωστά;
Ναι, μου αρέσει να βλέπω το ενδιαφέρον των παιδιών για τη μουσική και χαίρομαι γιατί υπάρχουν πολλά που έχουν ταλέντο. Κάνω κυρίως μαθήματα κιθάρας.

Αρκεί το ταλέντο για να γίνουν καλοί μουσικοί;
Θέλει και δουλειά. Δε γίνεται μόνο με το ταλέντο. Σου δίνει πολλές ευκολίες, συνήθως όσοι έχουν ταλέντο το καταλαβαίνουν κιόλας κι επαναπαύονται. Από κάποιο σημείο και μετά δεν αρκεί το ταλέντο, θέλει σκληρή δουλειά, υπομονή κι επιμονή. Εμένα μου λέγανε και γερό στομάχι! (γελάμε) Αν θες να το κάνεις χόμπι, δε χρειάζεται το γερό στομάχι, αν όμως θες να το κάνεις επαγγελματικά χρειάζεται γερό στομάχι, γιατί οι συνθήκες δεν είναι πάντα ιδανικές. Οι συνθήκες είναι καλές στο σημείο της δημιουργίας, όσο είσαι σπίτι σου και γράφεις ένα κομμάτι ή όσο κάνεις κάτι για σένα χωρίς να έχεις κανέναν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Όταν μπεις στη διαδικασία του «επαγγέλματος» υπάρχουν πάρα πολλές δυσκολίες και πολλές τρικλοποδιές που θα σου βάλουν.

Δημήτρη, ευχαριστώ, καλή συνέχεια!

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!