Τους γνωρίζω χρόνια. Έχουμε κάνει παρέα, έχουμε ξενυχτήσει, έχουμε συμφωνήσει, έχουμε διαφωνήσει κ.ο.κ. Αγαπιόμαστε ξεκάθαρα. Στο πρώτο τους cd, με τον τίτλο «Στην πόλη ανήκω» έγραψα στίχους σε δυο κουπλέ από ένα τραγούδι. Η συμμετοχή μου αυτή μου προκαλούσε ένα «κράτημα». Δεν μπορώ να τους κρίνω, είναι σαφές. Δημοσίως τουλάχιστον. Θα ήταν unfair. Αυτά σκεφτόμουν ακούγοντας το cd των Αλκμάν που κυκλοφορεί από το Μικρό Ήρωα του Άγγελου Σφακιανάκη. Μετά, αναπάντεχα, ήρθε η αναφορά του Διονύση Σαββόπουλου σε εκείνους και το αποφάσισα: δεν μπορώ να κάνω μουσικοκριτική σε ένα cd που με περιλαμβάνει, μπορώ όμως (και ίσως και να πρέπει κιόλας με ειλικρίνεια και ντομπροσύνη) να τους κάνω μια συνέντευξη. Τους έστησα, λοιπόν, μπροστά στις οθόνες τους καλοκαιριάτικα και εν τω μέσω των διακοπών τους για την παρακάτω κουβέντα. Εκ μέρους της μπάντας, μιλούν οι: Αθηνά Τασούλα, Κυριάκος Καραμπερόπουλος και Δημήτρης Σινάνογλου.
Πώς προέκυψε το όνομα της μπάντας και η σύνθεσή της;
Δημήτρης Σινάνογλου: Η σύνθεση… αρχικά έπαιζα τα τραγούδια μου στην Αθηνά, στο σπίτι μας… Κάποια στιγμή έκανα μια απόπειρα να δουλέψω μερικά με τον Βαγγέλη τον Κοτζάμπαση, με τον οποίο είμαστε πρώτα ξαδέρφια και παίζουμε μαζί στην κυριολεξία από μικρά παιδιά. Γρήγορα ήρθε κι ο Κώστας ο Αρσένης και φτιάξαμε ένα τρίο, πιάνο - μπάσο - τύμπανα. Ήτανε ροκ το σχήμα… Όταν ανέβηκε ο Κυριάκος ο Καραμπερόπουλος από την Κρήτη που είχε διοριστεί, ο οποίος ήταν κοινός μας φίλος, τον βάλαμε αμέσως στην παρέα. Με το κλαρίνο και τα καβάλια που έφερε, η μουσική μας άλλαξε γρήγορα: στην αρχή ήταν κάτι σαν έθνικ ροκ, αλλά όσο περνούσε ο καιρός τα παραδοσιακά στοιχεία κέρδιζαν έδαφος και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… Όταν ήρθε κι η Αθηνά, προέκυψε το πολυφωνικό στοιχείο στο τραγούδι μας, ενώ ο Μήτσος ο Καζάνης, που μπήκε τα τελευταία χρόνια, έφερε νησιώτικα και ανατολίτικα παιξίματα.
Πώς προέκυψε το όνομα της μπάντας και η σύνθεσή της;
Δημήτρης Σινάνογλου: Η σύνθεση… αρχικά έπαιζα τα τραγούδια μου στην Αθηνά, στο σπίτι μας… Κάποια στιγμή έκανα μια απόπειρα να δουλέψω μερικά με τον Βαγγέλη τον Κοτζάμπαση, με τον οποίο είμαστε πρώτα ξαδέρφια και παίζουμε μαζί στην κυριολεξία από μικρά παιδιά. Γρήγορα ήρθε κι ο Κώστας ο Αρσένης και φτιάξαμε ένα τρίο, πιάνο - μπάσο - τύμπανα. Ήτανε ροκ το σχήμα… Όταν ανέβηκε ο Κυριάκος ο Καραμπερόπουλος από την Κρήτη που είχε διοριστεί, ο οποίος ήταν κοινός μας φίλος, τον βάλαμε αμέσως στην παρέα. Με το κλαρίνο και τα καβάλια που έφερε, η μουσική μας άλλαξε γρήγορα: στην αρχή ήταν κάτι σαν έθνικ ροκ, αλλά όσο περνούσε ο καιρός τα παραδοσιακά στοιχεία κέρδιζαν έδαφος και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… Όταν ήρθε κι η Αθηνά, προέκυψε το πολυφωνικό στοιχείο στο τραγούδι μας, ενώ ο Μήτσος ο Καζάνης, που μπήκε τα τελευταία χρόνια, έφερε νησιώτικα και ανατολίτικα παιξίματα.
Αθηνά Τασούλα: Για το όνομα τώρα, ο Δημήτρης σκέφτηκε να το αναζητήσουμε σε αυτά που μας ενώνουν από τα φοιτητικά μας χρόνια… Μας πρότεινε το «Αλκμάν», ακούστηκε εύηχο, θυμίζει λιγάκι σούπερ ήρωα, συμφωνήσαμε όλοι κι αυτό ήταν… Ο Αλκμάν ήταν ένας λυρικός ποιητής, ένας σπουδαίος μουσικός, που έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ. και μάλιστα έγραψε χορικά, δηλαδή, χορωδιακά άσματα… συμπτωματικά, δηλαδή, ακολουθούμε το πρότυπό του!
Πόσα χρόνια παίζετε μαζί και πόσο καιρό σας πήρε η ηχογράφηση και η κυκλοφορία του δίσκου;
Κυριάκος Καραμπερόπουλος: Ξεκινήσαμε πριν 7-8 χρόνια αλλά με τη σημερινή σύνθεση είμαστε τα τελευταία τρία. Κάναμε αρκετές συναυλίες όλοι μαζί, καταλήξαμε στο ποια τραγούδια θα παίζουμε και στην ενορχήστρωσή τους και μετά μπήκαμε στο στούντιο να γράψουμε. Ήμασταν στο στούντιο τον Απρίλη και το Μάη του ’16, το καλοκαίρι μίξεις, μάστερ και αναζήτηση δισκογραφικής και τελικά το «Στην πόλη ανήκω» βγήκε τον Δεκέμβρη που μας πέρασε.
Γράψατε «live» ή σε κανάλια το υλικό σας;
Δ. Τα γκρουπ έχουν αυτό το πλεονέκτημα, να έχουν δοκιμάσει τα κομμάτια τους σε πρόβες και συναυλίες αρκετό καιρό πριν την ηχογράφηση. Έτσι αποφασίσαμε - με την καθοδήγηση του Γιάννη Ταβουλάρη (να ‘ναι καλά) στο στούντιο ΣυνΈνα - να γράψουμε λάιβ, όλοι μαζί, τόσο για να κερδίσουμε χρόνο, αλλά, κυρίως, για να είναι το παίξιμο πιο φυσικό και αυθόρμητο, πιο ζωντανό.
Ποιο είναι το επαγγελματικό σας status και το ακαδημαϊκό σας background; Είστε όλοι σπουδαγμένοι μουσικοί; Και κατά πόσο αυτό επηρεάζει τον ήχο και το υλικό σας;
Κ. Είμαστε οι περισσότεροι απόφοιτοι του Τμήματος μουσικών σπουδών της Αθήνας, εκτός από το Δημήτρη τον Καζάνη που είναι ακόμη φοιτητής και το Βαγγέλη που τελείωσε στην Κέρκυρα. Έχουμε και τα χαρτιά από τα ωδεία στο όργανο και τα θεωρητικά, με την Αθηνά και τον Δημήτρη κάναμε κι ένα μεταπτυχιακό όλοι μαζί, σχετικό με τις κοινωνικές και πολιτισμικές προσεγγίσεις της μουσικής. Οι τρεις μας είμαστε διορισμένοι εκπαιδευτικοί σε δημοτικά σχολεία, οι άλλοι τρεις τα βγάζουν πέρα παίζοντας: εκτός των άλλων (πολλών άλλων) ο Κώστας έπαιζε φέτος με την Α. Πρωτοψάλτη και τους Athens Tango Ensemble, ο Βαγγέλης με τον Πάνο Μουζουράκη κι ο Μήτσος οριεντάλ, νησιώτικα, έντεχνα - καλά ετούτος παίζει ασταμάτητα… Τέλος, εγώ ψέλνω στην Παναγία την Ελευθερώτρια στην Κηφισιά.
Δ. Τώρα, πώς επηρεάζουν όλα αυτά τον ήχο μας, ποιος το ξέρει, σίγουρα κάποια συμβολή έχουν, ελπίζω όχι πολύ μεγάλη αν σκεφτώ πως τρεις στους έξι τραγουδούν όλη μέρα το «Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ» στα πρωτάκια… χαχαχα!
Πότε γράφτηκαν τα τραγούδια του δίσκου; Έχετε κάποιο αγαπημένο και, αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί;
Α. Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν μέσα στην τελευταία πενταετία. Τα έγραψε ο Δημήτρης κι ας μη θέλει να το λέμε…
Κ. Σίγουρα όλοι μαζί τα δουλεύουμε, τα ενορχηστρώνουμε, βάζουμε - βγάζουμε ιδέες, αλλά το πρωταρχικό υλικό είναι του Δημήτρη… Υπάρχουν, επίσης, και κάποια τραγούδια που είχε ο Δημήτρης πριν φτιάξουμε το γκρουπ, το «Χίλιες χιλιάδες κύματα» και το «Τι είν’ αυτό», λόγου χάρη, τα οποία ταίριαζαν με τα καινούρια και μας άρεσε να τα παίζουμε. Επίσης, στο δίσκο ηχογραφήσαμε και το «Έτσι κι αλλιώς» σε ποίηση Νίκου Δήμου, στο οποίο διατηρήσαμε τον χαρακτηριστικό ήχο του τρίο πιάνο - μπάσο - τύμπανα με τον οποίο ξεκινήσαν οι Αλκμάν, όπως τους βρήκα όταν ήρθα. Τώρα, αγαπημένο μου τραγούδι… μάλλον, θα διάλεγα το «Λάκκα Δωδώνη», απλά δεν το χορταίνω…
Δ. Εγώ θα πω το «Μονάχα της καρδιάς», ανατριχιάζω ακόμη κάθε φορά που το ακούω…
Α. Εμένα το αγαπημένο μου είναι το «Έτσι κι αλλιώς», οι στίχοι του Νίκου Δήμου με συγκινούν βαθιά και θεωρώ τη μελοποίηση του Δημήτρη εκπληκτική! Ε, και ο Κυριάκος το λέει τέλεια!
Οι συμμετοχές που υπάρχουν στο δίσκο πως προέκυψαν;
Δ. Ο Γιάννης Ταβουλάρης ο ηχολήπτης μας πρότεινε τη Λαμπρινή Καρακώστα για το «Χίλιες χιλιάδες κύματα» και δεχτήκαμε αμέσως, μας τίμησε η Λαμπρινή, είναι σπουδαία τραγουδίστρια. Στο «Γιω Μαργιώ», τώρα, ήταν η τελευταία μέρα της ηχογράφησης, είχαν μαζευτεί πολλοί φίλοι στο στούντιο για τη χορωδία, ήταν κι ο Βαγγελης ο Καζαντζής εκεί, είπε κι αυτός ένα κουπλέ…
Α. Επίσης, μην ξεχάσουμε τα παιδιά της χορωδίας στο «Τι είν’ αυτό», μαθήτριες του 13ου δημοτικού Αιγάλεω, το Γιώργο το Μυζάλη με τον οποίο γράψαμε μαζί τους στίχους στο «Γλέντι»…
Κ. …και τα παιδιά από το κουαρτέτο εγχόρδων Frog Quartet, τον Θέμη Νικολούδη και τον Μιχάλη Καταχανά, καθώς και τον τσελίστα Μιχάλη Καζάνη, τον αδερφό του Δημήτρη, που έπαιξαν στο «Χίλιες χιλιάδες κύματα»
Πρόσφατα μοιραστήκατε τη σκηνή με το Δημήτρη Μυστακίδη. Πως ήταν αυτή η εμπειρία; Τι να περιμένουμε σε επίπεδο live από εσάς στο μέλλον;
Δ. Φοβερή εμπειρία, ο Δημήτρης είναι πραγματικός Δάσκαλος, με Δ κεφαλαίο, έχει υψηλή αισθητική σε ό,τι κάνει, ενώ ταυτόχρονα παραμένει βαθιά λαϊκός. Νομίζω πως ταιριάξαμε εύκολα μαζί του, άλλωστε εμείς δεν έχουμε κιθάρα στο σχήμα και όλα έγιναν φυσικά και αυθόρμητα, του άρεσε και η «Χρύσω», το τραγούδι μας «Μπόρα είναι θα περάσει» και θέλησε να το παίξει μαζί μας, πήραμε μεγάλες χαρές, μεγάλη μας τιμή Δάσκαλε!
Κ. Συναυλίες δεν έχουμε άλλες για το καλοκαίρι μετά το Summertime, ετοιμαζόμαστε για το χειμώνα… Σίγουρα θα έχουμε κάποιες εμφανίσεις σε σκηνές που μας αγαπούν και τους αγαπάμε, όπως στο Ίλιον plus, αλλά και σε άλλες… πιθανότατα να δώσουμε και κάποιες κοινές συναυλίες με το Βαγγέλη τον Καζαντζή, που συμμετείχε και στο δίσκο, με τον οποίο απ’ ότι φαίνεται ταιριάζουμε καλά…
Σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, μίλησε με πολύ καλά λόγια για εσάς ο Διονύσης Σαββόπουλος; Τι σημαίνει αυτό για εσάς και πως αντιδράσατε όταν το μάθατε;
Δ. Η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη, εμένα με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου από το χωρίο «παιδί μου, νομίζω πως άκουσα το Σαββόπουλο στην τηλεόραση να λέει… Αλκμάν…» στην αρχή δεν το πιστεύαμε, καταρχάς και μόνο που άκουσε το σιντί και του άρεσε είναι από μόνο του φοβερό νέο, πόσο μάλλον να μας αναφέρει έτσι αυθόρμητα…
Α. … κοιτάξτε, στους λίγους μήνες που κυκλοφορεί ο δίσκος μας, έχουμε λάβει αρκετά μεγάλη ανταπόκριση, αλλά κάτι τέτοιο δεν το περιμέναμε. Ο Σαββόπουλος έχει γράψει τα αγαπημένα μας τραγούδια, με αυτά μεγαλώσαμε κι αυτά διδάσκουμε στα παιδιά μας στο σχολείο…
Τελικά, τι είναι πιο σημαντικό; Να σε αναγνωρίζει το συνάφι σου ή να σε τραγουδάει το ευρύ ακροατήριο;
Κ. Γιατί να τα ξεχωρίσουμε; Είναι σημαντικά και τα δύο. Το πιο σημαντικό, πιστεύω είναι να κάνεις τη μουσική που σου αρέσει. Και εφόσον αυτή η μουσική αρέσει και στους έξι μας, στον καθένα ξεχωριστά, τότε είμαι σίγουρος ότι είναι καλή μουσική
Δ. Νομίζω πως το να περάσουν τα τραγούδια στο κοινό είναι σπουδαία υπόθεση, να καταφέρεις, δηλαδή, να παίξεις μουσική, να γράψεις λόγια που να μιλούν στην καρδιά του ακροατή και να θέλει να τα βάλει στη ζωή του… μακάρι να το ζήσουμε… αλλά και η κουβέντα η καλή που θα ακούσεις από ανθρώπους του συναφιού, όπως λες, τους οποίους σέβεσαι και εκτιμάς, μετράει κι αυτή πολύ, σου δίνει, βασικά, δύναμη να συνεχίσεις να δημιουργείς…
Στις μέρες μας που η δισκογραφία πνέει τα λοίσθια, τι ωθεί μια παρέα νέων ανθρώπων στην κυκλοφορία ενός δίσκου, που τις περισσότερες φορές κυκλοφορεί με προσωπική χρηματοδότηση; Αυτή η «αιμοδοσία» προσφέρει κάτι στο δημιουργό ή τελικά «πηγαίνει χαμένη»;
Κ. Παίζουμε τόσα χρόνια, κάποια στιγμή έπρεπε να γράψουμε ένα δίσκο… και θα τον βγάζαμε με κάθε κόστος, νομίζω… έτσι να υπάρχει, κάτι να μείνει, άσχετα με το τι θα γίνει από κει και πέρα. Μακάρι να βγουν τα έξοδα στο τέλος, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε κι άλλες τέτοιες απόπειρες. Πάντως, δε νομίζω ότι πάει χαμένη η προσπάθεια. Η διαδικασία, άλλωστε, μπορεί να είναι κάποιες φορές ψυχοφθόρα και κουραστική, αλλά είναι στο σύνολό της μια απολαυστική περιπέτεια!
Α. Εγώ ήμουν αρκετά σκεπτική, πρέπει να πω, σχετικά με την έκδοση του cd, κυρίως γιατί τα έξοδα θα έβγαιναν από τους οικογενειακούς μας προϋπολογισμούς, αλλά και γιατί ακούγεται συνέχεια ότι όλη η προώθηση γίνεται ψηφιακά, μέσω της κοινωνικής δικτύωσης κτλ. Τα πήρα, όμως, όλα πίσω μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Εδώ, οπωσδήποτε βοήθησε και ο Άγγελος Σφακιανάκης, που προώθησε τον δίσκο σε κάποιους ραδιοφωνικούς παραγωγούς αλλά, κυρίως, νομίζω, ότι το υλικό από μόνο του έκανε αισθητή την παρουσία του. Το αποτέλεσμα ήταν το δεύτερο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας να παίζει συνέχεια τη δουλειά, μετά να προτείνει το «Γλέντι» μας για την Ευρωπαϊκή συλλογή της EBU… και, τελικά, να προκύψει και η συμμετοχή μας στο SummΕRTime, που ήταν μια εξαιρετική εμπειρία για εμάς. Δεν ξέρω αν θα γίνονταν όλα αυτά αν απλώς ανεβάζαμε τα τραγούδια μας στο YTube. Μπορεί να κάνω και λάθος. Νομίζω, όμως, ότι μετράει ακόμα το να πάρουν κάποιοι άνθρωποι στα χέρια τους ένα ολοκληρωμένο υλικό, ακόμα και τα εξώφυλλα, η όλη αισθητική, νομίζω, το cd ως αντικείμενο, ακόμα «πιάνει τόπο».
Κ. Να προσθέσω εδώ, την τεράστια συμβολή του 2ου Προγράμματος, στην δημοσιοποίηση καινούργιων μουσικών πραγμάτων. Την πρώτη φορά που πήγαμε, μάλιστα, μας είπαν, «εμείς τα παίζουμε όλα, αυτή είναι η δουλειά μας! Τώρα αν μας αρέσετε κιόλας… την έχετε πατήσει». Οι άνθρωποι αναζητούν νέους δημιουργούς και προβάλλουν με μεγάλη χαρά νέες δουλειές. Ε, και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο…
Βιοπορίζεστε από τη μουσική; Πόσο εύκολο είναι αυτό στις μέρες μας;
Δ. Οι τρεις μας εδώ, Κυριάκος, Αθηνά και Δημήτρης διοριστήκαμε με τον ΑΣΕΠ ως μόνιμοι εκπαιδευτικοί μουσικής σε δημοτικά σχολεία και… σωθήκαμε. Βαγγέλης, Κώστας και Δημήτρης Καζάνης ζουν από τα παιξίματά τους, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν ένας μουσικός θέλει να μπορεί να πει και «όχι» σε δουλειές που του αποφέρουν οικονομικά αλλά τον προσβάλουν αισθητικά… είναι, στ’ αλήθεια, μια δουλειά γεμάτη αβεβαιότητα και διαρκές άγχος…
Στο δίσκο υπάρχει ένα συγκλονιστικό τραγούδι, το «Λάκκα Δωδώνη», που θυμίζει παλιό παραδοσιακό τραγούδι, αλλά εμπεριέχει και μια φρεσκάδα. Πως προέκυψε το τραγούδι αυτό;
Κ. Ήταν πριν δύο ή τρία καλοκαίρια, νομίζω, βρεθήκαμε με την Αθηνά και το Δημήτρη στη Ναύπακτο, στο χωριό. Ο Δημήτρης μου αφηγήθηκε την ιστορία των χωριών της Δωδώνης, όπως την άκουσε από τον Κύριο Κώστα τον πατέρα της Αθηνάς, ο οποίος κατάγεται από εκεί. «Πρέπει να γράψουμε ένα τραγούδι για αυτή την ιστορία», μου είπε, κι έτσι κάναμε. Το ίδιο βράδυ καθίσαμε ως πολύ αργά και γράψαμε παρέα και τους στίχους και τη μουσική, μοιάζει αδύνατον κι όμως, καμιά φορά συμβαίνουν κι αυτά. Πολύ το χαρήκαμε, τόσο όταν το πρωτοφτιάξαμε, όσο και αργότερα όταν το ενορχηστρώσαμε όλοι μαζί οι Αλκμάν, κι ακόμα περισσότερο όταν είδαμε την ανταπόκριση όσων το άκουσαν…
Δ. …δε συζητάμε για τον πεθερό μου!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια των Αλκμάν;
Κ. Πρώτα πρώτα να συνεχίσουμε να παίζουμε παρέα. Είμαστε πάνω από όλα φίλοι, και απολαμβάνουμε να βρισκόμαστε. Έχει συμβεί πολλές φορές να συναντιόμαστε για πρόβα και να μην παίξουμε ούτε νότα! Κι όλο αυτό είναι μια σταθερά στη ζωή μας, ζούμε, έχουμε τις οικογένειές μας, δουλεύουμε και είμαστε και στους Αλκμάν… Ξεκινάμε σιγά σιγά τα καινούρια μας τραγούδια, τελευταία δοκιμάζουμε και αρκετά οργανικά κομμάτια, κι όπου βγει… Φτιάξαμε πράγματα που μας αρέσουν πολύ σε αυτόν τον πρώτο δίσκο, να δούμε πως θα πάμε παρακάτω από δω και πέρα…
Πόσα χρόνια παίζετε μαζί και πόσο καιρό σας πήρε η ηχογράφηση και η κυκλοφορία του δίσκου;
Κυριάκος Καραμπερόπουλος: Ξεκινήσαμε πριν 7-8 χρόνια αλλά με τη σημερινή σύνθεση είμαστε τα τελευταία τρία. Κάναμε αρκετές συναυλίες όλοι μαζί, καταλήξαμε στο ποια τραγούδια θα παίζουμε και στην ενορχήστρωσή τους και μετά μπήκαμε στο στούντιο να γράψουμε. Ήμασταν στο στούντιο τον Απρίλη και το Μάη του ’16, το καλοκαίρι μίξεις, μάστερ και αναζήτηση δισκογραφικής και τελικά το «Στην πόλη ανήκω» βγήκε τον Δεκέμβρη που μας πέρασε.
Γράψατε «live» ή σε κανάλια το υλικό σας;
Δ. Τα γκρουπ έχουν αυτό το πλεονέκτημα, να έχουν δοκιμάσει τα κομμάτια τους σε πρόβες και συναυλίες αρκετό καιρό πριν την ηχογράφηση. Έτσι αποφασίσαμε - με την καθοδήγηση του Γιάννη Ταβουλάρη (να ‘ναι καλά) στο στούντιο ΣυνΈνα - να γράψουμε λάιβ, όλοι μαζί, τόσο για να κερδίσουμε χρόνο, αλλά, κυρίως, για να είναι το παίξιμο πιο φυσικό και αυθόρμητο, πιο ζωντανό.
Ποιο είναι το επαγγελματικό σας status και το ακαδημαϊκό σας background; Είστε όλοι σπουδαγμένοι μουσικοί; Και κατά πόσο αυτό επηρεάζει τον ήχο και το υλικό σας;
Κ. Είμαστε οι περισσότεροι απόφοιτοι του Τμήματος μουσικών σπουδών της Αθήνας, εκτός από το Δημήτρη τον Καζάνη που είναι ακόμη φοιτητής και το Βαγγέλη που τελείωσε στην Κέρκυρα. Έχουμε και τα χαρτιά από τα ωδεία στο όργανο και τα θεωρητικά, με την Αθηνά και τον Δημήτρη κάναμε κι ένα μεταπτυχιακό όλοι μαζί, σχετικό με τις κοινωνικές και πολιτισμικές προσεγγίσεις της μουσικής. Οι τρεις μας είμαστε διορισμένοι εκπαιδευτικοί σε δημοτικά σχολεία, οι άλλοι τρεις τα βγάζουν πέρα παίζοντας: εκτός των άλλων (πολλών άλλων) ο Κώστας έπαιζε φέτος με την Α. Πρωτοψάλτη και τους Athens Tango Ensemble, ο Βαγγέλης με τον Πάνο Μουζουράκη κι ο Μήτσος οριεντάλ, νησιώτικα, έντεχνα - καλά ετούτος παίζει ασταμάτητα… Τέλος, εγώ ψέλνω στην Παναγία την Ελευθερώτρια στην Κηφισιά.
Δ. Τώρα, πώς επηρεάζουν όλα αυτά τον ήχο μας, ποιος το ξέρει, σίγουρα κάποια συμβολή έχουν, ελπίζω όχι πολύ μεγάλη αν σκεφτώ πως τρεις στους έξι τραγουδούν όλη μέρα το «Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ» στα πρωτάκια… χαχαχα!
Πότε γράφτηκαν τα τραγούδια του δίσκου; Έχετε κάποιο αγαπημένο και, αν ναι, ποιο είναι αυτό και γιατί;
Α. Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν μέσα στην τελευταία πενταετία. Τα έγραψε ο Δημήτρης κι ας μη θέλει να το λέμε…
Κ. Σίγουρα όλοι μαζί τα δουλεύουμε, τα ενορχηστρώνουμε, βάζουμε - βγάζουμε ιδέες, αλλά το πρωταρχικό υλικό είναι του Δημήτρη… Υπάρχουν, επίσης, και κάποια τραγούδια που είχε ο Δημήτρης πριν φτιάξουμε το γκρουπ, το «Χίλιες χιλιάδες κύματα» και το «Τι είν’ αυτό», λόγου χάρη, τα οποία ταίριαζαν με τα καινούρια και μας άρεσε να τα παίζουμε. Επίσης, στο δίσκο ηχογραφήσαμε και το «Έτσι κι αλλιώς» σε ποίηση Νίκου Δήμου, στο οποίο διατηρήσαμε τον χαρακτηριστικό ήχο του τρίο πιάνο - μπάσο - τύμπανα με τον οποίο ξεκινήσαν οι Αλκμάν, όπως τους βρήκα όταν ήρθα. Τώρα, αγαπημένο μου τραγούδι… μάλλον, θα διάλεγα το «Λάκκα Δωδώνη», απλά δεν το χορταίνω…
Δ. Εγώ θα πω το «Μονάχα της καρδιάς», ανατριχιάζω ακόμη κάθε φορά που το ακούω…
Α. Εμένα το αγαπημένο μου είναι το «Έτσι κι αλλιώς», οι στίχοι του Νίκου Δήμου με συγκινούν βαθιά και θεωρώ τη μελοποίηση του Δημήτρη εκπληκτική! Ε, και ο Κυριάκος το λέει τέλεια!
Οι συμμετοχές που υπάρχουν στο δίσκο πως προέκυψαν;
Δ. Ο Γιάννης Ταβουλάρης ο ηχολήπτης μας πρότεινε τη Λαμπρινή Καρακώστα για το «Χίλιες χιλιάδες κύματα» και δεχτήκαμε αμέσως, μας τίμησε η Λαμπρινή, είναι σπουδαία τραγουδίστρια. Στο «Γιω Μαργιώ», τώρα, ήταν η τελευταία μέρα της ηχογράφησης, είχαν μαζευτεί πολλοί φίλοι στο στούντιο για τη χορωδία, ήταν κι ο Βαγγελης ο Καζαντζής εκεί, είπε κι αυτός ένα κουπλέ…
Α. Επίσης, μην ξεχάσουμε τα παιδιά της χορωδίας στο «Τι είν’ αυτό», μαθήτριες του 13ου δημοτικού Αιγάλεω, το Γιώργο το Μυζάλη με τον οποίο γράψαμε μαζί τους στίχους στο «Γλέντι»…
Κ. …και τα παιδιά από το κουαρτέτο εγχόρδων Frog Quartet, τον Θέμη Νικολούδη και τον Μιχάλη Καταχανά, καθώς και τον τσελίστα Μιχάλη Καζάνη, τον αδερφό του Δημήτρη, που έπαιξαν στο «Χίλιες χιλιάδες κύματα»
Πρόσφατα μοιραστήκατε τη σκηνή με το Δημήτρη Μυστακίδη. Πως ήταν αυτή η εμπειρία; Τι να περιμένουμε σε επίπεδο live από εσάς στο μέλλον;
Δ. Φοβερή εμπειρία, ο Δημήτρης είναι πραγματικός Δάσκαλος, με Δ κεφαλαίο, έχει υψηλή αισθητική σε ό,τι κάνει, ενώ ταυτόχρονα παραμένει βαθιά λαϊκός. Νομίζω πως ταιριάξαμε εύκολα μαζί του, άλλωστε εμείς δεν έχουμε κιθάρα στο σχήμα και όλα έγιναν φυσικά και αυθόρμητα, του άρεσε και η «Χρύσω», το τραγούδι μας «Μπόρα είναι θα περάσει» και θέλησε να το παίξει μαζί μας, πήραμε μεγάλες χαρές, μεγάλη μας τιμή Δάσκαλε!
Κ. Συναυλίες δεν έχουμε άλλες για το καλοκαίρι μετά το Summertime, ετοιμαζόμαστε για το χειμώνα… Σίγουρα θα έχουμε κάποιες εμφανίσεις σε σκηνές που μας αγαπούν και τους αγαπάμε, όπως στο Ίλιον plus, αλλά και σε άλλες… πιθανότατα να δώσουμε και κάποιες κοινές συναυλίες με το Βαγγέλη τον Καζαντζή, που συμμετείχε και στο δίσκο, με τον οποίο απ’ ότι φαίνεται ταιριάζουμε καλά…
Σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη, μίλησε με πολύ καλά λόγια για εσάς ο Διονύσης Σαββόπουλος; Τι σημαίνει αυτό για εσάς και πως αντιδράσατε όταν το μάθατε;
Δ. Η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη, εμένα με πήρε τηλέφωνο η μητέρα μου από το χωρίο «παιδί μου, νομίζω πως άκουσα το Σαββόπουλο στην τηλεόραση να λέει… Αλκμάν…» στην αρχή δεν το πιστεύαμε, καταρχάς και μόνο που άκουσε το σιντί και του άρεσε είναι από μόνο του φοβερό νέο, πόσο μάλλον να μας αναφέρει έτσι αυθόρμητα…
Α. … κοιτάξτε, στους λίγους μήνες που κυκλοφορεί ο δίσκος μας, έχουμε λάβει αρκετά μεγάλη ανταπόκριση, αλλά κάτι τέτοιο δεν το περιμέναμε. Ο Σαββόπουλος έχει γράψει τα αγαπημένα μας τραγούδια, με αυτά μεγαλώσαμε κι αυτά διδάσκουμε στα παιδιά μας στο σχολείο…
Τελικά, τι είναι πιο σημαντικό; Να σε αναγνωρίζει το συνάφι σου ή να σε τραγουδάει το ευρύ ακροατήριο;
Κ. Γιατί να τα ξεχωρίσουμε; Είναι σημαντικά και τα δύο. Το πιο σημαντικό, πιστεύω είναι να κάνεις τη μουσική που σου αρέσει. Και εφόσον αυτή η μουσική αρέσει και στους έξι μας, στον καθένα ξεχωριστά, τότε είμαι σίγουρος ότι είναι καλή μουσική
Δ. Νομίζω πως το να περάσουν τα τραγούδια στο κοινό είναι σπουδαία υπόθεση, να καταφέρεις, δηλαδή, να παίξεις μουσική, να γράψεις λόγια που να μιλούν στην καρδιά του ακροατή και να θέλει να τα βάλει στη ζωή του… μακάρι να το ζήσουμε… αλλά και η κουβέντα η καλή που θα ακούσεις από ανθρώπους του συναφιού, όπως λες, τους οποίους σέβεσαι και εκτιμάς, μετράει κι αυτή πολύ, σου δίνει, βασικά, δύναμη να συνεχίσεις να δημιουργείς…
Στις μέρες μας που η δισκογραφία πνέει τα λοίσθια, τι ωθεί μια παρέα νέων ανθρώπων στην κυκλοφορία ενός δίσκου, που τις περισσότερες φορές κυκλοφορεί με προσωπική χρηματοδότηση; Αυτή η «αιμοδοσία» προσφέρει κάτι στο δημιουργό ή τελικά «πηγαίνει χαμένη»;
Κ. Παίζουμε τόσα χρόνια, κάποια στιγμή έπρεπε να γράψουμε ένα δίσκο… και θα τον βγάζαμε με κάθε κόστος, νομίζω… έτσι να υπάρχει, κάτι να μείνει, άσχετα με το τι θα γίνει από κει και πέρα. Μακάρι να βγουν τα έξοδα στο τέλος, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε κι άλλες τέτοιες απόπειρες. Πάντως, δε νομίζω ότι πάει χαμένη η προσπάθεια. Η διαδικασία, άλλωστε, μπορεί να είναι κάποιες φορές ψυχοφθόρα και κουραστική, αλλά είναι στο σύνολό της μια απολαυστική περιπέτεια!
Α. Εγώ ήμουν αρκετά σκεπτική, πρέπει να πω, σχετικά με την έκδοση του cd, κυρίως γιατί τα έξοδα θα έβγαιναν από τους οικογενειακούς μας προϋπολογισμούς, αλλά και γιατί ακούγεται συνέχεια ότι όλη η προώθηση γίνεται ψηφιακά, μέσω της κοινωνικής δικτύωσης κτλ. Τα πήρα, όμως, όλα πίσω μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Εδώ, οπωσδήποτε βοήθησε και ο Άγγελος Σφακιανάκης, που προώθησε τον δίσκο σε κάποιους ραδιοφωνικούς παραγωγούς αλλά, κυρίως, νομίζω, ότι το υλικό από μόνο του έκανε αισθητή την παρουσία του. Το αποτέλεσμα ήταν το δεύτερο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας να παίζει συνέχεια τη δουλειά, μετά να προτείνει το «Γλέντι» μας για την Ευρωπαϊκή συλλογή της EBU… και, τελικά, να προκύψει και η συμμετοχή μας στο SummΕRTime, που ήταν μια εξαιρετική εμπειρία για εμάς. Δεν ξέρω αν θα γίνονταν όλα αυτά αν απλώς ανεβάζαμε τα τραγούδια μας στο YTube. Μπορεί να κάνω και λάθος. Νομίζω, όμως, ότι μετράει ακόμα το να πάρουν κάποιοι άνθρωποι στα χέρια τους ένα ολοκληρωμένο υλικό, ακόμα και τα εξώφυλλα, η όλη αισθητική, νομίζω, το cd ως αντικείμενο, ακόμα «πιάνει τόπο».
Κ. Να προσθέσω εδώ, την τεράστια συμβολή του 2ου Προγράμματος, στην δημοσιοποίηση καινούργιων μουσικών πραγμάτων. Την πρώτη φορά που πήγαμε, μάλιστα, μας είπαν, «εμείς τα παίζουμε όλα, αυτή είναι η δουλειά μας! Τώρα αν μας αρέσετε κιόλας… την έχετε πατήσει». Οι άνθρωποι αναζητούν νέους δημιουργούς και προβάλλουν με μεγάλη χαρά νέες δουλειές. Ε, και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο…
Βιοπορίζεστε από τη μουσική; Πόσο εύκολο είναι αυτό στις μέρες μας;
Δ. Οι τρεις μας εδώ, Κυριάκος, Αθηνά και Δημήτρης διοριστήκαμε με τον ΑΣΕΠ ως μόνιμοι εκπαιδευτικοί μουσικής σε δημοτικά σχολεία και… σωθήκαμε. Βαγγέλης, Κώστας και Δημήτρης Καζάνης ζουν από τα παιξίματά τους, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο, ειδικά όταν ένας μουσικός θέλει να μπορεί να πει και «όχι» σε δουλειές που του αποφέρουν οικονομικά αλλά τον προσβάλουν αισθητικά… είναι, στ’ αλήθεια, μια δουλειά γεμάτη αβεβαιότητα και διαρκές άγχος…
Στο δίσκο υπάρχει ένα συγκλονιστικό τραγούδι, το «Λάκκα Δωδώνη», που θυμίζει παλιό παραδοσιακό τραγούδι, αλλά εμπεριέχει και μια φρεσκάδα. Πως προέκυψε το τραγούδι αυτό;
Κ. Ήταν πριν δύο ή τρία καλοκαίρια, νομίζω, βρεθήκαμε με την Αθηνά και το Δημήτρη στη Ναύπακτο, στο χωριό. Ο Δημήτρης μου αφηγήθηκε την ιστορία των χωριών της Δωδώνης, όπως την άκουσε από τον Κύριο Κώστα τον πατέρα της Αθηνάς, ο οποίος κατάγεται από εκεί. «Πρέπει να γράψουμε ένα τραγούδι για αυτή την ιστορία», μου είπε, κι έτσι κάναμε. Το ίδιο βράδυ καθίσαμε ως πολύ αργά και γράψαμε παρέα και τους στίχους και τη μουσική, μοιάζει αδύνατον κι όμως, καμιά φορά συμβαίνουν κι αυτά. Πολύ το χαρήκαμε, τόσο όταν το πρωτοφτιάξαμε, όσο και αργότερα όταν το ενορχηστρώσαμε όλοι μαζί οι Αλκμάν, κι ακόμα περισσότερο όταν είδαμε την ανταπόκριση όσων το άκουσαν…
Δ. …δε συζητάμε για τον πεθερό μου!
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια των Αλκμάν;
Κ. Πρώτα πρώτα να συνεχίσουμε να παίζουμε παρέα. Είμαστε πάνω από όλα φίλοι, και απολαμβάνουμε να βρισκόμαστε. Έχει συμβεί πολλές φορές να συναντιόμαστε για πρόβα και να μην παίξουμε ούτε νότα! Κι όλο αυτό είναι μια σταθερά στη ζωή μας, ζούμε, έχουμε τις οικογένειές μας, δουλεύουμε και είμαστε και στους Αλκμάν… Ξεκινάμε σιγά σιγά τα καινούρια μας τραγούδια, τελευταία δοκιμάζουμε και αρκετά οργανικά κομμάτια, κι όπου βγει… Φτιάξαμε πράγματα που μας αρέσουν πολύ σε αυτόν τον πρώτο δίσκο, να δούμε πως θα πάμε παρακάτω από δω και πέρα…
