Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε η βιογραφία του Χρήστου Νικολόπουλου, η οποία και παρουσιάζεται στην Παλαιά Βουλή με ξεχωριστούς ομιλητές και προσκεκλημένους σχεδόν όλο το καλό ελληνικό τραγούδι.
Ο ίδιος ο Χρήστος Νικολόπουλος εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην έκδοση του βιβλίου «Η Ζωή μου, τα Τραγούδια μου» με συγγραφέα τον διευθυντή του ogdoo.gr, Κώστα Μπαλαχούτη.
Για να πάρεις την απόφαση να κάνεις τη βιογραφία σου δεν είναι εύκολο πράγμα. Ιδιαίτερα για ανθρώπους με τον χαρακτήρα τον δικό μου όπου μέσα από μία καλλιτεχνική διαδρομή 50 χρόνων δεν μίλαγα ποτέ για τον εαυτό μου και νομίζω ότι πορεύτηκα με αξιοπρέπεια και σεμνότητα.
Πολλοί φίλοι μου από χρόνια πριν μου έλεγαν ότι αυτό πρέπει κάποτε να γίνει. Κάποια στιγμή θεώρησα ότι είναι υποχρέωσή μου να το κάνω.
Μία υποχρέωση απέναντι σε εμένα, στην οικογένειά μου και στους φίλους μου.
Δεν ήταν απλό πράγμα να αποφασίσεις να γίνει η βιογραφία σου γιατί πρέπει να βάλεις το μαχαίρι βαθιά μέσα σου, να βγάλεις αίμα και δάκρυ για να ποτιστούν και να ξαναζωντανέψουν οι λέξεις και τελικά να βγάλουν την αλήθεια τους.
Πρέπει να βάλεις απέναντί σου τον εαυτό σου και τη συνείδησή σου για να γίνεις ένας αντικειμενικός και αξιόπιστος κριτής και αφηγητής.
Ιδιαίτερα όταν μιλάς για άλλους ανθρώπους, βιολογικά απόντες πρέπει να είσαι ιδιαίτερα αντικειμενικός και αληθινός γιατί οι απόντες δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουν τα γεγονότα.
Επίσης, πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια από τη διαδραμάτιση των γεγονότων ώστε να έχουν καταλαγιάσει οι χαρές, οι αποθεώσεις, οι πίκρες, οι θυμοί και οι όποιες αντιπαλότητες.
Γιατί πρέπει να έχει μαλακώσει η καρδιά και να έχει αντιληφθεί την αυτονόητη ύπαρξη των ανθρώπινων αδυναμιών και το εφήμερο της ζωής μας.
Η ιστορία της χώρας μας είναι ματωμένη γιατί έχει περάσει πάρα πολλά δύσκολα χρόνια.
Με πολέμους, κατοχή, εμφυλίους, δικτατορίες, οικονομικές κρίσεις και είναι γεμάτη από πονεμένους και σακατεμένους ανθρώπους.
Ανθρώπους που αναγκάσθηκαν να αφήσουν τα χωριά τους, τις οικογένειές τους για να έρθουν στην πρωτεύουσα αναζητώντας μία καλύτερη ζωή ή απλώς ένα πιάτο φαγητό. Κάτι σαν εσωτερικοί μετανάστες, σαν πρόσφυγες.
Και θεώρησα ότι η ζωή η δική μου είναι όμοια με τις ζωές πολλών χιλιάδων ανθρώπων και ότι διαβάζοντας τη βιογραφία μου θα βρουν ίσως κάποια κομμάτια και από τη δική τους ζωή.
Προσπάθησα να λυγίσω τους κλασσικούς κανόνες μιας βιογραφίας όπου συνήθως όλα ωραιοποιούνται και στρογγυλεύουν αλλά δεν το έκανα γιατί θα ήταν σαν να κορόιδευα τον εαυτό μου.
Απέφυγα τις αβανταδόρικες και πομπώδεις εκφράσεις γιατί είμαι άνθρωπος που προτιμώ την ουσία από το θόρυβο.
Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο γιατί πρόλαβα να ζήσω και να απολαύσω τον όποιο μύθο μου έχει προσάψει ο κόσμος μέσα από την αγάπη του και την υποστήριξή του.
Ο ίδιος ο Χρήστος Νικολόπουλος εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην έκδοση του βιβλίου «Η Ζωή μου, τα Τραγούδια μου» με συγγραφέα τον διευθυντή του ogdoo.gr, Κώστα Μπαλαχούτη.
Ο λόγος στον Χρήστο Νικολόπουλο:
Για να πάρεις την απόφαση να κάνεις τη βιογραφία σου δεν είναι εύκολο πράγμα. Ιδιαίτερα για ανθρώπους με τον χαρακτήρα τον δικό μου όπου μέσα από μία καλλιτεχνική διαδρομή 50 χρόνων δεν μίλαγα ποτέ για τον εαυτό μου και νομίζω ότι πορεύτηκα με αξιοπρέπεια και σεμνότητα.
Πολλοί φίλοι μου από χρόνια πριν μου έλεγαν ότι αυτό πρέπει κάποτε να γίνει. Κάποια στιγμή θεώρησα ότι είναι υποχρέωσή μου να το κάνω.
Μία υποχρέωση απέναντι σε εμένα, στην οικογένειά μου και στους φίλους μου.
Δεν ήταν απλό πράγμα να αποφασίσεις να γίνει η βιογραφία σου γιατί πρέπει να βάλεις το μαχαίρι βαθιά μέσα σου, να βγάλεις αίμα και δάκρυ για να ποτιστούν και να ξαναζωντανέψουν οι λέξεις και τελικά να βγάλουν την αλήθεια τους.
Πρέπει να βάλεις απέναντί σου τον εαυτό σου και τη συνείδησή σου για να γίνεις ένας αντικειμενικός και αξιόπιστος κριτής και αφηγητής.
Ιδιαίτερα όταν μιλάς για άλλους ανθρώπους, βιολογικά απόντες πρέπει να είσαι ιδιαίτερα αντικειμενικός και αληθινός γιατί οι απόντες δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβεβαιώσουν τα γεγονότα.
Επίσης, πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια από τη διαδραμάτιση των γεγονότων ώστε να έχουν καταλαγιάσει οι χαρές, οι αποθεώσεις, οι πίκρες, οι θυμοί και οι όποιες αντιπαλότητες.
Γιατί πρέπει να έχει μαλακώσει η καρδιά και να έχει αντιληφθεί την αυτονόητη ύπαρξη των ανθρώπινων αδυναμιών και το εφήμερο της ζωής μας.
Η ιστορία της χώρας μας είναι ματωμένη γιατί έχει περάσει πάρα πολλά δύσκολα χρόνια.
Με πολέμους, κατοχή, εμφυλίους, δικτατορίες, οικονομικές κρίσεις και είναι γεμάτη από πονεμένους και σακατεμένους ανθρώπους.
Ανθρώπους που αναγκάσθηκαν να αφήσουν τα χωριά τους, τις οικογένειές τους για να έρθουν στην πρωτεύουσα αναζητώντας μία καλύτερη ζωή ή απλώς ένα πιάτο φαγητό. Κάτι σαν εσωτερικοί μετανάστες, σαν πρόσφυγες.
Και θεώρησα ότι η ζωή η δική μου είναι όμοια με τις ζωές πολλών χιλιάδων ανθρώπων και ότι διαβάζοντας τη βιογραφία μου θα βρουν ίσως κάποια κομμάτια και από τη δική τους ζωή.
Προσπάθησα να λυγίσω τους κλασσικούς κανόνες μιας βιογραφίας όπου συνήθως όλα ωραιοποιούνται και στρογγυλεύουν αλλά δεν το έκανα γιατί θα ήταν σαν να κορόιδευα τον εαυτό μου.
Απέφυγα τις αβανταδόρικες και πομπώδεις εκφράσεις γιατί είμαι άνθρωπος που προτιμώ την ουσία από το θόρυβο.
Θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο γιατί πρόλαβα να ζήσω και να απολαύσω τον όποιο μύθο μου έχει προσάψει ο κόσμος μέσα από την αγάπη του και την υποστήριξή του.
