O Βασίλης Παπακωνσταντίνου παραχώρησε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξή στην εφημερίδα τα «Νέα» με αφορμή την περιοδεία του σε όλη την Ελλάδα με την παράσταση «Κράτα ρε φίλε γερά».
Οι εμφανίσεις του το φετινό καλοκαίρι θα ξεπεράσουν τις 40 με την Αθήνα και τον Πειραιά να τον περιμένουν στο θέατρο Βεάκειο την Δευτέρα 23 Ιουλίου.
Στην συνέντευξη αναφέρεται με συγκίνηση στην καθοριστική συμβολή της μητέρας του σε όλη την επιτυχημένη πορεία του.
«Κουβαλάω πάντα μέσα μου τη μητέρα μου και τα νανουρίσματά της. Με καθόρισαν, με διαμόρφωσαν και στην ουσία μου έδειξαν το δρόμο για να βρω ποιος είμαι και πού θέλω να πάω.
Αν δεν υπήρχαν αυτά, ίσως δεν ήμουν ό,τι έγινα. Το καλό, κακό, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία».
Αναφερόμενος στα άλλα σημαντικά πρόσωπα που τον σημάδεψαν λέει:
«Φωτίζεται η σχέση μου και εν τέλει η φιλία μου με τους ανθρώπους του πνεύματος, τα ιερά τέρατα που είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί τους και να γίνει αυτό που είμαι. Μιλάω για τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Θάνος Μικρούτσικο, τον Νικόλα Άσιμο, τον Άλκη Αλκαίου, τον Μάνος ελευθερίου.
Αυτή είναι η πραγματική μου περιουσία και μου έκαναν την τιμή να είναι φίλοι μου».
O Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει εδώ και καιρό μιλήσει με γενναιότητα για την πολύχρονη μάχη του με την κατάθλιψη.
Στα πλαίσια της συνέντευξης έδωσε ένα μήνυμα ελπίδας σε όσους πάσχουν από κατάθλιψη επισημαίνοντας ότι «το φως της ζωής είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι.»
«Η κατάθλιψη χτύπησε και σε μένα την πόρτα. Δεν είμαι καθόλου εύκολο πράγμα, ειδικά όταν έχεις ανθρώπους που στηρίζονται σε σένα και περιμένουν από σένα.
Φυσικά ένα ποσοστό της ασθένειας αυτής έχει να κάνει με την κληρονομικότητα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος πιστεύω ότι συνδέεται με τη ζωή που φτιάχνεις ή που σε φτιάχνει.
Η επιτυχία και οι προσδοκίες των ανθρώπων για μένα ήταν κάτι που δεν άντεξα. Πίστεψα ότι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτό που είχαν φτιάξει στο μυαλό τους για μένα. Πίστευα ότι δεν μπορούσα να δώσω αυτά που ήθελαν.
Είναι υπέροχο να σε χειροκροτούν, να σε θαυμάζουν και να φτιάχνουν συνθήματα για σένα, αλλά η ευθύνη είναι μεγάλη- όσο και αν αυτό ακούγεται ναρκισσιστικό.
Όσον αφορά την κατάθλιψη δεν μπορούν μόνο οι ειδικοί και τα φάρμακα να σε βοηθήσουν. Χρειάζεται υποστήριξη από την οικογένειά σου. Και εγώ στάθηκα τυχερός γιατί την είχα σε υπέρτατο βαθμό.
Όμως υπάρχει ένα πρόσωπο που μου έδωσε δύναμη και ελπίδα. Είναι η κόρη μου η Νικολέτα, η οποία είναι τεταρτοετής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Μου θύμισε ότι το φως της ζωής είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι.»
