Ο Θάνος Μικρούτσικος παραχώρησε συνέντευξη στη Δέσποινα Σαββοπούλου και τον Ελεύθερο Τύπου της Κυριακής.
Αφορμή, οι δύο μεγάλες συναυλίες, που θα πραγματοποιηθούν στις 7 και τις 8 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα.
Μεταφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη συνομιλία του Θάνου Μικρούτσικου με την έμπειρη και διακεκριμένη δημοσιογράφο.
Αν κοίταζες πίσω όλη την πορεία σου στη μουσική και στη ζωή, θα ήθελες κάτι να αλλάξεις;
Δεν θα ήθελα να αλλάξω τίποτα, αν και έχω κάνει πολλά λάθη. Δεν θέλω να αλλάξω τα λάθη μου, γιατί η ζωή μου είναι αποτέλεσμα και των σωστών που έκανα και των λαθών μου. Είμαι ευτυχισμένος με αυτά. Αν η αναλογία άλλαζε και διόρθωνα τα λάθη, γιατί θα ήμουν περισσότερο ευτυχισμένος; Επειδή δεν το ξέρω, δεν το ρισκάρω. Καλώς καμωμένα και τα λάθη, μαθαίνουμε από αυτά. Προστίθενται στα σωστά και γίνεται το αποτέλεσμα αυτό που είναι ο Θάνος.
Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά «σήμα κατατεθέν σου» από μικρό παιδί;
Θα πω ένα προτέρημα και ένα ελάττωμα. Ναι, είμαι γενναιόδωρος στα αισθήματα. Στις γυναίκες που περπάτησα μαζί τους δινόμουν και ακόμα και όταν έσπαγα τα μούτρα μου, το επαναλάμβανα με τον ίδιο τρόπο και την άλλη φορά. Ελεγα ότι θα προφυλαχθώ, αλλά δεν τα κατάφερνα. Στα συναισθήματα, λοιπόν, γενναιοδωρία και απόλυτο δόσιμο, όχι στην τσιγκουνιά. Οσο για το ελάττωμα, για πάρα πολλά χρόνια δεν άφηνα τον άλλον να μιλήσει. Είχα μια άποψη και όταν θεωρούσα ότι ο άλλος είχε λάθος, την υποστήριζα μέχρις εσχάτων. Κάτι που έκανα και με αγαπημένα μου πρόσωπα. Σε θέματα πολιτικά, κοσμολογία, φιλοσοφία, μουσική, οτιδήποτε, με επιχειρήματα αντέκρουα τον άλλον, αλλά το παράκανα.
Ο Στίβεν Χόκινγκ, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία με την ασθένειά του, αποτελεί παράδειγμα για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις και το δικό σου πρόβλημα;
Πράγματι, ο Χόκινγκ ήταν φαινόμενο. Εζησε 54 χρόνια από τότε που διαγνώστηκε. Είναι η δύναμη του ανθρώπου στο ζενίθ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ξεπεράσει το παράδειγμά του. Ενα τραγούδι που έχω γράψει από τον κύκλο του Καββαδία νομίζω ότι αντιπροσωπεύει απόλυτα αυτό που έκανε ο Χόκινγκ, ο οποίος χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Το θες και για σένα αυτό;
Ναι και το επιχειρώ. Είναι μια αρχή της ζωής μου. Κατέκτησε το αδύνατο. Δυο-τρεις φορές το έχω κατακτήσει μέσα από τη μουσική. Ο Καββαδίας λέει μέσα από αυτόν το στίχο στους ανθρώπους να ξεπερνούν τα όριά τους. Αρα, κατάκτησε το αδύνατο, τράβα τα όριά σου. Αυτό προσπαθώ κι εγώ, να χορέψω πάνω στο φτερό του καρχαρία…
Ονειρα εξακολουθείς να κάνεις;
Ο Καββαδίας λέει: «Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται». Χωρίς όνειρα ο άνθρωπος πεθαίνει… Ο κόσμος μας είναι άδικος. Χίλια άτομα έχουν όσα 4 δισ. μαζί. Δεν ξέρω πώς και πότε θα αλλάξει ο κόσμος. Ομως, δεν θα κλείσω το παράθυρο στο όνειρο. Θα το αφήσω μισάνοιχτο ή και ανοιχτό, έστω κι αν είναι σκοτάδι έξω. Κάποια ρωγμή θα βρούμε, προφανώς δεν θα την προλάβω εγώ (δεν θα την προλάβαινα ούτως ή άλλως), για να πάμε σε μια άλλη κοινωνία. Την υποψιάζομαι μετά από δέκα γενιές. Ομως, είναι αδύνατον να χτίσεις μια νέα κοινωνία με τα υλικά της παλιάς, αφού είμαστε όλοι διαμορφωμένοι 6.000 χρόνια τώρα σε εκμεταλλευτικές κοινωνίες. Θα πρέπει να περάσουν ακόμα πολλές γενιές, ώσπου ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει…
Τι έχει αλλάξει μέσα σου, στην ψυχολογία σου, πριν από την ασθένεια και μετά;
Δεν θα ήθελα να θεωρηθεί η απάντησή μου ως ηρωισμός ή ψευτοηρωισμός της μαγκιάς. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αυτό που κάνω τώρα είναι συνέχεια της προηγούμενης στάσης μου. Εζησα προσπαθώντας να δημιουργώ, να αγαπώ, να μη χάνω στιγμή. Ετσι, μόνο ρουφώντας όλες τις στιγμές, μεγαλώνουμε το χρόνο που αλλιώς περνάει γρήγορα. Αυτό έκανα ή προσπαθούσα πάντα να κάνω. Οταν μου χτύπησε την πόρτα το πρόβλημα, ο καρκίνος, δεν έγινα ένας φοβισμένος τύπος ο οποίος εκλιπαρεί για να σωθεί.
Τη στιγμή την πολύ συγκεκριμένη που το έμαθες δεν φοβήθηκες;
Κράτησα την ψυχραιμία μου και βοήθησε σ’ αυτό ο γιατρός μου, εκπληκτικός στην επιστήμη του και σωστός άνθρωπος, ο Χρήστος Χριστοδούλου. Είμαι ευτυχής που τον γνώρισα, αν και σε αυτές τις συνθήκες. Μου είπε ότι εγχειρίζεται και προχωρήσαμε σε επέμβαση στο συκώτι που έγινε στο Λονδίνο. Κάποια στιγμή προέκυψε από μια εξέταση η πιθανότητα να υπάρχει η ασθένεια και αλλού. Σε αυτό το σημείο, υπήρξε μια βουβαμάρα εντός μου. Γιατί αισθάνθηκα ότι, αν ισχύει αυτό, έχει τελειώσει το πράγμα… Αλλά και εκεί αντέδρασα για τους δικούς μου ανθρώπους. Από εκεί και πέρα όμως μέχρι σήμερα συνεχίζω να πράττω, να σκέφτομαι και να ενεργώ επιβεβαιώνοντας την πριν από την ασθένεια στάση ζωής, είτε στον προσωπικό μου βίο είτε στην κοινωνική μου χειρονομία είτε στη δημιουργία. Κάνω τις εξετάσεις μου κάθε τρεις μήνες και το παλεύω…
