O 52χρονος καλλιτέχνης που εμφανίζεται αυτόν τον καιρό, κάθε Σάββατο και Κυριακή, στη σκηνή του Gazzarte, στην παράσταση «Βαμβακάρης κατά Ξαρχάκο» μαζί με τον συνθέτη, την Δήμητρα Γαλάνη και τον Στέλιου Βαμβακάρη, παραχώρησε συνέντευξη στον διευθυντής της έντυπης LIFO M.Hulot.
Εκεί ο Μιχάλης Μυτακίδης (BD Foxmoor) αναφερόμενος στην σύγχρονη ελληνική χιπ-χοπ αλλά και στην παγκόσμια έκφρασή της δήλωσε:
«Δεν παρακολουθώ και πολύ τα πράγματα στο ελληνικό χιπ-χοπ, αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν ψυλλιαστεί την αρχική αίσθηση του κώδικα και το κάνουν με τον τρόπο τους.
Τα καινούργια παιδιά –από αυτούς που κάνουν χιπ-χοπ– είναι χωρισμένα 20% σε αυτό που σου λέω και 80% στο σκουπιδαριό του τραπ που μας ήρθε ατόφιο από την Αμερική και τώρα γιγαντώνεται κι εδώ αυτή η παπαριά, η ανύπαρκτη, που δεν πατάει πουθενά, με αυτούς τους τύπους με τα ελικόπτερα, τα ακριβά αμάξια, που λένε ότι είναι ντιλέρια, που βγαίνουν με όπλα στα βιντεοκλίπ.
Είναι να πεθαίνει κανείς στα γέλια. Αυτό το εξωγήινο που στήνεται με όλη αυτή την ιστορία είναι αυτό που με προέτρεψε αρχικά να διαχωρίσω τη θέση μου. Αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα σκουπιδιάσει τόσο το χιπ-χοπ.
Παγκοσμίως, δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα.
Θα σου πω και μια πικρή αλήθεια όμως, ότι τα παιδιά που κάνουν χιπ-χοπ στην Ελλάδα –και το χιπ-χοπ είναι συγκεκριμένη κατάσταση, είναι συγκεκριμένος κώδικας– γράφουν καλύτερα από παντού στον κόσμο. Ακόμα κι αυτοί που εδώ γράφουν μέτρια είναι πολύ καλύτεροι από τον κάθε καλύτερο σε κάθε γωνιά του κόσμου. Κι οι πιτσιρικάδες μας.
Αν σε αυτό οι παλιότεροι έχουμε βοηθήσει λίγο, να το χρεωθούμε. Αυτό θέλουμε να το χρεωθούμε. Και σου μιλάω για πράγματα που είναι μακριά από μένα και αυτοί που τα φτιάχνουν μπορεί να μη με γουστάρουν κιόλας.
Το τραπ είναι πολύ εξωγήινο για μένα, μπορεί να μην το κατανοώ, να έχω μείνει πολύ πίσω, δεν ξέρω... Χαίρομαι, όμως, που κάποια παιδιά δεν είναι αναγκασμένα να πάνε να δουλέψουν στον κάθε μαλάκα και μπορούν και ζουν από τη μουσική».
Εκεί ο Μιχάλης Μυτακίδης (BD Foxmoor) αναφερόμενος στην σύγχρονη ελληνική χιπ-χοπ αλλά και στην παγκόσμια έκφρασή της δήλωσε:
«Δεν παρακολουθώ και πολύ τα πράγματα στο ελληνικό χιπ-χοπ, αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν ψυλλιαστεί την αρχική αίσθηση του κώδικα και το κάνουν με τον τρόπο τους.
Τα καινούργια παιδιά –από αυτούς που κάνουν χιπ-χοπ– είναι χωρισμένα 20% σε αυτό που σου λέω και 80% στο σκουπιδαριό του τραπ που μας ήρθε ατόφιο από την Αμερική και τώρα γιγαντώνεται κι εδώ αυτή η παπαριά, η ανύπαρκτη, που δεν πατάει πουθενά, με αυτούς τους τύπους με τα ελικόπτερα, τα ακριβά αμάξια, που λένε ότι είναι ντιλέρια, που βγαίνουν με όπλα στα βιντεοκλίπ.
Είναι να πεθαίνει κανείς στα γέλια. Αυτό το εξωγήινο που στήνεται με όλη αυτή την ιστορία είναι αυτό που με προέτρεψε αρχικά να διαχωρίσω τη θέση μου. Αλλά δεν φανταζόμουν ότι θα σκουπιδιάσει τόσο το χιπ-χοπ.
Παγκοσμίως, δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα.
Θα σου πω και μια πικρή αλήθεια όμως, ότι τα παιδιά που κάνουν χιπ-χοπ στην Ελλάδα –και το χιπ-χοπ είναι συγκεκριμένη κατάσταση, είναι συγκεκριμένος κώδικας– γράφουν καλύτερα από παντού στον κόσμο. Ακόμα κι αυτοί που εδώ γράφουν μέτρια είναι πολύ καλύτεροι από τον κάθε καλύτερο σε κάθε γωνιά του κόσμου. Κι οι πιτσιρικάδες μας.
Αν σε αυτό οι παλιότεροι έχουμε βοηθήσει λίγο, να το χρεωθούμε. Αυτό θέλουμε να το χρεωθούμε. Και σου μιλάω για πράγματα που είναι μακριά από μένα και αυτοί που τα φτιάχνουν μπορεί να μη με γουστάρουν κιόλας.
Το τραπ είναι πολύ εξωγήινο για μένα, μπορεί να μην το κατανοώ, να έχω μείνει πολύ πίσω, δεν ξέρω... Χαίρομαι, όμως, που κάποια παιδιά δεν είναι αναγκασμένα να πάνε να δουλέψουν στον κάθε μαλάκα και μπορούν και ζουν από τη μουσική».
