Η ερμηνεύτρια παραχώρησε συνέντευξη στην Αναστασία Κουκά και το Έθνος της Κυριακής.
Αφορμή το ξεκίνημα των παραστάσεων της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέµη Καραµουρατίδη και του Γεράσιµου Ευαγγελάτου, με τον τίτλο «Ελληνικά διάφορα» στο χώρο της µουσικής σκηνής «Κρεµλίνο», στη βιοµηχανική περιοχή του Πειραιά.
Ενδιαφέρον το απόσπασμα της συνομιλίας της ερμηνεύτριας με την έμπειρη και ικανή δημοσιογράφο που σχετίζεται με τα εφηβικά της χρόνια και το «χτίσιμο» της προσωπικότητάς της:
Πώς ήταν η Νατάσσα Μποφίλιου στα 16 της; Πώς φερόταν, τι φορούσε, τι µουσική άκουγε;
Α, αυτό θα το δείτε στην παράσταση, γιατί προβάλλουµε ένα κολάζ µε παλιές µου φωτογραφίες. Να υπογραµµίσουµε βέβαια πως µόνο εγώ από τους τρεις µας δεν κώλωσα να βγάλω στη φόρα αυτές τις φωτογραφίες. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν έχω και µεγάλες αλλαγές από τότε. Αν εξαιρέσεις ότι είχα πιο σκούρα µαλλιά και είµαι πλέον πιο αδύνατη, η έφηβη Νατάσσα µοιάζει πολύ µε τη σηµερινή. Όσον αφορά στη µουσική, πέρασα τη ροκ φάση της εφηβείας, µε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλο, Doors και Led Zeppelin αλλά πάντα ήταν µέσα στις επιλογές µου τα τραγούδια των σηµαντικών Ελλήνων συνθετών. Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου έπαιζαν Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος κ.ά., µε πήγαιναν οι γονείς µου σε συναυλίες Μαχαιρίτσα, Πυξ Λαξ κ.ά. Αργότερα, όταν πήγα στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας µπήκε στη ζωή µου και η τζαζ. Γενικά όµως δεν έχω αλλάξει πολύ µεγαλώνοντας. Εχω τους ίδιους φίλους εδώ και χρόνια, και αυτό µου αρέσει, γιατί στη ζωή µου λειτουργώ κυρίως µε σταθερές.
Συναισθηµατικές διακυµάνσεις, ξεσπάσµατα, δεν είχες στην εφηβεία σου;
∆εν πέρασα άγρια εφηβεία. Ευτυχώς, γιατί εγώ τις ψυχολογικές εκρήξεις δεν µπορώ να τις διαχειριστώ εύκολα. Τη µεγαλύτερη ψυχολογική δυσκολία τη βίωσα στα χρόνια που φτιαχνόµασταν µέσα στη µουσική, την περίοδο δηλαδή που χτίζαµε, µε πολύ κόπο, αυτό που είµαστε σήµερα. Υπήρξε µια επταετία που δεν καταλάβαινα ακριβώς τι γίνεται, ένιωσα σαν παρατηρητής της ζωής µου και ήταν για µένα µια πιο σκοτεινή περίοδος. Κατάφερα όµως και τα διαχειρίστηκα µε τη βοήθεια και τη στήριξη των δικών µου ανθρώπων.
Πραγµατοποιήθηκαν τα εφηβικά σου όνειρα και ποια ήταν η µεγαλύτερη απογοήτευση που ένιωσες µεγαλώνοντας;
Εγώ έχω ένα καλό το οποίο λειτουργεί και ως αυτοάµυνα: δεν ονειρεύοµαι µεγάλα πράγµατα. Πάω για τα µεγάλα αλλά χωρίς να έχω συγκεκριµένο στόχο. Θέλω να είµαι ορεξάτη, να έχω δίπλα µου την οικογένειά µου και τα φιλαράκια µου. Από κει και πέρα είµαι ανοιχτή στα ωραία. Τη µεγαλύτερη απογοήτευση την πήρα όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν φέρονται όλοι οι άνθρωποι σαν κι εµένα. Για πάρα πολλά χρόνια απορούσα µε τη συµπεριφορά κάποιων ανθρώπων τους οποίους θεωρούσα καλά παιδιά. Τελικά συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι, κάποιες φορές, είναι έτοιµοι για το χειρότερο.
Αφορμή το ξεκίνημα των παραστάσεων της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέµη Καραµουρατίδη και του Γεράσιµου Ευαγγελάτου, με τον τίτλο «Ελληνικά διάφορα» στο χώρο της µουσικής σκηνής «Κρεµλίνο», στη βιοµηχανική περιοχή του Πειραιά.
Ενδιαφέρον το απόσπασμα της συνομιλίας της ερμηνεύτριας με την έμπειρη και ικανή δημοσιογράφο που σχετίζεται με τα εφηβικά της χρόνια και το «χτίσιμο» της προσωπικότητάς της:
Πώς ήταν η Νατάσσα Μποφίλιου στα 16 της; Πώς φερόταν, τι φορούσε, τι µουσική άκουγε;
Α, αυτό θα το δείτε στην παράσταση, γιατί προβάλλουµε ένα κολάζ µε παλιές µου φωτογραφίες. Να υπογραµµίσουµε βέβαια πως µόνο εγώ από τους τρεις µας δεν κώλωσα να βγάλω στη φόρα αυτές τις φωτογραφίες. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν έχω και µεγάλες αλλαγές από τότε. Αν εξαιρέσεις ότι είχα πιο σκούρα µαλλιά και είµαι πλέον πιο αδύνατη, η έφηβη Νατάσσα µοιάζει πολύ µε τη σηµερινή. Όσον αφορά στη µουσική, πέρασα τη ροκ φάση της εφηβείας, µε Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλο, Doors και Led Zeppelin αλλά πάντα ήταν µέσα στις επιλογές µου τα τραγούδια των σηµαντικών Ελλήνων συνθετών. Μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου έπαιζαν Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Μικρούτσικος κ.ά., µε πήγαιναν οι γονείς µου σε συναυλίες Μαχαιρίτσα, Πυξ Λαξ κ.ά. Αργότερα, όταν πήγα στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας µπήκε στη ζωή µου και η τζαζ. Γενικά όµως δεν έχω αλλάξει πολύ µεγαλώνοντας. Εχω τους ίδιους φίλους εδώ και χρόνια, και αυτό µου αρέσει, γιατί στη ζωή µου λειτουργώ κυρίως µε σταθερές.
Συναισθηµατικές διακυµάνσεις, ξεσπάσµατα, δεν είχες στην εφηβεία σου;
∆εν πέρασα άγρια εφηβεία. Ευτυχώς, γιατί εγώ τις ψυχολογικές εκρήξεις δεν µπορώ να τις διαχειριστώ εύκολα. Τη µεγαλύτερη ψυχολογική δυσκολία τη βίωσα στα χρόνια που φτιαχνόµασταν µέσα στη µουσική, την περίοδο δηλαδή που χτίζαµε, µε πολύ κόπο, αυτό που είµαστε σήµερα. Υπήρξε µια επταετία που δεν καταλάβαινα ακριβώς τι γίνεται, ένιωσα σαν παρατηρητής της ζωής µου και ήταν για µένα µια πιο σκοτεινή περίοδος. Κατάφερα όµως και τα διαχειρίστηκα µε τη βοήθεια και τη στήριξη των δικών µου ανθρώπων.
Πραγµατοποιήθηκαν τα εφηβικά σου όνειρα και ποια ήταν η µεγαλύτερη απογοήτευση που ένιωσες µεγαλώνοντας;
Εγώ έχω ένα καλό το οποίο λειτουργεί και ως αυτοάµυνα: δεν ονειρεύοµαι µεγάλα πράγµατα. Πάω για τα µεγάλα αλλά χωρίς να έχω συγκεκριµένο στόχο. Θέλω να είµαι ορεξάτη, να έχω δίπλα µου την οικογένειά µου και τα φιλαράκια µου. Από κει και πέρα είµαι ανοιχτή στα ωραία. Τη µεγαλύτερη απογοήτευση την πήρα όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν φέρονται όλοι οι άνθρωποι σαν κι εµένα. Για πάρα πολλά χρόνια απορούσα µε τη συµπεριφορά κάποιων ανθρώπων τους οποίους θεωρούσα καλά παιδιά. Τελικά συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι, κάποιες φορές, είναι έτοιµοι για το χειρότερο.
