Σταχυολογήσαμε μερικές χαρακτηριστικές στιγμές του σε συνέντευξη Τύπου στο γραφείο Τύπου του ελληνικού προξενείου στο Μανχάταν καθώς και στο newgreektv.
«Οι σύγχρονες γενιές, τα νεότερα παιδιά αρχίζουν να γυρίζουν πίσω στην ανατολική μουσική, ενώ όλο το "ιμπεριαλιστικό μουσικό σύστημα", το οποίο έχει κατακλύσει τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, Τύπο, τα πάντα, και τώρα το διαδίκτυο, περνάει μια κοινή μουσική, μια παγκοσμιοποιημένη μουσική, η οποία σχεδόν σκεπάζει όλο τον κόσμο. Υπάρχουν όμως μικρές εστίες αντίστασης, όπως το φλαμένκο από την Ισπανία, το φάντο από την Πορτογαλία, το μπλουζ από την Αμερική και άλλες χώρες που είναι πιο ανατολικά από εμάς, που, συνήθως δεν ασχολούμαστε με αυτά και είναι η πεντατονική μουσική της Κίνας, είναι επίσης η πεντατονική μουσική της λατινικής Αμερικής, κυρίως των Άνδεων.
Πρόκειται για κομμάτια του κόσμου που είναι μια μορφή αντίστασης. Η δική μας αντίσταση είναι το ρεμπέτικο τραγούδι που έθρεψε το δημοτικό και το βυζαντινό μέλος και από το οποίο στην ουσία πήρε και το διατήρησε μέσα στους αιώνες».
«Στην Ευρώπη θεωρούν το ρεμπέτικο τραγούδι ότι είναι μια σχολή τραγουδιού παγκόσμιας κληρονομιάς. Εμείς όμως στην Ελλάδα δεν το έχουμε. Το έχουμε μόνο ως γλέντι για τις πρωινές ώρες, αφού πάμε σε ένα οποιοδήποτε μαγαζί. Δεν έχουμε αναγνωρίσει ακόμα το μπουζούκι ως λαϊκό όργανο. Δεν έχουμε ακόμα αναγνωρίσει τη λαϊκή κιθάρα, το λαϊκό πιάνο, τα δημοτικά όργανα, το κλαρίνο και το βιολί. Ακόμα ως πολιτεία, ως ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δεν δίνουμε πτυχίο στη λαϊκή μουσική. Γι' αυτό, μερικές φορές δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάμε καλά. Είναι στραβός ο γιαλός ή το καράβι; Πρέπει αυτό να το ξαναδούμε».
«Στις μέρες μας, που η σύγχυση έχει διογκωθεί και είναι σαν τεράστιο αερόστατο πάνω από το κεφάλι μας, αν κανείς θέλει να μιλήσει πολιτικά και να μην παγιδευτεί μέσα στη λογική των κομμάτων ή των αλλοπρόσαλλων αντιλήψεων, αξίζει μόνο να δει τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική Βουλή. Περίμενε κανείς, για παράδειγμα, να έχει αυτό το χαρακτήρα που έχει; Υπάρχουν κάποιοι που ή τους ψεκάζουνε ή μπορεί να είναι μέλη εγκληματικών οργανώσεων ή άρρωστων ψυχολογικά. Κι όμως είναι εκεί μέσα.
Σε μια τέτοια λοιπόν περίοδο κρίσης είναι καλύτερα ο καθένας να κοιτάξει τι μπορεί να κάνει στο άμεσο περιβάλλον του και να προστατέψει τις πεποιθήσεις του, τις αντιλήψεις του και κυρίως την αισθητική του. Πιστεύω λοιπόν ότι το ρεμπέτικο τραγούδι σ' αυτές τις εποχές δίνει έναν μπούσουλα. Δεν κάνει πολιτικό μανιφέστο».
«Κανένας δεν πρόκειται να εξαλείψει από την μνήμη του το ρεμπέτικο τραγούδι γιατί το ρεμπέτικο τραγούδι είναι η ιστορία της Ελλάδας. Είναι η ιστορία του δημοτικού τραγουδιού, η ιστορία του Βυζαντινού τραγουδιού. Είναι δηλαδή ένα πραγματικά ζωντανό κομμάτι του Ελληνισμού. Και να σας αποδείξω ότι δεν σβήνει το ρεμπέτικο τραγούδι. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο τα ροκ τραγούδια και οι μπαλάντες του σύγχρονου τραγουδιού με τους νέους ποπ σταρ. Τα πιο επιτυχημένα τραγούδια είναι λαϊκά τραγούδια που γράφει ο Σωκράτης Μάλαμας, όπως το Πριγκιπέσα για παράδειγμα, ή άλλα τραγούδια τέτοιου χαρακτήρα. Άρα λοιπόν ποτέ δεν έσπασε αυτή η αλυσίδα και δεν νομίζω ότι θα σπάσει και στο μέλλον».
«Έχει φάει πραγματικά πολλά χτυπήματα αυτή η χώρα. Άλλες φορές φταίνε οι πολιτικοί, άλλες φορές φταίνε και οι πολιτικοί και ο λαός, άλλες φορές φταίνε οι συγκυρίες. Δεν είναι ωραίο πράγμα να λέμε ότι πάντα κάποιος άλλος φταίει. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να πούμε φταίμε όλοι. Ο καθένας με τον τρόπο του. Ας ξεκινήσουμε μια καινούργια αρχή και πάλι ο καθένας με τον τρόπο του και με την βοήθεια του να σηκώσουμε το κεφάλι. Και νομίζω ότι υπάρχουν μυαλά και χαρακτήρες στην Ελλάδα που είναι ορθολογιστικής αντίληψης άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν με μέτρο και συνέπεια να ξαναφέρουν την αλληλεγγύη και την ηρεμία στην χώρα και πρέπει να γίνει. Αλλά αυτή την περίοδο είμαστε σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή».
«Οι σύγχρονες γενιές, τα νεότερα παιδιά αρχίζουν να γυρίζουν πίσω στην ανατολική μουσική, ενώ όλο το "ιμπεριαλιστικό μουσικό σύστημα", το οποίο έχει κατακλύσει τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, Τύπο, τα πάντα, και τώρα το διαδίκτυο, περνάει μια κοινή μουσική, μια παγκοσμιοποιημένη μουσική, η οποία σχεδόν σκεπάζει όλο τον κόσμο. Υπάρχουν όμως μικρές εστίες αντίστασης, όπως το φλαμένκο από την Ισπανία, το φάντο από την Πορτογαλία, το μπλουζ από την Αμερική και άλλες χώρες που είναι πιο ανατολικά από εμάς, που, συνήθως δεν ασχολούμαστε με αυτά και είναι η πεντατονική μουσική της Κίνας, είναι επίσης η πεντατονική μουσική της λατινικής Αμερικής, κυρίως των Άνδεων.
Πρόκειται για κομμάτια του κόσμου που είναι μια μορφή αντίστασης. Η δική μας αντίσταση είναι το ρεμπέτικο τραγούδι που έθρεψε το δημοτικό και το βυζαντινό μέλος και από το οποίο στην ουσία πήρε και το διατήρησε μέσα στους αιώνες».
«Στην Ευρώπη θεωρούν το ρεμπέτικο τραγούδι ότι είναι μια σχολή τραγουδιού παγκόσμιας κληρονομιάς. Εμείς όμως στην Ελλάδα δεν το έχουμε. Το έχουμε μόνο ως γλέντι για τις πρωινές ώρες, αφού πάμε σε ένα οποιοδήποτε μαγαζί. Δεν έχουμε αναγνωρίσει ακόμα το μπουζούκι ως λαϊκό όργανο. Δεν έχουμε ακόμα αναγνωρίσει τη λαϊκή κιθάρα, το λαϊκό πιάνο, τα δημοτικά όργανα, το κλαρίνο και το βιολί. Ακόμα ως πολιτεία, ως ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δεν δίνουμε πτυχίο στη λαϊκή μουσική. Γι' αυτό, μερικές φορές δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάμε καλά. Είναι στραβός ο γιαλός ή το καράβι; Πρέπει αυτό να το ξαναδούμε».
«Στις μέρες μας, που η σύγχυση έχει διογκωθεί και είναι σαν τεράστιο αερόστατο πάνω από το κεφάλι μας, αν κανείς θέλει να μιλήσει πολιτικά και να μην παγιδευτεί μέσα στη λογική των κομμάτων ή των αλλοπρόσαλλων αντιλήψεων, αξίζει μόνο να δει τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική Βουλή. Περίμενε κανείς, για παράδειγμα, να έχει αυτό το χαρακτήρα που έχει; Υπάρχουν κάποιοι που ή τους ψεκάζουνε ή μπορεί να είναι μέλη εγκληματικών οργανώσεων ή άρρωστων ψυχολογικά. Κι όμως είναι εκεί μέσα.
Σε μια τέτοια λοιπόν περίοδο κρίσης είναι καλύτερα ο καθένας να κοιτάξει τι μπορεί να κάνει στο άμεσο περιβάλλον του και να προστατέψει τις πεποιθήσεις του, τις αντιλήψεις του και κυρίως την αισθητική του. Πιστεύω λοιπόν ότι το ρεμπέτικο τραγούδι σ' αυτές τις εποχές δίνει έναν μπούσουλα. Δεν κάνει πολιτικό μανιφέστο».
«Κανένας δεν πρόκειται να εξαλείψει από την μνήμη του το ρεμπέτικο τραγούδι γιατί το ρεμπέτικο τραγούδι είναι η ιστορία της Ελλάδας. Είναι η ιστορία του δημοτικού τραγουδιού, η ιστορία του Βυζαντινού τραγουδιού. Είναι δηλαδή ένα πραγματικά ζωντανό κομμάτι του Ελληνισμού. Και να σας αποδείξω ότι δεν σβήνει το ρεμπέτικο τραγούδι. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο τα ροκ τραγούδια και οι μπαλάντες του σύγχρονου τραγουδιού με τους νέους ποπ σταρ. Τα πιο επιτυχημένα τραγούδια είναι λαϊκά τραγούδια που γράφει ο Σωκράτης Μάλαμας, όπως το Πριγκιπέσα για παράδειγμα, ή άλλα τραγούδια τέτοιου χαρακτήρα. Άρα λοιπόν ποτέ δεν έσπασε αυτή η αλυσίδα και δεν νομίζω ότι θα σπάσει και στο μέλλον».
«Έχει φάει πραγματικά πολλά χτυπήματα αυτή η χώρα. Άλλες φορές φταίνε οι πολιτικοί, άλλες φορές φταίνε και οι πολιτικοί και ο λαός, άλλες φορές φταίνε οι συγκυρίες. Δεν είναι ωραίο πράγμα να λέμε ότι πάντα κάποιος άλλος φταίει. Κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να πούμε φταίμε όλοι. Ο καθένας με τον τρόπο του. Ας ξεκινήσουμε μια καινούργια αρχή και πάλι ο καθένας με τον τρόπο του και με την βοήθεια του να σηκώσουμε το κεφάλι. Και νομίζω ότι υπάρχουν μυαλά και χαρακτήρες στην Ελλάδα που είναι ορθολογιστικής αντίληψης άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν με μέτρο και συνέπεια να ξαναφέρουν την αλληλεγγύη και την ηρεμία στην χώρα και πρέπει να γίνει. Αλλά αυτή την περίοδο είμαστε σε μια πραγματικά δύσκολη στιγμή».
