Ο Τίτος Πατρίκιος παραχώρησε συνέντευξη στον Άθω Δημουλά και το «Κ» της Καθημερινής της Κυριακής.
Εκεί ο Πατρίκιος, με αφορμή τα γενέθλιά του, στις 21 Μαΐου έκλεισε τα 90 του χρόνια, αναφέρεται σε χαρακτηριστικές στιγμές του μεστού βίου του. Ανάμεσά τους και όσα έζησε στο Παρίσι το Μάη του ’68.
Μεταφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Το 1967 έφυγε ξανά.
«Το βράδυ του πραξικοπήματος πήγε στο σπίτι μου η αστυνομία, αλλά δεν με βρήκε. Τρεις εβδομάδες αργότερα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να ζήσω κρυμμένος, κι έτσι αποφάσισα να ρισκάρω. Πήγα στο αεροδρόμιο. Αν είχαν φτάσει οι λίστες με τα ονόματα, θα με έπιαναν εκεί».
Πρόλαβε. Οι λίστες έφτασαν λίγες μέρες μετά. Πήγε στη Ρώμη, όπου αφοσιώθηκε στον αντιδικτατορικό αγώνα, οργάνωσε συγκεντρώσεις, έδωσε συνεντεύξεις, πήγε σε ενώσεις συγγραφέων και καλλιτεχνών, έφτασε μέχρι την Ελβετία, εξασφαλίζοντας υπογραφές καταγγελίας του καθεστώτος από τον Ντίρενματ και τον Μαξ Φρις. Κάποιους μήνες μετά μετακόμισε στο Παρίσι και έζησε από κοντά τον Μάη του ’68.
«Το πρωί ήμουν με τους Έλληνες και οργανωνόμασταν κατά της χούντας. Μετά έβρισκα τους Γάλλους. Η κυριότερη ανάμνησή μου από εκείνες τις μέρες ήταν όταν μαζί με δύο Έλληνες φίλους μπήκαμε στην υπό κατάληψη Σορβόνη όπου θα μιλούσε ο Σαρτρ, τον οποίο λάτρευα. Είχε κοντά 6.000 ανθρώπους μέσα στο αμφιθέατρο. Ο ένας πάνω στον άλλο.
Εμφανίστηκε κάποια στιγμή ο Σαρτρ και ανέβηκε στην έδρα, αλλά τότε κάποιοι που κάθονταν μπροστά, μεσαίας ηλικίας με γκρίζες γενειάδες και όψη διανοούμενου αμφισβητία, άρχισαν να βρίζουν τον Σαρτρ ως “γλείφτη της μπουρζουαζίας”. Όταν σταμάτησαν, πήρε τον λόγο ο Σαρτρ, και εγώ σκέφτηκα ότι θα τους αποστομώσει. Αλλά εκείνος είπε: “Έχετε δίκιο. Τέτοιος ήμουνα. Αλλά έχω αλλάξει και τώρα είμαι στην υπηρεσία του λαού”. Εκείνη τη στιγμή τον σιχάθηκα. Για να γίνει αρεστός, αποκήρυσσε το έργο του;».
Στο Παρίσι γνώρισε τη μεταπτυχιακή φοιτήτρια Ρένα Σταυρίδη.
«Για να μπορέσουμε να παντρευτούμε, ως ξένοι στο Παρίσι, χρειαζόμασταν έγκριση από την αστυνομία και άδεια παραμονής. Εγώ όμως είχα αμελήσει να ανανεώσω τα χαρτιά μου. Μέσω κάποιων επαφών που είχα, κατάφερα και με δέχτηκε στην Κεντρική Αστυνομία του Παρισιού ο διευθυντής της υπηρεσίας αλλοδαπών. Πήγα στο γραφείο του, ήταν ευγενέστατος. “Ξέρετε...” ξεκίνησα να λέω, αλλά με διέκοψε. “Τα ξέρω όλα, κύριε Πατρίκιε”, μου είπε και έβγαλε έναν φάκελο τεράστιο. Άρχισε να μου λέει όλες μου τις κινήσεις, πού είχα πάει, τι είχα κάνει, τα πάντα. “Έχετε μεγάλη πολιτική δραστηριότητα”, κατέληξε, “αλλά δεν είχατε ανάμειξη στα εσωτερικά θέματα της Γαλλίας”. Δεν είχε να μου προσάψει τίποτα. Υπέγραψε την άδεια μπροστά μου, κι έτσι μπόρεσα και παντρεύτηκα».
