Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε παλαιότερη συνέντευξη του στον Χρήστο Γεωργούλα που δημοσιεύτηκε στο fosonline.gr μεταξύ «ποδοσφαιρικών» συζητήσεων και όχι μόνο, εξομολογήθηκε και μυστικά των τραγουδιών του.
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - «Ζεϊμπέκικο της Κυριακής».
«Όλες τις Κυριακές των παιδικών μου χρόνων τις πέρασα ακούγοντας στο ραδιόφωνο αναμετάδοση των αγώνων. Γι’ αυτό όταν έκλεισε η ΕΡΤ ένιωσα σα να μου κλέβουν την παιδική ηλικία. Ήταν εποχές που η τηλεόραση δεν ήταν διαδεδομένη, ειδικά στην επαρχία όπου μεγάλωσα. Δεν μπορούσαμε να δούμε. Μόνο ακούγαμε και πλάθαμε εμείς τις εικόνες. Κάπως έτσι προέκυψε και το «Ζεϊμπέκικο της Κυριακής». Δεν αναφέρεται, βέβαια, μόνο στις μνήμες από τις ποδοσφαιρικές Κυριακές, αλλά η μπάλα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Η φράση «ήττα την Κυριακή», που αναφέρεται σε έναν στίχο, μιλάει και για το συναίσθημα που βιώνει ένας οπαδός που έχει χάσει η ομάδα του, αλλά και γενικότερα για την ήττα που νιώθει ο καθένας καθώς συνειδητοποιεί ότι έρχεται η Δευτέρα και θα πρέπει να επιστρέψει στη ρουτίνα με σκυμμένο το κεφάλι».
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι»
«Κράτησε τον στίχο «μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο» και «βάρα καλή, βάρα γερή μια τουφεκιά ζαχαρωτή». Λοιπόν, πολλές φορές συμβαίνει αυτό. Ο καθένας, δηλαδή, για να στηρίξει αυτό που έχει μέσα του, μπορεί να λειτουργήσει αποσπασματικά. Είναι τόσο ανοιχτό όλο αυτό το θέμα. Ήρθε, λοιπόν, ένα παιδί πριν από χρόνια στο σπίτι μου και μου λέει: «Θανάση αυτό το τραγούδι με συγκινεί πολύ και το έγραψες για τον τάδε», δεν θυμάμαι όνομα. Τι είχε συμβεί… Κάποιες απόκριες στη Λάρισα, είχαν σκοτώσει τον ιδιοκτήτη μιας καφετέριας στην πλατεία Ταχυδρομείου. Μάλιστα ο δολοφόνος ήταν ντυμένος καρναβάλι και φορούσε μάσκα γριάς. Αυτό το παιδί λοιπόν, πήρε τη μάσκα, το καρναβάλι, την τουφεκιά – χωρίς τη λέξη ζαχαρωτή, αυτή δεν τον ενδιέφερε, την άφησε απέξω – κι έφτιαξε το σενάριο στο μυαλό του ότι έγραψα το τραγούδι με αφορμή τη συγκεκριμένη ιστορία. Εντάξει, αυτό ήταν πολύ μακριά από την πραγματικότητα και του εξήγησα. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να το νομίζει. Τον είδα ότι απογοητεύτηκε, αλλά είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση για το πώς ο καθένας φτιάχνει μέσα του – και δικαίως – αυτό που πιστεύει ότι ισχύει».
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - «Στην Ανδρομέδα και στη Γη»
«Υπάρχουν περιπτώσεις που ξέρω ακριβώς τι γράφω, που είναι βιώματα, μπορεί κάπως ελλειπτικά γραμμένα, αλλά ξέρω τι γράφω ακριβώς. Υπάρχουν φορές, όμως, που γράφω πράγματα τα οποία εκείνη τη στιγμή μου έρχονται σχεδόν παραληρηματικάκαι προσπαθώ κι εγώ εκ των υστέρων να καταλάβω τι έγραψα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Ανδρομέδα. Κάθε στροφή μοιάζει να μην συνδέεται με τις άλλες. Μου είχε έρθει στο μυαλό η εικόνα ότι στον πυρήνα της γης είναι δυο πουλιά και πέφτει λάβα απ’ τα φιλιά τους κι αυτό πυροδότησε και τα υπόλοιπα. Προσπαθούσα εκ των υστέρων να καταλάβω αν τα συνδέει κάτι και σαν τρίτος διαπίστωσα το εξής: Ότι όλα αυτά, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο περιγράφουν το πάθος...
…Έχει συμβεί αυτό με την Ανδρομέδα, με τον δίσκο «Στην Ανδρομέδα και στη Γη» και με το συγκεκριμένο κομμάτι. Για ένα διάστημα έρχονταν στις συναυλίες κάποιοι που δεν φαινόταν να τους ενδιαφέρει η μουσική που παίζαμε. Με έπιαναν στο τέλος και μου έλεγαν κάτι πράγματα που δεν τα καταλάβαινα και ακριβώς, ότι Θανάση ξέρουμε τα νοήματα που κρύβεις και τέτοια. Μετά από χρόνια στη Λάρισα, ένας γείτονας που λέει «έλα να δεις σε γράφουν σε ένα βιβλίο». Τι βιβλίο; Λέω. Ήταν ένα βιβλίο που έγραφε για την καταγωγή των Ελλήνων, ότι υποτίθεται πως είναι εξωγήινοι και έχουν έρθει από την Ανδρομέδα. Εκεί ήταν το κουμπί. Κι από κάτω είχε παραπομπές: Γι’ αυτό το θέμα διάβασε αυτό το βιβλίο ή άκου αυτό ο τραγούδι την Ανδρομέδα του Θανάση Παπακωνσταντίνου και λοιπά».
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - «Ζεϊμπέκικο της Κυριακής».
«Όλες τις Κυριακές των παιδικών μου χρόνων τις πέρασα ακούγοντας στο ραδιόφωνο αναμετάδοση των αγώνων. Γι’ αυτό όταν έκλεισε η ΕΡΤ ένιωσα σα να μου κλέβουν την παιδική ηλικία. Ήταν εποχές που η τηλεόραση δεν ήταν διαδεδομένη, ειδικά στην επαρχία όπου μεγάλωσα. Δεν μπορούσαμε να δούμε. Μόνο ακούγαμε και πλάθαμε εμείς τις εικόνες. Κάπως έτσι προέκυψε και το «Ζεϊμπέκικο της Κυριακής». Δεν αναφέρεται, βέβαια, μόνο στις μνήμες από τις ποδοσφαιρικές Κυριακές, αλλά η μπάλα είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι. Η φράση «ήττα την Κυριακή», που αναφέρεται σε έναν στίχο, μιλάει και για το συναίσθημα που βιώνει ένας οπαδός που έχει χάσει η ομάδα του, αλλά και γενικότερα για την ήττα που νιώθει ο καθένας καθώς συνειδητοποιεί ότι έρχεται η Δευτέρα και θα πρέπει να επιστρέψει στη ρουτίνα με σκυμμένο το κεφάλι».
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι»
«Κράτησε τον στίχο «μάσκα δεν έχω να γυρνώ στο καρναβάλι ετούτο» και «βάρα καλή, βάρα γερή μια τουφεκιά ζαχαρωτή». Λοιπόν, πολλές φορές συμβαίνει αυτό. Ο καθένας, δηλαδή, για να στηρίξει αυτό που έχει μέσα του, μπορεί να λειτουργήσει αποσπασματικά. Είναι τόσο ανοιχτό όλο αυτό το θέμα. Ήρθε, λοιπόν, ένα παιδί πριν από χρόνια στο σπίτι μου και μου λέει: «Θανάση αυτό το τραγούδι με συγκινεί πολύ και το έγραψες για τον τάδε», δεν θυμάμαι όνομα. Τι είχε συμβεί… Κάποιες απόκριες στη Λάρισα, είχαν σκοτώσει τον ιδιοκτήτη μιας καφετέριας στην πλατεία Ταχυδρομείου. Μάλιστα ο δολοφόνος ήταν ντυμένος καρναβάλι και φορούσε μάσκα γριάς. Αυτό το παιδί λοιπόν, πήρε τη μάσκα, το καρναβάλι, την τουφεκιά – χωρίς τη λέξη ζαχαρωτή, αυτή δεν τον ενδιέφερε, την άφησε απέξω – κι έφτιαξε το σενάριο στο μυαλό του ότι έγραψα το τραγούδι με αφορμή τη συγκεκριμένη ιστορία. Εντάξει, αυτό ήταν πολύ μακριά από την πραγματικότητα και του εξήγησα. Δεν μπορούσα να τον αφήσω να το νομίζει. Τον είδα ότι απογοητεύτηκε, αλλά είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση για το πώς ο καθένας φτιάχνει μέσα του – και δικαίως – αυτό που πιστεύει ότι ισχύει».
Θανάσης Παπακωνσταντίνου - «Στην Ανδρομέδα και στη Γη»
«Υπάρχουν περιπτώσεις που ξέρω ακριβώς τι γράφω, που είναι βιώματα, μπορεί κάπως ελλειπτικά γραμμένα, αλλά ξέρω τι γράφω ακριβώς. Υπάρχουν φορές, όμως, που γράφω πράγματα τα οποία εκείνη τη στιγμή μου έρχονται σχεδόν παραληρηματικάκαι προσπαθώ κι εγώ εκ των υστέρων να καταλάβω τι έγραψα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Ανδρομέδα. Κάθε στροφή μοιάζει να μην συνδέεται με τις άλλες. Μου είχε έρθει στο μυαλό η εικόνα ότι στον πυρήνα της γης είναι δυο πουλιά και πέφτει λάβα απ’ τα φιλιά τους κι αυτό πυροδότησε και τα υπόλοιπα. Προσπαθούσα εκ των υστέρων να καταλάβω αν τα συνδέει κάτι και σαν τρίτος διαπίστωσα το εξής: Ότι όλα αυτά, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο περιγράφουν το πάθος...
…Έχει συμβεί αυτό με την Ανδρομέδα, με τον δίσκο «Στην Ανδρομέδα και στη Γη» και με το συγκεκριμένο κομμάτι. Για ένα διάστημα έρχονταν στις συναυλίες κάποιοι που δεν φαινόταν να τους ενδιαφέρει η μουσική που παίζαμε. Με έπιαναν στο τέλος και μου έλεγαν κάτι πράγματα που δεν τα καταλάβαινα και ακριβώς, ότι Θανάση ξέρουμε τα νοήματα που κρύβεις και τέτοια. Μετά από χρόνια στη Λάρισα, ένας γείτονας που λέει «έλα να δεις σε γράφουν σε ένα βιβλίο». Τι βιβλίο; Λέω. Ήταν ένα βιβλίο που έγραφε για την καταγωγή των Ελλήνων, ότι υποτίθεται πως είναι εξωγήινοι και έχουν έρθει από την Ανδρομέδα. Εκεί ήταν το κουμπί. Κι από κάτω είχε παραπομπές: Γι’ αυτό το θέμα διάβασε αυτό το βιβλίο ή άκου αυτό ο τραγούδι την Ανδρομέδα του Θανάση Παπακωνσταντίνου και λοιπά».
