Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με αφορμή το Δίπτυχό του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης για την ιερή τέχνη των τραγουδιών μιλάει στην Κατερίνα Πουλουπούλου και το iefimerida.gr τονίζοντας: «Όσο ανάξια κι αν υπηρέτησα το τραγούδι, ποτέ δεν με εκδικήθηκε».
Δήλωσε μεταξύ άλλων ο Αλκίνοος Ιωαννίδης:
«Γνώρισα χωριστά τον λόγο και τη μουσική. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε σπίτι χωρίς ακριβά έπιπλα, αλλά με πολλά βιβλία και κλασικούς δίσκους. Όταν, σε μικρή ηλικία και μέσα από τους έλληνες δημιουργούς της δεκαετίας του ’70, συνειδητοποίησα πως η λέξη και η νότα σμίγουν και γεννούν ένα παιδί που λέγεται Τραγούδι, το ερωτεύτηκα.
Το τραγούδι είναι τέχνη ιερή, που χωράει, εξιστορεί, εκφράζει και καθαγιάζει τα πάντα: την πτώση μιας αυτοκρατορίας και την πτώση ενός μεθυσμένου στον δρόμο, τον Θείο Έρωτα και τον φευγαλέο, το παντοτινό υπαρξιακό βάραθρο και το εφήμερο, στιγμιαίο πέταγμα ενός πουλιού.
Μας ταξιδεύει αμφίδρομα στο βαθύτερο μέρος του εαυτού μας και στον απέραντο έξω κόσμο. Μας δίνει προσωπική ταυτότητα, ενώ μας ενσωματώνει στο σύνολο. Μας ορίζει συλλογικά, αγγίζοντάς μας προσωπικά».
Και συνέχισε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης:
«Ο άνθρωπος, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, από το νανούρισμα ως το μοιρολόι του, συνοδεύεται από μια τέχνη που συνδέει άμεσα το ουράνιο με το γήινο, το χαμηλό με το υψηλό, το εντός με το εκτός, το πριν με το μετά, το χειροπιαστό με το άπιαστο, το θνητό με το αιώνιο, την πραγματικότητα με το όνειρο. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι θρησκείες του κόσμου χρησιμοποιούν, ψέλνοντας, τη δύναμη του τραγουδιού.
Ευλογήθηκα να ζω στην άχρονη ευρυχωρία των τριών λεπτών του. Όσο ανάξια κι αν το υπηρέτησα, ποτέ δεν με εκδικήθηκε. Μου προσέφερε μια ενδιαφέρουσα και δημιουργική ζωή, και, μέσα από τον ωκεανό του, μου επιτρέπει συχνά να μοιράζομαι με τους συνανθρώπους μου κάτι τόσο απλό, καθαρό, πολύτιμο και αναγκαίο, όσο ένα ποτήρι νερό».
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης για την ιερή τέχνη των τραγουδιών μιλάει στην Κατερίνα Πουλουπούλου και το iefimerida.gr τονίζοντας: «Όσο ανάξια κι αν υπηρέτησα το τραγούδι, ποτέ δεν με εκδικήθηκε».
Δήλωσε μεταξύ άλλων ο Αλκίνοος Ιωαννίδης:
«Γνώρισα χωριστά τον λόγο και τη μουσική. Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε σπίτι χωρίς ακριβά έπιπλα, αλλά με πολλά βιβλία και κλασικούς δίσκους. Όταν, σε μικρή ηλικία και μέσα από τους έλληνες δημιουργούς της δεκαετίας του ’70, συνειδητοποίησα πως η λέξη και η νότα σμίγουν και γεννούν ένα παιδί που λέγεται Τραγούδι, το ερωτεύτηκα.
Το τραγούδι είναι τέχνη ιερή, που χωράει, εξιστορεί, εκφράζει και καθαγιάζει τα πάντα: την πτώση μιας αυτοκρατορίας και την πτώση ενός μεθυσμένου στον δρόμο, τον Θείο Έρωτα και τον φευγαλέο, το παντοτινό υπαρξιακό βάραθρο και το εφήμερο, στιγμιαίο πέταγμα ενός πουλιού.
Μας ταξιδεύει αμφίδρομα στο βαθύτερο μέρος του εαυτού μας και στον απέραντο έξω κόσμο. Μας δίνει προσωπική ταυτότητα, ενώ μας ενσωματώνει στο σύνολο. Μας ορίζει συλλογικά, αγγίζοντάς μας προσωπικά».
Και συνέχισε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης:
«Ο άνθρωπος, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, από το νανούρισμα ως το μοιρολόι του, συνοδεύεται από μια τέχνη που συνδέει άμεσα το ουράνιο με το γήινο, το χαμηλό με το υψηλό, το εντός με το εκτός, το πριν με το μετά, το χειροπιαστό με το άπιαστο, το θνητό με το αιώνιο, την πραγματικότητα με το όνειρο. Δεν είναι τυχαίο που όλες οι θρησκείες του κόσμου χρησιμοποιούν, ψέλνοντας, τη δύναμη του τραγουδιού.
Ευλογήθηκα να ζω στην άχρονη ευρυχωρία των τριών λεπτών του. Όσο ανάξια κι αν το υπηρέτησα, ποτέ δεν με εκδικήθηκε. Μου προσέφερε μια ενδιαφέρουσα και δημιουργική ζωή, και, μέσα από τον ωκεανό του, μου επιτρέπει συχνά να μοιράζομαι με τους συνανθρώπους μου κάτι τόσο απλό, καθαρό, πολύτιμο και αναγκαίο, όσο ένα ποτήρι νερό».
