Ο ηθοποιός Τάσος Παλαντζίδης μίλησε στην εφημερίδα Espresso για την περίοδο της συνεργασίας του με τον Χάρρυ Κλυνν αλλά και για τη σχέση τους.
Είπε σχετικά με την απώλειά του:
«Μετά το θάνατο του γιου του, Νίκου, μιλούσε ο ίδιος με τον θάνατο... Όταν πέθανε ο γιος του, έφαγε μια γερή μπουνιά στο στήθος, που τον γονάτισε και τον έστειλε κοντά του».
Ο Παλαντζίδης στάθηκε και στην προσωπικότητα του Κλυνν με τον οποίο δούλεψε αρκετές σεζόν:
«Ο Χάρρυ ως χαρακτήρας ήταν ιδιόρρυθμος, δύσκολος και στη δουλειά του τελειομανής. Αν και η κωμωδία πολλές φορές προϋποθέτει αυθορμητισμούς, ο Χάρρυ δεν ήταν από αυτούς που επέτρεπαν να γίνει κάτι παραπέρα από όσα προσδίδουν ένα τέλειο αποτέλεσμα. Δεν μπορούσε να ανεβάσει παράσταση χωρίς να είναι οι όλα σίγουρος ότι θα βγει το αποτέλεσμα που θα ήθελε ο θεατής να χειροκροτήσει. Αν δεν ήταν απολύτως έτοιμος, δεν ανέβαζε παράσταση…
Για εμένα ο Χάρρυ ήταν τεράστιος καλλιτέχνης και πολύ σύνθετος. Έπαιζε, σκηνοθετούσε, ζωγράφιζε, τραγουδούσε. Η εμπειρία όλων εμάς που συνεργαστήκαμε μαζί του ήταν πολύ σπουδαία. Εξέλιξε την κωμωδία σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο, που ξέφυγε από το κλασικό της επίπεδο…
Χειριζόμουν κατάλληλα τον τρόπο που άκουγε τις απόψεις μου και τις έκανε αποδεκτές, πολλές φορές. Είχε έναν εγωισμό που λίγοι τον ήξεραν και ακόμα λιγότεροι μπορούσαν να αποτρέψουν τη σύγκρουση μαζί του».
Είπε σχετικά με την απώλειά του:
«Μετά το θάνατο του γιου του, Νίκου, μιλούσε ο ίδιος με τον θάνατο... Όταν πέθανε ο γιος του, έφαγε μια γερή μπουνιά στο στήθος, που τον γονάτισε και τον έστειλε κοντά του».
Ο Παλαντζίδης στάθηκε και στην προσωπικότητα του Κλυνν με τον οποίο δούλεψε αρκετές σεζόν:
«Ο Χάρρυ ως χαρακτήρας ήταν ιδιόρρυθμος, δύσκολος και στη δουλειά του τελειομανής. Αν και η κωμωδία πολλές φορές προϋποθέτει αυθορμητισμούς, ο Χάρρυ δεν ήταν από αυτούς που επέτρεπαν να γίνει κάτι παραπέρα από όσα προσδίδουν ένα τέλειο αποτέλεσμα. Δεν μπορούσε να ανεβάσει παράσταση χωρίς να είναι οι όλα σίγουρος ότι θα βγει το αποτέλεσμα που θα ήθελε ο θεατής να χειροκροτήσει. Αν δεν ήταν απολύτως έτοιμος, δεν ανέβαζε παράσταση…
Για εμένα ο Χάρρυ ήταν τεράστιος καλλιτέχνης και πολύ σύνθετος. Έπαιζε, σκηνοθετούσε, ζωγράφιζε, τραγουδούσε. Η εμπειρία όλων εμάς που συνεργαστήκαμε μαζί του ήταν πολύ σπουδαία. Εξέλιξε την κωμωδία σε ένα πολυδιάστατο επίπεδο, που ξέφυγε από το κλασικό της επίπεδο…
Χειριζόμουν κατάλληλα τον τρόπο που άκουγε τις απόψεις μου και τις έκανε αποδεκτές, πολλές φορές. Είχε έναν εγωισμό που λίγοι τον ήξεραν και ακόμα λιγότεροι μπορούσαν να αποτρέψουν τη σύγκρουση μαζί του».
