Βαδίζοντας προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 ο Μάνος Λοΐζος και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος εγκαινίαζαν to label της Minos με το άλμπουμ «Ο Σταθμός» χαράζοντας παράλληλα νέες ράγες στο ελληνικό τραγούδι.
Σήμερα, πλησιάζοντας τα 80 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Λοΐζου -αλλά και 35 από την αποδημία του- πραγματοποιείται συναυλία στο Θέατρο Πέτρας με ερμηνευτές τους Γιώργο Νταλάρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μίλτο Πασχαλίδη και Ασπασία Στρατηγού σε ενορχηστρώσεις του Γιάννη Παπαζαχαριάκη με τίτλο «80 χρόνια Μάνος Λοΐζος».
Ο Γιώργος Νταλάρας σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Ζωή Λιάκα και την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, θυμάται:
«Η σχέση μου με τον Μάνο έχει ρίζες βαθιές και δρόμο, πολύ δρόμο πίσω της. Ήμουν 17 χρονών όταν τον γνώρισα στην Πλάκα, όπου έπαιζα από δω κι από κει. Με συμπάθησε γιατί του έπαιζα στην κιθάρα τους λαϊκούς δρόμους. Και αυτό του έκανε εντύπωση από έναν τόσο μικρό. Παραδόξως του άρεσε και η φωνή μου, παρότι μικρός και άγουρος ακόμη. Κάναμε αρκετή παρέα και έναν χρόνο μετά μου απέδειξε την αγάπη και την εκτίμησή του -το 1968- πηγαίνοντας με στο στούντιο όπου ηχογραφούσε τον «Σταθμό». Με σύστησε στον Λευτέρη ως φοιτητή, προφανώς για να μου προσδώσει κύρος. Ο Λευτέρης με έβαλε στον πάγο κατευθείαν (μα πού το βρήκες αυτό το νιάναρο;). Ήταν καθοριστική στιγμή για μένα, γιατί με τον Μάνο και τον Λευτέρη και βέβαια τον άλλο μεγάλο δάσκαλο, τον Κουγιουμτζή, άνοιξε τη σκοτεινή περίοδο ένας κόσμος με φως και ελπίδα».
Σήμερα, πλησιάζοντας τα 80 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Λοΐζου -αλλά και 35 από την αποδημία του- πραγματοποιείται συναυλία στο Θέατρο Πέτρας με ερμηνευτές τους Γιώργο Νταλάρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μίλτο Πασχαλίδη και Ασπασία Στρατηγού σε ενορχηστρώσεις του Γιάννη Παπαζαχαριάκη με τίτλο «80 χρόνια Μάνος Λοΐζος».
Ο Γιώργος Νταλάρας σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Ζωή Λιάκα και την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, θυμάται:
«Η σχέση μου με τον Μάνο έχει ρίζες βαθιές και δρόμο, πολύ δρόμο πίσω της. Ήμουν 17 χρονών όταν τον γνώρισα στην Πλάκα, όπου έπαιζα από δω κι από κει. Με συμπάθησε γιατί του έπαιζα στην κιθάρα τους λαϊκούς δρόμους. Και αυτό του έκανε εντύπωση από έναν τόσο μικρό. Παραδόξως του άρεσε και η φωνή μου, παρότι μικρός και άγουρος ακόμη. Κάναμε αρκετή παρέα και έναν χρόνο μετά μου απέδειξε την αγάπη και την εκτίμησή του -το 1968- πηγαίνοντας με στο στούντιο όπου ηχογραφούσε τον «Σταθμό». Με σύστησε στον Λευτέρη ως φοιτητή, προφανώς για να μου προσδώσει κύρος. Ο Λευτέρης με έβαλε στον πάγο κατευθείαν (μα πού το βρήκες αυτό το νιάναρο;). Ήταν καθοριστική στιγμή για μένα, γιατί με τον Μάνο και τον Λευτέρη και βέβαια τον άλλο μεγάλο δάσκαλο, τον Κουγιουμτζή, άνοιξε τη σκοτεινή περίοδο ένας κόσμος με φως και ελπίδα».
