Η Κατερίνα Ζαμπέτα, κόρη του αείμνηστου Γιώργου Ζαμπέτα, ήταν καλεσμένη στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη. Μεταξύ άλλων, η Κατερίνα Ζαμπέτα είπε για τον Γιώργο Ζαμπέτα:
Ήταν ένας περφόρμερ, ένας σόουμαν κι ένας αριστοφανικός τύπος. Εσείς λέτε «μύθος», εμένα ήταν ο πατέρας μου, ο αγαπημένος μου πατέρας. Του είχα αδυναμία, τον λάτρευα.
Ήταν κατ’ αρχήν πολύ ευαίσθητος, ήταν ντόμπρος, ήταν τελειομανής, κιμπάρης, περήφανος, δοτικός, αξιοπρεπής.
Έχει λάβει μέρος σε πάνω από 160 ταινίες του καλού, ελληνικού κινηματογράφου. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους συνθέτες, Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Μίμη Πλέσσα… Ανέδειξε πάρα πολλούς τραγουδιστές - εκτελεστές. Τη μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού, τον Τόλη Βοσκόπουλο, τη Μπέμπα Μπλανς, Ελένη Ροδά, Μαρινέλλα, Σταμάτη Κόκοτα…
Ήταν αυτοδίδακτος. Δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει νότες. Από μικρό παιδάκι ασχολούνταν με το μπουζούκι του, μέχρι και που έκλεισε τα μάτια του. Ήταν ο φίλος του. «Εμένα το μπουζούκι είναι η αγάπη μου, ο Θεός μου. Με το μπουζούκι μου γεννήθηκα και με το μπουζούκι μου θα
πεθάνω» έλεγε. Όταν είχε μια στεναχώρια, δεν την εξέφραζε, απλά έπαιζε πένθιμα...
Βοηθούσε πολύ κόσμο. Δεν έδινε σημασία στο χρήμα, δεν τον ενδιέφερε. Τη δόξα ήθελε. Προτιμούσε στο κέντρο να πληρωθούν όλοι οι άλλοι, χωρίς να πάρει αυτός λεφτά. Ήταν ένας μάγκας, θα έλεγα. Σεβόταν τον εαυτό του, αλλά σεβόταν και τον κόσμο πολύ. Κι ο κόσμος τον λάτρευε.
Τη δεκαετία του ’60 μέχρι και του ’70, άλλαξε τον τρόπο διασκέδασης της νυχτερινής Αθήνας. Ο πατέρας μου έφυγε από το πάλκο, σηκώθηκε κι είχε αμεσότητα με το κοινό, άρχισε να χορεύει ο κόσμος και να διασκεδάζει… Μετά μπήκανε τα πιάτα, ο λουλουδοπόλεμος…
Ήταν λαϊκός κι αγαπούσε πολύ το Αιγάλεω. Του άρεσε να βγαίνει έξω και να τον χαιρετάει όλος ο κόσμος. Ο λαϊκός κόσμος. Ούτε συνοδεία είχε, μόνος του έβγαινε, μόνος του έμπαινε.
Είχε θέμα με την πεθερά του, όμως, όταν γυριζόταν κάποια ελληνική ταινία, ρωτούσε τον παραγωγό «Δε μου λες, πεθερά έχει μέσα;». Άμα του λέγανε ναι, έλεγε «Ααα γουστάρω» και πήγαινε στο γύρισμα κι έβγαζε το άχτι του όταν είχε στρίγκλα πεθερά.
Ήταν ένας περφόρμερ, ένας σόουμαν κι ένας αριστοφανικός τύπος. Εσείς λέτε «μύθος», εμένα ήταν ο πατέρας μου, ο αγαπημένος μου πατέρας. Του είχα αδυναμία, τον λάτρευα.
Ήταν κατ’ αρχήν πολύ ευαίσθητος, ήταν ντόμπρος, ήταν τελειομανής, κιμπάρης, περήφανος, δοτικός, αξιοπρεπής.
Έχει λάβει μέρος σε πάνω από 160 ταινίες του καλού, ελληνικού κινηματογράφου. Συνεργάστηκε με όλους τους μεγάλους συνθέτες, Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Μίμη Πλέσσα… Ανέδειξε πάρα πολλούς τραγουδιστές - εκτελεστές. Τη μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού, τον Τόλη Βοσκόπουλο, τη Μπέμπα Μπλανς, Ελένη Ροδά, Μαρινέλλα, Σταμάτη Κόκοτα…
Ήταν αυτοδίδακτος. Δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει νότες. Από μικρό παιδάκι ασχολούνταν με το μπουζούκι του, μέχρι και που έκλεισε τα μάτια του. Ήταν ο φίλος του. «Εμένα το μπουζούκι είναι η αγάπη μου, ο Θεός μου. Με το μπουζούκι μου γεννήθηκα και με το μπουζούκι μου θα
πεθάνω» έλεγε. Όταν είχε μια στεναχώρια, δεν την εξέφραζε, απλά έπαιζε πένθιμα...
Βοηθούσε πολύ κόσμο. Δεν έδινε σημασία στο χρήμα, δεν τον ενδιέφερε. Τη δόξα ήθελε. Προτιμούσε στο κέντρο να πληρωθούν όλοι οι άλλοι, χωρίς να πάρει αυτός λεφτά. Ήταν ένας μάγκας, θα έλεγα. Σεβόταν τον εαυτό του, αλλά σεβόταν και τον κόσμο πολύ. Κι ο κόσμος τον λάτρευε.
Τη δεκαετία του ’60 μέχρι και του ’70, άλλαξε τον τρόπο διασκέδασης της νυχτερινής Αθήνας. Ο πατέρας μου έφυγε από το πάλκο, σηκώθηκε κι είχε αμεσότητα με το κοινό, άρχισε να χορεύει ο κόσμος και να διασκεδάζει… Μετά μπήκανε τα πιάτα, ο λουλουδοπόλεμος…
Ήταν λαϊκός κι αγαπούσε πολύ το Αιγάλεω. Του άρεσε να βγαίνει έξω και να τον χαιρετάει όλος ο κόσμος. Ο λαϊκός κόσμος. Ούτε συνοδεία είχε, μόνος του έβγαινε, μόνος του έμπαινε.
Είχε θέμα με την πεθερά του, όμως, όταν γυριζόταν κάποια ελληνική ταινία, ρωτούσε τον παραγωγό «Δε μου λες, πεθερά έχει μέσα;». Άμα του λέγανε ναι, έλεγε «Ααα γουστάρω» και πήγαινε στο γύρισμα κι έβγαζε το άχτι του όταν είχε στρίγκλα πεθερά.
