Η Κατερίνας Στανίση παραχώρησε συνέντευξη στην Αναστασία Κουκά και το 'Εθνος της Κυριακής (25/11) κι έγινε στο πλαίσιο του 16σέλιδου αφιερώματος της εφημερίδας στα «σκυλάδικα» με τίτλο «Φωτιά στα Σαββατόβραδα».
Η Στανίση με ειλικρίνεια στάθηκε, μεταξύ άλλων, στο ξεκίνημά της, στα μισά της δεκαετίας του ’70 σε μπουζουκάδικο της Λάρισας:
«Οι συνθήκες στη νύχτα της επαρχίας ήταν σκληρές, άγριες. Πολύ γλέντι, πολύ λουλούδι, πολύ πιάτο, από το οποίο κινδυνεύαµε κάθε βράδυ, πολλές απαιτήσεις. Αγωνίστηκα µέχρι να καταφέρω να κάνω τις πρώτες µου επιτυχίες. Επρεπε να σταθώ σε έναν χώρο ανδροκρατούµενο, να διασκεδάσω τους θαµώνες και κάποιους µε επιθετική συµπεριφορά…. Ήταν µέσα στις υποχρεώσεις µας να πηγαίνουµε στα τραπέζια αν το ζητούσε κάποιος πελάτης. Έπρεπε να δείχνουµε διαθέσιµες, γι’ αυτό και απαγορεύονταν οι σχέσεις µεταξύ των εργαζοµένων. Αν µάθαινε το αφεντικό ότι µια τραγουδίστρια τα είχε φτιάξει µε έναν σερβιτόρο, την έδιωχνε επί τόπου από το µαγαζί. Αυτό µας είχε κάνει να φοβόµαστε να µιλήσουµε µεταξύ µας. Μια κουβέντα να έλεγες µε τον άλλο, κυκλοφορούσε η φήµη ότι τα έχετε και κινδύνευες να χάσεις τη δουλειά σου. Ορισµένα αφεντικά µάλιστα πίεζαν τις τραγουδίστριες και για περισσότερα πράγµατα... Η καθεµία έκανε την επιλογή της. Εγώ αυτό δεν το δέχτηκα ποτέ. Εκανα τις παραχωρήσεις µου. Ποιος δεν έχει κάνει παραχωρήσεις στη δουλειά του; ∆εν έκανα όµως ποτέ κάτι για το οποίο να ντρέποµαι».
Η Στανίδη τόνισε πως όχι μόνο δεν κρύβει το μουσικό της παρελθόν αλλά είναι και περήφανη γι’ αυτό:
«Κάποιοι δήθεν έντεχνοι, που «χτυπούσαν» εµάς τους τραγουδιστές της πίστας, ξεχνούν µάλλον πως από κει ξεκίνησαν και οι ίδιοι, από κει φάγανε ψωµί. Εγώ ήµουν πάντα υπέρ της αυθεντικής, λαϊκής διασκέδασης και αυτό το είδος το συναντάς κυρίως στα µικρά µαγαζιά. Γιατί εκεί έρχεται ο άλλος να σε ακούσει και να περάσει καλά µαζί σου και όχι να κάνει επίδειξη του πλούτου και της δύναµής του».
Η Στανίση με ειλικρίνεια στάθηκε, μεταξύ άλλων, στο ξεκίνημά της, στα μισά της δεκαετίας του ’70 σε μπουζουκάδικο της Λάρισας:
«Οι συνθήκες στη νύχτα της επαρχίας ήταν σκληρές, άγριες. Πολύ γλέντι, πολύ λουλούδι, πολύ πιάτο, από το οποίο κινδυνεύαµε κάθε βράδυ, πολλές απαιτήσεις. Αγωνίστηκα µέχρι να καταφέρω να κάνω τις πρώτες µου επιτυχίες. Επρεπε να σταθώ σε έναν χώρο ανδροκρατούµενο, να διασκεδάσω τους θαµώνες και κάποιους µε επιθετική συµπεριφορά…. Ήταν µέσα στις υποχρεώσεις µας να πηγαίνουµε στα τραπέζια αν το ζητούσε κάποιος πελάτης. Έπρεπε να δείχνουµε διαθέσιµες, γι’ αυτό και απαγορεύονταν οι σχέσεις µεταξύ των εργαζοµένων. Αν µάθαινε το αφεντικό ότι µια τραγουδίστρια τα είχε φτιάξει µε έναν σερβιτόρο, την έδιωχνε επί τόπου από το µαγαζί. Αυτό µας είχε κάνει να φοβόµαστε να µιλήσουµε µεταξύ µας. Μια κουβέντα να έλεγες µε τον άλλο, κυκλοφορούσε η φήµη ότι τα έχετε και κινδύνευες να χάσεις τη δουλειά σου. Ορισµένα αφεντικά µάλιστα πίεζαν τις τραγουδίστριες και για περισσότερα πράγµατα... Η καθεµία έκανε την επιλογή της. Εγώ αυτό δεν το δέχτηκα ποτέ. Εκανα τις παραχωρήσεις µου. Ποιος δεν έχει κάνει παραχωρήσεις στη δουλειά του; ∆εν έκανα όµως ποτέ κάτι για το οποίο να ντρέποµαι».
Η Στανίδη τόνισε πως όχι μόνο δεν κρύβει το μουσικό της παρελθόν αλλά είναι και περήφανη γι’ αυτό:
«Κάποιοι δήθεν έντεχνοι, που «χτυπούσαν» εµάς τους τραγουδιστές της πίστας, ξεχνούν µάλλον πως από κει ξεκίνησαν και οι ίδιοι, από κει φάγανε ψωµί. Εγώ ήµουν πάντα υπέρ της αυθεντικής, λαϊκής διασκέδασης και αυτό το είδος το συναντάς κυρίως στα µικρά µαγαζιά. Γιατί εκεί έρχεται ο άλλος να σε ακούσει και να περάσει καλά µαζί σου και όχι να κάνει επίδειξη του πλούτου και της δύναµής του».
