Ο Μάριος Φραγκούλης σε συνέντευξή του στην Τασούλα Επτακοίλη και το «Κ» της Καθημερινής δε δίστασε να αναφερθεί σε προσωπικές στιγμές του.
Γεννημένος στη Ζιμπάμπουε, τότε Ροδεσία, ήρθε σε ηλικία τεσσάρων ετών, για διακοπές-όπως νόμιζε- στην Αθήνα.
Οι γονείς του όμως τον εμπιστεύθηκαν στη θεία του, κι επέστρεψαν με τον αδελφό του στην Αφρική.
Δηλώνει σχετικά ο λυρικός ερμηνευτής:
Αισθάνθηκα εγκαταλελειμμένος, προδομένος. Γιατί κράτησαν τον αδερφό μου και όχι εμένα; Τι τους είχα κάνει; Καταλαβαίνεις πως σκέφτεται ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Αλλά η θεία Λούλα με αγάπησε με όλη της την ψυχή, μου έδωσε δύναμη, με έκανε να νιώσω αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Όποτε έκλαιγα, κυρίως γιατί τα παιδιά στο σχολείο με κορόιδευαν επειδή δεν είχα γονείς –αντιμετώπισα άγριο μπούλινγ-, εκείνη με έσφιγγε στην αγκαλιά της. «Μην ανησυχείς Μαριούτσο μου» (έτσι με φώναζε τρυφερά), εγώ είμαι εδώ για σένα», μου έλεγε. Με λάτρευε και τη λάτρεψα κι εγώ. Έπειτα από λίγα χρόνια, όταν οι γονείς μου ήρθαν για να με πάρουν ξανά μαζί τους, πάτησα πόδι. Η θεία Λούλα ήταν πια η μαμά μου και δεν σκόπευα να την αφήσω».
Και συνέχισε ο Μάριος Φραγκούλης:
Τη βιολογική μητέρα μου τη συγχώρεσα, γιατί η μητέρα μου το ζήτησε πριν φύγει απ’ τη ζωή. «Θέλω να τη φροντίζεις», μου είπε. Το κάνω. Ζει στην Αθήνα, πλέον. Τον πατέρα μου, τον συγχώρεσα όταν πέθανε. Μέχρι τότε, είχα πολύ θυμό για εκείνον μέσα μου. Είχε έρθει να με δει στο Λονδίνο, στους «Άθλιους». Ήμουν χαρούμενος, είχα παίξει πάρα πολύ καλά εκείνο το βράδυ, ήλπιζα πως, όταν θα συναντιόμασταν στα παρασκήνια, θα έπεφτε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου και θα μου ζητούσε συγγνώμη. Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Με χτύπησε στην πλάτη μάλλον συγκαταβατικά και μου είπε: «Καλός ήσουν». Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν θα έπαιρνα τις απαντήσεις που τόσο είχα ανάγκη. Έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα, να ελευθερωθώ – για να γιατρευτώ, ίσως, κάποια στιγμή. Αν δεν άφηνα πίσω μου το παρελθόν, θα γινόταν βαρίδι που θα με τραβούσε στο βυθό. Άλλωστε, οι νέοι μου γονείς μου πρόσφεραν ότι μπορούσαν για να κυνηγήσω το όνειρό μου. «Πρέπει να σπουδάσεις, να ταξιδέψεις, να ανοίξεις τα φτερά σου και όσο πιο μακριά φτάσεις, τόσο το καλύτερο», μου έλεγαν.
Πηγή: «Κ» (09.09.2018 - Νο 797)
Γεννημένος στη Ζιμπάμπουε, τότε Ροδεσία, ήρθε σε ηλικία τεσσάρων ετών, για διακοπές-όπως νόμιζε- στην Αθήνα.
Οι γονείς του όμως τον εμπιστεύθηκαν στη θεία του, κι επέστρεψαν με τον αδελφό του στην Αφρική.
Δηλώνει σχετικά ο λυρικός ερμηνευτής:
Αισθάνθηκα εγκαταλελειμμένος, προδομένος. Γιατί κράτησαν τον αδερφό μου και όχι εμένα; Τι τους είχα κάνει; Καταλαβαίνεις πως σκέφτεται ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Αλλά η θεία Λούλα με αγάπησε με όλη της την ψυχή, μου έδωσε δύναμη, με έκανε να νιώσω αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Όποτε έκλαιγα, κυρίως γιατί τα παιδιά στο σχολείο με κορόιδευαν επειδή δεν είχα γονείς –αντιμετώπισα άγριο μπούλινγ-, εκείνη με έσφιγγε στην αγκαλιά της. «Μην ανησυχείς Μαριούτσο μου» (έτσι με φώναζε τρυφερά), εγώ είμαι εδώ για σένα», μου έλεγε. Με λάτρευε και τη λάτρεψα κι εγώ. Έπειτα από λίγα χρόνια, όταν οι γονείς μου ήρθαν για να με πάρουν ξανά μαζί τους, πάτησα πόδι. Η θεία Λούλα ήταν πια η μαμά μου και δεν σκόπευα να την αφήσω».
Και συνέχισε ο Μάριος Φραγκούλης:
Τη βιολογική μητέρα μου τη συγχώρεσα, γιατί η μητέρα μου το ζήτησε πριν φύγει απ’ τη ζωή. «Θέλω να τη φροντίζεις», μου είπε. Το κάνω. Ζει στην Αθήνα, πλέον. Τον πατέρα μου, τον συγχώρεσα όταν πέθανε. Μέχρι τότε, είχα πολύ θυμό για εκείνον μέσα μου. Είχε έρθει να με δει στο Λονδίνο, στους «Άθλιους». Ήμουν χαρούμενος, είχα παίξει πάρα πολύ καλά εκείνο το βράδυ, ήλπιζα πως, όταν θα συναντιόμασταν στα παρασκήνια, θα έπεφτε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου και θα μου ζητούσε συγγνώμη. Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Με χτύπησε στην πλάτη μάλλον συγκαταβατικά και μου είπε: «Καλός ήσουν». Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν θα έπαιρνα τις απαντήσεις που τόσο είχα ανάγκη. Έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα, να ελευθερωθώ – για να γιατρευτώ, ίσως, κάποια στιγμή. Αν δεν άφηνα πίσω μου το παρελθόν, θα γινόταν βαρίδι που θα με τραβούσε στο βυθό. Άλλωστε, οι νέοι μου γονείς μου πρόσφεραν ότι μπορούσαν για να κυνηγήσω το όνειρό μου. «Πρέπει να σπουδάσεις, να ταξιδέψεις, να ανοίξεις τα φτερά σου και όσο πιο μακριά φτάσεις, τόσο το καλύτερο», μου έλεγαν.
Πηγή: «Κ» (09.09.2018 - Νο 797)
