Ο Αγάθωνας παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα Espresso.
Σταχυολογήσαμε μερικές χαρακτηριστικές στιγμές του.
«Διαφωνούσα πολύ με τους γονείς μου, με τον πατέρα μου κυρίως, και με τους καθηγητές στο σχολείο, και έτσι την έκανα για να βρω την τύχη μου! Δεν έχω βγάλει το σχολείο. Πήγα μέχρι την τρίτη γυμνασίου. Άρχισα να δουλεύω, έκανα πολλές δουλειές. Σε οικοδομή και σε βιοτεχνία… Αυτό με βοήθησε πολύ στη συναναστροφή μου με τον κόσμο, γιατί δούλευα με πολλούς ανθρώπους κι έμαθα να τους καταλαβαίνω και να τους ξεχωρίζω. Τη δουλειά του σερβιτόρου δεν μπορούσα να την κάνω, δοκίμασα, αλλά απέτυχα. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να μου λένε τι να κάνω! Δεν έκανα ποτέ ό,τι ήθελαν οι άλλοι. Από τότε που τελείωσα τον Στρατό, δεν ξαναδέχτηκα «εντολές».
Σχετικά με το πότε η μουσική μπήκε στη ζωή του, ο Αγάθωνας είπε:
«Η μουσική ήταν πάντα στη ζωή μου. Ο παππούς μου ήταν παπάς και πήγαινα και άκουγα τους ψάλτες στην εκκλησία. Άκουγα και τα σουξέ του ’60 από τα μεγάφωνα των μανάβηδων που έρχονταν στο χωριό. Από μικρός καταλάβαινα και ξεχώριζα ποιοι είναι καλοί τραγουδιστές και ποιοι όχι. Επίσης, από μικρός άκουγα σμυρνέικα τραγούδια. Όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη, άρχισα να βγαίνω σε μαγαζιά. Το 1972 ήμουν 17 χρόνων και με την παρέα μου βρεθήκαμε σε μια μπουάτ στον Λευκό Πύργο. Έπαιζαν τραγούδια από το Νέο Κύμα. Μου άρεσε πολύ, ήξερα τα τραγούδια, πήγαινα κάθε μέρα. Ε, με είδαν και μου πρότειναν να πω κι εγώ ένα τραγούδι. Τελικά μου πρόσφεραν δουλειά σε μια άλλη μπουάτ και ξεκίνησα. Μου έκανε πολύ καλό, γιατί μέχρι τότε ήμουν «βλαχάκι». Στην μπουάτ έρχονταν φοιτητές, επιστήμονες, καλλιτέχνες… Παρατηρούσα πώς συμπεριφέρονταν και αυτό με βοηθούσε. Γενικά, είμαι πολύ παρατηρητικός. Εχω ταλέντο στο να παρατηρώ και, αν μπορούσα, θα έγραφα απίστευτα πράγματα».
Επίσης ο Αγάθωνας τόνισε υπήρξε πρωτοπόρος των ρεμπέτικων στις μπουάτ της συμπρωτεύουσας:
«Γνωριστήκαμε και με τα παιδιά που παίζαμε και άρχισα να συμμετέχω κανονικά στις μπουάτ. Το 1973-74 είχα καταφέρει να είμαι από τα πρώτα ονόματα στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν επτά μπουάτ τότε και με ήθελαν όλες. Επίσης, ήμουν ο πρώτος που έβαλα το ρεμπέτικο τραγούδι στις μπουάτ».
Τέλος ο Αγάθωνας στάθηκε στο Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης και… στο σήμερα:
«Στη συνέχεια πήγα φαντάρος στη Χίο και, επειδή η θητεία μου κράτησε 32 μήνες, όταν γύρισα είχα ξεχαστεί εντελώς. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, λοιπόν, αλλά ήξερα ότι ήμουν καλός και θα γινόμουν ξανά όνομα. Τον τρόπο δεν ήξερα… Πήρα έναν μπαγλαμά και πήγαινα σε ταβέρνες κι έπαιζα. Το 1977 μαζευτήκαμε και κάναμε το Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης, και παίζαμε στο πανεπιστήμιο, στη φοιτητική λέσχη και αλλού. Το 1980-1981 κυκλοφορήσαμε και την πρώτη δισκογραφική μας δουλειά. Το συγκρότημα τελικά διαλύθηκε το 1984, όταν κατεβήκαμε στην ξελογιάστρα Αθήνα… Όλοι έκαναν κάτι άλλο στη ζωή τους εκτός από μένα, που δεν ήξερα να κάνω κάτι άλλο, δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο και παρέμεινα μουσικός. Δεν ήθελα να είμαι απλώς μια μετριότητα. Ήθελα να γίνω πολύ καλός σε αυτό που κάνω. Έτσι συνέχισα μόνος μου και είμαι πολύ τυχερός, γιατί έχω παίξει με κορυφαίους μουσικούς σε όλα τα όργανα».
Σταχυολογήσαμε μερικές χαρακτηριστικές στιγμές του.
«Διαφωνούσα πολύ με τους γονείς μου, με τον πατέρα μου κυρίως, και με τους καθηγητές στο σχολείο, και έτσι την έκανα για να βρω την τύχη μου! Δεν έχω βγάλει το σχολείο. Πήγα μέχρι την τρίτη γυμνασίου. Άρχισα να δουλεύω, έκανα πολλές δουλειές. Σε οικοδομή και σε βιοτεχνία… Αυτό με βοήθησε πολύ στη συναναστροφή μου με τον κόσμο, γιατί δούλευα με πολλούς ανθρώπους κι έμαθα να τους καταλαβαίνω και να τους ξεχωρίζω. Τη δουλειά του σερβιτόρου δεν μπορούσα να την κάνω, δοκίμασα, αλλά απέτυχα. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να μου λένε τι να κάνω! Δεν έκανα ποτέ ό,τι ήθελαν οι άλλοι. Από τότε που τελείωσα τον Στρατό, δεν ξαναδέχτηκα «εντολές».
Σχετικά με το πότε η μουσική μπήκε στη ζωή του, ο Αγάθωνας είπε:
«Η μουσική ήταν πάντα στη ζωή μου. Ο παππούς μου ήταν παπάς και πήγαινα και άκουγα τους ψάλτες στην εκκλησία. Άκουγα και τα σουξέ του ’60 από τα μεγάφωνα των μανάβηδων που έρχονταν στο χωριό. Από μικρός καταλάβαινα και ξεχώριζα ποιοι είναι καλοί τραγουδιστές και ποιοι όχι. Επίσης, από μικρός άκουγα σμυρνέικα τραγούδια. Όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη, άρχισα να βγαίνω σε μαγαζιά. Το 1972 ήμουν 17 χρόνων και με την παρέα μου βρεθήκαμε σε μια μπουάτ στον Λευκό Πύργο. Έπαιζαν τραγούδια από το Νέο Κύμα. Μου άρεσε πολύ, ήξερα τα τραγούδια, πήγαινα κάθε μέρα. Ε, με είδαν και μου πρότειναν να πω κι εγώ ένα τραγούδι. Τελικά μου πρόσφεραν δουλειά σε μια άλλη μπουάτ και ξεκίνησα. Μου έκανε πολύ καλό, γιατί μέχρι τότε ήμουν «βλαχάκι». Στην μπουάτ έρχονταν φοιτητές, επιστήμονες, καλλιτέχνες… Παρατηρούσα πώς συμπεριφέρονταν και αυτό με βοηθούσε. Γενικά, είμαι πολύ παρατηρητικός. Εχω ταλέντο στο να παρατηρώ και, αν μπορούσα, θα έγραφα απίστευτα πράγματα».
Επίσης ο Αγάθωνας τόνισε υπήρξε πρωτοπόρος των ρεμπέτικων στις μπουάτ της συμπρωτεύουσας:
«Γνωριστήκαμε και με τα παιδιά που παίζαμε και άρχισα να συμμετέχω κανονικά στις μπουάτ. Το 1973-74 είχα καταφέρει να είμαι από τα πρώτα ονόματα στη Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν επτά μπουάτ τότε και με ήθελαν όλες. Επίσης, ήμουν ο πρώτος που έβαλα το ρεμπέτικο τραγούδι στις μπουάτ».
Τέλος ο Αγάθωνας στάθηκε στο Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης και… στο σήμερα:
«Στη συνέχεια πήγα φαντάρος στη Χίο και, επειδή η θητεία μου κράτησε 32 μήνες, όταν γύρισα είχα ξεχαστεί εντελώς. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, λοιπόν, αλλά ήξερα ότι ήμουν καλός και θα γινόμουν ξανά όνομα. Τον τρόπο δεν ήξερα… Πήρα έναν μπαγλαμά και πήγαινα σε ταβέρνες κι έπαιζα. Το 1977 μαζευτήκαμε και κάναμε το Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης, και παίζαμε στο πανεπιστήμιο, στη φοιτητική λέσχη και αλλού. Το 1980-1981 κυκλοφορήσαμε και την πρώτη δισκογραφική μας δουλειά. Το συγκρότημα τελικά διαλύθηκε το 1984, όταν κατεβήκαμε στην ξελογιάστρα Αθήνα… Όλοι έκαναν κάτι άλλο στη ζωή τους εκτός από μένα, που δεν ήξερα να κάνω κάτι άλλο, δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο και παρέμεινα μουσικός. Δεν ήθελα να είμαι απλώς μια μετριότητα. Ήθελα να γίνω πολύ καλός σε αυτό που κάνω. Έτσι συνέχισα μόνος μου και είμαι πολύ τυχερός, γιατί έχω παίξει με κορυφαίους μουσικούς σε όλα τα όργανα».
