Χριστιάνα, τραγουδίστρια με Τ, περφόρμερ, καλλιτέχνιδα με ανησυχίες και μπροστάρικες επιλογές που δεν… ξεχνιούνται εύκολα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η Χριστιάνα δισκογραφεί για λογαριασμό της Polygram. Συμμετέχει σε άλμπουμ δημιουργών όπως «Ο δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και του Ηλία Λυμπερόπου και τα «Σκόρπια φύλλα» του Απόστολου Καλδάρα και της Σώτιας Τσώτου και στα τέλη του ’74 έρχεται ο πρώτος μεγάλος δίσκος, με τίτλο το όνομά της. Έχει ήδη προκαλέσει αίσθηση όταν το 1977, στο τρίτο τη προσωπικό άλμπουμ «Πες μου γιατί» συμπεριλαμβάνεται και το διαχρονικό «Τελειώσαμε λοιπόν» του Θανάση Πολυκανδριώτη και του Γιάννη Πάριου. Ο τελευταίος τη συνοδεύει εκπληκτικά…
Την ίδια χρονιά η Χριστιάνα ντουετάρει με τον Δάκη στο «Μίλα μου» του Robert Williams
Στον επόμενο δίσκο της 33 στροφών το 1979 , πάλι με τίτλο το όνομά της, η επιτυχία της γιγαντώνεται, αφού υπάρχει το «Τα μάτια σου» σε μουσική Δάφνης Γεωργίου (Δ. Ζούννι, έγραφε αρχικά η ετικέτα του δίσκου) και στίχους του Τάκη Καρνάτσου.
Στο «Τι να μας κάνει η νύχτα» (1980) το ομώνυμο του Κώστα Τουρνά κλέβει την παράσταση:
Το 1982 έρχεται ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους του ίδιου και της Λίνας Νικολακοπούλου με τίτλο «Σαριμπιντάμ». Μοναδικό «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει» που ανοίγει το άλμπουμ…
Το «Σαριμπιντάμ» στα χρόνια έχει αποκτήσει φανατικούς πιστούς. Ορισμένοι το χαρακτηρίζουν ως ένα από τους πιο ερωτικούς δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας…
Απ’ το «Η νύχτα το απαιτεί» του 1986 ακούστηκε δυνατά το «Εσύ που μ’ αγαπάς» του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου και του Φίλιππου Γράψα.
Αν κι εμένα μ’ αρέσει το «Κάποιος να βάλει μουσική» των Λάκη Παπαδόπουλου και Φίλιππου Γράψα
Απ’ το «Σ’ απόσταση αναπνοής» του 1989 έρχεται η «Κάρμεν» του Θανάση Καργίδη και της Λίνας Νικολακοπούλου.
Κλείνω την δεκάδα, που μοιραία αφήνει απ’ έξω πολλές όμορφες στιγμές της Χριστιάνας, με τη συμμετοχή το στο δίσκο αφιέρωμα του αλησμόνητου Μπάμπη Γκολέ στον αθάνατο Σταύρο Τζουανάκο. Απ’ το «Παλιό μεράκι» του 1995 ένα μαγικό τραγούδι. Και το λέει ωραία η Χριστιάνα, γιατί αν και δυτική στο τρόπο της, κουβαλάει στιγμές εσωτερικής έντασης και τελειώματα ακριβά.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η Χριστιάνα δισκογραφεί για λογαριασμό της Polygram. Συμμετέχει σε άλμπουμ δημιουργών όπως «Ο δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και του Ηλία Λυμπερόπου και τα «Σκόρπια φύλλα» του Απόστολου Καλδάρα και της Σώτιας Τσώτου και στα τέλη του ’74 έρχεται ο πρώτος μεγάλος δίσκος, με τίτλο το όνομά της. Έχει ήδη προκαλέσει αίσθηση όταν το 1977, στο τρίτο τη προσωπικό άλμπουμ «Πες μου γιατί» συμπεριλαμβάνεται και το διαχρονικό «Τελειώσαμε λοιπόν» του Θανάση Πολυκανδριώτη και του Γιάννη Πάριου. Ο τελευταίος τη συνοδεύει εκπληκτικά…
Την ίδια χρονιά η Χριστιάνα ντουετάρει με τον Δάκη στο «Μίλα μου» του Robert Williams
Στον επόμενο δίσκο της 33 στροφών το 1979 , πάλι με τίτλο το όνομά της, η επιτυχία της γιγαντώνεται, αφού υπάρχει το «Τα μάτια σου» σε μουσική Δάφνης Γεωργίου (Δ. Ζούννι, έγραφε αρχικά η ετικέτα του δίσκου) και στίχους του Τάκη Καρνάτσου.
Στο «Τι να μας κάνει η νύχτα» (1980) το ομώνυμο του Κώστα Τουρνά κλέβει την παράσταση:
Το 1982 έρχεται ένας πολύ ιδιαίτερος δίσκος σε μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους του ίδιου και της Λίνας Νικολακοπούλου με τίτλο «Σαριμπιντάμ». Μοναδικό «Το καλοκαίρι θα ‘ρθει» που ανοίγει το άλμπουμ…
Το «Σαριμπιντάμ» στα χρόνια έχει αποκτήσει φανατικούς πιστούς. Ορισμένοι το χαρακτηρίζουν ως ένα από τους πιο ερωτικούς δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας…
Απ’ το «Η νύχτα το απαιτεί» του 1986 ακούστηκε δυνατά το «Εσύ που μ’ αγαπάς» του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου και του Φίλιππου Γράψα.
Αν κι εμένα μ’ αρέσει το «Κάποιος να βάλει μουσική» των Λάκη Παπαδόπουλου και Φίλιππου Γράψα
Απ’ το «Σ’ απόσταση αναπνοής» του 1989 έρχεται η «Κάρμεν» του Θανάση Καργίδη και της Λίνας Νικολακοπούλου.
Κλείνω την δεκάδα, που μοιραία αφήνει απ’ έξω πολλές όμορφες στιγμές της Χριστιάνας, με τη συμμετοχή το στο δίσκο αφιέρωμα του αλησμόνητου Μπάμπη Γκολέ στον αθάνατο Σταύρο Τζουανάκο. Απ’ το «Παλιό μεράκι» του 1995 ένα μαγικό τραγούδι. Και το λέει ωραία η Χριστιάνα, γιατί αν και δυτική στο τρόπο της, κουβαλάει στιγμές εσωτερικής έντασης και τελειώματα ακριβά.
