Ένα από αυτά που αναγνωρίζω στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου είναι ότι ακούγεται από όλες τις ηλικίες. Από όσους τον έμαθαν στα πρώτα του βήματα, από τα παιδιά τους αλλά και από τα εγγόνια τους. Και έπειτα είναι και το άλλο. Ο μεγάλος αυτός ερμηνευτής είναι ίσως ο λόγος που το ευρύ κοινό ήρθε πιο κοντά στη ροκ μουσική.
Γνώρισα τη μουσική του στο Δημοτικό. Είχαμε την τύχη ο δάσκαλός μας να μας φέρνει τραγούδια της επιλογής του στην ώρα της μουσικής. Εκεί έμαθα να τραγουδώ Το Μαχαίρι του, σε ποίηση Νίκου Καββαδία και μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν σταμάτησα να συγκινούμαι με τις ερμηνείες του.
Το 1974 γνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο συνεργάστηκε δύο χρόνια μετά στον δίσκο «Της εξορίας», δούλεψε σε μπουάτ, επηρεάστηκε από τον Άσιμο, συμμετείχε στα «Τραγούδια του δρόμου» του Μάνου Λοΐζου και σε εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος, ενώ ήταν συνεχώς δίπλα στους νέους. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον γι’ αυτό έχει μείνει για πάντα νέος.
Αυτό που ακολούθησε είναι μία σειρά από επιτυχημένα τραγούδια, που αναγνωρίζεις από τις εισαγωγές τους, μερικά από τις πρώτες κιόλας νότες τους. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έκανε το ροκ προσιτό, τα παγκάκια και τα θρανία γέμισαν με στιχάκια τραγουδιών του, ερμήνευσε μπαλάντες που δεν έχουν σχέση με γλυκανάλατες αγαπούλες, αλλά με αληθινούς έρωτες, όμως και με άλλα θέματα, όπως τα ναρκωτικά, η αποξένωση, η μοναξιά, η αστικοποίηση, η καταστροφή του περιβάλλοντος.
Επηρεασμένος από τη διεθνή ροκ σκηνή, δημιουργεί μία δική του ταυτότητα και αγαπιέται παράφορα. Τα κομμάτια του είναι από αυτά που θα είναι διαχρονικά για μια ζωή και μία ακόμη. Και φυσικά η φωνή του είναι τόσο χαρακτηριστική που ποτέ κανείς δεν αναρωτήθηκε σε ποιον ανήκει. Σαν να έχει ένα μόνιμο τρέμουλο που ποτέ δεν είναι φάλτσο. Δεν ξέρω αν το λένε βιμπράντο ή κάπως αλλιώς τεχνικά. Εγώ το λέω ψυχή και προσωπικότητα.
Το «Άσε με να κάνω λάθος» και το «Χαιρετίσματα» επαναστατούν απέναντι σε ό,τι καταπιέζει και καθιερώνουν τον Βασίλη ως έναν από τους μεγαλύτερους αντισυμβατικούς συναυλιακούς τραγουδιστές της εποχής του. Την αντισυμβατικότητά του άλλωστε την είχε αποδείξει από τα 23 του, επί χούντας, καθώς συμμετείχε σε επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα.
«Άνοιξέ μου να κρυφτώ», που είναι από τα αγαπημένα ενός αγαπημένου μου. «Βικτώρια» με τον αστυφύλακα να ζητάει την ταυτότητα που εσύ την ψάχνεις συμβολικά από τα δεκαεννιά και «Πόρτο Ρίκο» με τον στίχο «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Που ποτέ δεν κατέληξα αν αξίζει, όμως μετά βεβαιότητας μπορώ να πω ότι αξίζει το τραγούδι.
Είπε πολλά και δυνατά κομμάτια. Το «Μπαγάσας», το «Αγαπάω και αδιαφορώ» και το «Θα ‘ρθω να σε βρω» του Άσιμου, που προσωπικά τα προτιμώ από τη φωνή του Νικόλα, αλλά που ο Βασίλης τους χάρισε μία αξιόλογη ερμηνεία. Το νοσταλγικό «Πριν το τέλος», που μου θυμίζει την αθωότητα και το πάθος του εφηβικού έρωτα. Το επικό αυτοβιογραφικό νανούρισμα «Σφεντόνα» που ωσάν άλλο πινκφλοϋδικό The Wall θίγει την αποτυχία του σχολείου να μορφώσει ουσιαστικά, στον στίχο «Και πάνω στο καλύτερο με ξύπναγαν με βία για να μ’ αποκοιμήσουνε δασκάλοι στα θρανία». Ήταν η σφεντόνα του, που εκσφενδόνισε στα μούτρα κάθε εξουσίας τα παιδικά του όνειρα και έτσι μέσα από μία προσωπική ιστορία εξέφρασε μία συλλογική θέση.
Τραγούδησε «40 χρόνια έφηβος, σχεδόν μισόν αιώνα», ακόμη περισσότερα χρόνια ήρθαν στην πορεία κι έτσι σε κάθε live του αλλάζει τον αριθμό ανάλογα με την ηλικία του, όμως όσο και αν αλλάζουν οι αριθμοί και οι ηλικίες, αν το θες ή αν δεν μπορείς αλλιώς, η εφηβεία δεν τελειώνει. Το έφηβο γεράκι της ελληνικής μουσικής σκηνής είναι ένα και ακούει στο όνομα Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Γνώρισα τη μουσική του στο Δημοτικό. Είχαμε την τύχη ο δάσκαλός μας να μας φέρνει τραγούδια της επιλογής του στην ώρα της μουσικής. Εκεί έμαθα να τραγουδώ Το Μαχαίρι του, σε ποίηση Νίκου Καββαδία και μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Από τότε μέχρι σήμερα, δεν σταμάτησα να συγκινούμαι με τις ερμηνείες του.
Το 1974 γνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο συνεργάστηκε δύο χρόνια μετά στον δίσκο «Της εξορίας», δούλεψε σε μπουάτ, επηρεάστηκε από τον Άσιμο, συμμετείχε στα «Τραγούδια του δρόμου» του Μάνου Λοΐζου και σε εκδηλώσεις του εργατικού κινήματος, ενώ ήταν συνεχώς δίπλα στους νέους. Τώρα που το σκέφτομαι μάλλον γι’ αυτό έχει μείνει για πάντα νέος.
Αυτό που ακολούθησε είναι μία σειρά από επιτυχημένα τραγούδια, που αναγνωρίζεις από τις εισαγωγές τους, μερικά από τις πρώτες κιόλας νότες τους. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έκανε το ροκ προσιτό, τα παγκάκια και τα θρανία γέμισαν με στιχάκια τραγουδιών του, ερμήνευσε μπαλάντες που δεν έχουν σχέση με γλυκανάλατες αγαπούλες, αλλά με αληθινούς έρωτες, όμως και με άλλα θέματα, όπως τα ναρκωτικά, η αποξένωση, η μοναξιά, η αστικοποίηση, η καταστροφή του περιβάλλοντος.
Επηρεασμένος από τη διεθνή ροκ σκηνή, δημιουργεί μία δική του ταυτότητα και αγαπιέται παράφορα. Τα κομμάτια του είναι από αυτά που θα είναι διαχρονικά για μια ζωή και μία ακόμη. Και φυσικά η φωνή του είναι τόσο χαρακτηριστική που ποτέ κανείς δεν αναρωτήθηκε σε ποιον ανήκει. Σαν να έχει ένα μόνιμο τρέμουλο που ποτέ δεν είναι φάλτσο. Δεν ξέρω αν το λένε βιμπράντο ή κάπως αλλιώς τεχνικά. Εγώ το λέω ψυχή και προσωπικότητα.
Το «Άσε με να κάνω λάθος» και το «Χαιρετίσματα» επαναστατούν απέναντι σε ό,τι καταπιέζει και καθιερώνουν τον Βασίλη ως έναν από τους μεγαλύτερους αντισυμβατικούς συναυλιακούς τραγουδιστές της εποχής του. Την αντισυμβατικότητά του άλλωστε την είχε αποδείξει από τα 23 του, επί χούντας, καθώς συμμετείχε σε επιτροπές αντιδικτατορικού αγώνα.
«Άνοιξέ μου να κρυφτώ», που είναι από τα αγαπημένα ενός αγαπημένου μου. «Βικτώρια» με τον αστυφύλακα να ζητάει την ταυτότητα που εσύ την ψάχνεις συμβολικά από τα δεκαεννιά και «Πόρτο Ρίκο» με τον στίχο «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Που ποτέ δεν κατέληξα αν αξίζει, όμως μετά βεβαιότητας μπορώ να πω ότι αξίζει το τραγούδι.
Είπε πολλά και δυνατά κομμάτια. Το «Μπαγάσας», το «Αγαπάω και αδιαφορώ» και το «Θα ‘ρθω να σε βρω» του Άσιμου, που προσωπικά τα προτιμώ από τη φωνή του Νικόλα, αλλά που ο Βασίλης τους χάρισε μία αξιόλογη ερμηνεία. Το νοσταλγικό «Πριν το τέλος», που μου θυμίζει την αθωότητα και το πάθος του εφηβικού έρωτα. Το επικό αυτοβιογραφικό νανούρισμα «Σφεντόνα» που ωσάν άλλο πινκφλοϋδικό The Wall θίγει την αποτυχία του σχολείου να μορφώσει ουσιαστικά, στον στίχο «Και πάνω στο καλύτερο με ξύπναγαν με βία για να μ’ αποκοιμήσουνε δασκάλοι στα θρανία». Ήταν η σφεντόνα του, που εκσφενδόνισε στα μούτρα κάθε εξουσίας τα παιδικά του όνειρα και έτσι μέσα από μία προσωπική ιστορία εξέφρασε μία συλλογική θέση.
Τραγούδησε «40 χρόνια έφηβος, σχεδόν μισόν αιώνα», ακόμη περισσότερα χρόνια ήρθαν στην πορεία κι έτσι σε κάθε live του αλλάζει τον αριθμό ανάλογα με την ηλικία του, όμως όσο και αν αλλάζουν οι αριθμοί και οι ηλικίες, αν το θες ή αν δεν μπορείς αλλιώς, η εφηβεία δεν τελειώνει. Το έφηβο γεράκι της ελληνικής μουσικής σκηνής είναι ένα και ακούει στο όνομα Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
