Τα live του Θανάση Παπακωνσταντίνου δεν συγκρίνονται με τίποτα

Είναι κάθε φορά σαν να λαμβάνει χώρα μία μικρή τελετή μύησης σε κάτι τόσο φωτεινό που κάνει την καρδιά να φτερουγίζει.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που στηρίζουν σταθερά τον Θανάση Παπακωνσταντίνου (ακόμη κι αν άργησαν αλλά ευτυχώς τον ανακάλυψαν όπως εγώ), αυτοί που τους σέρνουν οι φίλοι τους στα live του και που είτε τους αρέσει είτε όχι όπως και να έχει τον εκτιμούν και αυτοί που απλώς δεν έχουν μέσα τους τη φλόγα (κι ούτε ποτέ θα την ανάψουν) και το μόνο που κάνουν είναι να απορούν γιατί χτυπιέσαι σαν 15χρονο στις συναυλίες του.

Θα σου πω εγώ. Που τα ακούσματά μου έχουν κάνει φοβερές και τρομερές κωλοτούμπες, μέχρι να βρω την αλήθεια στο αυτί και την ψυχή μου. Που δεν έχω το δικαίωμα να σνομπάρω πραγματικά ποτέ τίποτα και κανέναν, γιατί παραδέχομαι πως έχω χορέψει τσιφτετέλι σε σκυλάδικο, έχω ακούσει metal σε συναυλία στην Γερμανία, έχω παλέψει να μάθω Ικαριώτικο, έχω δακρύσει με Nick Cave και Αρλέτα, έχω δει Eurovision, έχω λιώσει το Δεν λες κουβέντα, αλλά και στο Γυμνάσιο τις Προφητείες της Βανδή.

Η εμπειρία της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου δεν είναι κάτι που ανταλλάζεται με οτιδήποτε άλλο. Άμα ακολουθείς τα μουσικά του βήματα, άμα έχεις ταξιδέψει στο αναρχικό σύμπαν του, άμα ξέρεις πώς είναι στην Ανδρομέδα, άμα έχεις μάθεις τις ιστορίες του Φορτίνο Σαμάνο και του San Michele, δεν μπορεί παρά να βυθιστείς στην μαγεία των συναυλιών του.

Είναι κάθε φορά σαν να λαμβάνει χώρα μία μικρή τελετή μύησης σε κάτι τόσο φωτεινό που κάνει την καρδιά να φτερουγίζει. Είναι που οι άνθρωποι (ακόμη και οι φίλοι που ήρθαν με το ζόρι) απορροφούνται από το κλίμα που επικρατεί. Λες και ένας αόρατος καπνός τυλίγει τα θέατρα και τα στάδια. Όλοι φωνάζουν με ορμή τους στίχους, όλοι σηκώνουν τα χέρια στον ουρανό, ρακές εκσφενδονίζονται, καπνογόνα ανάβουν. Αλλά πάντα είναι κάτι περισσότερο από αυτό.
maxresdefault (1).jpg
Πάντα είναι κάτι που δεν ειπώνεται αλλά βιώνεται. Είναι που ο Θανάσης βρίσκεται στη σκηνή, αλλά ταυτόχρονα είναι σαν να βρίσκεται κάτω, εκεί που όσο κι αν δεν χωράς, θα μείνεις μέχρι να ιδρώσεις ή να λερώσεις τα παπούτσια σου, εκεί που θα σπρώξεις όχι για να ενοχλήσεις ή να πονέσεις τον άλλο, αλλά για να τους μεταφέρεις την ενέργεια και τη δύναμή σου, επειδή το πάθος δεν φυλακίζεται, επειδή ο προορισμός του είναι να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται φωτιά και βουνό, για να κατευθύνεται έπειτα ενάντια στους σωστούς στόχους.

Η εικόνα του κοινού στον Πεχλιβάνη είναι η έκφραση όλου αυτού του νοήματος. Και ξέρεις τι; Το παίρνω πίσω, η φλόγα μπορεί να ανάψει ανά πάσα στιγμή. Και ο Θανάσης είναι ένας καλλιτέχνης που θεωρώ πως έχει την αγκαλιά του ανοιχτή για όλους όσοι αποφασίζουν να τον γνωρίσουν μουσικά. Και όλη αυτή η ένταση, όλη αυτή μυσταγωγία, το διονυσιακό παραλήρημα, η τελετή χαράς και αγάπης, η γροθιά που σχηματίζεται, ίσως να είναι η καλύτερη ανταμοιβή για τον ίδιο και η πιο παράξενη, αφοσιωμένη και μαζί ελπιδοφόρα ανταπόκριση κοινού που έχω νιώσει ποτέ. Και αν κάποιος σε ξαναπεί 15χρονο, πες του να ξανασκεφτεί λίγο όλα αυτά. Άλλωστε τι κακό έχει κύριε η ορμή ενός 15χρονου; Μήπως αυτή δεν είναι που θα μπορούσε να αλλάξει τούτον εδώ τον κόσμο;

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!