Τον Σωκράτη Μάλαμα τον αντιλαμβάνομαι σαν μια σταθερά του αντρικού σύμπαντος, σαν ένα δημιουργό που τα τραγούδια του είναι το απόσταγμα του δικού του τρύγου: βαθύ μεστό κόκκινο, μπρούσκο του αληθινού πάθους. Με βασικά εφόδια την κιθάρα του (σαν το δισάκι των ταξιδευτών ή το τουφέκι των παλιών αγωνιστών) και τον ώριμο ψυχισμό του, πλούτισε τις μουσικές εμπειρίες του και οριοθέτησε τον προσωπικό του κώδικα παίζοντας με ροκάδες, λαϊκούς, δημοτικούς και κάθε λογής μουσικούς, πετώντας στα σκουπίδια τις όποιες προκαταλήψεις – διατηρώντας, όμως, κάποιες εμμονές που να δικαιολογούν και την «τρωτή», ανθρώπινη πλευρά του.
Τραγουδοποιός με αδρά χαρακτηριστικά και βαθιά, μεστή εκφραστική φωνή που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητας του. Δεν ξέρω κανένα τραγουδιστή που να μπορεί να μεταφέρει καλύτερα ή πειστικότερα από αυτόν τις εικόνες, το βάθος και την ευθύτητα των τραγουδιών του. Εκτός από περιπτώσεις που έγραψε για γυναικείες φωνές.
Εξαιρετικός κιθαρίστας (σπούδασε κιθάρα σε Θεσσαλονίκη, Στουτγάρδη και Αθήνα) εξάσκησε το επάγγελμα του μουσικού παίζοντας σε μπουάτ, ενώ, για χρόνια υπήρξε βασικό μέλος στην ορχήστρα του Νίκου Παπάζογλου ο οποίος και τον βοήθησε στα πρώτα του δισκογραφικά βήματα. Εκρηκτικός και άλλοτε μοναχικός στη σκηνή δοκιμάζει τα όρια της τέχνης του αφηγούμενος τις προσωπικές του ιστορίες και τις δικές του αλήθειες σ’ ένα κοινό που τον πιστεύει και τον λατρεύει.
