Πέθανε χθες ο Al Jarreau (Αλ Τζαρρό), ο πιο πετυχημένος και ο πιο γνωστός τζαζ τραγουδιστής της δεκαετίας του ’70, κάτοχος 7 βραβείων Grammy, σε ηλικία 76 ετών, μερικές μέρες μετά την ανακοίνωσή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση λόγω κόπωσης κι ενώ είχε ακυρώσει τις προγραμματισμένες περιοδείες του! Εδώ και δύο βδομάδες νοσηλευόταν σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες λόγω υπερκόπωσης και το θάνατό του ανακοίνωσε ο διευθυντής του νοσοκομείου Τζό Γκόρντον, χωρίς να γίνουν γνωστά τα αίτια του θανάτου του. Ο Al Jarreau απεβίωσε λίγο πριν την χθεσινοβραδινή απονομή των Grammy, των μεγαλύτερων βραβείων μουσικής στην Αμερική, τα οποία έχει σαρώσει..
Η φωνή του έκρυβε ένα οπλοστάσιο δυνατοτήτων! Οι λαρυγγισμοί του ήταν τόσοι και μοναδικοί, σαν ολόκληρη ορχήστρα! Έκανε πραγματικά ότι ήθελε τη φωνή τα του. Ήταν τραγουδιστής - φαινόμενο! Νόμιζες ότι άκουγες τρομπέτες, σαξόφωνα, τύμπανα, φλάουτα, μπάσα κι όλα αυτά έβγαιναν από τη μοναδική φωνή του και από τίποτα άλλο!
Το εκλεκτικό του ρεπερτόριο εκτεινόταν από την τζαζ έως την ποπ και την σόουλ μουσική και ο ίδιος είχε πει ότι είχε μάθει από την Billie Holiday και τον Nat King Cole, αλλά κυρίως από το τρίο Lambert - Hendricks - Ross! Αυτό είναι πραγματικά φανερά οπτικώς καθώς όταν τραγουδά εν είδει σαξοφώνου φράσεις του κινεί τα δάκτυλα και τα χέρια του σαν να έπαιζε ένα φανταστικό όργανο, ακριβώς όπως το είχαν κάνει κάποτε οι Jon Hendricks και Dave Lambert.
Ό,τι είδος μουσικής και να τραγούδησε, ακόμη και εμπορικές επιτυχίες διατηρούσε το τζαζ συναίσθημα που έκρυβε μέσα του και τον ωθούσε σε ότι κι αν έκανε. Στον εκφραστικό του πλούτο πάτησε και εξέλιξε τις φωνητικές του δυνατότητες αργότερα ο Bobby McFerrin στη δεκαετία του ’80, τραγουδιστής της επιτυχία «Don’ t Worry Be Happy». Αν μιλήσει κανείς με Γάλλους ο Al Jarreau και ο Manu Dibango θα είναι από τα πρώτα που θ’ ακούσει στις προτιμήσεις τους…
O Alwin Lopez «Al» Jarreau γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1940 στο Μιλγουόκι, το πέμπτο από τα έξι παιδιά της οικογενείας του, γιος πάστορα και μιας μουσικού που έπαιζε πιάνο στην εκκλησία. Πολύ νέος αρχίζει να τραγουδά στα μπαρ της γενέτειράς του όπου η φωνή του δεν περνά απαρατήρητη. Στη συνέχεια σπουδάζει ψυχολογία χωρίς να αφήσει το τραγούδι.
Αρχίζει να γίνεται γνωστός στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη και στην τηλεόραση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 γράφει δικά του τραγούδια που θα τα περιλαμβάνει πάντα στο ρεπερτόριό του όπως τα «Lock all the gates» και «Sweet potato pie». Εμφανίζεται στο κλαμπ Troubadour του Χόλυγουντ, όπου γνωρίζει τέτοια επιτυχία που εντάσσεται πλέον στη δισκογραφική εταιρία Warner Brothers.
Στη δισκογραφία κάνει την εμφάνισή του το 1975 με το άλμπουμ «We Got By» στην Reprise. Ο δίσκος του «Breaking Αway» το 1981, που βασίζεται πάνω σε αυτοσχεδιασμούς στη τζαζ, τον κάνει διάσημο. Το 2009 έβγαλε ένα άλμπουμ «Very Βest Οf», στο οποίο υπήρχαν τραγούδια σταθμοί όπως τα Boogie Down, Moonlighting και We ’re in This Love Together.
Συνέχιζε τις εμφανίσεις του, συγκεκριμένα τον περασμένο Νοέμβριο στο Blue Note Jazz Festival του Παρισιού. Τον Απρίλιο του 2016, ήταν ανάμεσα στους καλλιτέχνες που είχαν προσκληθεί από τον Μπαράκ και τη Μισέλ Ομπάμα για να δώσουν συναυλία στον Λευκό Οίκο.
Ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του αναφέρει μεταξύ άλλων: «Θα μας λείψει. Η δεύτερη προτεραιότητα στη ζωή του ήταν η μουσική. Δεν υπήρχε τρίτη προτεραιότητα. Μακράν πρώτη του προτεραιότητα ήταν να θεραπεύει και να παρηγορεί αυτούς που υποφέρουν. Είτε ήταν συναισθηματικός πόνος ή σωματική δυσφορία ή οποιαδήποτε άλλη αιτία πόνου, έπρεπε να μας καθησυχάζει και να μας ηρεμεί. Έπρεπε να δει ένα ζεστό χαμόγελο εκεί όπου δεν υπήρχε πριν. Το τραγούδι ήταν απλά το εργαλείο του για να το πετύχει».
Η φωνή του έκρυβε ένα οπλοστάσιο δυνατοτήτων! Οι λαρυγγισμοί του ήταν τόσοι και μοναδικοί, σαν ολόκληρη ορχήστρα! Έκανε πραγματικά ότι ήθελε τη φωνή τα του. Ήταν τραγουδιστής - φαινόμενο! Νόμιζες ότι άκουγες τρομπέτες, σαξόφωνα, τύμπανα, φλάουτα, μπάσα κι όλα αυτά έβγαιναν από τη μοναδική φωνή του και από τίποτα άλλο!
Το εκλεκτικό του ρεπερτόριο εκτεινόταν από την τζαζ έως την ποπ και την σόουλ μουσική και ο ίδιος είχε πει ότι είχε μάθει από την Billie Holiday και τον Nat King Cole, αλλά κυρίως από το τρίο Lambert - Hendricks - Ross! Αυτό είναι πραγματικά φανερά οπτικώς καθώς όταν τραγουδά εν είδει σαξοφώνου φράσεις του κινεί τα δάκτυλα και τα χέρια του σαν να έπαιζε ένα φανταστικό όργανο, ακριβώς όπως το είχαν κάνει κάποτε οι Jon Hendricks και Dave Lambert.
Ό,τι είδος μουσικής και να τραγούδησε, ακόμη και εμπορικές επιτυχίες διατηρούσε το τζαζ συναίσθημα που έκρυβε μέσα του και τον ωθούσε σε ότι κι αν έκανε. Στον εκφραστικό του πλούτο πάτησε και εξέλιξε τις φωνητικές του δυνατότητες αργότερα ο Bobby McFerrin στη δεκαετία του ’80, τραγουδιστής της επιτυχία «Don’ t Worry Be Happy». Αν μιλήσει κανείς με Γάλλους ο Al Jarreau και ο Manu Dibango θα είναι από τα πρώτα που θ’ ακούσει στις προτιμήσεις τους…
O Alwin Lopez «Al» Jarreau γεννήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1940 στο Μιλγουόκι, το πέμπτο από τα έξι παιδιά της οικογενείας του, γιος πάστορα και μιας μουσικού που έπαιζε πιάνο στην εκκλησία. Πολύ νέος αρχίζει να τραγουδά στα μπαρ της γενέτειράς του όπου η φωνή του δεν περνά απαρατήρητη. Στη συνέχεια σπουδάζει ψυχολογία χωρίς να αφήσει το τραγούδι.
Αρχίζει να γίνεται γνωστός στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη και στην τηλεόραση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 γράφει δικά του τραγούδια που θα τα περιλαμβάνει πάντα στο ρεπερτόριό του όπως τα «Lock all the gates» και «Sweet potato pie». Εμφανίζεται στο κλαμπ Troubadour του Χόλυγουντ, όπου γνωρίζει τέτοια επιτυχία που εντάσσεται πλέον στη δισκογραφική εταιρία Warner Brothers.
Στη δισκογραφία κάνει την εμφάνισή του το 1975 με το άλμπουμ «We Got By» στην Reprise. Ο δίσκος του «Breaking Αway» το 1981, που βασίζεται πάνω σε αυτοσχεδιασμούς στη τζαζ, τον κάνει διάσημο. Το 2009 έβγαλε ένα άλμπουμ «Very Βest Οf», στο οποίο υπήρχαν τραγούδια σταθμοί όπως τα Boogie Down, Moonlighting και We ’re in This Love Together.
Συνέχιζε τις εμφανίσεις του, συγκεκριμένα τον περασμένο Νοέμβριο στο Blue Note Jazz Festival του Παρισιού. Τον Απρίλιο του 2016, ήταν ανάμεσα στους καλλιτέχνες που είχαν προσκληθεί από τον Μπαράκ και τη Μισέλ Ομπάμα για να δώσουν συναυλία στον Λευκό Οίκο.
Ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του αναφέρει μεταξύ άλλων: «Θα μας λείψει. Η δεύτερη προτεραιότητα στη ζωή του ήταν η μουσική. Δεν υπήρχε τρίτη προτεραιότητα. Μακράν πρώτη του προτεραιότητα ήταν να θεραπεύει και να παρηγορεί αυτούς που υποφέρουν. Είτε ήταν συναισθηματικός πόνος ή σωματική δυσφορία ή οποιαδήποτε άλλη αιτία πόνου, έπρεπε να μας καθησυχάζει και να μας ηρεμεί. Έπρεπε να δει ένα ζεστό χαμόγελο εκεί όπου δεν υπήρχε πριν. Το τραγούδι ήταν απλά το εργαλείο του για να το πετύχει».
