Το Blackstar κάτι μου λέει, πως έχει θέση ανάμεσα στην οκτάδα. Τα κριτήρια σαφώς είναι υποκειμενικά αλλά αν θες να σέβεσαι τις επιλογές σου, και το σημαντικότερο να τις εκτιμούν όσοι σε διαβάζουν, οφείλεις να λάβεις υπόψη σταθερές και σημεία που να τις τεκμηριώνουν.
Το θέμα δεν είναι πως ο Bowie δεν είχε πάντοτε «κάτι να πει», πάντως οι αιτίες της γένεσης του δίσκου, η κύηση και το τελικό αποτέλεσμα, επιβεβαιώνουν μετά τις πρώτες ακροάσεις πως το Blackstar είναι ο καλύτερος από τους «τελευταίους» δίσκους του χαρισματικού χαμαιλέοντα. Ο Bowie τον «έψαξε» πολύ αυτόν τον δίσκο σε όλα τα «επίπεδά» του και τελικά κέρδισε την άνιση μάχη με τον χρόνο.
Ο Bowie καλλιτεχνικά θα ανασταίνεται παντοτινά όπως ο Λάζαρος.
Εν αρχή ο βρετανός David Robert Jones, γεννημένος στις 8 Ιανουαρίου 1947 έλαμψε με το "Space Oddity" τον Ιούλιο του 1969 ενώ την επόμενη χρονιά γινόταν The Man Who Sold the World με το ομότιτλο άλμπουμ. Ο δίσκος όμως που του έδωσε αλλιώτικα «φτερά» και μέσω του οποίου ο Bowie θεσμοθέτησε κατηγορία από μόνος του ήρθε το 1972. The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars ανακάτεψε ευρηματικά ροκ, ποπ, γκλαμ και άλλα ακωδικοποίητα δημιουργώντας μια από τις πιο επιδραστικές «περσόνες» στην ιστορία της μουσικής. Πλέον μιλάμε για προ ή μετά Ziggy Stardust - Bowie εποχή. Οι περιπέτειες του bisexual alien rock superstar έφτασαν Νο.5 στην Αγγλία, Νο.75 στην Αμερική στα Billboard Music Charts ενώ το Rolling Stone κατατάσσει το άλμπουμ στην 35η θέση στα καλύτερα όλων των εποχών.
Το Aladdin Sane της επόμενης χρονιάς περιγράφεται από τον David Bowie ως ο δίσκος "Ziggy goes to America" καθώς δημιουργήθηκε κατά την αμερικάνικη τουρνέ του στα 1972. Το έκτο στούντιο άλμπουμ του καρφώθηκε στο Νο.1 της Αγγλίας και στο Νο.17 της Αμερικής ενώ συγκαταλέγεται στο νούμερο 227 των 500 καλύτερων του Rolling Stone. Έβγαλε δυο hit singles "The Jean Genie" και "Drive-In Saturday" αλλά η «κριτική» και οι «κριτικοί» περίμεναν κάτι περισσότερο. Πάντως, εγώ, λατρεύω το κομμάτι που κλείνει το δίσκο.
Το Young Americans του 1975 έβγαλε όλη την εμμονή του Bowie για τους μάγους της soul καθιερώνοντας τον «λευκό» όρο "plastic soul". Πάλι ο Tony Visconti βρίσκεται στο «πιλοτήριο» ενώ σε ένα καραμπινάτο hit single το χεράκι του βάζει ο John Lennon.
Την επόμενη χρονιά ο Elvis Presley αρνήθηκε να τραγουδήσει το Golden Years και ο Bowie τελικά το ερμήνευσε ο ίδιος. Αρχικά κυκλοφόρησε σαν single και στη συνέχεια σε μια remix εκδοχή του πήρε θέση στο δίσκο του Station to Station -Νο 5 σε Αμερική και Ευρώπη 323ο στα 500 καλύτερα όλων των εποχών του Rolling Stone- όπου ο Bowie δημιουργούσε την «περσόνα» του Thin White Duke. Ήταν η εποχή που ο βρετανός γκλαμ ρόκερ βρισκόταν στα δίχτυα της κοκαΐνης. Τουλάχιστον σε αυτό το θέμα συμφωνούσαν απόλυτα με τον Elvis!
Το 12ο άλμπουμ του Heroes του 1979 υπογραμμίζει την Βερολινέζικη μίνιμαλ εποχή του Bowie, τις αλά Kraftwerk επιρροές και τη συνεργασία του με τον επίσης σπουδαίο Brian Eno αλλά και τον progressive rock κιθαρίστα Robert Fripp (King Crimson). Ψηλά στην Αγγλία, χαμηλότερα στην Αμερική, παντοτινή διαδραστικότητα.
Το Let's Dance του 1983 συνδυάζει αρμονικά και εντυπωσιακά το δίπτυχο υψηλή «ποιότητα» & «εμπορικότητα». Πρωτοκλασάτα hit singles όπως το ομότιτλο με το Stevie Ray Vaughan να κεντάει στην κιθάρα, το "Modern Love", το "China Girl" που συνυπογράφει ο Iggy Pop (The Idiot) και εκπληκτικά video clips. Συμπεριλαμβάνεται και το Cat People (Putting Out Fire) τραγούδι των τίτλων της ομώνυμης ταινίας που ο Bowie έγραψε με τον Giorgio Moroder.
Ακολούθησε μια επιτυχημένη εμπορικά αλλά μάλλον άτολμη καλλιτεχνικά περίοδος επανάληψης. Η σύμπλευση με την Bowie μπάντα Tin Machine (1989-1991), μια «ηλεκτρονική» περίοδος (1992-1998) και νεοκλασικές αναφορές. Το 2013 δέκα χρόνια μετά το τελευταίο του –τότε άλμπουμ Reality (2003), ήρθε το The Next Day. Όνομα και πράγμα το άλμπουμ αναγέννησε στην ωριμότητά του έναν γεννημένο καλλιτέχνη και τον ξανάφερε στο Νο.1 της Αγγλίας δέκα χρόνια μετά την πρωτιά του Black Tie White Noise (1993). Πολλά τα βραβεία και οι τιμητικές… Κάπως έτσι προέκυψε το Blackstar.
Το θέμα δεν είναι πως ο Bowie δεν είχε πάντοτε «κάτι να πει», πάντως οι αιτίες της γένεσης του δίσκου, η κύηση και το τελικό αποτέλεσμα, επιβεβαιώνουν μετά τις πρώτες ακροάσεις πως το Blackstar είναι ο καλύτερος από τους «τελευταίους» δίσκους του χαρισματικού χαμαιλέοντα. Ο Bowie τον «έψαξε» πολύ αυτόν τον δίσκο σε όλα τα «επίπεδά» του και τελικά κέρδισε την άνιση μάχη με τον χρόνο.
Ο Bowie καλλιτεχνικά θα ανασταίνεται παντοτινά όπως ο Λάζαρος.
Εν αρχή ο βρετανός David Robert Jones, γεννημένος στις 8 Ιανουαρίου 1947 έλαμψε με το "Space Oddity" τον Ιούλιο του 1969 ενώ την επόμενη χρονιά γινόταν The Man Who Sold the World με το ομότιτλο άλμπουμ. Ο δίσκος όμως που του έδωσε αλλιώτικα «φτερά» και μέσω του οποίου ο Bowie θεσμοθέτησε κατηγορία από μόνος του ήρθε το 1972. The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars ανακάτεψε ευρηματικά ροκ, ποπ, γκλαμ και άλλα ακωδικοποίητα δημιουργώντας μια από τις πιο επιδραστικές «περσόνες» στην ιστορία της μουσικής. Πλέον μιλάμε για προ ή μετά Ziggy Stardust - Bowie εποχή. Οι περιπέτειες του bisexual alien rock superstar έφτασαν Νο.5 στην Αγγλία, Νο.75 στην Αμερική στα Billboard Music Charts ενώ το Rolling Stone κατατάσσει το άλμπουμ στην 35η θέση στα καλύτερα όλων των εποχών.
Το Aladdin Sane της επόμενης χρονιάς περιγράφεται από τον David Bowie ως ο δίσκος "Ziggy goes to America" καθώς δημιουργήθηκε κατά την αμερικάνικη τουρνέ του στα 1972. Το έκτο στούντιο άλμπουμ του καρφώθηκε στο Νο.1 της Αγγλίας και στο Νο.17 της Αμερικής ενώ συγκαταλέγεται στο νούμερο 227 των 500 καλύτερων του Rolling Stone. Έβγαλε δυο hit singles "The Jean Genie" και "Drive-In Saturday" αλλά η «κριτική» και οι «κριτικοί» περίμεναν κάτι περισσότερο. Πάντως, εγώ, λατρεύω το κομμάτι που κλείνει το δίσκο.
Το Young Americans του 1975 έβγαλε όλη την εμμονή του Bowie για τους μάγους της soul καθιερώνοντας τον «λευκό» όρο "plastic soul". Πάλι ο Tony Visconti βρίσκεται στο «πιλοτήριο» ενώ σε ένα καραμπινάτο hit single το χεράκι του βάζει ο John Lennon.
Την επόμενη χρονιά ο Elvis Presley αρνήθηκε να τραγουδήσει το Golden Years και ο Bowie τελικά το ερμήνευσε ο ίδιος. Αρχικά κυκλοφόρησε σαν single και στη συνέχεια σε μια remix εκδοχή του πήρε θέση στο δίσκο του Station to Station -Νο 5 σε Αμερική και Ευρώπη 323ο στα 500 καλύτερα όλων των εποχών του Rolling Stone- όπου ο Bowie δημιουργούσε την «περσόνα» του Thin White Duke. Ήταν η εποχή που ο βρετανός γκλαμ ρόκερ βρισκόταν στα δίχτυα της κοκαΐνης. Τουλάχιστον σε αυτό το θέμα συμφωνούσαν απόλυτα με τον Elvis!
Το 12ο άλμπουμ του Heroes του 1979 υπογραμμίζει την Βερολινέζικη μίνιμαλ εποχή του Bowie, τις αλά Kraftwerk επιρροές και τη συνεργασία του με τον επίσης σπουδαίο Brian Eno αλλά και τον progressive rock κιθαρίστα Robert Fripp (King Crimson). Ψηλά στην Αγγλία, χαμηλότερα στην Αμερική, παντοτινή διαδραστικότητα.
Το Let's Dance του 1983 συνδυάζει αρμονικά και εντυπωσιακά το δίπτυχο υψηλή «ποιότητα» & «εμπορικότητα». Πρωτοκλασάτα hit singles όπως το ομότιτλο με το Stevie Ray Vaughan να κεντάει στην κιθάρα, το "Modern Love", το "China Girl" που συνυπογράφει ο Iggy Pop (The Idiot) και εκπληκτικά video clips. Συμπεριλαμβάνεται και το Cat People (Putting Out Fire) τραγούδι των τίτλων της ομώνυμης ταινίας που ο Bowie έγραψε με τον Giorgio Moroder.
Ακολούθησε μια επιτυχημένη εμπορικά αλλά μάλλον άτολμη καλλιτεχνικά περίοδος επανάληψης. Η σύμπλευση με την Bowie μπάντα Tin Machine (1989-1991), μια «ηλεκτρονική» περίοδος (1992-1998) και νεοκλασικές αναφορές. Το 2013 δέκα χρόνια μετά το τελευταίο του –τότε άλμπουμ Reality (2003), ήρθε το The Next Day. Όνομα και πράγμα το άλμπουμ αναγέννησε στην ωριμότητά του έναν γεννημένο καλλιτέχνη και τον ξανάφερε στο Νο.1 της Αγγλίας δέκα χρόνια μετά την πρωτιά του Black Tie White Noise (1993). Πολλά τα βραβεία και οι τιμητικές… Κάπως έτσι προέκυψε το Blackstar.
