Δημιουργός με ταυτότητα, «υπερασπίστηκε» το ρόλο του με οργανικούς δίσκους και κύκλους τραγουδιών που έφεραν ολοκληρωτικά την υπογραφή του.
Συνεργαζόμενος με λαμπερούς ερμηνευτές, κατάφερε και να κρατήσει στο «στίγμα» του και ταυτόχρονα να συνταιριάξει στιγμές που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν από το ευρύ κοινό και αντέχουν στο χρόνο.
Φαντάζομαι, αναλογιζόμενος την απήχησή τους, πως δεν θα υπέκυψε σε δελεαστικές σειρήνες, παρατηρώντας και την μετέπειτα πορεία του, γεγονός δηλωτικό της συνέπειάς του.
Ακόμη και σαν στιχουργός, ο Σταμάτης Σπανουδάκης κατέθεσε δείγματα μιας ιδιαίτερης γραφής, ευφάνταστης και «σωστής» με τις μελωδίες του, ουσιαστικής και βαθιάς αμεσότητας.
Είναι δύσκολο σε λίγες γραμμές να περιγράψεις το δημιουργικό χωνευτήρι ενός αληθινού καλλιτέχνη, που κατέθεσε έργα - προτάσεις και να απομονώσεις στιγμές του.
Θα σταθώ, ενδεικτικά, απλώς και μόνο, σε ορισμένες «λαοφιλείς» περιπτώσεις του…
Το 1981 συνεργαζόμενος με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Σπανουδάκης καθιέρωσε το πιο νόμιμο «Κοντραμπάντο»…
Ρόλο σ’ αυτές τις δουλείες παίζει όχι μόνο να «Φύγεις νωρίς», αλλά να ‘ναι και απόκρημνη και πλατιά συνάμα η «Ακτή».
Τρία χρόνια αργότερα η ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου «Ξαφνικός έρωτας» έδωσε την αφορμή, στον Σπανουδάκη, πέρα από την «κινηματογραφική» επάρκειά του, να γράψει κι ένα πανέμορφο τραγούδι… Και τι ερμηνεία!
Η μοναδική χημεία του Σπανουδάκη με την Ελένη Βιτάλη θα αποδώσει μεστούς καρπούς στο δίσκο «Και μπήκαμε στα χρόνια» του 1988. Ποιος δεν ταξίδεψε μαζί τους σε «Άλλες πολιτείες»;
Θα μου πείτε: «Αυτά παθαίνει μάτια μου, όποιος πολύ αγαπάει»…
Είναι η χρονιά, που μια ακόμη ταινία, «Η φανέλα με το 9» του Παντελή Βούλγαρη, δίνει στο Σπανουδάκη την ευκαιρία για ένα σπουδαίο τραγούδι…
Το 1990 ο Σπανουδάκης θα απαντήσει ορθά στο «Δίλλημα», με τον Πέτρο Γαϊτάνο στην καλύτερή του, παρά τον τίτλο του τραγουδιού, «Εποχή».
Το 1991, επαναλαμβάνεται η επιτυχημένη σύμπραξή με τον Τσεμπερόπουλο και το «Άντε Γειά» δίνει στο «Σήμερα» του Γιάννη Πάριου την προοπτική που του ταιριάζει.
Η «Επαφή» με τον Γιάννη Πάριο θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά, κι ας δηλώνουν οι συντελεστές της «Τίποτα δεν περιμένω…»
Στα «Πέτρινα χρόνια» που ξαναζούμε, παντοτινά όπλα για να αντισταθούμε, η έμπνευση, η τέχνη, το μεράκι της δημιουργίας, τα μόνο αμανάτια μας, που δεν μπορεί να μας τα κλέψει κανένα μνημόνιο, κανείς επιτήδειος. Στα πολλά πολύτιμα του Σπανουδάκη που δεν «χωρούν» σε αυτήν την αναφορά, και η ανάδειξη του «Θεού» Βασίλη Σαλέα σε ένα κοινό που τον αγνοούσε και ενδεχομένως και να μην τον δεχόταν αλλιώς… Τέλος, και μόνο γι’ αυτήν την ερμηνεία, άξιζε η επιστροφή του «Ελεύθερου» Καζαντζίδη…
Συνεργαζόμενος με λαμπερούς ερμηνευτές, κατάφερε και να κρατήσει στο «στίγμα» του και ταυτόχρονα να συνταιριάξει στιγμές που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν από το ευρύ κοινό και αντέχουν στο χρόνο.
Φαντάζομαι, αναλογιζόμενος την απήχησή τους, πως δεν θα υπέκυψε σε δελεαστικές σειρήνες, παρατηρώντας και την μετέπειτα πορεία του, γεγονός δηλωτικό της συνέπειάς του.
Ακόμη και σαν στιχουργός, ο Σταμάτης Σπανουδάκης κατέθεσε δείγματα μιας ιδιαίτερης γραφής, ευφάνταστης και «σωστής» με τις μελωδίες του, ουσιαστικής και βαθιάς αμεσότητας.
Είναι δύσκολο σε λίγες γραμμές να περιγράψεις το δημιουργικό χωνευτήρι ενός αληθινού καλλιτέχνη, που κατέθεσε έργα - προτάσεις και να απομονώσεις στιγμές του.
Θα σταθώ, ενδεικτικά, απλώς και μόνο, σε ορισμένες «λαοφιλείς» περιπτώσεις του…
Το 1981 συνεργαζόμενος με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Σπανουδάκης καθιέρωσε το πιο νόμιμο «Κοντραμπάντο»…
Ρόλο σ’ αυτές τις δουλείες παίζει όχι μόνο να «Φύγεις νωρίς», αλλά να ‘ναι και απόκρημνη και πλατιά συνάμα η «Ακτή».
Τρία χρόνια αργότερα η ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου «Ξαφνικός έρωτας» έδωσε την αφορμή, στον Σπανουδάκη, πέρα από την «κινηματογραφική» επάρκειά του, να γράψει κι ένα πανέμορφο τραγούδι… Και τι ερμηνεία!
Η μοναδική χημεία του Σπανουδάκη με την Ελένη Βιτάλη θα αποδώσει μεστούς καρπούς στο δίσκο «Και μπήκαμε στα χρόνια» του 1988. Ποιος δεν ταξίδεψε μαζί τους σε «Άλλες πολιτείες»;
Θα μου πείτε: «Αυτά παθαίνει μάτια μου, όποιος πολύ αγαπάει»…
Είναι η χρονιά, που μια ακόμη ταινία, «Η φανέλα με το 9» του Παντελή Βούλγαρη, δίνει στο Σπανουδάκη την ευκαιρία για ένα σπουδαίο τραγούδι…
Το 1990 ο Σπανουδάκης θα απαντήσει ορθά στο «Δίλλημα», με τον Πέτρο Γαϊτάνο στην καλύτερή του, παρά τον τίτλο του τραγουδιού, «Εποχή».
Το 1991, επαναλαμβάνεται η επιτυχημένη σύμπραξή με τον Τσεμπερόπουλο και το «Άντε Γειά» δίνει στο «Σήμερα» του Γιάννη Πάριου την προοπτική που του ταιριάζει.
Η «Επαφή» με τον Γιάννη Πάριο θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά, κι ας δηλώνουν οι συντελεστές της «Τίποτα δεν περιμένω…»
Στα «Πέτρινα χρόνια» που ξαναζούμε, παντοτινά όπλα για να αντισταθούμε, η έμπνευση, η τέχνη, το μεράκι της δημιουργίας, τα μόνο αμανάτια μας, που δεν μπορεί να μας τα κλέψει κανένα μνημόνιο, κανείς επιτήδειος. Στα πολλά πολύτιμα του Σπανουδάκη που δεν «χωρούν» σε αυτήν την αναφορά, και η ανάδειξη του «Θεού» Βασίλη Σαλέα σε ένα κοινό που τον αγνοούσε και ενδεχομένως και να μην τον δεχόταν αλλιώς… Τέλος, και μόνο γι’ αυτήν την ερμηνεία, άξιζε η επιστροφή του «Ελεύθερου» Καζαντζίδη…
