Ο κύριος Κραουνάκης είναι ένα κεφάλαιο στη μουσική από μόνος τους. Ο Σταμάτης δηλαδή. Που και 300 χρονών να φτάσει θα είναι ο Σταμάτης. Όχι μόνο επειδή τώρα υποδύεται το παιδί στην παράσταση «Βίκτωρ - ή τα παιδιά στην Εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ (όπου έχει γράψει το λιμπρέτο και τη μουσική), αλλά και επειδή νομίζω ότι είναι ένας τύπος με σοφό μυαλό και παιδική καρδιά. Άρα και σοφή καρδιά. Ιδιόρρυθμος για κάποιους, με αριστοφανικό χιούμορ, μποέμ άτομο, με δημοκρατικές απόψεις, πολιτικοποιημένος, με έντονη παρουσία στα social media και με ένα στίγμα στο ελληνικό τραγούδι ανεξίτηλο. Το κραουνακικό σύμπαν έχει κάτι πολύ δικό του. Έχει ένα συναίσθημα βαθύ χωρίς κλισέ και φόρμες, έχει δύναμη και πάθος, έχει την καθημερινότητά μας ειπωμένη με τα πιο απλά λόγια, με μία μουσικότητα ασύλληπτη, που τη διακρίνεις ακόμη και σαν αίσθηση και όχι μόνο σαν νότα.
Μαζί με την θαυμάσια Λίνα Νικολακοπούλου, έχει δημιουργήσει μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει. Της εξοχής τα πρωινά θα τα βρούμε ξανά αγκαλιά στο κρεβάτι και Της σιγουριάς τα υλικά που είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα και που όλα οδηγούν στη Σωτηρία της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράγμα, το τεράστιο Ανθρώπων έργα με τις εξαίσιες συνεκδοχές της Λίνας, όπως τα μάτια και οι καρδιές που είναι αδιόρθωτες και έχουν κατεστραμμένα κουμπιά και φερμουάρ.
Αχ οι μουσικές του. Ντύνουν τις λέξεις να μην κρυώνουν και είναι λες και τα τραγούδια του ζουν ακόμη και όταν δεν τα ακούμε. Αχ οι μουσικές του. Ενεργοποιούν το θυμικό, μας αρπάζουν και μας ρίχνουν με τα μούτρα στη θάλασσα, μας σηκώνουν απότομα πάνω, ένας λυγμός αβίαστος, η σκληρή ευαισθησία της εποχής μας, η ποίηση που υπάρχει ακόμη ανάμεσα στην αγριάδα.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι νομίζω ο πιο αυθόρμητος μουσικός. Ο πιο συνειρμικός. Που το σπούδασε αλλά το έκανε δικό του. Με κάνει να συγκινούμαι και να νιώθω δυνατή την ίδια στιγμή. Έτσι πρέπει να μοιάζει όπως και να έχει η συγκίνηση. Άρα η μουσική του τη μεταφέρει σωστά. Ο Σταμάτης εκ Παντείου προερχόμενος, Αθηναίος, σαν ένας παλιός φιλόσοφος προσαρμοσμένος στη δική μας εποχή, σαν ένας φίλος που μπορείς να πιεις μαζί κρασί, που έχει μία προσωπικότητα πληθωρική και μία αύρα ζωηρή. Ένας σημαντικός μουσικοσυνθέτης, ερμηνευτής, στιχουργός, παραγωγός και συγγραφέας. Που όμως (επειδή είχε τύχει να μιλήσω μαζί του για μία συνέντευξη που είχαμε κάνει) δεν έχει τη μύτη ψηλά.
Μεταξύ (πολλών) άλλων, έχει γράψει μουσική για την Βίκυ Μοσχολιού το 1981 και για τον -κλασικό πια- δίσκο Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη το 1985. Συνεργάστηκε με Βιτάλη, Γαλάνη, Αρβανιτάκη, Μητσιά. Χρησιμοποιώντας τα τραγούδια σαν θεατρικό κείμενο, δημιούργησε παραστάσεις όπου οι τραγουδιστές υποδύονται ήρωες σε ένα φανταστικό έργο. Και ίσως αυτή η θεατρικότητα που πρεσβεύει να είναι από τα αγαπημένα μου στοιχεία σε εκείνον.
Έχει κερδίσει το βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2000 για την ταινία Αυτή η νύχτα μένει. Το ομώνυμο τραγούδι είναι από τα πιο δυνατά της ελληνικής δισκογραφίας. Όμως αυτό που με κάνει να δακρύζω πάντοτε είναι το Μαμά γερνάω που έγραψε για την Τάνια Τσανακλίδου.
Μουσική για 54 θεατρικές παραστάσεις και για 30 μουσικές. 60 προσωπικοί δίσκοι και 20 συμμετοχές σε άλλους. 1 καλλιτεχνική ομάδα με το όνομα - Σπείρα Σπείρα, που αποτελείται από νέους καλλιτέχνες που μαζί κάνουν όμορφα πράγματα. Μουσική για 4 ταινίες και για 6 τηλεοπτικές σειρές. Συγγραφή 2 βιβλίων και συμμετοχή σε άλλα 4. Ουάου Σταμάτη. Και πιο ουάου επειδή και τα λες και τα αξίζεις και είσαι μοναδικός.
Μαζί με την θαυμάσια Λίνα Νικολακοπούλου, έχει δημιουργήσει μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει. Της εξοχής τα πρωινά θα τα βρούμε ξανά αγκαλιά στο κρεβάτι και Της σιγουριάς τα υλικά που είναι λόγια γλυκά σε κασέτες γραμμένα και που όλα οδηγούν στη Σωτηρία της ψυχής που είναι πολύ μεγάλο πράγμα, το τεράστιο Ανθρώπων έργα με τις εξαίσιες συνεκδοχές της Λίνας, όπως τα μάτια και οι καρδιές που είναι αδιόρθωτες και έχουν κατεστραμμένα κουμπιά και φερμουάρ.
Αχ οι μουσικές του. Ντύνουν τις λέξεις να μην κρυώνουν και είναι λες και τα τραγούδια του ζουν ακόμη και όταν δεν τα ακούμε. Αχ οι μουσικές του. Ενεργοποιούν το θυμικό, μας αρπάζουν και μας ρίχνουν με τα μούτρα στη θάλασσα, μας σηκώνουν απότομα πάνω, ένας λυγμός αβίαστος, η σκληρή ευαισθησία της εποχής μας, η ποίηση που υπάρχει ακόμη ανάμεσα στην αγριάδα.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι νομίζω ο πιο αυθόρμητος μουσικός. Ο πιο συνειρμικός. Που το σπούδασε αλλά το έκανε δικό του. Με κάνει να συγκινούμαι και να νιώθω δυνατή την ίδια στιγμή. Έτσι πρέπει να μοιάζει όπως και να έχει η συγκίνηση. Άρα η μουσική του τη μεταφέρει σωστά. Ο Σταμάτης εκ Παντείου προερχόμενος, Αθηναίος, σαν ένας παλιός φιλόσοφος προσαρμοσμένος στη δική μας εποχή, σαν ένας φίλος που μπορείς να πιεις μαζί κρασί, που έχει μία προσωπικότητα πληθωρική και μία αύρα ζωηρή. Ένας σημαντικός μουσικοσυνθέτης, ερμηνευτής, στιχουργός, παραγωγός και συγγραφέας. Που όμως (επειδή είχε τύχει να μιλήσω μαζί του για μία συνέντευξη που είχαμε κάνει) δεν έχει τη μύτη ψηλά.
Μεταξύ (πολλών) άλλων, έχει γράψει μουσική για την Βίκυ Μοσχολιού το 1981 και για τον -κλασικό πια- δίσκο Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη το 1985. Συνεργάστηκε με Βιτάλη, Γαλάνη, Αρβανιτάκη, Μητσιά. Χρησιμοποιώντας τα τραγούδια σαν θεατρικό κείμενο, δημιούργησε παραστάσεις όπου οι τραγουδιστές υποδύονται ήρωες σε ένα φανταστικό έργο. Και ίσως αυτή η θεατρικότητα που πρεσβεύει να είναι από τα αγαπημένα μου στοιχεία σε εκείνον.
Έχει κερδίσει το βραβείο μουσικής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2000 για την ταινία Αυτή η νύχτα μένει. Το ομώνυμο τραγούδι είναι από τα πιο δυνατά της ελληνικής δισκογραφίας. Όμως αυτό που με κάνει να δακρύζω πάντοτε είναι το Μαμά γερνάω που έγραψε για την Τάνια Τσανακλίδου.
Μουσική για 54 θεατρικές παραστάσεις και για 30 μουσικές. 60 προσωπικοί δίσκοι και 20 συμμετοχές σε άλλους. 1 καλλιτεχνική ομάδα με το όνομα - Σπείρα Σπείρα, που αποτελείται από νέους καλλιτέχνες που μαζί κάνουν όμορφα πράγματα. Μουσική για 4 ταινίες και για 6 τηλεοπτικές σειρές. Συγγραφή 2 βιβλίων και συμμετοχή σε άλλα 4. Ουάου Σταμάτη. Και πιο ουάου επειδή και τα λες και τα αξίζεις και είσαι μοναδικός.
