περπατήσεις. Άλλο πράγμα όμως οι χιλιομετρικές αποστάσεις και άλλο οι «καλλιτεχνικές». Και τα δύο μαγαζιά το παλεύουν με αξιώσεις στην δύσκολη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί γύρω από τη διασκέδαση, τουλάχιστον με βάση τις συντεταγμένες που είχαν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Το «έξω» στα «μπουζούκια», από συνήθεια μετατράπηκε σε «αυστηρή» επιλογή.
Ο Νότης στην «Ιερά Οδό» για μια ακόμη χρονιά βγαίνει παλικάρι. Δεν έχει τα πανελλαδικά σουξέ άλλων εποχών αλλά οι πολυάριθμοι «πιστοί» του δεν χάνουν την «πίστη» τους σε αυτόν και τις καταθέσεις του. Η συνέπεια του Σφακιανάκη, η «διαφορετικότητά» του και η «διαφοροποίησή» του από τα «τετριμμένα», η αμεσότητα και η ειλικρίνειά του, έχουν δημιουργήσει δεσμούς στενούς και άρρηκτους με το ακροατήριό του. Και να σημειωθεί πως ο Σφακιανάκη στα μαγαζιά κάνει ουσιαστικά παιχνίδι μόνος του. Τα «δεύτερα» ονόματα ούτε συνυπάρχουν επί σκηνής μαζί του, ούτε –τηρουμένων ελαχίστων εξαιρέσεων- είναι σε θέση να αποτελέσουν ισχυρό δέλεαρ για να προσελκύσουν από «μόνα» τους κοσμάκη.
Αντίθετα ο Μητροπάνος, μετά την επάνοδό του στις μεγάλες πίστες έχει πλάι του δευτεραγωνιστές με εκτόπισμα, όπως συμβαίνει και στο «Κέντρο Αθηνών» φέτος με τον Γιάννη Κότσιρα και τον Δημήτρη Μπάση, πλάι του. Ο Μητροπάνος προέρχεται από έναν σχετικά «αδύναμο» δίσκο αφού η συνεργασία του με τον Σταμάτη Κραουνάκη δε βρήκε την απήχηση που ενδεχομένως άξιζε να έχει. Βαστάει γερά πάνω στη σκηνή και με το «έβγα» του κάνει τη διαφορά. Καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με έναν καλλιτέχνη πέρα από τα συνηθισμένα όρια και πλαίσια. Κουβαλάει την αύρα του «μεγάλου» της κλασικής σχολής του παρελθόντος. Τότε που αν δεν τα «έλεγες» και αν δεν «διέθετες» προσωπικότητα, κυριολεκτικά καθόσουνα σπίτι σου.
Σαν χαρακτήρας αλλά και σαν «ηλικία - κλάση» δεν είναι το ίδιο επικοινωνιακός με τον Νότη. Σαν ερμηνευτές πάλι, έχουν διαφορετική «πάστα». Στο ρεπερτόριο όμως ο «Μητσάρας» - ας μου επιτραπεί το προσωνύμιο που του αποδίδουν οι φίλοι του- είναι «μπροστά». Μεγάλο το μπαούλο με τα προικιά του, φτιαγμένο από διαλεκτούς μαστόρους.
Ο Νότης έχει τα «δικά του» που όταν τα τραγουδά, όλο το μαγαζί, τα ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά, αλλά πέρα από τα «σύνορά του», η εμβέλειά τους μειώνεται αισθητά. Αντίθετα τα του Μητροπάνου τα ασπάζονται και οι μη «Μητροπανικοί». Εκείνος πρόλαβε τους μεγάλους δημιουργούς, επεδίωξε μάλιστα, να συναντηθεί μαζί τους.
Και ο Μητροπάνος και ο Νότης υπερασπίζονται το ρεπερτόριό τους, όμως ο δεύτερος αναδείχτηκε σε μια εποχή που τα «άσματα» σπάνιζαν. Πάλι καλά που με το μεράκι, την διαίσθηση και την εργατικότητά του κατάφερε να ταυτιστεί με αρκετά σουξέ που κέρδισαν τη μάχη με το χρόνο. Κι απ’ ότι ακούμε και διαβάζουμε, ο Νότης ετοιμάζει και την μεγάλη «ανατροπή» και σε αυτό το ζήτημα.
Γι’ αυτό κι εγώ, στο ερώτημα που έθεσα εξ’ αρχής θα απαντήσω ενωτικά, παρά τις σημαντικές διαφορές του ύφους και της κοπής των δύο καλλιτεχνών. Μην ξεχνάμε πως η νυχτερινή διασκέδαση έχει τους δικούς της κανόνες και σχεδόν κανένας εξοδούχος δεν πηγαίνει ποτέ συνεχώς «ίδια».
