Η Χάρις Αλεξίου και η Χαρούλα της καρδιάς μου

Χάρις Αλεξίου ή καλύτερα Χαρούλα! Εγώ κι εσύ που την ακούμε, ξέρουμε τι εννοώ.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Ίσως να την άκουσα για πρώτη φορά στο βινύλιο του μπαμπά, σε εκείνο με τα τραγούδια του Λοΐζου, ίσως στο ραδιόφωνο στο σπίτι, όταν «έσκαγε» το νέο κύμα, τότε με το Εξαρτάται μου λες, εξαρτάται… ίσως πάλι στο Δημοτικό, όταν ο δάσκαλός μου την ώρα της μουσικής, μας έδωσε να μάθουμε τους στίχους του Δι’ ευχών της. Όπως και να έχει συνδέθηκα με την Χαρούλα από μικρή ηλικία.

Νομίζω ότι όλοι έχουν μία προσωπική ιστορία για το πώς την γνώρισαν μουσικά και ακόμη περισσότεροι μία προσωπική ιστορία που έχουν συνδέσει με τα τραγούδια της. Το βέβαιο είναι ότι η Χάρις Αλεξίου αποτελεί ένα από τα κορυφαία κεφάλαια του ελληνικού τραγουδιού, ότι είναι η σπουδαία Χάρις σε μέγεθος και η ζεστή Χαρούλα στην καρδιά μας.

Όπως ακριβώς και οι εποχές στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και στη μουσική πορεία της -καθώς όταν αλλάζουν εποχές, αλλάζουν και οι μουσικές (άσχετα που κάποιες μένουν κλασικές και παντοτινές)- η Χάρις Αλεξίου άλλαζε (ή μάλλον προσαρμοζόταν), καταφέρνοντας να παραμείνει διαχρονική.
xaroulaal01
Μπορούσε να ακουστεί μέσα σε ένα Μέγαρο Μουσικής αλλά και σε ένα κουτούκι στην Πλάκα. Και μήπως αυτό δεν είναι η επιτυχία για έναν καλλιτέχνη; Να αγαπιέται από κάθε κοινωνικό στρώμα; Μήπως αυτή δεν είναι η δουλειά της μουσικής; Να ενώνει, αυτά που δεν χρειάζεται να είναι χωρισμένα; Νομίζω πως αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που μου αρέσει η Χαρούλα. Γιατί είναι κάπως σαν την Ελλάδα, γιατί συνδυάζει την ποιότητα με την λαϊκή της πλευρά. Γιατί με ενώνει με την αγρότισσα στο χωριό που τραγουδάει τον Μπαρμπαγιαννακάκη, ενώ τηγανίζει ψαράκια σαν το Μαρικάκι, με τη μοναχική συγγραφέα στο Κολωνάκι που πίνει το κρασί της ακούγοντας την Πανσέληνο και συνειδητοποιεί πως είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα, με την μικρή που μουρμουρίζει στο αγόρι της εκείνα τα λόγια για το χρυσό κουρέλι που στα μαλλιά της φόραγε η Νεφέλη, χωρίς καλά καλά να ξέρει για τι πράγμα του μιλά, αφήνοντας μόνο τη μελωδία να τους ταξιδεύει.

Η Αλεξίου, εκτός από μία εξαιρετική ερμηνεύτρια, κάτι που έχει χιλιοειπωθεί και σίγουρα δεν περίμενε εμένα να το επιβεβαιώσω, είναι κατά τη γνώμη μου μια γυναίκα, που δεν γίνεται να μην τη συμπαθήσεις, είναι όμορφη και γελαστή, με μια ζεστασιά περίσσια, μια τραγουδίστρια, που η φωνή της μας έχει καθορίσει, ναι το πιστεύω πως κάποιες φωνές εντυπώνονται στο συλλογικό μας μουσικό συνειδητό και ασυνείδητο και μας διαμορφώνουν. Είναι λίγο μαγική η διαδικασία, οπότε δεν μπορώ να την εξηγήσω και δεν έχει και νόημα άλλωστε. Εγώ κι εσύ που την ακούμε, ξέρουμε τι εννοώ.
xaroulaal02
Έχει στο ενεργητικό της πολλές εμφανίσεις, πολλές δισκογραφικές δουλειές και πολλές συνεργασίες με σπουδαίους. Πρώτη μου έρχεται στο μυαλό αυτή με τον Μάνο Λοΐζο, το 1979, σε εκείνο τον εξαιρετικό δίσκο που σας είπα στην αρχή, με τίτλο Τα τραγούδια της Χαρούλας, με το Τίποτα δεν πάει χαμένο με το δίκιο του αγώνα και τη λεχώνα ζωή που γεννάει ελπίδες, με το Τέλι, τέλι, τέλι, το Γύφτισσα τον εβύζαξε, το Σε πέντε ώρες ξημερώνει Κυριακή. Μου έρχεται και η άλλη, εκείνη του 1990, με τον Θάνο Μικρούτσικο και τη Λίνα Νικολακοπούλου, στον δίσκο Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια, με το υπέροχο Πίστα από φώσφορο, με τον Τηλεφωνητή, με το Θα πάθεις έρωτα, αυτό με τα βρεγμένα και τ’ ασιδέρωτα, ύμνο του πρώτου σκιρτήματος, πιθανόν του καλύτερου μέρους του ερωτικού ταξιδιού.

Έχει πει τραγούδια που ξέρεις απ’ έξω, που σε κάνουν να τα αγαπάς με πάθος. Που θα μπορούσαν να τα λένε καθημερινά οι ερωτευμένοι. Να μου το πεις το σ’ αγαπώ και πάλι, να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη. Μα τι όνειρα θα ‘κανες αν δεν ήμουν στο πλάι σου. Πες το κι έγινε μωρό μου. Μα εγώ δεν τους αντέχω, ζευγαρωμένοι κι εγώ να μην έχω τα χέρια σου να γύρω.
xaroulaal03
Από τα αγαπημένα μου, εκτός από το Τίποτα δεν πάει χαμένο, που έχει μία διαφορετική σημασία και μία ιδιαίτερη βαρύτητα, είναι το Θεός αν είναι, κομμάτι που είχα αναφέρει ως αυτό που μου ήρθε πρώτο στο μυαλό για να τραγουδούσα (αν τραγουδούσα, όταν θα τραγουδούσα, κάποια στιγμή θα τραγουδήσω διάολε). Και έπειτα, το οι Άντρες περνούν μαμά, το Φεύγω και το Μία είναι η ουσία, ένα από τα καλύτερα τσιφτετέλια όλων των εποχών, που σε τίποτα δεν θυμίζει τους χυδαίους ανούσιους αμανέδες με τα μίνι και τις γόβες.

Και επειδή η Χαρούλα ήταν μία από τις αγαπημένες του πατέρα μου, δάκρυζε με τα τραγούδια της και τα άκουγε στη διαπασών, και επειδή ο πατέρας μου δεν είναι πια εδώ και επειδή Όλα τον θυμίζουν, δεν μου επιτρέπεται να έχω μεγαλύτερο συναισθηματικό δέσιμο με άλλη τραγουδίστρια.

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!