Η Yvonne Sanson, σύμφωνα, με το «δελτίο ταυτότητας», γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1925 στη Θεσσαλονίκη και έφυγε απ’ τη ζωή στις 23 Ιουλίου του 2003.
Η μητέρας ήταν Τουρκάλα και ο πολιτογραφημένος Γάλλος πατέρας της, ρωσικής καταγωγής. Στα 17 της χρόνια πήγε για σπουδές στη Ρώμη και έκτοτε έζησε στην Ιταλία.
Δημιούργησε «ντόρο» γύρω απ’ το όνομά της στα τέλη του ’40 και μέσα στη δεκαετία του ’50 συμμετέχοντας σε ταινίες ιταλικής παραγωγής.
Κάποιες από αυτές παίχτηκαν με επιτυχία και στην Ελλάδα, κυρίως μελοδράματα στο πλευρό του Amedeo Nazzari, του Ιταλού δηλαδή Errol Flynn.
Όσες φορές δεν πρωταγωνιστούσε το όνομά της φιγουράριζε αμέσως μετά τα «πρώτα» ονόματα της τότε αλλά και της κατοπινής εποχής, τη Loren και την Lollobrigida.
Η Yvonne Sanson διέθετε μια «δική» της, αριστοκρατική ομορφιά. Έθελγε αλλά κρατούσε μια απόσταση, είτε όταν υποδύονταν τη μοιραία γυναίκα, είτε όταν έπαιζε την καλή αλλά άτυχη και αδικημένη από τις καταστάσεις ηρωίδα.
Μέχρι το 1955 είχε μια ανοδική πορεία, αλλά για τρία χρόνια εξαφανίζεται από τα πλατό.
Η επιστροφή της θα συνοδευτεί, μεταξύ άλλων και από μια θρυλική πια ελληνική ταινία…
Το όνομά της ανοίγει τους τίτλους, μπροστά από αυτό του Δημήτρη Χορν.
Δεν ξέρω όμως να με την εμφάνισή της εκεί, δικαιολόγησε το «μύθος» της στο ντόπιο κοινό.
Η Yvonne Sanson ξαναμαπόνει δυναμικά στο παιχνίδι αλλά το 1961 ουσιαστικά λέει αντίο στη μεγάλη οθόνη.
Μια διακριτική παρουσία λίγα χρόνια αργότερα κι ένα σπουδαίο «καρατερίστικο» φινάλε, στον «Κονφορμίστα» του Bernardo Bertolucci όπου απέδειξε πως πέρα από την εντυπωσιακή παρουσία της ήταν και ικανή ηθοποιός.
Ακόμα και σήμερα, αν μιλήσετε, με σινεφίλ αλλά και ανθρώπους κάποιος ηλικίας, αναφέρετε το όνομά της και ίσως, διαπιστώσετε, ότι ανεξάρτητα από την καλλιτεχνικής στάθμη κάποιων πραγμάτων, όταν έχεις «αυτό το κάτι», δε σβήνεις ποτέ απ’ το μυαλό και τις καρδιές…
Η μητέρας ήταν Τουρκάλα και ο πολιτογραφημένος Γάλλος πατέρας της, ρωσικής καταγωγής. Στα 17 της χρόνια πήγε για σπουδές στη Ρώμη και έκτοτε έζησε στην Ιταλία.
Δημιούργησε «ντόρο» γύρω απ’ το όνομά της στα τέλη του ’40 και μέσα στη δεκαετία του ’50 συμμετέχοντας σε ταινίες ιταλικής παραγωγής.
Κάποιες από αυτές παίχτηκαν με επιτυχία και στην Ελλάδα, κυρίως μελοδράματα στο πλευρό του Amedeo Nazzari, του Ιταλού δηλαδή Errol Flynn.
Όσες φορές δεν πρωταγωνιστούσε το όνομά της φιγουράριζε αμέσως μετά τα «πρώτα» ονόματα της τότε αλλά και της κατοπινής εποχής, τη Loren και την Lollobrigida.
Η Yvonne Sanson διέθετε μια «δική» της, αριστοκρατική ομορφιά. Έθελγε αλλά κρατούσε μια απόσταση, είτε όταν υποδύονταν τη μοιραία γυναίκα, είτε όταν έπαιζε την καλή αλλά άτυχη και αδικημένη από τις καταστάσεις ηρωίδα.
Μέχρι το 1955 είχε μια ανοδική πορεία, αλλά για τρία χρόνια εξαφανίζεται από τα πλατό.
Η επιστροφή της θα συνοδευτεί, μεταξύ άλλων και από μια θρυλική πια ελληνική ταινία…
Το όνομά της ανοίγει τους τίτλους, μπροστά από αυτό του Δημήτρη Χορν.
Δεν ξέρω όμως να με την εμφάνισή της εκεί, δικαιολόγησε το «μύθος» της στο ντόπιο κοινό.
Η Yvonne Sanson ξαναμαπόνει δυναμικά στο παιχνίδι αλλά το 1961 ουσιαστικά λέει αντίο στη μεγάλη οθόνη.
Μια διακριτική παρουσία λίγα χρόνια αργότερα κι ένα σπουδαίο «καρατερίστικο» φινάλε, στον «Κονφορμίστα» του Bernardo Bertolucci όπου απέδειξε πως πέρα από την εντυπωσιακή παρουσία της ήταν και ικανή ηθοποιός.
Ακόμα και σήμερα, αν μιλήσετε, με σινεφίλ αλλά και ανθρώπους κάποιος ηλικίας, αναφέρετε το όνομά της και ίσως, διαπιστώσετε, ότι ανεξάρτητα από την καλλιτεχνικής στάθμη κάποιων πραγμάτων, όταν έχεις «αυτό το κάτι», δε σβήνεις ποτέ απ’ το μυαλό και τις καρδιές…
