Στις αρχές του 2015 είχα την τύχη να γνωρίσω τον Φοίβο Δεληβοριά. Για μια συνέντευξη στο πατρικό του στην Καλλιθέα. Ιδιαίτερος άνθρωπος. Ενδιαφέρων. Έχει πολλά (και σωστά) να πει, σχεδόν φιλοσοφημένα, έχει ωραίο μυαλό, έχει χιούμορ, εκπέμπει μία σνομπ οικειότητα, κουβαλάει μία θεατρικότητα από την φύση του.
Σπάνια θα τον δεις να γελάει (χωρίς λόγο), φοράει εμπριμέ πουκάμισα (θα μπορούσε να είναι ο πρόγονος των χίπστερ) και τον διακρίνει μία ανάλαφρη σοβαρότητα (χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας) που σπάνια συναντάς. Εν κατακλείδι, είναι αυτό που λέμε διαφορετικός.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα τραγούδια του. Κάποιος με ρώτησε γιατί μου αρέσει ο Φοίβος. Γιατί είναι μοναδικός στο είδος του, του απάντησα. Είτε τον συμπαθείς, είτε όχι, κάνει κάτι που δεν κάνει κανείς άλλος με τόσο μεγάλη επιτυχία. Γράφει και τραγουδάει ιστορίες. Τις δικές σου ιστορίες. Που εν αρχή είναι οι δικές του ιστορίες. Γράφει για το κορίτσι που σου αρέσει, για την Αθήνα που την περπατάς κάθε μέρα, για εκείνον τον σκύλο που συναντάς συχνά στο Κολωνάκι.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς δεν κατασκευάζει σουξεδάκια με ημερομηνία λήξης, δημιουργεί κομμάτια διαχρονικά. Όμορφες μελωδίες και όχι πάλι τζάμπα στίχους που ψηλώνουν τον σωρό, όχι μόνο πόνο και ώπα. Πλάθει κάτι ουσιαστικό, με τα επίτηδες στραβά του, μεγαλειώδες μέσα στην απλότητά του. Ο Φοίβος είναι ο μεταμοντέρνος αστικός μας ποιητής.
Βρες μου ένα τραγούδι πιο αντιπροσωπευτικό για τη γυναίκα από το Εκείνη. Πείσε με να συγκρατήσω τα δάκρυά μου στον Φώτη (που μιλάει για τον πατέρα του) ή να μην πωρωθώ με τα γουέστερν, τη Λίβερπουλ και τη Μάντσεστερ (που με κανένα από τα τρία δεν μου συμβαίνει στην πραγματική ζωή) στην Κική.
Ποιος άλλος θα μπορούσε να διασκευάσει τόσο εύστοχα το υπέρτατο Invitation To the Blues του Tom Waits ή τον καταγεγραμμένο στο ελληνικό μουσικό συλλογικό ασυνείδητο ως βουγουκλακικό Γλάρο του Χατζιδάκι; Ποιος θα χόρευε τον Ησαΐα σε ρυθμούς Μπόσα Νόβα και θα διοργάνωνε μια Υβρεοπομπή κατά του στρατού και των εθνικιστικών καταλοίπων;
Τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά είναι εσύ κι εγώ. Χωρίς κανένα κλισέ, με μία βιντατζιά που σου θυμίζει την παιδική σου ηλικία, με ανατροπές και αναπάντεχους ρομαντισμούς. Κι εκείνα όπως και ο ίδιος είναι το παιδί που κρύβεις μέσα σου, αλλά και ο καθρέφτης του αμήχανα ωριμασμένου ενήλικου εαυτού σου.
Κάποιες ιστορίες του είναι νοσταλγικές. Ειδικά ο τελευταίος δίσκος για τη γειτονιά του (και μου), την Καλλιθέα. Όμως οι περισσότερες είναι αφόρητα παροντικές. Εκτυλίσσονται στην αττική γη τώρα, τη στιγμή αυτή που μιλάμε. Στην εποχή που μας έταξε η μοίρα. Που ο ουρανός δεν έχει από πάνω Θεό κι εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ.
Τον Σεπτέμβρη του 2016 στη συναυλία του στα γρασίδια του Κήπου του Μεγάρου μάζεψε πολύ κόσμο. Είπαν διάφορα. Ότι ήταν ένα χιπστερικό πάρτυ με κοκάλινα γυαλιά και καρό τραπεζομάντηλα. Ήμουν κι εγώ εκεί. Δεν είμαι χίπστερ. Ή είμαι, δεν ξέρω. Ταμπέλες και βλακείες. Να αυτό πρέπει να είναι που κάνει διαφορετικό τον Φοίβο Δεληβοριά και τα τραγούδια του. Δεν κατατάσσονται πουθενά. Κι ίσως να είναι αυτό που κατά βάθος να θέλει να μας πει. Να μην κατατασσόμαστε. Να μην φοβόμαστε να είμαστε μοναδικοί. Γιατί μόνο έτσι η ζωή είν’ ωραία.
Σπάνια θα τον δεις να γελάει (χωρίς λόγο), φοράει εμπριμέ πουκάμισα (θα μπορούσε να είναι ο πρόγονος των χίπστερ) και τον διακρίνει μία ανάλαφρη σοβαρότητα (χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας) που σπάνια συναντάς. Εν κατακλείδι, είναι αυτό που λέμε διαφορετικός.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα τραγούδια του. Κάποιος με ρώτησε γιατί μου αρέσει ο Φοίβος. Γιατί είναι μοναδικός στο είδος του, του απάντησα. Είτε τον συμπαθείς, είτε όχι, κάνει κάτι που δεν κάνει κανείς άλλος με τόσο μεγάλη επιτυχία. Γράφει και τραγουδάει ιστορίες. Τις δικές σου ιστορίες. Που εν αρχή είναι οι δικές του ιστορίες. Γράφει για το κορίτσι που σου αρέσει, για την Αθήνα που την περπατάς κάθε μέρα, για εκείνον τον σκύλο που συναντάς συχνά στο Κολωνάκι.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς δεν κατασκευάζει σουξεδάκια με ημερομηνία λήξης, δημιουργεί κομμάτια διαχρονικά. Όμορφες μελωδίες και όχι πάλι τζάμπα στίχους που ψηλώνουν τον σωρό, όχι μόνο πόνο και ώπα. Πλάθει κάτι ουσιαστικό, με τα επίτηδες στραβά του, μεγαλειώδες μέσα στην απλότητά του. Ο Φοίβος είναι ο μεταμοντέρνος αστικός μας ποιητής.
Βρες μου ένα τραγούδι πιο αντιπροσωπευτικό για τη γυναίκα από το Εκείνη. Πείσε με να συγκρατήσω τα δάκρυά μου στον Φώτη (που μιλάει για τον πατέρα του) ή να μην πωρωθώ με τα γουέστερν, τη Λίβερπουλ και τη Μάντσεστερ (που με κανένα από τα τρία δεν μου συμβαίνει στην πραγματική ζωή) στην Κική.
Ποιος άλλος θα μπορούσε να διασκευάσει τόσο εύστοχα το υπέρτατο Invitation To the Blues του Tom Waits ή τον καταγεγραμμένο στο ελληνικό μουσικό συλλογικό ασυνείδητο ως βουγουκλακικό Γλάρο του Χατζιδάκι; Ποιος θα χόρευε τον Ησαΐα σε ρυθμούς Μπόσα Νόβα και θα διοργάνωνε μια Υβρεοπομπή κατά του στρατού και των εθνικιστικών καταλοίπων;
Τα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά είναι εσύ κι εγώ. Χωρίς κανένα κλισέ, με μία βιντατζιά που σου θυμίζει την παιδική σου ηλικία, με ανατροπές και αναπάντεχους ρομαντισμούς. Κι εκείνα όπως και ο ίδιος είναι το παιδί που κρύβεις μέσα σου, αλλά και ο καθρέφτης του αμήχανα ωριμασμένου ενήλικου εαυτού σου.
Κάποιες ιστορίες του είναι νοσταλγικές. Ειδικά ο τελευταίος δίσκος για τη γειτονιά του (και μου), την Καλλιθέα. Όμως οι περισσότερες είναι αφόρητα παροντικές. Εκτυλίσσονται στην αττική γη τώρα, τη στιγμή αυτή που μιλάμε. Στην εποχή που μας έταξε η μοίρα. Που ο ουρανός δεν έχει από πάνω Θεό κι εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ.
Τον Σεπτέμβρη του 2016 στη συναυλία του στα γρασίδια του Κήπου του Μεγάρου μάζεψε πολύ κόσμο. Είπαν διάφορα. Ότι ήταν ένα χιπστερικό πάρτυ με κοκάλινα γυαλιά και καρό τραπεζομάντηλα. Ήμουν κι εγώ εκεί. Δεν είμαι χίπστερ. Ή είμαι, δεν ξέρω. Ταμπέλες και βλακείες. Να αυτό πρέπει να είναι που κάνει διαφορετικό τον Φοίβο Δεληβοριά και τα τραγούδια του. Δεν κατατάσσονται πουθενά. Κι ίσως να είναι αυτό που κατά βάθος να θέλει να μας πει. Να μην κατατασσόμαστε. Να μην φοβόμαστε να είμαστε μοναδικοί. Γιατί μόνο έτσι η ζωή είν’ ωραία.
